Paige

[Paige]

Hey allemaal, 

Ik ben nog helemaal nieuw op dit forum.

In het kort: Mijn vriend en ik zijn al ruim 4 jaar samen
Hij heeft vorige week laten weten dat hij denk aseksueel te zijn en na veel praten en lezen is dat denk ik ook de juiste conclusie.

Ik wilde vragen of ik, als partner van.., ook aanwezig mag zijn.

Als dat me bevalt, wil ik me ook voorstellen op dit forum algemeen (want dat heb ik nog niet gedaan )
Ik ben vooral benieuwd hoe anderen in vergelijkbare situaties erin staan en vind het prettiger om eerst face-to-face te praten dan via het forum.

[Fricai]

Hey Paige, welkom!

Wat mij betreft kun je gerust mee komen naar de meeting hoor! Ik moet wel zeggen, de meeste aseksuelen zijn single (al hebben velen wel ervaringen met zulke relaties in het verleden). Maar misschien kun je er toch iets positiefs uit halen?

[H@nn@h]

Ik wilde vragen of ik, als partner van.., ook aanwezig mag zijn.

Hoi Paige 

Wat fijn dat je je als partner hierin verdiept door hier op het forum te komen.
Als de anderen het er ook mee eens zijn, ben je zeker welkom en je vriend zelf natuurlijk ook.

Als iemand liever heeft dat er geen partners bij de avond zijn, geef dat dan vooral aan hier of in een persoonlijk berichtje aan mij.
Als iemand bezwaar heeft wil ik daar namelijk wel gehoor aan geven.
Als dat het geval is, Paige, dan wil ik best een andere avond met jou (en eventueel vriend) afspreken.

[AceVentura]

Welkom op het forum Paige, 

Wat goed dat je je zo verdiept in de situatie van je vriend  Uiteraard ben je hier welkom, we hebben zelfs een apart deel van het forum voor partners-van:
http://du.asexuality.org/index.php?board=16.0

[Paige]

Hey allemaal,

Mijn eerste berichtje was eigenlijk alleen om te vragen of ik welkom ben bij de meeting in Utrecht.
Daarna wilde ik me hier pas voorstellen...

Voornamelijk omdat ik nog niet zo goed weet wat ik wel en niet wil/kan vermelden.
Maar laat ik dan toch maar mijn verhaal zo goed mogelijk vertellen.

Het begint eigenlijk met mijn eerste relatie, een (nogal enthousiaste) seksuele man.
Deze relatie is na 4,5 jaar geëindigd omdat ik me niet meer prettig voelde bij seks, omdat hij veel vaker wilde dan mij.
De gedachten en gevoelens hierbij zijn helaas mijn hoofd nog niet uit, zoals "Een relatie draait om seks, anders ben je gewoon vrienden".
(Ik weet dus hoe het voelt om niet te willen, maar wel gedwongen te worden )

Vlak daarna heb ik mijn huidige vriend ontmoet. We zijn nu 4 jaar samen, waarvan al wel 2 jaar ruzie over seks.
Ik ben weer (gewoon?) seksueel actief. Na de sekstest afgelopen week weten mijn vriend en ik waardoor de ruzies zijn ontstaan: hij is aseksueel.
Hiervoor wist hij nog niet eens wat dat was.

In de relatie van 4 jaar zit wel een gat. Na 1,5 jaar heeft hij het uitgemaakt omdat hij toen al merkte mij niet te kunnen geven wat ik nodig had op seksueel gebied.
Hij twijfelde op dat moment vooral aan zichzelf en of hij wel genoeg van mij hield.
Je raad het vast... hij miste me zo erg en we hielden toch erg veel van elkaar dat we vrij snel weer samen waren.

Helaas heeft dat het probleem natuurlijk niet opgelost, zeker omdat we er nu eigenlijk pas achter zijn dat het door het verschil in seksualiteit komt.
We zijn beide van mening dat we zowel samen als alleen in therapie onze gedachten en gevoelens op een rijtje moeten zetten en kijken wat mogelijke compromis zijn.

Dit is het denk ik voor nu..

@Edewecht: nu heb ik me wel voorgesteld.. ? 
@Fricia en @H@nn@h: Bij de bijeenkomst snap ik dat helemaal, ik wil jullie ook vooral niet tot last zijn of mijn mening doorduwen ik wil juist mijn vriend beter begrijpen...
@ AceVentura: dank, is het glutenvrij? en ik heb een groot deel van het forum zo'n beetje al gezien... ? 

[AceVentura]

Het mooie van AVEN- is dat het precies is wat jij wil, dus als jij wil dat het glutenvrij is dan is het dat 

Wat goed dat jullie door de sekstest tot dit inzicht zijn gekomen, dat zorgt er in ieder geval voor dat een er een aanwijsbare reden is.
Voordat je in therapie gaat zou je ook zelf in gesprek kunnen gaan. Belangrijk daarbij is dat het niet jouw of zijn probleem is, maar iets waar jullie samen naar een oplossing moeten werken.

[Edewecht]

Welkom Paige.
Het lijkt me een wat vreemde situatie: eerst ben jij minder-seksueel, en later jouw (huidige) vriend. ik kan me voorstellen dat dit verwarrend is.
Mij trof je zin: 'De gedachten en gevoelens hierbij zijn helaas mijn hoofd nog niet uit, zoals "Een relatie draait om seks, anders ben je gewoon vrienden".' Dit is inderdaad een wijdverbreid misverstand, waar niet alleen aseksuelen last van hebben.
Ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen, nu je iets meer weet hoe jij en hoe hij in elkaar zit...

[Koffie]

Welkom!

Tegen dat eerder genoemde misverstand ben ik ook aangelopen. Het deed me veel zeer, want ik had sterke gevoelens voor degene die het tegen me zei.

Ik zeg vaak dat aseksualiteit gen zwart-witverhaal is, maar dat geldt uiteraard net zo goed voor seksuele mensen. Voor de een draait een relatie helemaal om seks en erotiek, voor de ander een stuk minder. En ook dan is het lastig als je elkaar daarin niet vinden kunt.

En dan nu weer andersom, je huidige partner blijkt aseksueel te zijn en jij niet. Althans, dat meen ik uit je verhaal op te maken. Of heb je 'gewoon' seks omdat de woorden van je vorige relatie zo diep in je zitten, dat je ze eigen hebt gemaakt?

Hoe dan ook hoop ik dat jullie samen een weg weten te vinden. Met de ontdekking van aseksualiteit worden er dingen duidelijk, maar het zal ook vragen en twijfels oproepen.

[Paige]

Ik ben inderdaad opgelucht dat er nu een aanwijsbare reden is. Hierdoor is het iets makkelijker om zijn afwijzing te accepteren.

Praten..  we doen al de hele week niks anders en we kunnen gelukkig erg open en eerlijk naar elkaar zijn. Ook als we daardoor de ander verdriet doen..
Eigenlijk is de therapie voor meer dan alleen de gesprekken over aseksualiteit, hij heeft ADHD waardoor het hem niet lukt om zelf zijn gedachten goed te ordenen en hij heeft vaak iemand nodig die precies de juiste vragen stelt. Ik ben daar niet zo goed in
Voor mijzelf ben ik al twee jaar aan het twijfelen door het trauma van mijn eerste relatie. Ik ben het wisselend in mijn emoties, variërend van depressief tot gelukkig. Hierdoor kan ik soms wel praten, maar soms door alle emoties ook weer niet.

Ik had (en heb) inderdaad wel moeite met het verschil in behoefte tussen mijn ex en mijn huidige vriend. Ik weet hoe het is om een partner te hebben die te dwingend is en veel te vaak wil, maar nu weet ik ook hoe hij zich voelde...  (Dit maakt het wel makkelijker om niet dezelfde fout te maken. Ik weet tenslotte hoe ik me daarbij voelde en wil dat mijn vriend niet aandoen).

Ik ben zeker seksueel en kan er vaak wel van genieten. Allen als ik emotioneel ben (zo'n 3 á 4 keer per week..) zitten de onjuiste gedachten over seks me wel behoorlijk dwars en ga ik aan alles wat ik nu heb twijfelen.

We hebben meteen vorige week afspraken gemaakt, wat mag wel, wat mag niet. Maar ik merk dat mijn emoties in de weg zitten bij het nakomen van de afspraak. En de onzekerheid over de relatie helpt daar niet bij mee.. ik lees tenslotte hier veel verhalen van mensen die na enkele jaren alsnog uit elkaar gaan.

Over een paar weken zal het hopelijk wat beter gaan, ik moet nu alles nog een plekje geven..

[Fricai]

Mooi dat jullie iig aan het praten zijn! Lukt het om hem duidelijk te maken wat seks voor jou betekent?

We hebben meteen vorige week afspraken gemaakt, wat mag wel, wat mag niet. Maar ik merk dat mijn emoties in de weg zitten bij het nakomen van de afspraak. En de onzekerheid over de relatie helpt daar niet bij mee.. ik lees tenslotte hier veel verhalen van mensen die na enkele jaren alsnog uit elkaar gaan.

Tsja, het gaat vaak mis inderdaad. Maar niet altijd! Als je allebei je best doet en het lukt op termijn niet om er beide gelukkig mee te zijn, dan trek je die conclusie dan alsnog. Het heeft weinig zin om bij voorbaat al onzeker te gaan zijn!

Suces!

[Paige]

Mooi dat jullie iig aan het praten zijn! Lukt het om hem duidelijk te maken wat seks voor jou betekent?

Dat weet ik helaas niet. Ik kan natuurlijk niet in zijn hoofd kijken. Ik vermoed dat hij wel weet wat het voor mij betekend en wat voor verschil het is voor mij qua gevoelens. Hij heeft gister, terecht, gezegd dat hij zich er wel iets bij kan voorstellen, maar zich er weinig in kan inleven. Hij kent dat gevoel tenslotte niet.

Tsja, het gaat vaak mis inderdaad. Maar niet altijd! Als je allebei je best doet en het lukt op termijn niet om er beide gelukkig mee te zijn, dan trek je die conclusie dan alsnog. Het heeft weinig zin om bij voorbaat al onzeker te gaan zijn!

Daar ben ik het helemaal mee eens! Maar het is wel lastig qua plannen.. we waren van plan om binnen een half jaar samen te gaan wonen en over 2 á 3 jaar eventueel trouwen en kinderen..
En dat het het komende jaar goed gaat hebben we wel vertrouwen in.. juist de jaren daarna zijn lastig te voorspellen  en des te belangrijker.
Wel willen we er beide gelukkig alles aan doen!! 

[Fricai]

Mooi dat jullie zo'n positieve insteek hebben.

En dat het het komende jaar goed gaat hebben we wel vertrouwen in.. juist de jaren daarna zijn lastig te voorspellen?  en des te belangrijker.
Wel willen we er beide gelukkig alles aan doen!!? 

Beslissingen die over de lange termijn gaan zijn sowieso moeilijk... Misschien kun je wel nog 'What if' gesprekken voeren, bedenk verschillende scenario's van wat er kan gebeuren op termijn, en hoe je daar bij zou voelen, hoe je daar mee om zou gaan?

[Paige]

Weer even een update van de situatie.

Vorige week gaf ik nog aan dat we er goed over konden praten en erg open zijn naar elkaar.
Afgelopen week is dit helaas erg gedaald, we hebben allebei een studie met belangrijke deadlines rond het afstuderen en die gaan nu even voor.
Ik baal er verschrikkelijk van dat we daardoor geen tijd meer voor elkaar hebben, naast het kijken van een serie o.i.d..
Ik krijg ook het gevoel dat hij het wel gehad heeft, al dat praten. Ik heb het juist nog hard nodig, maar na twee of drie minuten breekt hij het gesprek gewoon af door over iets anders te beginnen.. de ADHD helpt daar niet echt bij.

Afgelopen weekend heb ik, op zaterdagavond, mijn best gedaan om het voor hem zo leuk mogelijk te houden. De 'seks' was hierdoor erg veel op mij gericht en ik heb hem amper aangeraakt. Hierdoor is het ook minder ver gegaan dan normaal en is het bij handwerk voor mij gebleven. Ondanks dat dat wel erg leuk was, gaf ik zondagavond al aan dat het voor mij toch niet genoeg was.

Zondag heb ik amper geslapen door alle frustratie. Ik heb het gevoel hem met alles te steunen. Ik ga zaterdag en zondag mee naar voetbal, ik laat hem de hele middag met rust als hij formule 1 wil kijken en 's avonds bij voetbal op tv. En als ik dan zijn steun vraag, dan kijkt hij liever een serie, gebeurt er weer niks (ook niet qua praten) en komt hij zijn 'afspraak' niet na.
Ik heb niet meer het gevoel dat hij er alles aan wil doen.. Ik krijg het gevoel dat hij de, voor hem, ideale relatie in stand probeert te houden en mij hierbij vergeet. Dit probeert hij dan weer goed te maken met knuffels en woorden, maar dat is natuurlijk niet waarom ik zo gefrustreerd ben.

Afgelopen week heb ik daarom in de logeerkamer geslapen. Ondanks dat dit erg goed werkt tegen de frustratie en voor de nachtrust is dit geen oplossing. Ik merk dat ik steeds verder van hem af begin te staan en niet meer standaard het gevoel heb dat we bij elkaar zijn. Soms lijkt het alsof we gewoon vrienden zijn en dat ik alleen maar bij hem thuis slaap voor mijn stage (de afstand is vanaf mijn huis te groot). Ik voel me hier soms erg verdrietig onder, maar soms heb ik er wel vrede mee.

Omdat het voor mij hierdoor wel steeds meer gaat lijken op vriendschap, begin ik wel steeds meer moeite te krijgen met de knuffels en kusjes. Ik weet dat als ik dat zeg dat het hem pijn zal doen, maar ook dat hij de afstand tussen ons daardoor nog groter gaat laten worden. Zelf heeft hij dat niet zo goed door, denk ik.

Ik wil mijn vriend niet kwijt, maar het voelt steeds meer 'gewoon zo te lopen'..


Hij heeft volgende week zijn intake bij een psycholoog. Ik ga, vanwege de deadlines op stage, pas na de kerstvakantie contact opnemen met de huisarts. Ik hoop dat het dan nog niet te laat is..

[Catulus]

Welkom! Jullie zijn zeker alle twee van harte welkom hier!

[Fricai]

Ik krijg ook het gevoel dat hij het wel gehad heeft, al dat praten. Ik heb het juist nog hard nodig, maar na twee of drie minuten breekt hij het gesprek gewoon af door over iets anders te beginnen.. de ADHD helpt daar niet echt bij.

Afgelopen weekend heb ik, op zaterdagavond, mijn best gedaan om het voor hem zo leuk mogelijk te houden. De 'seks' was hierdoor erg veel op mij gericht en ik heb hem amper aangeraakt. Hierdoor is het ook minder ver gegaan dan normaal en is het bij handwerk voor mij gebleven. Ondanks dat dat wel erg leuk was, gaf ik zondagavond al aan dat het voor mij toch niet genoeg was.

Zondag heb ik amper geslapen door alle frustratie. Ik heb het gevoel hem met alles te steunen. Ik ga zaterdag en zondag mee naar voetbal, ik laat hem de hele middag met rust als hij formule 1 wil kijken en 's avonds bij voetbal op tv. En als ik dan zijn steun vraag, dan kijkt hij liever een serie, gebeurt er weer niks (ook niet qua praten) en komt hij zijn 'afspraak' niet na.
Ik heb niet meer het gevoel dat hij er alles aan wil doen.. Ik krijg het gevoel dat hij de, voor hem, ideale relatie in stand probeert te houden en mij hierbij vergeet. Dit probeert hij dan weer goed te maken met knuffels en woorden, maar dat is natuurlijk niet waarom ik zo gefrustreerd ben.

Klinkt niet goed! Ik hoop maar dat je hem alsnog aan het praten kunt krijgen!