Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

Moeite met sociale conventie

Gestart door Samoth, januari 27, 2019, 11:13:29 PM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Samoth

Citaat van: AceVentura op januari 30, 2019, 03:38:55 PMJe maakt hier een koppeling tussen je eigen leven leven en mensen waar je om geeft tegen je in het harnas jagen. Is die koppeling echt zo hard?

In heel veel gevallen is die koppeling niet zo hard te maken (maar soms nog máák ik die koppeling zelf toch zo hard). Veelal waarderen mensen mijn impulsiviteit en openheid en accepteren ze het ook als ik eens iets (sociaal) onhandigs doe/zeg. Omdat ze wel de goedbedoelde (in ieder geval niet slechte) intentie zien waarmee ik iets doe/zeg. Het gaat iets te privé en diep om voorbeelden te geven, maar in sommige gevallen en naar bepaalde mensen was die koppeling echter wel zo hard te maken. Ik weet nu wat beter dat een incident geen totaal hoeft te betekenen. Waarmee mijn zwart-wit denken, passieve perfectionisme en doemdenken heel flink afneemt. Maar dat is pas sinds -pak 'm beet- een jaartje ofzo, dus je kunt zeker spreken van wat vastgeroeste 'eigen geworden' gedachtes/gewoontes. En die aanpakken vergt wel een wat andere blik, doorzettingsvermogen en vooral geduld (waar ik nog wel wat grammetjes extra van mag hebben, dus als iemand nog wat in de voorraadkast heeft staan...).

Bubble

Hey Samaceoth!! (om een of andere reden eindigt sinds zaterdag iedere forumnaam in mijn hoofd ineens met ace   ::))

Nog even verder reageren want de eerdere vragen komen voort uit eigen ervaringen: Is het geen heel vreemde gewaarwording dat je ineens zoveel minder zelfverwijt en schaamte voelt?
Ik maak nu ontwikkelingen door waardoor die 'vertrouwde peilers' ineens lijken weg te vallen en ik nog niet weet wat ik met de nieuwe situatie moet. Ik heb zelf nogal wat issues met vertrouwen, mijn zelfbeeld, angsten en onderdrukte gevoelens vanuit een jeugd waarin alle aspecten onder de noemer kindermishandeling aan de orde van de dag waren. Alleen ben ik me pas kort bewust durf ik pas kort onder ogen zien welke schade ik hierdoor opgelopen heb. Heb ik jaren geblokkeerd, maar bleef daar op vast lopen. Ik herken zóveel van die kritiek op jezelf, het hard zijn voor jezelf, de clown spelen. Sommige stukken zou ik zelf geschreven kunnen hebben, ware het niet dat ik niet het lef en de openheid heb die jij laat zien hier. Ik merk dat ik de hardheid voor jezelf bij jou weg wil nemen, terwijl jij al zoveel stappen hebt gemaakt waar ik nog niet eens aan begonnen ben, lijkt wel.

Wat bij mij 'hielp' van het doemdenken, de clown spelen en de zelfkritiek was dat het een buffer tegen de buitenwereld vormde. Daardoor kon niemand mij meer zo hard raken (me afbreken bij mijn sokkeltje) als ik dat zelf kon. Mijn vertrouwen in anderen volkomen kapot door mijn jeugdervaringen. Wantrouwen geboren uit zelfbehoud maar volkomen a-functioneel. Gelukkig is daar een grote kentering gaande, maar weet ik niet goed hoe daar mee om te gaan. Verbaast het me dat ik de laatste tijd mensen zomaar kan vertrouwen, zonder ze steeds maar uit te testen. Ben er blij mee, zeker maar voelt toch nog een beetje als los zand onder mijn voeten. Ik kan meer mijn kwaliteiten zien, maar kan nog niet altijd geloven dat ze echt zijn. Weet niet of je dat herkent. Doe je dat of spreek ik in raadselen?

geen idee waarom ik dit nu deel ,misschien omdat jij hier zo open bent. Want eigenlijk kwam onderstaand gedeelte van een liedje in me op na het lezen over jouw en Atlantaces' jeugd en wilde ik alleen dat plaatsen: https://youtu.be/KU4mrTwWafE?t=136

Anders goed is ook goed

Samoth

Citaat van: Bubble op januari 30, 2019, 11:42:00 PMNog even verder reageren want de eerdere vragen komen voort uit eigen ervaringen: Is het geen heel vreemde gewaarwording dat je ineens zoveel minder zelfverwijt en schaamte voelt?

Zéker is dat een hele vreemde gewaarwording. Er is een krater geslagen waar járenlang een 'Ik ben niet goed (genoeg)'-muur stond. Waar ik tot zeer recent de sloophamer hanteerde voor afbouw daarvan, daar heb ik nu ander gereedschap nodig voor opbouw. Er borrelen alweer angsten voor het onzekere onbekende op, maar ik wil een 'Ik ben niet goed (genoeg)'-muurtje nu niet weer opnieuw laten ontstaan. Ik wil en gá nu bouwen aan (zelf)vertrouwen en geloof in mezelf.

Citaat van: Bubble op januari 30, 2019, 11:42:00 PMIk maak nu ontwikkelingen door waardoor die 'vertrouwde peilers' ineens lijken weg te vallen en ik nog niet weet wat ik met de nieuwe situatie moet. Ik heb zelf nogal wat issues met vertrouwen, mijn zelfbeeld, angsten en onderdrukte gevoelens vanuit een jeugd waarin alle aspecten onder de noemer kindermishandeling aan de orde van de dag waren. Alleen ben ik me pas kort bewust durf ik pas kort onder ogen zien welke schade ik hierdoor opgelopen heb. Heb ik jaren geblokkeerd, maar bleef daar op vast lopen. Ik herken zóveel van die kritiek op jezelf, het hard zijn voor jezelf, de clown spelen. Sommige stukken zou ik zelf geschreven kunnen hebben, ware het niet dat ik niet het lef en de openheid heb die jij laat zien hier. Ik merk dat ik de hardheid voor jezelf bij jou weg wil nemen, terwijl jij al zoveel stappen hebt gemaakt waar ik nog niet eens aan begonnen ben, lijkt wel.

Hier herken ik onwijs veel in. Ontwikkeling. Ik vind zelf vergelijken van situaties betreft pijn en/of ontwikkeling niet terecht en relevant. Dat is ieders eigen. Überhaupt vind ik vergelijken nogal eens bepaald niet helpend. Ik heb mijn portie ellende gehad, jij absoluut ook. Ik ben in een ontwikkeling bezig, jij ook. Niet meer, niet minder. Niet beter, niet slechter. Eenzelfde ontwikkeling, maar ook een totaal andere en niet te vergelijken ontwikkeling. Hup Samoth, hup Bubble!

Ik kan betreft mezelf wel naar anderen wijzen, naar mijn opvoeding, naar wie of wat dan ook, maar in mijn geval zijn er geen traumatische gebeurtenissen voorgevallen. Veelal heb ik die 'Ik ben niet goed (genoeg)'-muur ooit zelf laten ontstaan met belemmerende gedachtes en irreële (kinderlijke, puberale maar menselijke) twijfels. Het begin van mijn 'Ik ben niet goed (genoeg)'-muur stond er dus al voor mijn relatie, of in ieder geval was er genoeg fundament om te bouwen.

Tijdens mijn relatie waren er veel (zelf)twijfels en (zelf)frustratie. Maar ik had een prima baan, een prachtige en liefhebbende vriendin, mijn beide ouders leefden nog, ik had erg veel maatjes, wat had ik nou om over te klagen, behalve over de voetbalclub die ik supporter? Ik ben gaandeweg mijn relatie wel bij een psycholoog terecht gekomen omdat dat frustrerende, onzekere, nare gevoel maar steeds op mij drukte, maar ik vond me tegelijk maar een aansteller. Dus ik zocht wel hulp, maar accepteerde tegelijk (eigenlijk) geen hulp. En zo is mijn al wat broze zelfbeeld nóg negatiever geworden, mijn 'Ik ben niet goed (genoeg)'-muurtje verder de lucht in gegaan. Mijn aseksualiteit (in mijn relatie) heeft er voor gezorgd dat die muur enorm werd. Nu weet ik dat veel van dat nare gevoel schaamte was en frustratie, onkunde dat ik iemand van wie ik hield niet kon geven wat ze wilde. Die schaamte is door het (h)erkennen en snappen van mijn aseksuele geaardheid flink minder geworden. Daar is rust en ruimte voor ontstaan, maar met nieuwe onzekerheden tot gevolg.

Er is mij al wel gezegd rustig aan te doen, geduld te hebben, niet te overhaasten en overanalyseren. Ikzelf was/ben ook geregeld bang dat ik téveel met mezelf/mijn zelfbeeld/identiteit bezig ben. Maar ik had en heb het nodig. Het hoort bij mijn (nieuwe) ontwikkeling. Na een depressie, hersenbloeding en tijdens mijn eigen revalidatie het plotselinge ernstig ziek worden en uiteindelijke overlijden van mijn moeder, ben ik nu geheel afgekeurd/arbeidsongeschikt geacht. En dat is aan de ene kant ronduit naar, want het zet me zowel maatschappelijk als financieel onderaan de ladder. Maar het geeft me wel de tijd en mogelijkheid nu eens constructief met mezelf bezig te zijn. En met het wegvallen van die muur van schaamte, frustratie en zelfhaat, heb ik daar nu ruimte voor opbouw. En zelfs wat energie, hoezeer mijn energiepeil ook een flinke klap heeft gehad afgelopen jaren. 

Citaat van: Bubble op januari 30, 2019, 11:42:00 PMWat bij mij 'hielp' van het doemdenken, de clown spelen en de zelfkritiek was dat het een buffer tegen de buitenwereld vormde. Daardoor kon niemand mij meer zo hard raken (me afbreken bij mijn sokkeltje) als ik dat zelf kon. Mijn vertrouwen in anderen volkomen kapot door mijn jeugdervaringen. Wantrouwen geboren uit zelfbehoud maar volkomen a-functioneel. Gelukkig is daar een grote kentering gaande, maar weet ik niet goed hoe daar mee om te gaan. Verbaast het me dat ik de laatste tijd mensen zomaar kan vertrouwen, zonder ze steeds maar uit te testen. Ben er blij mee, zeker maar voelt toch nog een beetje als los zand onder mijn voeten. Ik kan meer mijn kwaliteiten zien, maar kan nog niet altijd geloven dat ze echt zijn. Weet niet of je dat herkent. Doe je dat of spreek ik in raadselen?

Ook weer heel veel zoals ik het van mijzelf ken. Eigen kwaliteiten wel (enigszins) zien, maar ze (nog) niet echt geloven. En ze dus ook (nog) niet helemaal kunnen vertrouwen, accepteren en gebruiken.

Citaat van: Bubble op januari 30, 2019, 11:42:00 PMgeen idee waarom ik dit nu deel ,misschien omdat jij hier zo open bent. Want eigenlijk kwam onderstaand gedeelte van een liedje in me op na het lezen over jouw en Atlantaces' jeugd en wilde ik alleen dat plaatsen: https://youtu.be/KU4mrTwWafE?t=136

Toffe toevoeging van dat nummer/filmpje. Fijn dat jij (ook) wat opener kunt worden. Helemaal als je je daar prettig bij voelt. Ik vind (je) openheid fijn om te zien, dus ik vind dat je er goed mee bezig bent. Zelf ben ik de laatste jaren véél opener geworden, maar vooral (nog) op schrift. Ik schrijf graag wat er in mij omgaat en dat schrijven deel ik zo af en toe zowaar ook de laatste jaren. Verbaal vind ik dat (delen) nog wat lastig. Ik durf híér wel (veel) te delen omdat ik er voor mijn gevoel mensen niet echt mee opzadel. Als iemand mijn epistels niet wil lezen, dan maar niet. Als iemand dat wel doet en zéker als iemand er ook nog wat positiefs uit haalt, fantastisch. Tegelijk heb ik face-to-face nog wel eens wat (zelf)twijfels. Want enerzijds wíl ik (soms) wel graag open en gemakkelijk in de omgang zijn, maar anderzijds zit er (toch nog wel wat) het idee dat ik niet goed (genoeg) ben en beter kan zwijgen of oprotten. Met sociale ongemakkelijkheid tot gevolg. Daar kan ik nog wel wat winst behalen. En met mijn nieuwe (zelf)vertrouwen, heb ik daar wel (zelf)vertrouwen in. 
:cheerleader:

Bubble

Hey Samoth,
Dank voor je reactie.
Ik voel me er verbazingwekkend prettig bij dat ik meer kan delen, merk ik.

CiteerHier herken ik onwijs veel in. Ontwikkeling. Ik vind zelf vergelijken van situaties betreft pijn en/of ontwikkeling niet terecht en relevant. Dat is ieders eigen. Überhaupt vind ik vergelijken nogal eens bepaald niet helpend. Ik heb mijn portie ellende gehad, jij absoluut ook. Ik ben in een ontwikkeling bezig, jij ook. Niet meer, niet minder. Niet beter, niet slechter. Eenzelfde ontwikkeling, maar ook een totaal andere en niet te vergelijken ontwikkeling. Hup Samoth, hup Bubble!
Helemaal mee eens. Het is geen wedstrijd.

CiteerEr is mij al wel gezegd rustig aan te doen, geduld te hebben, niet te overhaasten en overanalyseren. Ikzelf was/ben ook geregeld bang dat ik téveel met mezelf/mijn zelfbeeld/identiteit bezig ben. Maar ik had en heb het nodig. Het hoort bij mijn (nieuwe) ontwikkeling.
Is er dan sprake van overanalyseren? Nee toch?   

CiteerTegelijk heb ik face-to-face nog wel eens wat (zelf)twijfels. Want enerzijds wíl ik (soms) wel graag open en gemakkelijk in de omgang zijn, maar anderzijds zit er (toch nog wel wat) het idee dat ik niet goed (genoeg) ben en beter kan zwijgen of oprotten. Met sociale ongemakkelijkheid tot gevolg. Daar kan ik nog wel wat winst behalen.
Zou wel saai zijn als je op zo jonge leeftijd al helemaal uitgekristalliseerd was, toch? Iedere ontwikkeling begint bij het eerste stapje. Ooit las ik: "Zelfs als je strompelt, kom je vooruit", dat is sindsdien mijn houvast in donkere dagen.

CiteerEn met mijn nieuwe (zelf)vertrouwen, heb ik daar wel (zelf)vertrouwen in.
:cheerleader: :cheerleader:






[/quote]
Anders goed is ook goed

Samoth

Citaat van: Bubble op februari 01, 2019, 08:16:55 AMIs er dan sprake van overanalyseren? Nee toch?

Het mezelf niet zo handig vinden met sociale conventies en eigenlijk met heel veel sociale gebeurens komt volgens mij voort uit twee issues waar ik wat van heb en waar ik nu wat beter mee om poog/weet te gaan omdat ik het nu van mezelf accepteer; zwart-wit denken en perfectionisme. Van dat eerste weet ik het al langer, dat is mij haast met de paplepel ingegoten vanuit mijn jeugd en dat is nog niet zo eenvoudig en snel aan te passen. Van mijn perfectionisme weet ik pas wat recenter. Het werd me wel eens gezegd, maar ik geloofde het nooit zo. Want als er iemand een verstrooide chaoot is die geregeld geen idee heeft waar hij mee bezig is en wat hij wil, dan was ik dat toch wel. Maar mijn perfectionisme en zwart-wit denken zijn erg met elkaar verbonden, want mijn perfectionisme was er in mijn geval altijd in twee vormen; actief of passief, zwart of wit. Zelden een gulden middenweg.

Mijn actieve perfectionisme uit(te) zich in dingen waarin ik geloof goed willen doen, lief en aardig willen zijn, zelf zo dat ik mezelf er geregeld mee voorbij gelopen heb en mezelf en anderen daarbij heb geschaad. Absoluut niet zoals ik wilde. Té kwam voor veel dingen die ik deed. Vervolgens kwam ik terecht in passief perfectionisme. Ik durfde veel minder omdat ik dacht toch niet goed (genoeg) te zijn, te falen, mensen tegen me in het harnas te jagen. Dus kon ik ergens maar beter meteen mee stoppen of er helemaal niet aan beginnen. Nu ik besef dat perfectionisme helemaal niet zwart-wit hoeft te zijn, maar ook anders kan ingezet, kan ik mijn eigen doen en laten beter aanvoelen, sturen en accepteren. Hetgeen weer een zeer fijne weerslag heeft op mijn (zelf)vertrouwen, mijn energie en mijn hele gemoed. En dat is zó anders dan dat ik me óóít gevoeld heb. Omdenken. Ieder nadeel heeft z'n voordeel. Voortkomend uit mijn eigen intrinsieke gaandeweg de jaren door allerlei shit erg ver weggedrongen positiviteit.

Maar het wás er altijd wel, die bron van positiviteit. Zelfs al leek die héél ver weg, toen ik vrijwel enkel nog zwart zag en zelfs zover dat ik het bijna opgaf. Maar dat deed ik niet en ik ben zó trots dat ik heb volgehouden, schier tomeloze ellende doorstaan heb en zo ben ik nu zelfs wel blij dat ik ervaren heb wat ik ervaren heb. Het heeft mij geholpen in mijn ontwikkeling tot de mens die ik nu ben. Na mijn cursus Ervaringsdeskundige Niet Aangeboren Hersenletsel (EDNAH) schreef ik eens dat ik me door de cursus te hebben afgerond voel als iemand die de Martinitoren met één hand boven zich uit tilt, terwijl ik mijn andere hand in mijn broekzak heb. Zo onmenselijk euforisch voel ik me nu niet, gelukkig maar. Het is niet meer zo zwart-wit in mij. Ronduit negatief of mateloos positief. Ik heb nu eindelijk handvatten en gevoel voor mijn gemoed. Baas over mijzelf, in plaats van dat schaamte, schuldgevoel en depressie de baas over mij zijn. Ik heb erg ervaren dat delen helen is. Hoe moeilijk dat veelal ook was. Dit forum heeft me dat bevestigd. Als ik toch weer eens richting zwartgalligheid dreig te geraken, dan schrijf ik mijn ellende van me af. En misschien deel ik dat dan wel weer hier. ;D :ange: :smile-hart: