Onzekere zoektocht naar hopelijke (h)erkenning

[Samoth]

Goed. Voorstellen dus. En daarbij ook maar meteen aangeven waarom ik hier geregistreerd heb. Dat laatste is omdat ik mezelf (meer) poog te snappen. Omdat ik nogal met wat onzekerheden zit en seksualiteit -eigenlijk identiteit- daar een zeer belangrijke bron in is.

Ik ben een man van eind dertig en o.a. meerdere jaren getrouwd geweest. Met een vrouw die ik via internet leerde kennen, pubermeisje toen eigenlijk nog. Zij was zes jaar jonger dan ik. Zij woonde nog bij haar ouders, ik op mezelf. Zij vrijgemaakt gereformeerd, ik atheïst (agnost eigenlijk meer). We waren elkaars eerste echte geliefden. De eerste jaren hebben we elkaar wegens afstand alleen in het weekend gezien. Seks was toen niet gebruikelijk, omdat zij geloofde en daarbij geen seks voor het huwelijk mocht hebben. Gaandeweg wilde ze toch wat experimenteren en proberen. Het bleef bij wat handmatig flikflooien. We hadden daar allebei vrede mee, zij vanuit religieuze overwegingen en ik... nou ja, geen idee eigenlijk waarom ik daar vrede mee had, maar ik had het. Achteraf denk ik dat daar mijn a-seksualiteit toen al wat naar voren kwam/ontwikkelde. Uiteindelijk trouwden we en zijn we vanzelfsprekend samen gaan wonen. Al waren we in de praktijk ook al samenwonend, al had ik mijn eigen appartementje en zij haar studentenkamer in een studentenhuis. Daarna had zij wel sterk de behoefte seks te hebben, ik hield de boel steeds af met allerlei vage excuses. Excuses die ik vaak zelf amper snapte. Ik masturbeerde wel (stiekem), maar gemeenschap hoefde van mij niet zo. Na enkele jaren getrouwd te zijn, scheidden we. Seksualiteit was wel de belangrijkste oorzaak. Zij bleek bij een andere man te zoeken en krijgen wat ze bij mij niet kreeg. Ik twijfel nog altijd of we überhaupt wel eens seks (penetratie) hebben gehad, hoewel we het meerdere keren hebben geprobeerd, want er was zeker wel liefde voor elkaar.

Na die scheiding en enkele jaren van 'ik ben raar, voor geen enkele vrouw goed (genoeg)', begon ik toch weer met daten. Maar eigenlijk was er steeds de angst voor een vervolg. Aantrekkingskracht voelde ik wel, maar ik hoefde daar geen fysiek vervolg aan te geven. Tot ik een date had met een vrouw die nogal nadrukkelijk fysiek contact zocht. Door allerlei toestanden, waarover ik niet zal uitweiden, belande ik op onze eerste date bij haar in bed. Ik wilde alleen maar knuffelen, zij wilde meer. Het bleef bij knuffelen. We zijn enkele weken/maanden samen geweest en hebben meerdere keren met elkaar het bed gedeeld, maar -bot gezegd- speelde ik niks klaar. Hoewel ik het -voor haar- echt wel wilde, omdat ik haar lief en aantrekkelijk vond. Ook zij beëindigde uiteindelijk onze korte pseudo relatie en hoewel ze beweerde dat het niet was door onze verschillende (gebrek aan) seksuele lusten, durf ik wel te bewaren dat dit weldegelijk de reden was. En nu dus, twijfel ik (weer) ontzettend aan mezelf.

Meerdere jaren bij psychologen gelopen, zelfhulpboeken gelezen, al tijdens mijn getrouwd zijn en gaandeweg dus ook. Want ik voelde me stom, raar, egocentrisch, oneerlijk, gemeen, ik kreeg een steeds negatiever zelfbeeld. Mede ook door vrienden die heel anders over seks en seksualiteit spraken, dan dat ik dat ervoer. Ik snak wel bijna naar de genegenheid van een vrouw (hoewel ik best vriendschappen met vrouwen heb), ik date ook wel, maar eigenlijk is er steeds mijn (onbewust) duidelijke afstand, omdat ik dus angstig ben voor het vervolg. En dat brengt extra twijfel met zich mee. Ik heb reeds een onderzoek naar hormonen gehad, maar daarmee is niks mis, hoewel mijn testosteronpeil niet heel hoog is. Ik voel dus ook weldegelijk aantrekkingskracht tot vrouwen. Niet tot mannen, terwijl ik wel eens gehoopt heb homoseksueel te zijn als dat de 'oplossing' was. Maar dat is het dus niet, maar wat dan wel?

Ben ik (te) perfectionistisch; heb ik een te hoog verwachtingspatroon van mijzelf (hetgeen ik van psychologen en psychiaters zo vaak te horen heb gekregen; "wees toch niet zo streng voor jezelf") en moet ik enkel 'even' daar door mijn eigen torenhoge verwachtingspatroon (van mijzelf) heen bij een eerste keer seks met een date? Ben ik mede daardoor (te) angstig en blokkeer ik daarom iedere keer als er seksuele interactie 'dreigt'? Heeft mijn verleden met mijn gelovige ex mijn hoofd dusdanig beïnvloed dat ik nu een ondoordringbare muur op trek als ik een vrouw ook maar aantrekkelijk/leuk vind? Of heb ik gewoon andere (of eigenlijk geen) seksuele lustgevoelens en ben ik a-seksueel? Type C, heet dat geloof ik. Want ik voel dus weldegelijk aantrekkingskracht tot vrouwen, ook sterk de roeping naar romantisch samenzijn, maar absoluut geen seksuele lust. Ik heb wel geregeld een ochtenderectie en ik masturbeer wel, ook al is dat niet op porno, maar op mijn verbeelding waarbij geen penetratie, vagina, maar hooguit een handjob van een voor mij mooie vrouw voorkomt.

Misschien (her)kennen jullie mijn interne strubbelingen en hebben jullie adviezen. Dank alvast!

[Edewecht]

Hallo Samoth,
Dankjewel voor je uitgebreide en openhartige verhaal.
Zoals je misschien al in de FAQ gelezen hebt: je bepaalt zelf of je je wilt identificeren als aseksueel. M.a.w. of je aseksueel bent, bepalen wij niet voor je. Maar dat wist je misschien al.

Het lijkt me dat je negatieve zelfbeeld niet uit de seksualiteit of aseksualiteit voortkomt, maar uit het feit dat je afwijkt van de verwachtingen van de buitenwereld. Het is immers 'normaal' om seksuele gevoelens en seksueel verlangen te hebben naar een ander. Zolang je denkt dat je de enige bent, kun je in een negatief gedachtenpatroon terechtkomen: 'ik deug niet.'
Nu je weet dat aseksualiteit bestaat (aanvaarding is hoofdstuk 2) en er veel meer mensen zijn die het zelfde [niet] voelen als jij, kan alles in een ander licht komen te staan.

Ook ik heb wel te horen gekregen: 'misschien stel je te hoge eisen aan een kandidaat-partner'. Maar achteraf denk ik dat ik alleen maar op zoek was naar een vriendschap o.i.d. waarin seks geen rol hoefde te spelen. (Ben nog steeds alleen, mis noch de seks, noch de relatie.)

Tot slot: dat je seksuele gevoelens hebt en masturbeert, maakt je niet tot aseksueel. Aseksualiteit gaat over aantrekking.

Heb je iets aan deze woorden? Hoe dan ook, welkom op dit forum. Goed dat je ons gevonden hebt!

[Koffie]

Aseksualiteit kan verstrikt raken in allerlei vragen en achtergronden, als je het pas laat ontdekt. En dan is het ook lastig om alles te ontwarren. Ik heb dat zelf ook gehad. Ik was begin 40 toen ik voor het eerst over aseksualiteit las hier op Aven.

Aseksualiteit hoeft inderdaad niets met je hormonen of je libido te maken hebben, zoals Edewecht al zegt, het gaat om aantrekking. Of in ons geval het ontbreken daarvan.

Als je in relaties vastloopt op je aseksualiteit, is het heel moeilijk m je weer open te stellen en te weten dat het waarschijnlijk op de een of andere manier weer een issue gaat worden. Het is niet gek dat je jezelf daarin beschermt en die muur om je optrekt. Aan de andere kant weet ik uit eigen ervaring dat muren niet alleen beschermen, maar ook soms kunnen belemmeren. Maar ze zijn er. En ze hebben een functie.

Ik heb gemerkt dat een gewone 'reguliere' datingweg voor mij niet werkt. Er zijn dan te veel verwachtingen. Ik zou iemand willen leren kennen en in de eerste plaats een vriendschap opbouwen, waarin je elkaar eerlijk leert kennen. Als mens, niet als profiel op een of andere site.

[Bubble]

Welkom Samoth

wat een herkenning, ook al is het bij mij vanuit vrouw ervaren. Wat een verwarrende wereld hè. Fijn dat je het forum hebt gevonden. Ik hoop dat je hier herkenning vindt waardoor je wat rust en aanvaarding krijgt.  Dat was voor mij als een warm bad, die herkenning.
Hier is het volkomen normaal om je niet seksueel tot een ander aangetrokken te voelen. En ook om wel of geen libido, fantasieën, romantische gevoelens  te hebben.  Geef jezelf de tijd om te ontdekken waar jij stat en waar je je prettig bij voelt. 

[AceVentura]

Welkom op het forum Samoth, 

Bedankt voor je zeer openhartige voorstel bericht. Je hebt op dit vlak heel wat meegemaakt als ik het zo lees, ik hoop dat je door middel van dit forum en je ontdekking van aseksualiteit misschien wat gebeurtenissen een plekje kan geven. Je bent wie je bent, en daar is niets raar, gemeen of egocentrisch aan.
Ik heb zelf geen ervaring met relaties, maar wat ik wel weet is dat een relatie geen stand kan houden als je niet jezelf bent. Daarom denk ik dat je nog op de goede weg bent. Je bent aan het ontdekken wie je bent, en als je straks vanuit die blik gaat zoeken vind je vast iemand waarbij je ook daadwerkelijk jezelf kan zijn.

[Calliope]

Hallo Samoth,

Jouw verhaal zou het mijne kunnen zijn.
Maar dan de vrouwelijke variant.
Ik ben ook nog heel nieuw hier dus ik weet nog niet zo goed hoe ik moet reageren.
Maar ik weet wel dat je niet alleen bent in dit soort gevoelens.
Ik durf me ook niet meer aan het "dating-gebeuren" wagen. En ik heb ook heel veel adviezen en soortgelijke diagnoses gehad.
Ze noemen mij ook te perfectionistisch , ik verwacht te veel etc...
Dan ga je echt denken dat het aan jezelf ligt.
En bij het lezen van de verhalen op dit forum denk ik voor het eerst ... misschien ligt het dus niet aan mij.

[Samoth]

Dank jullie wel voor jullie mooie welkomsreacties. Ik onderzoek, oriënteer en ontdek nog even lekker verder, op dit forum als in 'het echte leven'.

[Bubble]

Hoe vergaat het je nu, Samoth? Hoe vergaat je ontdekkingsreis?

[Samoth]

Dank je, Bubble, voor je attente vraag. Ach, weet je, ik dobber nog wel wat dolfijn rond. Al voelt het soms alsof ik middenin de Grote Oceaan ben gedropt, op een boomstam, met een soeplepel als enige hulpmiddel bij het peddelen. Geen (of amper?) lust, libido en seksuele aantrekkingskracht in mijn lijf, maar wel de nogal nadrukkelijke aanwezigheid van romantiek die van binnenuit mijn lijf op mijn skelet beukt omdat 'ie eruit gelaten wil. 

[calculatedpassion]

Haha, ik voel je leed maar vind je metaforische manier van uitdrukken grappig. Welkom.

[Atlantis]

Hoi Samoth.

Ook ik ben nieuw hier en ontdek steeds meer over me zelf. Wat ik vooral had was dat ik me altijd schuldig voelde als ik weer eens niet wilde. Dus ging ik (veel)  over grenzen heen.  Inmiddels ben ik al 10 jaar alleen, maar (helaas) kan ik nog steeds verliefd worden. Ook dan ga je denken dat je eisen te hoog liggen, zodat je nergens meer op in durft te gaan.
Mij hebben de ervaringsverhalen in ieder geval erg geholpen. Zo van, ik ben dus niet gek en... er zijn er meer met dit probleem. Dat werkt bij mij tenminste erg bevrijdend.
Heel veel succes met jouw ontdekkingstocht en welkom 

Groetjes, Atlantis.

[Bubble]

Als ik het goed begrijp, ben je aardig gefrustreerd. En zoals je het beschrijft, snap ik dat ook. Wel een vraag: wat versta jij onder romantiek? Wat is dat voor jou?

[Samoth]

Oef, Bubble, dat vind ik eigenlijk een moeilijkere vraag om te beantwoorden dan ik in eerste instantie dacht. In eerste instantie denk ik bij romantiek aan lief en gezellig samen zijn zonder naakt en welke seksuele bijbedoelingen dan ook. Maar meteen daarna denk ik; ja, maar, met mijn ouder(s), met mijn zusje, met familie, met vriendinnen en vrienden heb ik ook wel eens dat (non seksuele) intieme samenzijn en dan heeft dat voor mij niets met romantiek te maken. Dus misschien heb ik wel een wat vertyft beeld van romantiek. En van intimiteit sowieso ook. Smacht ik naar romantiek en (non seksuele) intimiteit, maar heb ik eigenlijk geen idee wat dat nou precies voor mij is. Mogelijk moet ik dáár eerst maar eens mee bezig.

Overigens is die frustratie heel tijdelijk. Het kan zelfs in enkele minuten ook weer (zomaar) verdwenen zijn. En ook plotseling weer terugkeren. Mijn aseksualiteit (gebrek aan seksuele lust) voelt (nog) wel een beetje als een periode van rouw om het verlies van een dierbare. Een teringlange periode, dat wel. Het ene moment kan ik het prima dragen, het andere moment zit ik (weer) met flink wat verdriet (en boosheid, resulterend in frustratie) om het gemis.


En jij, wat versta jij onder romantiek? Misschien krijg ik er wel een oohjááá-gevoel door.

[Bubble]

Touché Samoth, daar moest ik dus ook over nadenken. Ik krijg het alleen niet goed onder woorden, maar ik doe een poging:

Onder romantiek versta ik het eenvoudig bij iemand willen zijn, die niet tot mijn familie of gewone vrienden hoort. Deel van elkaar willen uitmaken (niet-fysiek bedoel ik dan), bij elkaar willen zijn. Gewoon samen stil zijn omdat woorden niet nodig zijn, stevige discussies of een gesprek met echte inhoud te hebben. Genieten van de aanwezigheid van- of de gedachte aan die ander. Een soort van verliefdheid voelen, moeite voor iemand willen doen. De ander zijn  zielenroerselen (willen leren) kennen en de mijne met hem delen. Dat kan elkaar in de ogen kijkend zijn bij kaarslicht en haardvuur zijn, maar ook, al dan niet hand in hand, naast elkaar lopend in fel daglicht of een regenbui. Of tijdens het samen doen van een of andere kutklus. Elkaar in de ogen kijken en weten dat we iets (wat dat dan ook is) delen. Connectie voelen. Elkaar ontspannen aan kunnen en willen raken, vasthouden, elkaars handen opwarmen, door het haar woelen, nek kriebelen e.d.. Intimiteit zonder (de dreiging van) seks. Maar op een compleet ander level dan met gewone vrienden of familie.

Ik heb eerder hier ergens gelezen over een 'squish' ( https://www.urbandictionary.com/define.php?term=squish ). Ik denk dat dit voor mij het best verliefdheid beschrijft.

Wat mis jij precies aan je gebrek aan seksuele lust? Dat het nooit meer wordt zoals het eerder met je partner was? Een bepaalde mate van intimiteit die je niet meer op die manier zult ervaren?
Ik voor mezelf mis de seks met een ander totaal niet. Het enige waar ik tegenop zie, is een eventueel leeg leven omdat ik niet compatibel 'meer' ben op de gangbare manier en ik daardoor geen invulling meer zou krijgen op het romantische vlak. Want dat mis ik echt wel.

[Samoth]

Ik geloof niet dat ikzelf zozeer iets mis als ik geen seks heb. Ik kan juist heel prima zonder seks. En anders haal ik mijn frustratiestaaf wel even door mijn vuist als ik wel ontspanning door een -pseudo- seksuele daad wil. Het is meer dat ik de ander (die de seksuele behoefte -mogelijk- wel heeft) iets ontzeg. Dat is denk ik ook heel erg mijn blokkade als het gaat om een relatie aangaan. Schaamte, het idee nooit genoeg te kunnen zijn, (zelf)stigma. Waarbij ik terecht kom bij precies ook jouw angst;

een eventueel leeg leven omdat ik niet compatibel 'meer' ben op de gangbare manier en ik daardoor geen invulling meer zou krijgen op het romantische vlak.