Had ik hem toen maar niet afgewezen...

[Hanneke]

"Als je twijfelt, begin er dan niet aan."

Die raad heb ik, gekregen en opgevolgd, toen ik na een date zat te twijfelen of ik de man in kwestie al of niet wilde en of ik wilde wachten voor die tweede date. Onze eerste date was fantastisch en HIJ had MIJ als eerste opnieuw gecontacteerd erna... Maar uiteindelijk heb ik afgehaakt. Vriendelijk maar beslist heb ik er daar en dan een punt achter gezet. Het was de eerste keer na een date dat ik ZO erg getwijfeld heb. of zelfs een van de weinige keren in mijn leven, en dat wil wat zeggen voor een twijfelaar als ik!

Hetzelfde overkwam me drie jaar geleden: een onbekende stopte met zijn chique wagen naast me terwijl ik me doornat door de regen van de rijschool naar huis haastte. De knappe chauffeur bood mij aan om in te stappen en me naar huis te brengen, maar dat weigerde ik, achterdochtig dat hij andere plannen had. (hoewel ik nu niet zó knap ben dat een man jaren gevangenis wegens verkrachting zoud riskeren alleen voor mij)  Hij vroeg het me opnieuw, maar weer weigerde ik. Toen reed hij weg. Ik heb er tot vandaag nog steeds verschrikkelijk veel spijt van dat ik die dag het risico niet genomen heb en in die auto ben gestapt.  Het leek wel een scène uit een film! De woorden die ik van iedereen gehoord heb, dat ik het juiste gedaan heb en verstandig gehandeld heb met te weigeren, maken het nog erger.
Wat als die man wél oprecht was en me alleen maar wilde helpen en wie weet zelfs wel onder de indruk was van me? wat als ik mijzelf zo'n romantisch verhaal ontzegd heb voor niets, terwijl ik er nu zo naar verlang?!

Wie weet, had ik toen geen 'nee' gezegd, dan had ik nu misschien al jaren een relatie (gehad). Of althans de ervaring om te kunnen meepraten over wat liefde nu écht is.

[Somebody someome]

hanneke je hebt ook juist gehandeld.

Vaak is het te mooi om waar te zijn. knappe man dure auto. Lijkt wel een net iets te gelikte James bond film. Kies een leuke man die op jou levenslijn staat waar je niet boven jezelf hoeft uit te stijgen. Dan denk ik wel.dat het goed komt.

[Koffie]

Je hebt goed gehandeld. Stel dat zo'n gelegenheid zich weer voor zou doen, ook al is die kans klein, dan hoop ik dat je jezelf weer in bescherming neemt en niet instapt.
Achteraf kijk je op die situatie terug en fantaseer je erover, dat je prins op het witte paard je ontdekt en meeneemt en ze leefden nog lang en gelukkig, maar dat is fantasie. Je zou heel kwetsbaar zijn als je dat soort gedachten na zou gaan leven en echt bij iemand zomaar instapt.

Ik hoop dat andere meisjes waarbij hij dit probeert (die kans is er namelijk) net zo standvastig blijven weigeren als jij.

[Hanneke]

Hoe wanhopig ben ik eigenlijk, dat zoiets onbenulligs nu na jaren nog altijd zo blijft knellen?! ? 

Ik ben ook al 28.

Met verstandig zijn, kom je vaak nergens als het op liefde aankomt.

Het is zo al moeilijk genoeg om te daten door dat autisme; de kans deed zich dan toch voor en ik heb ze gewoon vergooid... Mijn verstand zegt mij nu dat dat net héél idioot was! Alsof mijn hersens nu pas beginnen snappen wat er eigenlijk voorgevallen is.
En als die kerel mij iets had gedaan; en of ik eigenlijk daarom nee gezegd heb tegen die chauffeur, om dat te voorkomen, uit veiligheid...? Nee, 't zal eerder uit angst of verlegenheid geweest zijn; angst om hem alsnog teleur te stellen, verlegenheid omdat ik nog maagd was... Maar als ik heel eerlijk ben, niet omdat ik bang was dat hij mij iets zou doen. Dan had tenminste een man het ooit gedaan!
En ik heb al zo vaak met zelfmoordgedachten gekampt, dat een mogelijke dood mij niet echt angst aangejaagd heeft.

[AceVentura]

Wat lastig dat je nog last hebt van een keuze die je zo lang geleden gemaakt hebt, en dat dat zo knelt.

Toen, daar, op dat moment heb je het aanbod afgeslagen. Over het algemeen als iemand voor een spontane keuze gezet wordt kies je vaak de makkelijkste weg (iets wat je altijd zo doet) of hetgeen met het meest positieve (of minst negatieve) resultaat, uiteraard voor zover je dat op dat moment kan inschatten. Weet je nog wat maakte dat je toen die keuze gemaakt hebt?

[Hanneke]

In eerste instantie het idee dat die man meer van plan was. Hoe erg het ook is, in deze tijden moet je altijd van het ergste uitgaan. Maar tegelijkertijd was ik er zeker van dat er vast mooiere meisjes rondliepen, die wel zouden toehappen. (dat dacht ik vooral toen hij het de tweede keer vroeg) (hoe dwaas het ook klinkt achteraf - op dat moment voelde ik mij gevleid)
Toen hij wegreed, dacht ik vooral dingen als: als hij slechte plannen had, zou hij dan de moeite doen om aan te dringen en zo de aandacht op zich te vestigen?

Ik denk dat ik vooral bang was voor de reactie van mijn omgeving mocht hij mij inderdaad ontvoerd of verkracht hebben. Het zou mij blijven achtervolgen, hoe dom ik zou gebleken zijn...
(dat is ook de reden dat ik het nog niet geprobeerd heb om zelfmoord te plegen)

[AceVentura]

Dus in beide gevallen handel je eigenlijk vanuit zelfbescherming? Dat klinkt best verstandig ...

[Hanneke]

of lafheid.
het is ook maar hoe je 't bekijkt.

[AceVentura]

Een lift van een onbekende weigeren lijkt me niet laf, maar iets wat waarschijnlijk de meesten zouden doen.

En zelfs als het lafheid zou zijn, wat is er mis met af en toe gewoon even lekker laf zijn?

[Hanneke]

De kans is nog steeds 50% dat ik de kans van mijn leven heb laten schieten die dag. Want zo'n kans, een uit de duizend, krijg ik geen tweede keer.
Tenminste niet als ik doorga met mijn besluit om, op mijn 40ste, er een eind aan te maken.
En dat alleen omdat ik even niet durfde.

[AceVentura]

Ja, er is altijd een kans dat iets onverwachts je iets moois oplevert. In dit geval heb je een keuze gemaakt (en een goede keuze volgens mij), daar kan je nu niets meer aan veranderen. Misschien komt die specifieke kans niet meer voorbij, er komen ongetwijfeld ook wel weer andere kansen.

Ik kan me best voorstellen dat je je afvraagt hoe het gelopen zou zijn als je een andere keuze gemaakt zou hebben, maar er een eind aan maken klinkt wel erg heftig. Wat maakt dat het zo zwaar weegt dat je daar aan denkt?

[Hanneke]

Het idee dat ik wel liefde wil, een relatie wil maar er volgens mij gewoon niet toe in staat ben, is moeilijk te aanvaarden. Er zijn dingen - zoals een gebrek aan zelfvertrouwen vertrouwen in anderen en empathie en moeite met fysieke aanraking die een relatie altijd onmogelijk zullen maken. Nog meer dan aseksualiteit alleen al zou doen.

De reden dat ik wil dat het ophoudt, begint al rond mijn 12 jaar. twee jaar gepest geweest, van school - en studierichting - veranderd , twee jaar op die andere school gezeten waar ik mij heel goed voelde. Maar dan viel op die school de derde graad weg en twee weken voor de school herbegon mochten we op zoek naar weer een andere school. Dat vond ik al vervelend omdat het wéér eens een verandering was maar vooral omdat ik mij verraden voelde. Had ik eindelijk een goede school, was het weeral afgelopen... Op dat moment is er iets gebroken.

Al heel mijn leven moet ik vechten, dag in dag uit,  door dat autisme, tegen een maatschappij en een mentaliteit die gewoon geen ruimte laat voor autisme. Net als aseksualiteit niet meer dan een deel van je persoonlijkheid die niet door de maatschappij aanvaard wordt omdat niemand er mee om kan. Ik ben het beu om altijd degene te zijn die 'zich moet aanpassen'. Na 28 jaar is het genoeg geweest. Na 40 jaar zal het gedaan zijn.
Ook werk vinden is moeilijk, en vroeg of laat zal ik daardoor financieel in de problemen komen, als mijn ouders en hun steun wegvallen. Maar ik ben niet van plan om kapot te gaan aan honger of door dakloosheid door ene gebrek aan geld, alleen omdat ik op de arbeidsmarkt niet aanvaard wordt omdat ik ben zoals ik ben... Als het zover komt, zal ik zelf beslissen wanneer en hoe ik dood ga.

Ik ben simpelweg niet  tegen het leven opgewassen, zoals het gezegd wordt. Mijn geboorte was nooit bedoeld. Ik was niet ongewenst - dat geloof ik dan maar - maar ik was een ongelukje. Van zodra mijn ouders het niet meer zullen weten, zal ik doen wat zij 28 jaar geleden hadden kunnen doen.
En waarom 40 jaar? Als ik na mijn 40ste (als ik het dan al kan doen, want na mijn ouders is er nog altijd mijn broer) nog geen man gevonden heb, zal het er niet meer van komen ook. Bovendien laat het lichaam het dan toch langzaamaan afweten... Het heeft geen zin om het dan nog langer te rekken.

[AceVentura]

Wat goed dat je je verhaal met ons deelt 

Ik kan me inderdaad voorstellen dat een relatie vinden nog niet zo makkelijk is voor je is. Heb je wel een idee waar je naar iemand kan vinden waarvan de kans aanwezig is dat hij je accepteert zoals je bent?

Het pesten op school is natuurlijk vervelend. Zou het kunnen dat je daar ook iets door geleerd hebt? Bijvoorbeeld om voor jezelf op te komen, of iets anders?

Al heel mijn leven moet ik vechten, dag in dag uit,  door dat autisme, tegen een maatschappij en een mentaliteit die gewoon geen ruimte laat voor autisme.

Een rare vraag misschien, maar: Welke kwaliteit in jou heeft er voor gezorgd dat je dit al 28 jaar volhoud?

Ook werk vinden is moeilijk, en vroeg of laat zal ik daardoor financieel in de problemen komen, als mijn ouders en hun steun wegvallen. Maar ik ben niet van plan om kapot te gaan aan honger of door dakloosheid door ene gebrek aan geld, alleen omdat ik op de arbeidsmarkt niet aanvaard wordt omdat ik ben zoals ik ben... Als het zover komt, zal ik zelf beslissen wanneer en hoe ik dood ga.

Dat zeg je wel heel stellig. Ik begrijp dat het misschien nog niet makkelijk is om werk te vinden, maar als dat lukt hebben we in Nederland toch goede sociale voorzieningen?

Die 40 jaar is volgens mij erg belangrijk voor je. Zou je kunnen omschrijven wat er voor die tijd zou moeten gebeuren om het wel de moeite waard te vinden om door te blijven gaan?

[Hanneke]

Ik denk dat de man die mij past een alien moet zijn!  Iemand die vooral veel geduld heeft. Genoeg om mijn handleiding te lezen, en vanbuiten te leren.  Dus het moet iemand zijn met een heel open geest of misschien wel net iemand die ook autistisch is.

Ik had het er met een vriendin nog over onlangs of er chatboxen zijn speciaal gericht naar autisten (om het cru te stellen) Ik heb het sindsdien nog niet gecheckt.
Het grote probleem is dat het spectrum dat ik heb niet groot genoeg is voor speciale maatregelen zoals werken in beschutte werkplaatsen en dergelijke, maar duidelijk genoeg aanwezig om op te vallen en teveel om te functioneren op een normale werkvloer.
Ik functioneer wel tot een bepaalde grens en daarom - heb ik al gehoord - is het ook moeilijk voor sommigen om echt rekening te houden met de tekortkomingen die het autisme nu eenmaal met zich meebrengt voor mij.

Het enige dat door dat pesten is blijven hangen is een gigantisch wantrouwen ten opzichte van het mannelijk geslacht. (aangezien het alleen jongens waren - en dat op de cruciale leeftijd van 12 jaar, het begin van de puberteit, en op het moment van zo'n grote verandering, de stap naar het middelbaar) Mede daardoor waarschijnlijk heeft het heel lang geduurd voor ik echt interesse kreeg voor mannen. Jongens heb ik nooit een blik waardig gekeurd. (omdat ik ervan overtuigd was dat jongens als ze te jong waren zouden zijn zoals de pesters)

Er zijn verschillende zaken die mij nu nog tegenhouden: zoals ik eerder zei, de reactie van mijn omgeving. niet uit empathie met hun gevoelens, maar omdat ik niets dan verwijten en woede over mij heen zou krijgen.
Ten tweede helpt het wel dat mijn mama wel met mij kan 'om gaan'.
En ten derde zijn er ook zoveel mensen die zelfmoordenaars egoïstisch, laf of aanstellers noemen...
Het is dus vrees ik vooral de angst voor de reactie die mij tegenhoudt; het feit dat ik dat nooit allemaal zou kunnen incasseren als het zou mislukken. En als het wel lukt zou er niemand achterblijven die het ooit zal begrijpen, die mij zal begrijpen en waarom ik het gedaan heb.

Hier in België lijkt dat allemaal gemakkelijk maar als het erop aankomt is het vooral jijzelf die het mag oplossen en 'de sociale voorzieningen' die het geld opstrijken! Nee, als het erop aankomt, wil ik dat het stopt omdat ik dat wil, niet omdat het een laatste uitweg is omdat anderen mij niet hebben kunnen helpen. En er is al zoveel dat ik zelf niet meer weet waar te beginnen om het te ontrafelen. En zoals ik zei, 40 jaar zal een kantelmoment zijn, ook fysiek.
En eerlijk? Die 40 jaar heb ik ook ietwat lukraak gekozen toen ik, al even geleden, de biografie van Franz Kafka aan het lezen was, mijn sympathie voor hem verdubbelend toen ik las dat hij ook duistere gedachten had en zijn vriend zelfmoordplannen vermoedde, toen hij jonger was. Uiteindelijk is hij al op zijn 40ste overleden. Ik zag zoveel van Kafka in mij: zijn karakter, zijn gedachten, het feit dat hij ook schreef,... Voor hem was 40 jaar te jong. Maar dat getal is blijven hangen.
En uiteindelijk, de mensen zijn toch van de hele wereld een zootje aan het maken - van het klimaat tot het onderwijs - en de natuur verzet zich eindelijk tegen ons. Met al die digitalisering... We zijn een punt overschreden naar een tijdperk waar klassieke waarden en papier verdwijnen, en waarin ik niet meer thuishoor.

[AceVentura]

Ik denk dat de man die mij past een alien moet zijn!?  Iemand die vooral veel geduld heeft. Genoeg om mijn handleiding te lezen, en vanbuiten te leren.?  Dus het moet iemand zijn met een heel open geest of misschien wel net iemand die ook autistisch is.

Een alien 
Ze zeggen wel eens dat het meest onwaarschijnlijke dat gebeurd is in jouw leven is dat je ouders elkaar ontmoet hebben. Er zijn zo veel mensen, dat het wel heel erg toevallig is dat juist die twee elkaar tegen zijn gekomen. Als het toch al van die mate van toeval afhangt dan moet het voor jou toch ook mogelijk zijn om iemand te vinden?

Ik had het er met een vriendin nog over onlangs of er chatboxen zijn speciaal gericht naar autisten (om het cru te stellen) Ik heb het sindsdien nog niet gecheckt.
Het grote probleem is dat het spectrum dat ik heb niet groot genoeg is voor speciale maatregelen zoals werken in beschutte werkplaatsen en dergelijke, maar duidelijk genoeg aanwezig om op te vallen en teveel om te functioneren op een normale werkvloer.
Ik functioneer wel tot een bepaalde grens en daarom - heb ik al gehoord - is het ook moeilijk voor sommigen om echt rekening te houden met de tekortkomingen die het autisme nu eenmaal met zich meebrengt voor mij.

Dat is inderdaad een lastige situatie, niet het ene hokje, niet het andere hokje. Zo'n chatbox zou inderdaad wel een goed idee zijn, hoe zou je die kunnen vinden?

Het enige dat door dat pesten is blijven hangen is een gigantisch wantrouwen ten opzichte van het mannelijk geslacht. (aangezien het alleen jongens waren - en dat op de cruciale leeftijd van 12 jaar, het begin van de puberteit, en op het moment van zo'n grote verandering, de stap naar het middelbaar) Mede daardoor waarschijnlijk heeft het heel lang geduurd voor ik echt interesse kreeg voor mannen. Jongens heb ik nooit een blik waardig gekeurd. (omdat ik ervan overtuigd was dat jongens als ze te jong waren zouden zijn zoals de pesters)

Dat is inderdaad een pijnlijke ervaring. Klopt het voor jou nog als ik zeg dat je geleerd hebt dat vertrouwen een groot goed is en dat je daar voorzichtig mee om moet gaan?

Er zijn verschillende zaken die mij nu nog tegenhouden: zoals ik eerder zei, de reactie van mijn omgeving. niet uit empathie met hun gevoelens, maar omdat ik niets dan verwijten en woede over mij heen zou krijgen.
Ten tweede helpt het wel dat mijn mama wel met mij kan 'om gaan'.
En ten derde zijn er ook zoveel mensen die zelfmoordenaars egoïstisch, laf of aanstellers noemen...
Het is dus vrees ik vooral de angst voor de reactie die mij tegenhoudt; het feit dat ik dat nooit allemaal zou kunnen incasseren als het zou mislukken. En als het wel lukt zou er niemand achterblijven die het ooit zal begrijpen, die mij zal begrijpen en waarom ik het gedaan heb.

Wat fijn dat je moeder er wel goed mee om kan gaan, wat doet zij anders dan anderen?
En poeh, ik zou het niet laf durven noemen hoor, ik zou het zelf niet durven.
Ik heb de indruk dat je de anderen, en daarmee ook hun reactie, erg belangrijk voor je zijn. Wat betekenen ze voor je?

Hier in België lijkt dat allemaal gemakkelijk maar als het erop aankomt is het vooral jijzelf die het mag oplossen en 'de sociale voorzieningen' die het geld opstrijken! Nee, als het erop aankomt, wil ik dat het stopt omdat ik dat wil, niet omdat het een laatste uitweg is omdat anderen mij niet hebben kunnen helpen. En er is al zoveel dat ik zelf niet meer weet waar te beginnen om het te ontrafelen. En zoals ik zei, 40 jaar zal een kantelmoment zijn, ook fysiek.
En eerlijk? Die 40 jaar heb ik ook ietwat lukraak gekozen toen ik, al even geleden, de biografie van Franz Kafka aan het lezen was, mijn sympathie voor hem verdubbelend toen ik las dat hij ook duistere gedachten had en zijn vriend zelfmoordplannen vermoedde, toen hij jonger was. Uiteindelijk is hij al op zijn 40ste overleden. Ik zag zoveel van Kafka in mij: zijn karakter, zijn gedachten, het feit dat hij ook schreef,... Voor hem was 40 jaar te jong. Maar dat getal is blijven hangen.

Goed dat je verteld hoe je hier op gekomen bent. Ik moet zeggen, ik ben zelf nu 40 en dat maakt me wel extra nieuwsgierig naar jouw verhaal, bedankt daarvoor.
Heb je een beeld van hoe je zou willen dat je leven eruit ziet op je 40e zodat het de moeite waard is om door te gaan?

En uiteindelijk, de mensen zijn toch van de hele wereld een zootje aan het maken - van het klimaat tot het onderwijs - en de natuur verzet zich eindelijk tegen ons. Met al die digitalisering... We zijn een punt overschreden naar een tijdperk waar klassieke waarden en papier verdwijnen, en waarin ik niet meer thuishoor.

Ja dat is herkenbaar, ik wordt ook wel eens als een alien aangekeken als ik zeg dat ik niet op social media actief ben bijvoorbeeld.
Ik zou zeggen: Doe wat je zelf goed vind en maak hierin je eigen keuzes. Laat je niet te veel leiden door wat anderen vinden, het beste wat je kan doen is het goede voorbeeld geven.