Even wat kwijt...

[Wizz]

De mensen met wie ik over (a)seksualiteit heb gepraat ? zeggen allemaal: geef het de tijd, je zit nu niet in een situatie waarin je grote beslissingen moet nemen. En hoewel ik begrijp dat ze dat zeggen, is het zo frustrerend dat het lijkt of ik niet gehoord word. Voor mij is het zo goed als duidelijk dat ik aseksueel ben en ik heb in lange tijd niet deze rust ervaren die ik nu voel (op dat gebied). Maar doordat ik nog maar net aan het opkrabbelen ben uit een heel moeilijke tijd, voelt het alsof ik eigenlijk niks over mezelf te zeggen heb. Want 'als je je beter voelt en leert om van jezelf te houden, zul je vast wel van intimiteit kunnen genieten'. ? 

Tegelijk ben ik bang om eenzaam te worden. Want als het blijkt dat ik echt aseksueel ben, is mijn relatie over. Met het uitgaan van mijn relatie, verlies ik dan een super fijne schoonfamilie. Het was een hele openbaring dat ik erachter kwam hoe fijn familie kan zijn. Was dit de laatste kerst met hen...?

[Atlantis]

Lieve Wizz,

Eerst wil ik even kwijt dat ik je heel erg dapper vind. Je praat er nu met anderen over, ook al reageren ze niet zoals jij zou willen. Bedenk bij jezelf dat ze dat met goede bedoelingen doen en van je houden, ook al komt het nog zo rot over.

Tegelijk ben ik bang om eenzaam te worden. Want als het blijkt dat ik echt aseksueel ben, is mijn relatie over. Met het uitgaan van mijn relatie, verlies ik dan een super fijne schoonfamilie. Het was een hele openbaring dat ik erachter kwam hoe fijn familie kan zijn. Was dit de laatste kerst met hen...?

Misschien ga je hier wat snel en sla je stappen over. Als ik naar mezelf kijk dan ben ik mijn schoonfamilie niet kwijt geraakt na mijn scheiding. Sterker nog, ik ben laatst met mijn EX schoonmoeder naar "The Addams Family" geweest. Het is dus helemaal niet gezegd dat ze jou niet meer zouden willen zien. Ook kom ik nog gewoon bij ze langs om een bakkie te doen.
Daarnaast, hoeveel homoseksuele mannen zijn er later, nadat ze getrouwd waren en kinderen hadden, achter gekomen dat ze homoseksueel waren en dus ook een andere weg insloegen. Deze voorbeelden heb ik van dichtbij meegemaakt. Net zoals homoseksualiteit, is aseksualiteit geen keuze, maar iets wat nou eenmaal zo is. Ook die mannen hebben nog gewoon contact met hun ex schoonfamilie. Ook de mensen om jou heen hebben misschien even tijd nodig om het tot hen door te laten dringen...
De liefde voor jou stopt niet opeens als je een andere geaardheid blijkt te hebben. En je hoeft ook niet zo snel te gaan, maar blijf wel in jezelf geloven en blijf eerlijk naar jezelf kijken.

Los van de kwestie aseksualiteit, word ik helemaal gek van mezelf. Het is zo frustrerend om goed te weten waarom je dingen negatief ervaart, waar je onzekerheden vandaan komen, waarom bepaalde situaties lastig zijn, en dan alsnog niks met deze kennis te kunnen doen omdat het toch anders voelt. Zoals ook op dit forum. Ik vind het fijn om dingen kwijt te kunnen, en voel me hier tegelijkertijd super onzeker. Voordat ik dit gepost heb gaan er heel wat twijfels aan vooraf en weet ik nu al dat ik er achteraf (deels) spijt van heb. En ja, dit is precies waar ik ook voor in behandeling ga, maar het zit me nu goed dwars en moet het even kwijt...

Het is goed om te horen dat je in behandeling gaat voor andere zaken die je dwars zitten. Dat kan nooit kwaad en misschien kan hij/zij je ook helpen om te gaan met deze situatie. Ik voel met je mee Wizz en dat je het van je af hebt proberen te schrijven is ook weer een stap, en uit je verhaal maak ik op dat dit ook een moeilijke stap was. Dus je kan ook weer trots zijn op jezelf. Zie dit hele proces als een berg die je moet beklimmen, dat gaat ook stapje voor stapje. Heel erg veel sterkte, ik denk aan je 

[Bubble]

Gooi het er maar gewoon uit hoor, Wizz.

Ik heb niet zoveel wijze woorden, maar wil je wel een hart onder de riem steken.

Over die onzekerheid, die had ik in het begin volop en nog regelmatig. Zelfs nu ik dit aan jou tik. Bang dat ik onzin bij elkaar aan het tikken ben en je helemaal niet begrijp, dat wat ik tik, je nog gefrustreerder maakt. Maar ook bang dat ik een van de mensen ben die je gezegd hebben even te wachten met het nemen van beslissingen (ben er vrij zeker van dat ik dat inderdaad heb gedaan ? )
Ondanks wat anderen zeggen, is het het belangrijkst dat je doet wat voor jou goed voelt. Jij bent de enige die precies weet wat je voelt. Misschien hoort het (h)erkennen dat je aseksueel bent wel gewoon bij het opkrabbelen. En krabbel je dan juist nog verder op. Je zal niet de enige zijn bij wie dat gebeurt. Juist mooi dat je jezelf echt serieus neemt, durft te luisteren naar je gevoel.

Ik ken je schoonfamilie niet, dus ik heb geen idee hoe zij zullen reageren maar die relatie met hen hoeft niet over te zijn als je huwelijk over is. Het kan wel anders worden, maar net zo warm. dat laatste gun ik je van harte.

[Samoth]

Och Wizz, wat een moeilijkheden allemaal. Hierbij ook van mij een hart onder de riem.

Het is inderdaad heel erg dapper dat je je uit, blijf dat zoveel mogelijk doen. Delen is helen, voel je asjeblieft nóóít teveel, in verlegenheid of bezwaard dat te doen. Hoe onwaarschijnlijk moeilijk dat uiten ook is, zeker als mensen je emotie niet (lijken te) begrijpen. Het is écht niet 'fout' wat je voelt, sterker; het getuigt juist van menswaardig zijn en liefde dát je voelt. Dus uit dat voelen gerust. Ik heb zelf op de harde manier ondervonden dat opkroppen, terughoudend zijn en zelfs eigen gevoel bagatelliseren zéker niet de juiste manier is. Dus spuw gerust je gal, deel je frustratie, jank je verdriet en koester ook je (kleine) overwinninkjes en succesjes (op wat voor manier dan ook).

Ik ben zelf na een relatie van bijna 10 jaar gescheiden omdat aseksualiteit een te grote wig tussen mijn ex en mijzelf dreef. Zij wilde wel seks en ik niet of amper, dat heeft zóveel schaamte bij me teweeg gebracht(helemaal omdat ik me in (voetbal)kringen bevond waar de man als de macho en de wellusteling wordt gezien). Ik wist niet van aseksualiteit, dus ik zag het allemaal als eigen falen. Dat is het ab-so-luut niet. Van niemand. Toen mijn ex en ik uiteindelijk gescheiden zijn, zochten we troost juist bij elkaar. Bijna surrealistisch. De liefde voor elkaar is echter nooit weggegaan, ongeacht onze verschillend seksuele behoeftes. Sinds onze scheiding, zijn we haast beter samen geworden dan we als stel waren. Want de liefde was er nog altijd en ik denk ook niet dat die zomaar weggaat, enkel de druk die (geen) seks op onze relatie drukte was weg. Blijf echter uiten, eerlijk en open zijn, want aseksualiteit is echt niet iets om je voor te schamen. Uiten en praten kan heel verhelderend en taboedoorbrekend werken. Heel veel sterkte en succes. Je bent echt niet alleen. Hup Wizz!

[Wizz]

De liefde voor jou stopt niet opeens als je een andere geaardheid blijkt te hebben. En je hoeft ook niet zo snel te gaan, maar blijf wel in jezelf geloven en blijf eerlijk naar jezelf kijken.

Nee, daar heb je waarschijnlijk ook wel gelijk in. Misschien ben ik vooral bang dat het niet begrepen gaat worden, of dat ze me in eens raar vinden, boos op me zijn wat ik mijn man aan heb gedaan... Ik heb verder ook nog niks aan hen verteld trouwens. Het zijn vooral een paar goede vrienden met wie ik het er over heb gehad. En ik nog wel zeggen dat het labeltje me rust gaf... Eigenlijk is dat ook nog steeds zo, maar nog niet naar de mensen om me heen.

Het is goed om te horen dat je in behandeling gaat voor andere zaken die je dwars zitten. Dat kan nooit kwaad en misschien kan hij/zij je ook helpen om te gaan met deze situatie. Ik voel met je mee Wizz en dat je het van je af hebt proberen te schrijven is ook weer een stap, en uit je verhaal maak ik op dat dit ook een moeilijke stap was. Dus je kan ook weer trots zijn op jezelf. Zie dit hele proces als een berg die je moet beklimmen, dat gaat ook stapje voor stapje. Heel erg veel sterkte, ik denk aan je ?

Dankje 
Ja, het is een moeilijke stap. (stel ik me niet aan, val ik anderen lastig, zeg ik in eens iets heel anders) Maar weet ook dat het toch helpt.

Maar ook bang dat ik een van de mensen ben die je gezegd hebben even te wachten met het nemen van beslissingen (ben er vrij zeker van dat ik dat inderdaad heb gedaan ? )
Ondanks wat anderen zeggen, is het het belangrijkst dat je doet wat voor jou goed voelt. Jij bent de enige die precies weet wat je voelt. Misschien hoort het (h)erkennen dat je aseksueel bent wel gewoon bij het opkrabbelen. En krabbel je dan juist nog verder op. Je zal niet de enige zijn bij wie dat gebeurt. Juist mooi dat je jezelf echt serieus neemt, durft te luisteren naar je gevoel.

Ik neem het mensen ook zeker niet kwalijk dat ze het zeggen, en het 'vervelende' is dat ik ze ook begrijp. Het is vooral frustrerend dat ik eindelijk eens iets oprecht voel, weet wat ik wil, en er nog niet naar kan handelen. Ik denk zeker dat het herkennen van de aseksualiteit bij het opkrabbelen hoort, want het is één groot proces van het leren kennen van mezelf, van het niet meer mijn kop in het zand steken maar rondkijken, naar binnen kijken en inderdaad durven luisteren naar mijn gevoel.

Dus spuw gerust je gal, deel je frustratie, jank je verdriet en koester ook je (kleine) overwinninkjes en succesjes (op wat voor manier dan ook).

Ik ga mijn best doen

[Bubble]

Wizz, misschien heel persoonlijk wat ik nu vraag maar zou jij in hun plaats boos zijn boos zijn of hen raar vinden? Of zou je het gewoon accepteren of alleen even aan het idee moeten wennen? Waarom zou dat andersom dan niet zo zijn? Ik denk dat zij ook wel zullen begrijpen (op den duur) dat dit geen bevlieging is die je heel luchtig maakt. Dat je niet bezig bent om willens en wetens je man pijn te doen. Dit zijn mensen die je kennen en van je houden, toch?

[AceVentura]

De mensen met wie ik over (a)seksualiteit heb gepraat ?? zeggen allemaal: geef het de tijd, je zit nu niet in een situatie waarin je grote beslissingen moet nemen. En hoewel ik begrijp dat ze dat zeggen, is het zo frustrerend dat het lijkt of ik niet gehoord word. Voor mij is het zo goed als duidelijk dat ik aseksueel ben en ik heb in lange tijd niet deze rust ervaren die ik nu voel (op dat gebied). Maar doordat ik nog maar net aan het opkrabbelen ben uit een heel moeilijke tijd, voelt het alsof ik eigenlijk niks over mezelf te zeggen heb. Want 'als je je beter voelt en leert om van jezelf te houden, zul je vast wel van intimiteit kunnen genieten'. ?? 

Het enige wat ik hierop kan zeggen is: Volg de weg die voor jou goed voelt. Als het nu voor jou ok is om nu je aseksualiteit te omarmen en daarmee aan de slag te gaan is dat helemaal ok. Ieder doet dat op de manier die bij hem/haar past.
Die laatste opmerking schat ik meer in als onwetendheid over aseksualiteit dan dat ze hem verkeerd bedoelen. Mensen die het niet goed kennen denken wel eens dat het iets is wat over kan gaan of nog wel veranderd.

Tegelijk ben ik bang om eenzaam te worden. Want als het blijkt dat ik echt aseksueel ben, is mijn relatie over. Met het uitgaan van mijn relatie, verlies ik dan een super fijne schoonfamilie. Het was een hele openbaring dat ik erachter kwam hoe fijn familie kan zijn. Was dit de laatste kerst met hen...?

Natuurlijk zou het vervelend zijn als je zou verliezen wat je nu aan schoonfamilie hebt. Zeker als je als vrienden uit elkaar gaat denk ik dat er best een mogelijkheid is om contact te houden, en daarnaast geeft het misschien ook weer mogelijkheden om iemand anders te vinden die op dit vlak nog beter bij je past.