(A)romantisch?

[Ace89]

Dat ik aseksueel ben is inmiddels bij veel mensen wel bekend. Men vraagt dan naar hoe ik romantisch gezien in elkaar zit, en dat vind ik nog wel eens lastig te omschrijven. Ik ben nooit verliefd geweest en heb daar eigenlijk ook geen behoefte aan. Al dat kleffe gedoe lijkt me maar ongemakkelijk en ik houd graag mijn hoofd erbij. Maar het is ook niet zo dat ik totaal geen behoefte heb aan een partner. Ik zou graag een maatje hebben om mee te bankhangen, knuffelen, leuke dingen mee te doen, dingen mee te delen, van te houden en voor te zorgen. Het is echter niet zo dat ik constant naar een partner verlang, ik kan prima alleen zijn en heb dat soms ook nodig om 'op te laden.' Zijn er mensen die dit herkennen? Hoe omschrijf je dat dan naar anderen toe, als (a)romantisch of iets anders?

[Koffie]

Ik ben niet aromantisch, maar ik herken wel je behoefte aan alleen zijn om op te laden. Mocht ik ooit een partner vinden, dan moet die wat dat betreft ook wel bij me passen. Ik kan zelf bv. prima met iemand in een ruimte zijn en elk je eigen ding doen. Ik heb een partner gehad die dat niet goed vond, ik moest ieder moment met hem bezig zijn en op hem gericht zijn (hij was daar juist weer heel extreem in). Hij werd al chagrijnig als ik de was ophing. Dat trek ik echt niet. En dan woonden we gelukkig nog niet eens samen. Ik heb ook niet echt de behoefte met iemand samen te wonen. Voor mij zou een LAT-relatie prima zijn (maar liever niet meer iemand op grote afstand en veel gereis bij me vandaan).

Maar ik weet niet hoe dat voelt als je aromantisch bent, want ik ben niet bepaald licht ontvlambaar, maar ik word wel verliefd.

[Edewecht]

O ja, dit herken ik wel, Nikkinda.

Ten eerste hou ik ook niet van klef gedoe. Ten tweede vind ik het (voor mezelf) verdacht om verliefd te zijn. Verliefdheid gaat namelijk vaak over verlangens die ik heb en die de ander dan zou moeten vervullen. Dat is geen basis voor een relatie. Hooguit voor een kort strovuurtje met wederzijds goedvinden. Ik heb dus soms wel verliefde gevoelens, maar ik doe er niets mee naar de ander toe.
Ten derde ben ik een eenling. Ik kan goed alleen zijn, sterker: ik ben graag alleen. Af en toe naar een vriendin, vriend, kennis of meeting - prima, dat heb ik als mens gewoon nodig, laten we eerlijk wezen.

Maar... ergens, diep in me, bestaat een verlangen naar een levensgezel. Iemand met wie je op een diep niveau je leven deelt, of in ieder geval wezenlijke delen van mijn leven. Dat is een ander niveau dan je vindt via datingsites enzo, dus ik ben niet op zoek. Want dit verlangen is geen probleem. Het is er, punt.

Door dit alles vraag ik me geregeld af of ik aromantisch ben. ( Heb je weer zo'n hokje, grrr). Want wat is dat in hemelsnaam, romantisch/aromantisch? Wel of niet handjes vasthouden bij volle maan? Dat diepe, verre verlangen van mij naar een gezel, moet ik dat 'romantisch' noemen? Nee zeg.

AceVentura heeft van de week hier ergens een linkje geplaatst http://du.asexuality.org/index.php?topic=6205.msg165331#msg165331 naar een nummer van Harrie Jekkers, 'Ik hou van mij.' Jaaa, DAT!

[Samoth]

Wat (a)romantiek is, is wel haast een wat filosofisch vraagstuk. Volgens mij bestaat er niet één allesomvattende definitie voor (a)romantiek. Dat is namelijk heel individueel en voor vrijwel iedereen anders. Zelfs voor een individu wil het wel per situatie verschillen. Jij associeert romantiek/verliefdheid met iets vies en naars, anderen zullen dat weer heel anders hebben. Zoals dat met héél veel gevoel(ens) het geval is. Heb je bijvoorbeeld wel een antwoord op de vraag wat rouw is? Ik heb het idee dat hierbij hetzelfde geldt als voor romantiek; daar is niet een éénduidig antwoord op te geven omdat het per individu verschillend is. Wel hebben we allemaal een zelfde niet zo rooskleurige associatie met rouw, omdat aan rouw veelal zo niet altijd iets niet zo leuks gekoppeld is.

Misschien Nikkinda, heb je nooit (echt) gevoelens van verliefd gehad omdat je je er nooit helemaal 'aan overgegeven' hebt. Voor mijn gevoel zijn meisjes sowieso wat gevoeliger en voorzichtiger dan jongens en wat meer van de controle willen houden. Ik las bovendien dat je wetenschapper bent en ik heb zelf wel het idee dat 'geleerde' mensen meer vanuit hun hoofd leven. 'Geleerde mensen' lijken gevoel (vaak) te willen rationaliseren, om er zo vat op te houden/krijgen en er zo controle over te hebben. Heel begrijpelijk, want verliefd zijn is een gevoel en in wezen niets anders dan een drug. Er gebeurt bij verliefdheid veel (onbewust) met je en dat maakt dat je de controle over jezelf kwijt kunt raken. En dat is donders eng, zéker als je zoiets nog nooit ervaren hebt. Of wel hebt ervaren, maar op een onprettige manier waardoor je het nou bepaald niet nog eens wilt ervaren. Als een soort zelfbeschermend afweermechanisme, bewust of onbewust (al erg lang geleden) geactiveerd.

En wie weet Nikkinda, ben je al wél eens (een beetje) verliefd geweest (misschien zelfs zonder dat je het toen echt besefte, omdat je bijvoorbeeld erg jong en onwetend was). Maar gaf degene voor wie je dat voelde je nooit het juiste gevoel en vertrouwen om je rationaliteit volledig 'los te laten' en ben je uit zelfbescherming nooit van je rationele hou vast-kant geweest of er super snel weer naar teruggegaan. En volgens mij hoeft dat helemaal niet heel duister een boze buurman te zijn geweest die onkuise dingen wilde. Het kan ook een klasgenoot of buurkind zijn geweest die je -om wat voor reden dan ook- toch niet helemaal vertrouwd deed voelen -mogelijk omdat hij wat onzeker was over zichzelf- waardoor je de drug verliefdheid niet (geheel) in liet werken.

Aromantisch zijn, is naar mijn idee significant wat anders dan geen seksuele gevoelens hebben. Ik heb erg het idee dat in het laatste geval sprake is/kan zijn van geaardheid, een natuurlijk bepaald iets, niet 'te verhelpen'. Waar aromantisch zijn volgens mij meer een gevoel en dus -in zekere zin- een keuze is. Een soms heel diepe en onbewuste keuze, weggestopt ergens ver in je ziel, maar niet per se permanent en blijvend zoals geaardheid.

Ik voel wel verliefdheid, gevoelens als 'de controle kwijt zijn' en dat voelt heel onprettig als die liefde niet wordt beantwoord. Dan is er verdriet, pijn, zwartgalligheid. Maar als er wederzijds vertrouwen is, wederzijdse liefde voor elkaar, dan kan verliefdheid als in een zekere onderlinge band ook onwaarschijnlijk fijn zijn. Eng, ongemakkelijk, maar zo fijn. Zoals drugs dat ook kan zijn en die uitwerking ook kan hebben (zeg ik als nog nooit drugs-gebruiker). Echter hebben we als mens de vrijheid gekregen om iets wel of niet te willen en doen. En aan romantiek/verliefdheid hoeft helemaal geen klefheid verbonden te zijn, zeker niet als de ene daar niet zoveel behoefte aan heeft, als er maar communicatie en begrip voor elkaar is.

Als antwoord op je vraag; romantiek is een gevoel en gevoel is volgens mij geregeld niet zwart-wit-zus-zo-goed-fout en dus erg lastig tot amper te duiden. Ik herken sowieso je verhaal en je verlangens helemaal en volgens mij zit menigeen daarmee. Het maakt daarbij volgens mij niet veel uit of je nu graag (al dan niet hand-in-hand met je lief) op de bank zit in een weelderig verlichte kamer terwijl de geurkaarsen overvloedig branden of liefst alleen in het donker zit een obscure horrorfilm te aanschouwen.

[Edewecht]

Aromantisch zijn, is naar mijn idee significant wat anders dan geen seksuele gevoelens hebben. Ik heb erg het idee dat in het laatste geval sprake is/kan zijn van geaardheid, een natuurlijk bepaald iets, niet 'te verhelpen'. Waar aromantisch zijn volgens mij meer een gevoel en dus -in zekere zin- een keuze is. Een soms heel diepe en onbewuste keuze, weggestopt ergens ver in je ziel, maar niet per se permanent en blijvend zoals geaardheid.

Glad ijs, Samoth.
Waarom zou aseksualiteit wel een geaardheid zijn, en aromantiek een keuze, of iets wat te verhelpen is? Waarom trek je een grens tussen die twee?
Omdat (a)romantisch-zijn meer een gevoel is? Heeft (a)seksualiteit, en vooral seksualiteit niet ook alles te maken met gevoel? Driften zelfs?

[Koffie]

Ik denk niet dat aromantiek of romantiek een te voorkomen of te verhelpen iets is. Ik kan mezelf niet veranderen in een aromantisch persoon. Net zo min als ik mezelf kan veranderen in een seksueel persoon of in een biseksueel/biromantisch iemand.

Sowieso heb ik zelf niet het idee erg veel aan mijn gevoelens te kunnen veranderen. Ik kan ze kanaliseren, ik kan ze met mijn verstand PROBEREN te overvleugelen, maar ze zijn er gewoon. Of niet. Soms vind je dat je iets zou moeten ervaren of wens je dat je iets voelt (bv. dat je het iemand graag zou gunnen dat je diens verliefdheid zou kunnen beantwoorden, om maar wat te noemen) maar gevoelens laten zich niet dwingen.

Ook denk ik dat je wel erg veel invult over 'geleerde' mensen. Ik heb in elk geval andere ervaringen. En kom ik minder hoogopgeleide mensen tegen die weinig met hun gevoel doen.

[Samoth]

Mogelijk denk en praat ik zo omdat ik aromantiek niet echt (vanuit mezelf) ken en aseksualiteit wel (meer). En ga ik daardoor iets te kort door de bocht. Ik zag aseksualiteit tot Edewecht zijn reactie als een soort overkoepelend iets, met aromantiek als onderdeel daarvan. Ik ben nu echter wat meer, langer en verder gaan denken. Je kunt aseksueel én aromantisch zijn (Edewecht), je kunt alleen aseksueel zijn (ikzelf), maar kan je dan ook alleen aromantisch zijn? Of zijn veel mannen -ietwat clichématig gegeneraliseerd- dat (enigszins); "Weg met romantiek en voorspel en al teveel gedoe, meteen rampetampuuuuh"? Misschien dien ik aromantiek en aseksualiteit wel als twee volwaardige gelijkheden te zien, die ook allebei geaardheden kunnen zijn. Ik laat 'm nog even in mijn brein doorsudderen.

Ook denk ik dat je wel erg veel invult over 'geleerde' mensen. Ik heb in elk geval andere ervaringen. En kom ik minder hoogopgeleide mensen tegen die weinig met hun gevoel doen.

Ooh, daar heb je zeker een punt. Volgens mij heb je echter gevoel puur als gevoel en gevoel op basis van ratio. En volgens mij (en mogelijk vul ik nu ook -weer- teveel in) doen die minder hoogopgeleide mensen best veel zonder gevoel én zonder ratio. Of misschien doen ze wel veel júíst op basis van gevoel, maar dan op basis van onderbuikgevoelens.

[AceVentura]

Er is al een hoop geschreven, en eerlijk gezegd heb ik niet alles gelezen  . Wel wil ik je vertellen hoe ik er over denk.

Ik identificeer mij als aromantisch. Net zoals aseksueel niet gaat over het niet hebben van seks maar om het niet ervaren van seksuele aantrekking gaat aromantisch ook niet over het niet hebben van romantiek maar over het ervaren van romantische aantrekking.
Wat is dan romantische aantrekking? Net zoals met seksuele aantrekking is dat moeilijk concreet te maken. Na veel gelezen te hebben (het aromantisch labeltje kam voor mij ook pas toen ik hier al een paar jaar actief was) heb ik het voor mezelf gekoppeld aan verliefdheid. Op basis van de verhalen van anderen die dat wel ervaren weet ik heel erg zeker dat ik dat nog nooit ervaren heb. Op basis daarvan identificeer ik me als aromantisch.
Is er dan wel ruimte voor iemand anders in mijn leven? Ja, zeker wel, al hoewel ik er niet heel actief naar op zoek ben. Als ideaal beeld van deze aromantisch aseksuele relatie zie ik een soort heel hechte vriendschap, iemand om m'n verhaal mee te delen, iemand om samen mee door het leven te gaan. Maakt het me daarbij uit of dit een M, V of X is? Nee.

[Atlantis]

Als ideaal beeld van deze aromantisch aseksuele relatie zie ik een soort heel hechte vriendschap, iemand om m'n verhaal mee te delen, iemand om samen mee door het leven te gaan. Maakt het me daarbij uit of dit een M, V of X is? Nee.

Het wordt steeds ingewikkelder... . Mag ik hieruit concluderen, AceVentura, dat je aromantisch, aseksueel en panseksueel bent?

Jaja, ook ik ben me steeds meer overal in aan het verdiepen.... Soms zie je echt door de bomen het bos niet meer...  ;-).

Mooi discussie materiaal voor komende zondag   

[Edewecht]

Het wordt steeds ingewikkelder... . Mag ik hieruit concluderen, AceVentura, dat je aromantisch, aseksueel en panseksueel bent?

Panseksueel in ieder geval niet! Maar ik spreek voor mijn beurt.

@Samoth - de reaktie van Koffie maakte iets in mij los: "die hoogopgeleide mensen" zijn net zo divers als laagopgeleide mensen, als seksuelen, als aseksuelen, enz. enz. Je vindt mensen die veel cq. weinig vanuit hun ratio dan wel gevoel doen, overal. Pas op met generaliseren.

@ algemeen - voor de duidelijkheid: ik identificeer mezelf (nog) niet als romantisch of aromantisch. Ik weet het niet, en/of ik wil niet in deze tweedeling.

[Atlantis]

Haha, hopelijk ga ik het zondag allemaal horen.... 

[Koffie]

Mogelijk denk en praat ik zo omdat ik aromantiek niet echt (vanuit mezelf) ken en aseksualiteit wel (meer). En ga ik daardoor iets te kort door de bocht. Ik zag aseksualiteit tot Edewecht zijn reactie als een soort overkoepelend iets, met aromantiek als onderdeel daarvan. Ik ben nu echter wat meer, langer en verder gaan denken. Je kunt aseksueel én aromantisch zijn (Edewecht), je kunt alleen aseksueel zijn (ikzelf), maar kan je dan ook alleen aromantisch zijn? Of zijn veel mannen -ietwat clichématig gegeneraliseerd- dat (enigszins); "Weg met romantiek en voorspel en al teveel gedoe, meteen rampetampuuuuh"? Misschien dien ik aromantiek en aseksualiteit wel als twee volwaardige gelijkheden te zien, die ook allebei geaardheden kunnen zijn. Ik laat 'm nog even in mijn brein doorsudderen.

Ook denk ik dat je wel erg veel invult over 'geleerde' mensen. Ik heb in elk geval andere ervaringen. En kom ik minder hoogopgeleide mensen tegen die weinig met hun gevoel doen.

Ooh, daar heb je zeker een punt. Volgens mij heb je echter gevoel puur als gevoel en gevoel op basis van ratio. En volgens mij (en mogelijk vul ik nu ook -weer- teveel in) doen die minder hoogopgeleide mensen best veel zonder gevoel én zonder ratio. Of misschien doen ze wel veel júíst op basis van gevoel, maar dan op basis van onderbuikgevoelens.

Ik denk dat het altijd heel erg tricky is om een heel algemene groep mensen als 'hoogopgeleiden' over een kam te scheren. Net zoals het misgaat wanneer je bv. 'homo's' over een kam scheert. Vaak hebben mensen daar ook een bepaald beeld bij, maar heel dikwijls klopt dat van geen kanten. Zo zie ik dat ook met jouw invulling van hoe hoger of lager opgeleide mensen met ratio of onderbuikgevoelens omgaan. Het kan soms overzichtelijk lijken om mensen in hokjes te stoppen, maar in de praktijk werkt het vaak niet. Maar als je er voor jezelf behoefte aan hebt, ga zeker je gang.

Het beeld dat mensen krijgen bij het woord romantiek verschilt ook heel erg. Ik voel me bv. wel romantisch aangetrokken, waarmee ik bedoel dat ik gevoelens van verliefdheid ken, of merk wanneer ik op iemand verliefd zou kunnen worden, maar aan de standaard uitingen van romantiek zoals ze dat in films doen met rozenblaadjes, geurkaarsen en zwoele muziek, doen mij niets.

[Ace89]

Bedankt voor alle reacties, heel fijn om te lezen! Ik was gewoon benieuwd naar of/hoe mensen romantiek ervaren, want dat is inderdaad een heel lastig te definieren iets. Het is niet mijn bedoeling om mezelf weer in een hokje te stoppen, ik ben wie ik ben en daar hoeft niet altijd een kader omheen. Men vraagt echter steeds naar romantiek als ze proberen aseksualiteit te begrijpen. Het is wat lastig uit te leggen, omdat ik wel een voorkeur heb voor mannen. Iets esthetisch en instinctiefs, zoals bescherming, veiligheid, stabiliteit.

@Samoth, je doet enorm veel aannames en generalisaties wbt mij en 'hoogopgeleiden.' Ik houd sowieso niet van die term, aangezien een opleiding van boekenkennis niet per definitie beter is dan meer praktische opleiding, maar dat terzijde :p 'Hoogopgeleiden' ? zijn ook mensen en ieder mens gaat met zijn/haar/x eigen manier om met emoties en ervaringen. Dat ik mogelijk romantische aantrekking/verliefdheid niet doorhad of onderdruk...dat zou je dan ook over seksuele aantrekking kunnen zeggen en daarmee begeef je je in mijn ogen op een gevaarlijk pad.

[Samoth]

Terwijl ik aan generaliseren/over één kam scheren/hokjesdenken nogal een broertje dood heb, maakte ik me er in mijn reactie(s) juist zelf schuldig aan. Het thema/onderwerp aromantiek en aseksualiteit geeft voor en bij mezelf (nog) zoveel onkennis en (mede daardoor) frustratie. Ik herken en voel zelf ook zó Nikkinda haar verlangen (en worsteling), dat ik vanuit eigen soort ergernis om hetzelfde het één en ander veralgemeniseerde. Erg slordig en suffig van mezelf, excuses daarvoor. 

[Edewecht]

Samoth, ik bewonder je eerlijkheid en je vermogen om je op glad ijs of hellende vlakken te begeven, en eventuele brokken weer op te ruimen!
Niet gebruikelijk, maar van mij krijg je een visibility award