Ik stel me even voor

[Muohta]

Hoi allemaal,

Ik weet niet zo goed waar te beginnen, maar na meerdere topics en berichten gelezen te hebben zou ik toch ook graag mijn verhaal hier neerzetten.
Niet makkelijk, aangezien ik nooit heel makkelijk over mijn gevoelens praat, maar ik zal een poging doen.
Het is een behoorlijk lang bericht geworden, ik hoop wel dat het makkelijk wegleest :-)

Ik heb mijn man leren kennen toen ik 17 was, nu 13 jaar geleden. In de tussentijd zijn we getrouwd, de wereld over gereist, geëmigreerd en een eigen bedrijf in het buitenland gestart.

Mijn man was mijn eerste echte liefde en de eerste (en enige) waarmee ik seks heb gehad. Het jaar voor ik hem leerde kennen flirte ik wel met jongens, zoende heel wat af, maar meer wilde ik echt niet. Toen ik mijn man tegenkwam was het geen liefde op het eerste gezicht, van allebei de kanten niet. Ik was jongens/mannen op dat moment zat en wilde er even niets meer mee te maken hebben en hij kwam net uit een relatie van 2 jaar. Toch klikte het enorm, we spendeerden uren aan de telefoon, chatten erop los en konden goed samen praten en lachen. Vanaf toen zagen we elkaar bijna elk weekend en waren we samen. Op een gegeven moment kwam van het één het ander. Iets wat er gewoon bij hoort en waar ik in eerste instantie ook niets op tegen had. Toch was het iets wat van mij niet zo nodig vaak hoefde, wat dat betreft een 'gelukje' dat we elkaar alleen maar in de weekenden zagen. 1 keer in het weekend kon ik me er toch ook wel toe zetten, ook al vond ik het niet fijn, kon er niet van genieten en deed het soms ook pijn. Ik dacht dat dit vanzelf wel over zou gaan en mijn man probeerde van alles om mij aan mijn trekken te laten komen. Na een half jaar is van mijn kant het hoge woord eruit gekomen, namelijk dat ik toch wel meer pijn heb dan dat ik hem wilde laten geloven en dat seks van mij niet zo nodig hoeft.

Wat volgde was een proces van nog een klein jaar waarin we zochten naar oplossingen, maar waarin er ondertussen ook niet heel veel veranderde. Uiteindelijk werd het teveel voor mijn man en heeft hij het uitgemaakt. We waren allebei kapot van verdriet en na een maand hadden we een heel openhartig gesprek. Mijn man zette me voor het blok en wilde dat ik naar de huisarts ging voor doorverwijzing / onderzoek en daarnaast dat we samen hulp zochten bij een seksuoloog zodat er gekeken kon worden wat er mis is met mij en waarom ik pijn heb bij het vrijen en er niet van kan genieten. Ik wilde hem niet kwijt, en wilde zelf ook graag antwoorden en oplossingen dus daar gingen we.

De huisarts gaf me creme om het daar beneden wat soepeler te maken. Bij de seksuoloog hadden we het vaak over de manier waarop we seks hadden, wat ik fijn vond, ontspanningsoefeningen, spier oefeningen, hoe we met elkaar over seks konden praten, hulpmiddeltjes enz. We hebben een vibrator aangeschaft en hoewel ik enorm sceptish was kon ik daarmee na heel wat geoefen klaarkomen, zelfs samen met mijn man en tijdens de penetratie. Natuurlijk heel fijn, maar alsnog hoefde seks niet van mij en was het soms alsnog pijnlijk. Ik wilde op een gegeven moment niet meer naar de seksuoloog omdat ik het idee had dat we daar vastliepen en er veel onbegrip was.

In de tussentijd woonden we samen en de combinatie tussen het hoge libido van mijn man en het lage/afwezige van mij was vaak de reden tot onzekerheid, spanning, frustraties en slaande ruzies. We zijn allebei van het koppige soort en daarnaast vind ik het lastig mijn gevoelens en gedachten te uiten. Toch hielden we zielsveel van elkaar en hadden we uiteraard ook genoeg leuke en fijne momenten samen!

9 jaar geleden besloten we alles achter ons te laten en de wereld te ontdekken. We hebben werk gevonden op hele mooie plekken in de wereld en gave ervaringen opgedaan. Veel dingen uit mijn comfort-zone, maar mijn man was er altijd om me te steunen. Vaak was ik degene die met ideeën kwam, en hij die me erdoorheen hielp als ik toch begon te twijfelen. We hadden stressvolle outdoor-jobs, waren continue op elkaar aangewezen, spendeerden 24/7 samen, maar volgden ook onze passie. Dit heeft onze relatie natuurlijk enorm sterk gemaakt. Qua tijd en emotie voelt het alsof we al 30 jaar samen zijn!

Op seksueel gebied veranderde er niet veel. Mijn man wilde veel vaker dan ik en uit zijn liefde het liefst lichamelijk. Ik wilde hem in ieder geval iets geven, ook al vond ik het maar gedoe, had ik geen zin in die viezigheid en had ik er geen behoefte aan. Uiteraard merkte hij dit en dit maakte het voor hem lastiger om ervan te genieten en er ook 'snel vanaf te kunnen zijn'. We probeerden vanalles. We planden vaste data in, ik beloofde dat ik er zelf mee zou komen binnen een bepaalde afgesproken frequentie en in de tussentijd zou hij niets verwachten, enz enz. Het werkte met moeite, dus eigenlijk niet. En de frequentie ging van 1 keer per week, naar 1 keer per 2 weken naar 1 keer per maand (als). Toch altijd die spanning, frustraties en ruzies. Dit koste extreem veel energie en we hebben meerdere keren gedacht dat het beter zou zijn om er een punt achter te zetten. Maar we hielden zoveel van elkaar, we waren soul-mates, we noemden elkaar de liefde van ons leven en wilden graag oud worden samen.

Ongeveer 2 jaar geleden ben ik achter de term aseksualiteit gekomen en er vielen veel puzzelstukjes op hun plek. Ik heb het niet in de extreemste vorm. Ik wil nog steeds romantiek en liefde, als ik ervoor in de mood ben vind ik strelen en zoenen af en toe best fijn, maar seks hoeft niet zo nodig.
Er zijn ook wel twijfels geweest of ik in dat hokje paste, met name van mijn man. Had ik een negatieve relatie met seks omdat het soms pijnlijk is en is het om die reden dat ik het niet zo nodig hoef?
Maar na meerdere verhalen gelezen te hebben voelt de term aseksualiteit heel herkenbaar. 

We gingen door met ons leven met de nodige ups en downs en zonder heel veel met deze kennis te doen.
Anderhalf jaar geleden hebben we besloten onze droom na te jagen. We hebben ons eindelijk gesetteld, een huis gekocht en een eigen bedrijf opgestart. Een bedrijf waarin we onze passie volgen. Het is hard werken, maar tegelijk is het zo fijn om onze tijd zelf in te delen, om het bedrijf een richting op te sturen waar we zelf achter staan en zitten we op 1 lijn wat betreft een hele hoop dingen. We voelen ons thuis en zien een hele fijne toekomst voor ons.
Daarnaast is er niets veranderd wat betreft de liefde tussen ons. We houden nog steeds zielsveel van elkaar en willen samen oud worden. Kinderen hoeft wat ons allebei betreft niet by the way.

Toch blijft ons verschil in seksualiteit een groot probleem. We hebben ongeveer 1 keer per maand of iets minder seks.
Mijn man probeert niet veel meer, maar als hij het wel probeert omdat hij op dat moment echt enorme behoefte eraan heeft, wijs ik hem meestal af. Ik heb me daar dan mentaal niet op voorbereid en kan met er 9 van de 10 keer niet toe zetten. Ik moet me er echt mentaal op voorbereiden. Uiteraard voor ons allebei niet heel makkelijk. Het zorgt voor frustratie en onzekerheid.
Mijn man is psychologisch inmiddels zo ver heen dat hij er meestal geen zin meer in heeft als ik het initiatief neem. Ik moet er nog meer moeite voor doen om hem dan zover te krijgen. Hij weet dat ik het alleen doe voor hem, en dan hoeft het niet zo nodig meer. In mijn achterhoofd is er dan dit stemmetje: "tja, als hij dan toch ook niet wil, dan niet, lekker makkelijk". Maar ik weet dat het niet zo makkelijk werkt en als ik ermee stop de frustraties alleen maar groter worden.
Waarom kan hij het dan wel als zijn behoefde heel groot is? "Tja, dan worden die gedachten even uitgeschakeld en denkt hij niet met z'n verstand" is dan zijn antwoord.

Ikzelf kan best nog even doorgaan op deze manier. Tuurlijk kosten de ruzies en frustraties veel energie en zou ik dit graag oplossen, maar om eerlijk te zijn heb ik er ook wel mee leren leven.
Mijn man vindt dat het alleen maar erger en erger wordt, en dat hij niet wil ophouden dit proberen te verbeteren, al weet hij ook niet heel goed meer hoe. Ik zal niet teveel gevoelens voor hem invullen, maar zoals ik het begrijp voelt hij zich zo erg tekort gedaan en zou zo graag meer willen dat het hem pijn doet. Hij is een gezonde man van 34 met een flink libido en de seks met mij stelt nou niet zoveel voor. Volgens mij is het voor hem moeilijk te accepteren om het hier de rest van zijn leven mee te moeten doen.

De afgelopen dagen hebben we het gehad over "de goedkeuring om vreemd te gaan" (ja, ik noem het dan nog steeds vreemd gaan). Het maakt me verdrietig, misselijk en bang en om heel eerlijk te zijn wil ik dit absoluut niet. Maar ik wil mijn man ook niet kwijt.
Ik kan in een ander topic misschien wat meer over mijn gevoelens hierover neerzetten, voor nu denk ik dat mijn verhaal lang genoeg is geworden.

We hopen hier op het forum meer herkenning, tips, begrip en ervaringsdeskundigen te zullen vinden.
Stuur me gerust de berichten of topics door die ons kunnen helpen. Dat zou echt ontzettend gewaardeerd worden!

[Mute]

Welkom,

Ik zal later meer laten horen, ben even bezig en mijn vrouw komt zo thuis (en ik wil niet dat ze ziet dat ik (a) sexueel getinte sites ben)  .
Wij zitten in een vergelijkbarde situatie en als je mijn timeline volgt zal je zien hoe wij er doorheen gekomen zijn (vooralsnog redelijk goed).

Later meer en geniet van een stuk 

[AceVentura]

Welkom op het forum Muohta,

Dat is een behoorlijk lang verhaal, en dat is overigens prima.
Inhoudelijk kan ik je niet helpen, wel wil ik je complimenteren met hoe jullie met dit verschil om gaan. Jullie zijn al een tijd bij elkaar en dat betekend dat jullie belangrijk genoeg voor elkaar zijn om dit verschil te overbruggen. Ik denk dat menig relatie het niet zo lang vol gehouden had.

Je zal hier op het forum zeker herkenning vinden, ik hoop dat het jullie helpt.

[Koffie]

Welkom!

[Edewecht]

Welkom Muohta (je naam lijkt wel Fins) en dankjewel voor je uitgebreide verhaal. Je kunt duidelijk wel over je gevoelens praten

Ik denk dat je veel zult hebben aan het board Bekeken van de andere kant (https://du.asexuality.org/index.php?board=16.0) maar waarschijnlijk had je die zelf al wel ontdekt.

[Muohta]

Dankjewel voor het warme welkom.

Je zit er niet ver naast Edewecht, Muohta betekend sneeuw in Sami-taal (oorspronkelijke bewongers van noord Scandinavie).
Ik lees inderdaad af en toe bij "Bekeken van de andere kant", daar staan volgens mij de meeste verhalen over relaties beschreven.