Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

Acceptatie aseksualiteit versus romantische oriëntatie

Gestart door With Pen and Paint, maart 01, 2019, 10:17:40 PM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

With Pen and Paint

Ik ben heel erg benieuwd naar hoe jullie het feit dat je aseksueel bent ervaren versus een niet-heteroromantische geaardheid (of bijvoorbeeld als je jezelf eerst als homo/bi/panseksueel zag en pas later realiseerde dat je aseksueel was). Zelf ben ik panromantisch aseksueel. Ik dacht vroeger dat ik 'gewoon' hetero was, en daarna gebruikte ik eigenlijk het label pan/biseksueel, ook al had ik soms vaag ook wel een gevoel dat dat het misschien niet helemaal was. Ik merk nu dat ik het lastiger vind om open te zijn over mijn aseksualiteit dan mijn panromantische geaardheid. Ik benoem niet altijd perse dat pan, maar laatst kreeg ik van een vriend de vraag op wat voor mensen ik val en daarop antwoordde ik wel iets waardoor het duidelijk was dat geslacht/gender mij niet uitmaakt. Het had een goede gelegenheid kunnen zijn om ook aan te geven dat ik aseksueel ben, maar op de een of andere manier komt dat er toch minder makkelijk uit. Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom. Misschien deels omdat aseksualiteit niet heel bekend is en je al snel de kans hebt dat je er een hele uitleg bij moet geven. Daarnaast blijft misschien ook een beetje de angst (dat is een veel te groot woord eigenlijk, maar ik kom zo snel niet op iets beters) dat ik later toch niet aseksueel blijk te zijn (al kan ik me daar niks bij voorstellen, ik ervaar juist steeds meer een rust bij de gedachte geen seks te hoeven hebben) en de reactie die daar dan op volgt (niet alleen m.b.t. mijzelf, maar dat dat ook weer zou "bewijzen" dat aseksualiteit iets is dat "overgaat"). Ook heb ik in mijn omgeving het gevoel dat homoseksualiteit/biseksualiteit/panseksualiteit etc vrijwel door iedereen wordt geaccepteerd en dat aseksualiteit toch nog meer als iets raars wordt gezien (Maar ik kan me wel voorstellen dat dat in andere kringen andersom juist meer het geval is).

Geen idee of ik mijn gevoel een beetje duidelijk heb kunnen verwoorden, maar ik ben benieuwd naar jullie ervaringen :) Vinden jullie je ene identiteit makkelijker te accepteren of er open over te zijn dan de andere? Hebben jullie verschillende ervaringen gehad als je meerdere keren uit de kast bent gekomen (eerst als het een en later realiserend dat dat toch niet helemaal klopte)?
"She had blue skin, and so did he. He kept it hid, and so did she. They searched for blue their whole way through, then passed right by - and never knew."
-Shel Silverstein

Tixie

Ik vind het ook moeilijker om als aseksueel uit de kast te komen denk ik. Ben zelf lesbisch, en daar ben ik nu (sinds een jaar ongeveer, ben bijna 20) tegen bijna iedereen open over (bij vrienden al langer). Maar mijn aseksualiteit, dat weten maar een klein aantal mensen. Ben er ook pas een jaar geleden achtergekomen. Ik herken dat erg, die schrik om er later dan toch achter te komen dat je niet zo aseksueel bent als je dacht. Het is gek, want het idee van nooit seks te hoeven hebben, stelt mij ook gerust. Maar aan de andere kant ben ik bang dat toen ik vroeger eventuele negatieve attitudes tegenover seks tussen 2 vrouwen, heb geïnternaliseerd. (Er spelen ook nog andere factoren mee, waar ik hier niet op wil ingaan)

Voor mij voelt mijn gay identiteit in een zin belangrijker, omdat het al veel langer een deel van me is waarvan ik me bewust van was. Het heeft daarom ook al een grotere impact gehad. Mijn aseksualiteit voelt voor mij persoonlijk als iets wat daarna komt, eerder op de achtergrond ofzo. Het voelt op één of andere manier ook zoveel persoonlijker. Misschien omdat ik deels nog twijfel, misschien omdat het over seks gaat, en dat is vaak erg privé. Waarschijnlijk een combinatie.

Ik zou graag op een dag even 'proud' ace zijn, als gay. Maar daarvoor moet ik nog antwoorden zoeken enz. Alles op z'n tijd natuurlijk, maar dat wil niet zeggen dat het niet frustrerend kan zijn.

sick of the kissing cult

Wizz

Interessant om te lezen.
Zelf ben ik er nog niet uit of ik hetero/bi/pan aseksueel ben. Hoewel ik nu bijna zonder ongemak kan vertellen dat ik daar nog niet uit ben, vermoed ik dat het toch heel lastig ga vinden als ik een relatie met een vrouw zou krijgen. Misschien ook uit angst om er vervolgens achter te komen dat het toch niet zo is. Mijn aseksualiteit was een enorme opluchting voor mij en maakte zoveel duidelijk, dat ik het juist fijn vind om te vertellen, het geeft me rust.
En misschien maakt het ook uit waar je het eerst achter komt. Misschien is een tweede coming-out moeilijker omdat je alweer 'anders' bent dan de norm.

Citaat van: Tixie op maart 02, 2019, 01:38:09 AM
Ik zou graag op een dag even 'proud' ace zijn, als gay. Maar daarvoor moet ik nog antwoorden zoeken enz. Alles op z'n tijd natuurlijk, maar dat wil niet zeggen dat het niet frustrerend kan zijn.

Ik hoop voor je dat je op een dag je helemaal 'proud' ace mag voelen. Ik begrijp dat het frustrerend kan zijn dat je nog niet alles weet. Zelf zie ik het niet als frustrerend dat ik nog antwoorden moet zoeken. Ik ervaar het juist als fijn dat ik antwoorden mag gaan zoeken, dat de toekomst sinds kort voor mij open ligt en ik de enige ben die mag kiezen wat ik fijn vind. Ik kijk er naar uit om mezelf te ontdekken.

Citaat van: With Pen and Paint op maart 01, 2019, 10:17:40 PM
Misschien deels omdat aseksualiteit niet heel bekend is en je al snel de kans hebt dat je er een hele uitleg bij moet geven.

Ik ben altijd heel bang dat mensen mij veroordelen, dat mensen voordat ze je kennen al hun mening klaar hebben. Omdat aseksualiteit nog niet zo bekend is, vind ik het fijn om het te mogen uitleggen en mijn ervaring te vertellen zonder dat ze hun oordeel al over mij klaar hebben. Maar ik begrijp ook zeker dat je dat juist als niet fijn ervaart.

AceVentura

Mooie vraag With Pen and Paint.

Laat ik mijn bericht beginnen met zeggen dat ik nooit als iets anders als aseksueel uit de kast ben gekomen, een echt vergelijk uit eigen ervaring kan ik dus niet maken. Ik denk wel dat iedere geaardheid zo weer zijn uitdagingen kent met betrekking tot uit de kast komen. Anderen vinden er altijd wat van, positief of negatief, en het lokt altijd wel een reactie uit. De uitdaging met aseksualiteit is denk ik de onbekendheid. Als je zegt homo of bi te zijn hebben mensen in ieder geval een idee waar je het over hebt, bij aseksualiteit hebben ze dat niet. Dat maakt voor mij dat ik vind dat als je als aseksueel uit de kast komt, je de bereidheid moet hebben daar vragen over te beantwoorden. Ik zie vragen dan ook als iets positiefs, een teken van interesse in mijn belevingswereld.
Wat ik zelf als drempel ervaar is dat je er niet omheen komt om het woord aseksueel letterlijk te gebruiken. Als homo zou je kunnen zeggen "ik heb een relatie met (in mijn geval) een man", en dan begrijpt iedereen wat je bedoeld. Met aseksualiteit heb je niet de mogelijkheid om het in zo'n beetje "verdekte" manier te vertellen.

Je hebt het ook over romantische en seksuele geaardheid. Als ik uit de kast kom gaat dat voor mij hoofdzakelijk over aseksualiteit. Mijn romantische geaardheid laat ik in eerste instantie achterwege omdat bij mensen die niet bekend zijn met de scheiding tussen romantische en seksuele geaardheid dit de nodige uitleg vraagt. Mocht er naar aanleiding van mijn aseksualiteit doorgevraagd worden over oa. verliefdheid en gerelateerde onderwerpen dan komt het wel ter sprake, maar dat hangt dus echt af van het gesprek wat er is.
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

Samoth

Wat fijn om jullie oriëntaties en (zelf)onderzoeken te lezen. Super tof dat jullie er zo open over kunnen (en durven) praten. Respect daarvoor. Dat is óók een vorm van begrip kweken en uiteindelijk begrip krijgen, niet in de laatste plaats van jezelf.

Volgens mij valt en staat heel veel bij kwetsbaarheid. En in de huidige maatschappij lijkt kwetsbaarheid iets vreemds. Het frustreert me al langer dat emotie(s) tonen nogal eens als ongewenst wordt gezien. Volgens mij gaf ik hier ook al eens voorbeelden; een nieuwslezer die met krakende stem de autocue voorleest, een arts die met betraande ogen een slechtnieuwsgesprek houdt, de algemene tendens is dat zoiets onprofessioneel en zelfs onwenselijk is. Hoezo zijn dit soort pure, eerlijke, absoluut niet slecht bedoelde emoties 'raar' en zelfs (haast) ongewenst?

Kom ik op xenofobie, angst voor het onbekende, angst voor 'raar' zijn, het is zelfs in Nederland nogal aanwezig, hoe ruimdenkend en tolerant wij Nederlanders ook zeggen (en denken) te zijn. Ikzelf heb dat net zo, veelal uit onwetendheid overigens. Als kwetsbaarheid uiteindelijk 'gewoon' is, niet meer 'raar' en andere mensen daar ook niet meteen een eigen (negatief) oordeel over hebben, dan denk ik dat aseksualiteit en welke geaardheid of (seksuele) voorkeur dan ook veel meer erkenning zal krijgen, gewoon zal worden. En dus zal het vertellen en er voor uit komen ook veel 'makkelijker' zijn. Er heerst nogal eens een algeheel negatief stigma op 'anders' en dat algehele stigma projecteren mensen volgens mij nogal eens op zichzelf, waardoor een algeheel stigma een zelfstigma wordt. Laat ongewoon maar het nieuwe gewoon zijn.

Bovendien komt er ook nog veel onzekerheid bij kijken. En nu praat ik niet meer zozeer in algehele zin, maar meer over mijzelf. Ik dacht altijd dat ik 'gewoon' heteroseksueel was. Ik merkte wel dat ik wat ongemakkelijk was met fysiek contact en seks, maar dat heb ik aan allerlei dingen maar nooit aan aseksualiteit verweten. Uit onwetendheid. Sinds ik me inlees over aseksualiteit en meer (zelf)reflecteer, ben ik gaan beseffen dat ik aseksueel ben. En tsja, misschien is dat wel 'raar' als in de zin dat het niet de norm is, maar het is wel wat ík ben en voel. En ik leer nu langzaam ervaren dat 'raar' bepaald niet fout is, wat anderen er dan ook maar van mogen zeggen en denken. En wat ikzelf dan ook maar denk dat anderen ervan denken, want dat is bij mij ook nog wel eens het geval. Als ik iets heb geleerd de afgelopen jaren, dan is het wel om sceptisch te zijn naar wat ik denk. Nu weet ik mijn gedachtes veel beter een soort van te beoordelen op 'juistheid'. Kennis helpt daarbij zéker, want ik wist tot voor amper een jaar geleden dus niets van (mijn) aseksualiteit, maar ik was wel ace, zonder het te weten/beseffen.

Al van kinds af aan werd ik haast geïndoctrineerd met niet teveel afwijken van de norm. Laatst zag ik zoiets ook weer bij mijn neefje. Hij is tien, had op Valentijsdag een meisje dat hij leuk vond een bioscoopbon gegeven en gevraagd of zij met hem naar de film wilde. Dat wilde ze en laatst zijn ze samen geweest. Toen ik enkele dagen geleden bij mij vader was, waren mijn neefje en nichtje daar ook. Ze zaten samen aan tafel een broodje te eten toen mijn neefje mijn nichtje benadrukte dat niemand mocht weten dat hij en dat meisje naar de bioscoop zijn geweest. Want dan zou hij daarmee gepest kunnen worden. Ik vroeg hem toen of hij het leuk had gevonden om met dat meisje naar de bioscoop te gaan. Hij antwoorden bevestigend en gaf zelfs aan dat ze nu wel een beetje verkering hadden. Maar níémand (anders) mocht dat weten. Kwetsbaarheid, angst. Hoezo mogen mensen niet weten dat je iets leuk vindt? Ik gaf hem toen aan dat hij zich heus niet hoeft te schamen voor iets wat hij leuk vindt. Dat het hetzelfde zou zijn als dat mensen tegen mij zouden zeggen; "Mwahaha, hij heeft een hond. Wat raar zeg, een hond". Dat andere mensen iets raar of zelfs stom vinden, betekent niet dat jijzelf of een ander datzelfde 'rare' ook niet leuk mag vinden.

Anderen adviezen geven gaat me echter makkelijker af dan zelf mijn eigen adviezen opvolgen. Want ook ik heb (nog) behoorlijk wat moeite met uitkomen voor mijn aseksualiteit. Niet eens om de angst voor de reacties of de angst voor wat mensen denken (zonder het te zeggen), helemaal niet zelfs. Ik geloof heel erg in vrijheid, dus laat mensen asjeblieft zeggen en denken wat ze willen. Dan is het daarna weer míjn eigen verantwoording wat ik daarmee doe. Maar volgens mij is het bij mij veel meer de angst om kwetsbaar te zijn, kwetsbaar over te komen, omdat kwetsbaarheid dus nog zo 'ongewoon' is. Voor mijzelf en algemeen maatschappelijk. Iets van mezelf vertellen/delen ís nu eenmaal best wel iets kwetsbaars/gevoeligs. Daar kan ik niet omheen. Plus dat er voor mezelf ook nogal wat twijfels en angsten -waarbij faalangst (mede door een nog niet altijd even positief zelfbeeld) en vermijden wel de belangrijkste zijn- komen kijken.

Ik ben zelf eerst eens voor mezelf gaan zitten, gaan denken en opschrijven wat ik nou eigenlijk van mezelf denk, weet en denk te weten. En wat ik graag wil vertellen. Dat alles heb ik -na hondermiljoenmiljard keer schrappen, aanpassen en herschrijven- nu wel op papier. En dat stuk heb ik nu ook in mijn telefoon opgeslagen, zodat ik het altijd bij de hand heb en erbij kan pakken. Zodoende weet ik dat ik bij mijn 'coming out' altijd iets heb om op terug te vallen, als ik tijdens een coming out het gevoel heb dat ik begin te bazelen of niet goed mezelf duidelijk weet te maken. Laatst had ik mijn coming out naar één van mijn beste maatjes. Dat had ik al meerdere keren uitgesteld omdat ik dus nog wel eens de nijging heb om te vermijden (gedachtes als; ach nee, nu is niet het juiste moment want...), maar ik heb het recent tóch mijn coming out naar hem gehad, door mijn schrijfsel erbij te pakken en voor te lezen. Dat was wat geforceerd, maar plompverloren vertellen zoals ik dat aan mijn vader, zusje en zwager deed voelde ook zo. Dus ergens zal een middenweg zitten. Een middenweg die voor mij geschikt aanvoelt om mij kwetsbaar op te (durven) stellen.

En ik voel nu heel nadrukkelijk dat ik aseksueel ben, fysieke aantrekkingskracht voel naar sommige vrouwen (en niet naar mannen), doch heb ik nooit seksuele aantrekkingskracht. Dat weten/beseffen voelt geweldig aan. Maar dat is nu. Ik heb ook járen gedacht dat ik puur heteroseksueel was, hooguit met een wat laag libido. Mede daardoor sluit ik voor mezelf niets meer helemaal uit, hoe ik ook met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid denk te weten en voelen wat ik ben; hetero, maar niet heteroseksueel; aseksuele heteroman. Wat ik wél zeker weet dat ik ben, is kwetsbaar. En daar is áb-so-luut niks mis mee. Daardoor kan ik wat makkelijker genieten van het nu, met wat minder angst voor morgen en de verdere toekomst. Ik ben veranderbaar, soms zelfs wel eens wat wispelturig, maar ik koester dat nu soms zelfs. Ik kan en mág (van mening) veranderen, ik mag kwetsbaar zijn, ik mag mens zijn. Sinds de dood van mijn moeder dik anderhalf jaar geleden koester ik de kwetsbaarheid van de mens. Want weten dat ik als mens kwetsbaar ben (vervangbaar en niet onmisbaar zelfs, hoezeer ik ook wel gemist zal worden), voelt voor mij beter dan denken dat ik een rotsvast rechtlijnig onvermurwbaar wezen ben. Hoe eng en naar een verandering soms ook kan zijn, het kan en mag. Veranderen hoeft niet permanent te zijn, enkel de dood is dat. Door te veranderen ben ik veel meer mezelf geworden dan ik ooit ben geweest.

AceVentura

Samoth, dat het wat ongemakkelijk is, dat is heel gewoon. Ik durf zelfs te stellen dat het misschien wel minder word, maar nooit weg gaat.

Je haalt het thema "kwetsbaarheid" aan.
Daarbij denk ik direct aan deze ted talk, zeker de moeite waard: https://www.ted.com/talks/brene_brown_on_vulnerability
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

Edewecht

Citaat van: AceVentura op maart 02, 2019, 12:59:18 PM

Daarbij denk ik direct aan deze ted talk, zeker de moeite waard: https://www.ted.com/talks/brene_brown_on_vulnerability


Aan deze presentatie heb ik destijds veel gehad :ontroerd:
Het was ongeveer rond de tijd dat ik ontdekte dat het woord 'aseksualiteit' op mij van toepassing was. Deze presentatie was éen van de factoren die me hielpen om onmiddellijk uit de kast te komen.
Boven mijn bed kwam de mantra te hangen: de kracht van kwetsbaarheid.
en de leraar die mij altijd placht te dreigen: 'jongen, jij komt nog op het verkeerde pad'
kan tevreden zijn en hoeft niets meer te krijgen, dat wil zeggen: hij heeft toch gelijk gehad.

(lennaert nijgh)

AceVentura

Wat fijn dat je dat deelt Edewecht, ik had even een kippenvelmomentje :cake:

Ik vind de kracht van kwetsbaarheid ook iets heel moois, iets wat mij ook geholpen heeft met mijn coming-out.
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

Bubble

Ik weet het nu 2 jaar en begin in in omgeving steeds meer als ace uit de kast te komen. Ik zal het onderwerp niet zelf snel ter sprake brengen, maar als het ervan komt, dan vertel ik het ondertussen wel gewoon.

Pas op het werk was bijvoorbeeld een nieuwe collega die vroeg waar ik die groep vrienden van de wandeltocht in Baarn van kende:
'Van een internetforum waar ik op zit.'
'Wat voor forum?'
'Van mensen die een bepaalde overeenkomst hebben.'
'O, mag ik vragen of het een datingsite is, hihi?'
'Ja hoor, het is geen datingsite.'
'Wat is het dan?'
Nou, een forum voor aseksuelen.'
'Ben jij dan..'
'Ja, dat ben ik.'
'O, oké. Maar jij bent toch getrouwd geweest?
'Ja, klopt.'
Wat is dat eigenlijk, aseksueel?'
'Dat is wanneer je geen seksuele aantrekkingskracht ervaart. Dus dat je iemand best (erg) leuk kunt vinden, maar dan alsnog geen enkele behoefte hebt aan seks'.
'Goh, wat interessant! Nooit geweten. Was dat waarom jullie uit elkaar gingen?'
'Nee, we gingen uit elkaar omdat ik niet meer van hem hield, maar dat ik geen seks wilde heeft die relatie er zeker niet gemakkelijker op gemaakt.'
Ó, joh.'
En toen gingen we weer over tot de orde van de dag :D.

Ik dacht, als ik er nou geen punt van maak, dan is het dat ook niet. En dat klopte. Ik heb ook nog niet meegemaakt dat er anders (negatief) op gereageerd werd afgezien het ongeloof van mijn ex. Ik heb wel gewacht om het aan anderen te vertellen omdat ik dezelfde twijfels had als WP&P: Wat nou als ik het fout heb? Maar ik wist het toen en ook nu nog steeds gewoon zeker. En mocht het ooit veranderen, dan zie ik dan wel weer.

Sinds heel kort laat ik ook het idee los dat ik wel hetero ben zoals ik altijd dacht. Ik 'val' gewoon op bepaalde ménsen. Geslacht doet er gewoonweg niet toe, ben ik achter. En ik merk dat ik dat wel nieuw, maar ook eigenlijk ook geen probleem vind. Wist niet eens dat ik zo liberaal voor mezelf was ;D. Ik heb deze bewustwording ook besproken met mijn zus en twee vriendinnen en die accepteerden dat ook zoals het was.
Anders goed is ook goed

suus

Citaat van: Edewecht op maart 02, 2019, 09:13:58 PM
Citaat van: AceVentura op maart 02, 2019, 12:59:18 PM

Daarbij denk ik direct aan deze ted talk, zeker de moeite waard: https://www.ted.com/talks/brene_brown_on_vulnerability


Aan deze presentatie heb ik destijds veel gehad :ontroerd:
Het was ongeveer rond de tijd dat ik ontdekte dat het woord 'aseksualiteit' op mij van toepassing was. Deze presentatie was éen van de factoren die me hielpen om onmiddellijk uit de kast te komen.
Boven mijn bed kwam de mantra te hangen: de kracht van kwetsbaarheid.

wat een mooie TEDtalk

Samoth

Prachtige 'coming out' naar iemand, Bubble. Mooie manier van je kwetsbaar tonen, maar ook weer heel gewoon. Het 'ongewone' gewoon maken, dan ben je volgens mij best al wel ver, klasse.

Dank voor het delen, AV, ik ga 'm zeker helemaal kijken straks. Sowieso is Brene Brown iemand die me wel vaker heeft geraakt of in ieder geval mijn ogen (wijder) heeft geopend. Zoals ook wel met dit stukje, over het verschil tussen empathie en sympathie, wat ook weer gaat over kwetsbaarheid tonen;
https://www.youtube.com/watch?v=1Evwgu369Jw

AceVentura

Mooi gedaan Bubble. Het klopt inderdaad, als jij er geen "dingetje" van maakt, dan wordt het dat vaak ook niet.

Citeer
Sinds heel kort laat ik ook het idee los dat ik wel hetero ben zoals ik altijd dacht. Ik 'val' gewoon op bepaalde ménsen. Geslacht doet er gewoonweg niet toe, ben ik achter. En ik merk dat ik dat wel nieuw, maar ook eigenlijk ook geen probleem vind. Wist niet eens dat ik zo liberaal voor mezelf was ;D. Ik heb deze bewustwording ook besproken met mijn zus en twee vriendinnen en die accepteerden dat ook zoals het was.
Wat een mooie ontdekking, en wat mooi dat je ook die al met anderen durft te delen :klap:

Bedankt voor de tip over de video over Empathie en Sympathie Samoth, dat is een waardevolle toevoeging.
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

Atlantis

Wat goed, Bubbace  :highfive1:. Ik zie je al voor me.... met een uitgestreken gezicht dit "even" vertellen..... Toppertjeeeeee  :knuffel:
I solemnly swear that I am up to no good...

HSP-ertje

Citaat van: Samoth op maart 02, 2019, 11:26:20 AM
Wat fijn om jullie oriëntaties en (zelf)onderzoeken te lezen. Super tof dat jullie er zo open over kunnen (en durven) praten. Respect daarvoor. Dat is óók een vorm van begrip kweken en uiteindelijk begrip krijgen, niet in de laatste plaats van jezelf.

Volgens mij valt en staat heel veel bij kwetsbaarheid. En in de huidige maatschappij lijkt kwetsbaarheid iets vreemds. Het frustreert me al langer dat emotie(s) tonen nogal eens als ongewenst wordt gezien. Volgens mij gaf ik hier ook al eens voorbeelden; een nieuwslezer die met krakende stem de autocue voorleest, een arts die met betraande ogen een slechtnieuwsgesprek houdt, de algemene tendens is dat zoiets onprofessioneel en zelfs onwenselijk is. Hoezo zijn dit soort pure, eerlijke, absoluut niet slecht bedoelde emoties 'raar' en zelfs (haast) ongewenst?

Kom ik op xenofobie, angst voor het onbekende, angst voor 'raar' zijn, het is zelfs in Nederland nogal aanwezig, hoe ruimdenkend en tolerant wij Nederlanders ook zeggen (en denken) te zijn. Ikzelf heb dat net zo, veelal uit onwetendheid overigens. Als kwetsbaarheid uiteindelijk 'gewoon' is, niet meer 'raar' en andere mensen daar ook niet meteen een eigen (negatief) oordeel over hebben, dan denk ik dat aseksualiteit en welke geaardheid of (seksuele) voorkeur dan ook veel meer erkenning zal krijgen, gewoon zal worden. En dus zal het vertellen en er voor uit komen ook veel 'makkelijker' zijn. Er heerst nogal eens een algeheel negatief stigma op 'anders' en dat algehele stigma projecteren mensen volgens mij nogal eens op zichzelf, waardoor een algeheel stigma een zelfstigma wordt. Laat ongewoon maar het nieuwe gewoon zijn.

Bovendien komt er ook nog veel onzekerheid bij kijken. En nu praat ik niet meer zozeer in algehele zin, maar meer over mijzelf. Ik dacht altijd dat ik 'gewoon' heteroseksueel was. Ik merkte wel dat ik wat ongemakkelijk was met fysiek contact en seks, maar dat heb ik aan allerlei dingen maar nooit aan aseksualiteit verweten. Uit onwetendheid. Sinds ik me inlees over aseksualiteit en meer (zelf)reflecteer, ben ik gaan beseffen dat ik aseksueel ben. En tsja, misschien is dat wel 'raar' als in de zin dat het niet de norm is, maar het is wel wat ík ben en voel. En ik leer nu langzaam ervaren dat 'raar' bepaald niet fout is, wat anderen er dan ook maar van mogen zeggen en denken. En wat ikzelf dan ook maar denk dat anderen ervan denken, want dat is bij mij ook nog wel eens het geval. Als ik iets heb geleerd de afgelopen jaren, dan is het wel om sceptisch te zijn naar wat ik denk. Nu weet ik mijn gedachtes veel beter een soort van te beoordelen op 'juistheid'. Kennis helpt daarbij zéker, want ik wist tot voor amper een jaar geleden dus niets van (mijn) aseksualiteit, maar ik was wel ace, zonder het te weten/beseffen.

Al van kinds af aan werd ik haast geïndoctrineerd met niet teveel afwijken van de norm. Laatst zag ik zoiets ook weer bij mijn neefje. Hij is tien, had op Valentijsdag een meisje dat hij leuk vond een bioscoopbon gegeven en gevraagd of zij met hem naar de film wilde. Dat wilde ze en laatst zijn ze samen geweest. Toen ik enkele dagen geleden bij mij vader was, waren mijn neefje en nichtje daar ook. Ze zaten samen aan tafel een broodje te eten toen mijn neefje mijn nichtje benadrukte dat niemand mocht weten dat hij en dat meisje naar de bioscoop zijn geweest. Want dan zou hij daarmee gepest kunnen worden. Ik vroeg hem toen of hij het leuk had gevonden om met dat meisje naar de bioscoop te gaan. Hij antwoorden bevestigend en gaf zelfs aan dat ze nu wel een beetje verkering hadden. Maar níémand (anders) mocht dat weten. Kwetsbaarheid, angst. Hoezo mogen mensen niet weten dat je iets leuk vindt? Ik gaf hem toen aan dat hij zich heus niet hoeft te schamen voor iets wat hij leuk vindt. Dat het hetzelfde zou zijn als dat mensen tegen mij zouden zeggen; "Mwahaha, hij heeft een hond. Wat raar zeg, een hond". Dat andere mensen iets raar of zelfs stom vinden, betekent niet dat jijzelf of een ander datzelfde 'rare' ook niet leuk mag vinden.

Anderen adviezen geven gaat me echter makkelijker af dan zelf mijn eigen adviezen opvolgen. Want ook ik heb (nog) behoorlijk wat moeite met uitkomen voor mijn aseksualiteit. Niet eens om de angst voor de reacties of de angst voor wat mensen denken (zonder het te zeggen), helemaal niet zelfs. Ik geloof heel erg in vrijheid, dus laat mensen asjeblieft zeggen en denken wat ze willen. Dan is het daarna weer míjn eigen verantwoording wat ik daarmee doe. Maar volgens mij is het bij mij veel meer de angst om kwetsbaar te zijn, kwetsbaar over te komen, omdat kwetsbaarheid dus nog zo 'ongewoon' is. Voor mijzelf en algemeen maatschappelijk. Iets van mezelf vertellen/delen ís nu eenmaal best wel iets kwetsbaars/gevoeligs. Daar kan ik niet omheen. Plus dat er voor mezelf ook nogal wat twijfels en angsten -waarbij faalangst (mede door een nog niet altijd even positief zelfbeeld) en vermijden wel de belangrijkste zijn- komen kijken.

Ik ben zelf eerst eens voor mezelf gaan zitten, gaan denken en opschrijven wat ik nou eigenlijk van mezelf denk, weet en denk te weten. En wat ik graag wil vertellen. Dat alles heb ik -na hondermiljoenmiljard keer schrappen, aanpassen en herschrijven- nu wel op papier. En dat stuk heb ik nu ook in mijn telefoon opgeslagen, zodat ik het altijd bij de hand heb en erbij kan pakken. Zodoende weet ik dat ik bij mijn 'coming out' altijd iets heb om op terug te vallen, als ik tijdens een coming out het gevoel heb dat ik begin te bazelen of niet goed mezelf duidelijk weet te maken. Laatst had ik mijn coming out naar één van mijn beste maatjes. Dat had ik al meerdere keren uitgesteld omdat ik dus nog wel eens de nijging heb om te vermijden (gedachtes als; ach nee, nu is niet het juiste moment want...), maar ik heb het recent tóch mijn coming out naar hem gehad, door mijn schrijfsel erbij te pakken en voor te lezen. Dat was wat geforceerd, maar plompverloren vertellen zoals ik dat aan mijn vader, zusje en zwager deed voelde ook zo. Dus ergens zal een middenweg zitten. Een middenweg die voor mij geschikt aanvoelt om mij kwetsbaar op te (durven) stellen.

En ik voel nu heel nadrukkelijk dat ik aseksueel ben, fysieke aantrekkingskracht voel naar sommige vrouwen (en niet naar mannen), doch heb ik nooit seksuele aantrekkingskracht. Dat weten/beseffen voelt geweldig aan. Maar dat is nu. Ik heb ook járen gedacht dat ik puur heteroseksueel was, hooguit met een wat laag libido. Mede daardoor sluit ik voor mezelf niets meer helemaal uit, hoe ik ook met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid denk te weten en voelen wat ik ben; hetero, maar niet heteroseksueel; aseksuele heteroman. Wat ik wél zeker weet dat ik ben, is kwetsbaar. En daar is áb-so-luut niks mis mee. Daardoor kan ik wat makkelijker genieten van het nu, met wat minder angst voor morgen en de verdere toekomst. Ik ben veranderbaar, soms zelfs wel eens wat wispelturig, maar ik koester dat nu soms zelfs. Ik kan en mág (van mening) veranderen, ik mag kwetsbaar zijn, ik mag mens zijn. Sinds de dood van mijn moeder dik anderhalf jaar geleden koester ik de kwetsbaarheid van de mens. Want weten dat ik als mens kwetsbaar ben (vervangbaar en niet onmisbaar zelfs, hoezeer ik ook wel gemist zal worden), voelt voor mij beter dan denken dat ik een rotsvast rechtlijnig onvermurwbaar wezen ben. Hoe eng en naar een verandering soms ook kan zijn, het kan en mag. Veranderen hoeft niet permanent te zijn, enkel de dood is dat. Door te veranderen ben ik veel meer mezelf geworden dan ik ooit ben geweest.


Wat herkenbaar, heel je gedachtegang en alles tot op het bot analyseren,  fijn om te lezen !  ;)