Droevige nachten

[Splitser]

Ik heb recent last van nachtmerries.
Of misschien zijn het geen nachtmerries, maar gewoon het soort onaangename gedachten die je enkel 's nachts krijgt wanneer je probeert te slapen. Ik zou eigenlijk veel liever nachtmerries hebben dan dit.

Ik ben nog heel jong en roekeloos en zoals niet abnormaal is bij mijn leeftijdsgenoten droom ik vaak over liefde. Ik heb nog nooit een romantische relatie mogen ervaren en het is bijna een levenswens om ooit iemand te vinden die verlieft op mij is. Ik denk en droom dan ook heel vaak over het ontmoeten van iemand leuk waarmee ik mijn leven kan delen.

En zoals iedereen die dit herkent wel zal weten, komen die gedachten altijd met heel veel angsten. De realisatie van hoe onrealistisch je gedachten over het onderwerp wel niet zijn komt pijnlijk over. Je droomt dan wel dat ooit iemand met je zou willen trouwen gewoon voor wie je bent, maar in het echte leven is het niet altijd zo simpel.

Want niemand zou ooit van je houden gewoon voor wie je bent, want jij bent jij. (Herken je de gedachte?)

Plots ben ik dus bang dat ik nooit ga liefde vinden vanwege de kleinste dingen:
Ik kan niet koken. Wat is een partner daar nu mee?
Ik kan niet auto rijden! Ik heb geen auto! Dat is toch ook wel lastig!
Ik heb geen vaste job en zoek er niet naar eentje. Daar gaat geen enkele vrouw ooit mee gelukkig zijn.
Ik ben autistisch. Niemand wilt het leven delen met een gehandicapte als ik.
Ik ben lelijk!
Ik heb een gekke muzieksmaak!
Mijn punten voor hogeschool zijn niet goed!
Ik kan waarschijnlijk helemaal niet goed kussen!
Ik durf niet eens naar de winkel te gaan!
Ik ben niet gespierd genoeg!
Ik ben veel te emotioneel en dramatiseer alles!
Ik ben te traag!
Ik stink en mijn hygiëne is niet al te best!
Ik hou van cartoons voor kinderen en lego en dat is raar!
Ik begrijp niet hoe computers werken!
Ik begrijp niet hoe wat dan ook werkt!
Ik weet niet eens waar ik me aardrijkskundig bevind op de planeet!
Enzovoorts

Maar ergst van al, en wat me de laatste tijd waker houdt en midden in de nacht doet huilen:
Mijn seksualiteit.

Hoe ouder ik wordt, hoe langer ik op deze planeet rondloop en hoe meer ik met mensen praat. Seks lijkt steeds belangrijker en belangrijker te worden dan te voren. Op dit moment lijkt het wel de prioriteit. De enigste reden waarom mensen aan relaties beginnen. Dat is hoe ik opvat dat iedereen er over denkt.
Maar ik, ik heb een hekel aan seks. Meer zelfs: ik verafschuw het. Alles dat met seks te maken heeft choqueert mij! Onschuldige flauwe moppen met een seksueel thema kunnen mij vaak helemaal stil maken en mij zo slecht doen voelen dat ik er voor een paar uur me er niet goed van voel!
Ik en seks, dat is een nee. Ik wou dat ik er nooit mee in contact hoefde te komen.

Maar de realiteit is dat seks niet enkel iets is dat regelmatig (als niet altijd) aan de hand is, het lijkt nu ook bijna op iets dat altijd MOET.
Natuurlijk moet het niet, iedereen is baas van zijn eigen lichaam enzovoorts. Maar ik zie het universum al tegen me zeggen: "wel goed dan. Als jij geen seks moet hebben, dan moet je ook geen vriendin hebben! Tweeënveertig Tweeënveertig" (het universum is een eikel)
En een liefdesrelatie is alles waar ik naar verlang op dit moment! Ik kan me nog voorstellen dat iemand nog steeds met me wil samen zijn als ik niets meer dan een omelet kan bakken. Maar seks heeft veel meer impact! Ondertussen ben ik zo bang geworden dat ik met de overtuiging zit dat als ik niet met iemand kan vrijen dat niemand me ooit gaat willen hebben.
En dit is niet zo gedramatiseerd als het klinkt! Ik ben best wel een problematisch persoon met vele productiefoutjes (waaronder autisme) en alle gevolgen daarvan. Natuurlijk kan een mens ook geliefd worden als er geen seks is. Maar dat geldt toch zeker niet voor een ramp als ik?!
Een partner die geen seks biedt is voor seksuele mensen pas goed als er een fantastische persoonlijkheid is om mee te compenseren. Maar ik ben enkel werk. Werk dat nooit afgeraakt. En voor al het werk dat een vrouw ooit in me zal steken zal ik ze nooit kunnen belonen omdat ik als de dood ben voor seks!

Oplossing op dit probleem -denken jullie dan- is om mezelf een aseksueel lief te vinden. Maar dat zal gewoon een andere waaier van problemen worden vermits ik zelf niet aseksueel ben maar simpelweg heteroseksueel met erotofobie. (Ten minste als het me deze keer nu eindelijk eens gelukt is om mezelf juist te benoemen want God weet wat ik nu eigenlijk ben). Dat zal ook moeilijkheden geven en ik ben bang dat ik een aseksueel lief enorm zou teleurstellen als blijkt dat ik ooit op wonderlijke wijze mijn angst voor seks overwin. Het komt gewoon nooit goed.

En dus de voorbije week zijn dat elke nacht mijn gedachten. En de gedachten doen me huilen. Mijn vrienden begrijpen het niet. Zij snappen niet waarom ik niet gewoon mijn seksualiteit kan accepteren enzovoorts maar dat lukt me nu al niet en met de stress en angst omdat mijn hypothetische toekomstige vriendin me misschien gaat verlaten als ik faal, zal het me zeker ook niet lukken.
Ik lig in mijn bed. Zwetend. Huilend. En doodsbang. Doodsbang voor mijn toekomst.

Zie ik wordt af en toe knap genoemd. Ik zie zelf niet waarom, maar het geeft wel wat hoop. Het geeft een kleine hoop dat misschien ik al mijn gebreken kan compenseren met mijn (zogenoemde) sexy uiterlijk. (Mijn God het klinkt zo stom om dat te schrijven hahaha)
Misschien als ik mijn partner in bed verwen komt het allemaal goed. In mijn verbeelding zie ik mijn partner tegen haar vriendinnen zeggen: "Ja hij is wat raar. Hij durft niet te koken of bakken omdat hij bang is van vuur. Hij durft ook niet achter het stuur te zitten en hij begrijpt niet altijd hoe hij zich moet gedragen in het bijzijn van mensen. Maar hij is de liefste en knapste man die ik ooit heb ontmoet en ik zou hem niet willen ruilen voor een ander."
Maar dankzij mijn afkeer voor seks is dit - mijn laatste hoop op een partner - niets meer dan pure fantasie. Mijn laatste hoop op een succesvolle relatie wordt weggevaagd.
's nachts terwijl ik hier aan denk beeld ik me eerder in dat ze niets zou zeggen tegen haar vriendinnen. Dat ze zwijgt. Het stil houdt. Want ze schaamt zich voor mij en ze is jaloers op anderen en zou niet bij me zijn als ze iemand anders had aan de haak kunnen slaan. Ik maak haar leven mislukt.

Misschien heb ik te veel fantasie.
Wow dit is wel echt een heeeeeel lange rant geworden. Oepsie Woepsie.
Hoe dan ook:
Ik lig dus heel vaak wakker omdat ik denk dat niemand ooit van me zal houden, of lang genoeg van me zou houden omdat ik geen seks te bieden heb.
Ben ik de enigste of ervaren anderen die angsten ook?

[Koffie]

Ik heb het lang niet (meer) zo sterk als jij, maar ik herken het wel. Helaas heb ik geen standaard oplossing. Was het maar waar. Alles begint met houden van jezelf, met zelfacceptatie, met zelfcompassie. Ik denk zelf dat er niemand in de wereld is die je zo kan veroordelen als je zelf. Ik denk dat dat het meest indringende en pijnlijke is dat er bestaat en als je dat eenmaal doet, raakt het gemakkelijk gevoed door mensen in je omgeving die daar op in weten te haken. Er is niets zo erg als jezelf zo afvallen. En dat doen we, als we zo negatief naar ons zelf kijken.

En daarbij hoort ook het kijken naar je eigen seksualiteit en angst daarvoor, of naar je aseksualiteit. Ja, dat is zeker een handicap als je relaties wilt aangaan en vasthouden, maar het betekent niet dat er niet van je gehouden kan worden. Dat zijn zelfs 2 verschillende dingen.

Wat mij steunt is dat ik vriendinnen heb die me niet afvallen, niet veroordelen en die me respecteren. Daardoor durf ik meer open te zijn over mezelf en ben ik ook milder in het oordeel over mezelf. Of misschien is het ook wel omgekeerd: doordat ik anders tegen mezelf aan ging kijken, trok ik betere vriendinnen aan. De kip en het ei staan nu eenmaal niet los van elkaar.

Dus geef de moed niet op, want juist dan ontneem je je zelf de kans op vriendschap/liefde.

[hobbitscones]

Je bent niet de enige, ik zie genoeg herkenbare dingen dat je hebt getypt, en dat zijn dingen waar ik ook nog steeds mee zit. Wel wil ik zeggen dat je je om sommige punten niet zo'n zorgen hoeft te maken, maar het aseksueel zijn, of erotofoob, zal helaas wel een blokkade zijn in relaties hoe dank ook.

Ik heb niet veel steunende woorden omdat ik dus met hetzelfde worstel, behalve dat ik aanraad er vooral over te praten. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik vind praten over dingen erg opluchtend, desondanks ik vaak de gewoonte heb dingen voor mezelf te houden.

Ik hoop echter dat je eruit kunt komen; ik heb zelf een beetje leren leven met het idee van "ik ga later geen partner hebben." Ik ben er nog steeds vaak somber over, maar ik heb de acceptatie wel ergens. Dat helpt toch wel.

[Edewecht]

Alles begint met houden van jezelf, met zelfacceptatie, met zelfcompassie. Ik denk zelf dat er niemand in de wereld is die je zo kan veroordelen als je zelf.

Mooi gezegd Koffie!

[Eliza Harmony]

 

Alleen blijven is voor mij ook wel een grote angst (en ik denk voor veel anderen hier ook). Gelukkig niet zo groot dat ik er 's nachts van wakker lig, maar toch.

En echt, maak niet alleen lijstjes van je negatieve punten, maar ook van je positieve. Van het opsommen van al je negatieve punten wordt je alleen maar depressief en dan zie je de positieve dingen in het leven helemaal niet meer. En ook al is het moeilijk, voel je niet mislukt door een tegenslag of kritiek. Iedereen heeft rare of minder leuke eigenschappen en je bent nooit de enige die ze heeft 

[SF88]

Ben er van overtuigd dat er op ieder potje een deksel past.Alleen moet je niet zo negatief denken.
Zie genoeg punten waar je zelf aan kan werken of in iedergeval verbeteren.Misschien eerst jezelf
leren accepteren en dan maar weer is verder kijken.