Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

Zelfdestructie en tijdelijk afstand

Gestart door Samoth, maart 10, 2019, 01:23:08 PM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Samoth

Zelfdestructie en van daaruit destructie naar anderen toe, daar nijg ik nogal eens naar. Onbewust. Geen zelfdestructie in fysiek mezelf wat aandoen, maar vooral in mentale zelfdestructie. Daar tegenover staat weer mijn ratio en kennis en weten dat ik ermee niet handig bezig ben. Mijn (goedbedoelde) geweten die botst met mijn angsten, stoppen, uitstellen, afstellen, vermijden en passief perfectionisme. In sociaal contact heb ik ook nogal eens dat ik de ander niet altijd even goed aanvoel, teveel wil/geef/doe, met ongemakkelijkheid tot gevolg. Waardoor de ander zich (begrijpelijkerwijs) van mij loskoppelt. Of ik voel/vind dat ik onhandig bezig ben en koppel mezelf af. In beide gevallen is er een inwendig stemmetje dat zegt; 'zie je nu wel, je bent nergens goed voor'.

Ik heb het idee dat dat stemmetje komt vanuit opgepropte emoties van vroeger, uit mijn prille jeugd, gevoelens en emoties die ik nooit goed kwijt kon omdat praten vroeger bij mij thuis nooit echt gewoon was. Als ik wat bespreekbaar poogde te maken, dan  werd ik recalcitrant, eigenwijs, ongehoorzaam, verwend en vooral ondankbaar genoemd; niet klagen maar dragen. Of mijn moeder betrok wat ik zei heel erg op zichzelf, voelde zich dan zelf tekortkomend, waardoor ik me dan weer dader van haar ongelukkig voelen voelde. Want ik wilde mijn moeder (en ouders) helemaal geen pijn doen. Waardoor ik uiteindelijk maar mijn bek tegen hen hield, tegen iedereen eigenlijk over wat er in mij speelde, mijn gevoelens, met volgens mij veel opgekropte en onverwerkte issues tot gevolg.

In mijn ouderlijk gezin was een wat 'ouderwetse' verhouding; mijn moeder deed alle zorg in huis, mijn vader werkte, zorgde dat er brood op de plank kwam en ging met mij naar mijn voetbalwedstrijden. Hij was ook altijd leider van de voetbalteams waar ik in zat. Maar ik voelde me er altijd wat onderdrukt. Ik had sterk het idee dat hij anderen voortrok, om maar niet het idee te geven dat hij zijn zoontje voortrok. Maar praten met hem daarover deed ik niet, want praten deden we sowieso niet; niet klagen maar dragen. Met als gevolg dat ik me nogal recalcitrant en onwenselijk ging gedragen, zo werd ik tijdens vrijwel iedere uitwedstrijd in het dorp waar mijn vader oorspronkelijk vandaan kwam, door de scheidsrechter met rood van het veld gestuurd. Praten, schoppen, onhandelbaar zijn, dat was ik als voetballertje en eigenlijk ook wel als kind. Sowieso heb ik met mijn vader als (jeugd)leider betrekkelijk veel rode kaarten gehad. Zelfdestructie uit een soort van wanhoop, waarmee ik anderen ook dupeerde. En voor dat laatste ben ik nu weer een beetje bang, dat ik goedwillende mensen dupeer. Door ofwel véél te (goedbedoeld) overheersend, assertief en een soort van pleasend te zijn, of juist heel afwachtend en vermijdend, maar ondertussen wel erg afhankelijk.

Hoewel geen seksualiteit nogal eens aan mensen met een nijging tot zelfdestructie en/of negatief zelfbeeld wordt gekoppeld, heb ik erg sterk het idee en gevoel dat aseksualiteit in mijn geval geaardheid is. Want mijn gebrek aan seksuele aantrekking staat volgens mij los van mijn negatieve zelfbeeld. Doch zijn ze er allebei. Ik voel nu eenmaal geen seksuele aantrekking, doch wel zeer nadrukkelijk romantische. Maar misschien heb ik ook helemaal geen romantische aantrekkingskracht, maar is mijn 'romantische aantrekkingskracht' meer een soort schreeuw om hulp. Los van mijn uiterlijke voorkeuren, val ik veelal op stoere, krachtige meiden, met een sterke wilskracht. Lief, maar dapper. Ik heb nogal het idee (ontwikkeld) dat dit meer een soort 'mommy issue' is omdat ik hoop dat die vrouwen waartoe ik aantrekkingskracht voel, mij kunnen helpen en eigenlijk vooral omdat ik ook zo graag zelfredzaam, dapper en sterk wil zijn (zoals zij), doch me zelden zo voel.

Omdat ik mijn frustratie(s) van jongsaf nooit goed kwijt kon, kwam het als een boemerang weer bij mij terug en werd het een zelfvernietigend mechanisme. Ik kwam terecht in een soort van slachtofferrol, waaraan ik moeizaam kon ontkomen. Lang heb ik daar wel tegen gestreden via psychische hulp, ik wist prima dat mijn zelfbeeld op z'n minst niet heel positief was, dat ik er niet aan ontsnapte omdat ik mezelf nooit goed (genoeg) vond, een self-fulfilling propecy. Zelfdestructie, een verslaving heb ik het bij de psych wel eens genoemd. Het is een tijdje best okay gegaan, toen leek ik uit die negatieve cyclus te ontsnappen en ben ik uiteindelijk zelfs -in goed overleg met mijn toenmalige psych- na jaren van psych-hoppen gestopt met bezoeken.

Los van psychische ellende heb ik ook wel wat fysieke ongemakken op mijn pad gehad vanaf enkele jaren geleden. Hersenbloeding, met enkele maanden ziekenhuis en revalidatieoord daarna. Fysieke ellende die ik tijdens mijn revalidatie heel lang niet serieus nam, omdat ik me al (veel) te lang in een slachtofferrol gedrukt had door mijn mentale instabiliteit. En ik wilde geen slachtoffer (meer) zijn. Zelfdestructief gedrag uit constructief en sterk willen zijn. Gevolg; vorig jaar januari gestopt met (therapeutisch) werken omdat het gewoon niet meer ging en afgelopen september ben ik na een flinke strijd met het UWV volledig en permanent afgekeurd voor werk, zit ik maatschappelijk (en financieel) behoorlijk aan de grond. Mijn zelfdestructie is feitelijk volledig geslaagd.

Ik had die 'sabbatical' van afgelopen jaar echter nodig, om weer wat op adem te komen. Om mezelf opnieuw te (onder)zoeken en te hervinden. Ik heb (mijn) aseksualiteit ontdekt, waarmee heel veel schaamte verdween. Maar ik wil graag verder. Enkele weken geleden ben ik begonnen met vrijwilligerswerk in het verzorgingstehuis vlakbij mij. Om zo geheel op mijn eigen manier en in mijn eigen tijd en tempo weer wat (sociaal en maatschappelijk) bezig te zijn en (zelf)vertrouwen op de te doen. Ik heb een cursus Ervaringsdeskundige Niet Aangeboren Hersenletsel gedaan, ben me daar steeds meer in gaan verdiepen en wil daar uiteindelijk heel graag verder mee in het coachen/ondersteunen van lotgenoten van hersenletsel.

Mede door het ruim anderhalf jaar geleden plotselinge overlijden van mijn mij wat bemoederende moeder (van wie ik zielsveel hield, ondanks haar eigen issues, die ze overigens nooit besprak of toegaf) heb ik nu wel ongeveer ontdekt waar mijn demonen zich bevinden. In dat laten bemoederen heb ik zelf overigens óók een flinke rol gehad. Ik heb het zelf al die tijd (onbewust) laten gebeuren. Ik ben er nog omdat naast onderdanige gemakzucht in mij ook een krijger, een vechter, een demonenslayer zit. Die zich van mij meester maakt als ik maar weet waar en waartegen ik moet vechten. Mijn strijd met het UWV en het ontdekken en accepteren van mijn aseksualiteit terwijl er van alles en nog wat in mij om ging, zijn daar motiverende voorbeelden van.

Omdat ik wel overtuigd ben (geraakt) van mijn aseksuele geaardheid, enkel nog wat schipper met mijn aseksualiteit 'openbaar' maken en ondanks dat dit forum/jullie me enorm helpt/helpen in het scheiden van (belemmerende) gedachtes, gevoelens en patronen en ik daardoor steeds meer een reëel(er) zelfbeeld heb, ga ik toch afstand nemen van dit forum. Omdat er voor mij andere issues dan aseksualiteit zijn die in en rond mij spoken en mijn volledige aandacht vragen. Morgen bel ik mijn huisarts voor een (nieuwe) doorverwijzing naar psychologische hulp. Ik heb eindelijk rust en (zelf)erkenning, dat heb ik veelal zelf gedaan, dat heeft me enorm veel zelfvertrouwen gegeven. Dat blijf ik graag houden, maar ik denk dat ik best wat professionele steun kan gebruiken om (verder) uit het dal op te klimmen. En om niet weer angstig en (gevoelsmatig) alleen in een zelfdestructieve rollercoaster terecht te komen. Mogelijk ga ik nog wel mee naar de meeting in Haarlem, mijn account hier houd ik zeker aan, mijn DM blijft ook 'gewoon' open, maar verder zal ik hier in de openbaarheid van dit forum en op volgende meetings na Haarlem schitteren in afwezigheid. Tot nadere orde, but I'll be back, hopelijk.
:knuffel: :hart1:

Atlantis

Jeetje Samoth, je liet me echt even schrikken. Gelukkig, naarmate je verhaal vorderde, werd me het (meer) duidelijk.
Dat je aan jezelf wilt werken, vind ik persoonlijk bewonderenswaardig. Ik hoop dat je zelfbeeld dan ook wat positiever wordt, want dat ben je waard.
"De klap komt later", is één van mijn gevleugelde uitspraken, en dat lijkt bij jou ook het geval te zijn. Ondanks dat, denk ik dat je al aardig goed op weg bent/was!!!

Ik hoop oprecht dat je er tijdens de Haarlem meeting nog bij zal zijn. Toevallig kwam ik gisteren een bier proeverij kortingsbon van de Jopenkerk tegen. Die had ik al speciaal voor jou in m'n portemonnee gestopt  ;).
Maar zonder gekkigheid, ik zal je missen op dit forum. Ik kan je alleen maar heel veel succes, sterkte en wijsheid wensen voor de komende tijd. Maar dat doe ik liever persoonlijk, de 30ste  :knuffel:
I solemnly swear that I am up to no good...

AceVentura

Poeh, wat een verhaal Samoth. Er speelt momenteel een hoop en hebt een hoop meegemaakt, en mogelijk nog niet helemaal verwerkt.
Super goed dat je aanvoelt dat je het nodig hebt daar aandacht aan te geven, en dat dat even voor gaat op aandacht voor het forum.

Ik heb gisteren voor mezelf de knoop doorgehakt en ben niet bij de meeting in Haarlem, dus ik ga je daar helaas niet meer ontmoeten. Dus via deze weg: :wave:
Ik wens je heel veel sterkte bij wat je gaat doen, en hoop voor je dat het je op gaat leveren wat je er nu van verwacht. En uiteraard: Weet dat je altijd welkom terug bent op het moment dat het voor jou weer ok is.
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

Koffie

Ik wens je heel veel sterkte en inzicht bij alles wat op je pad komt. Als je het nodig hebt om daarin afstand te nemen van dit forum, moet je dat zeker doen. Je bent ook altijd weer welkom terug.
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

Edewecht

Wat je ook van jezelf vindt, Samoth, ik vind dat je vaak heldere keuzes maakt en je helder uitspreekt. Ook deze keuze is duidelijk en eerlijk.
Als ik je woorden zo lees, heb ik er vertrouwen in dat jij je weg vindt. Als het goed voelt, kom je hier eens terug, als het niet goed voelt, is het belangrijk dat je dat volgt.

Dankjewel voor jouw bijdragen -- en dan bedoel ik niet alleen je berichtjes, maar ook hoe je hier was.
Altijd welkom terug.
En verder wens ik je geluk en wijsheid toe! :knuffel:
en de leraar die mij altijd placht te dreigen: 'jongen, jij komt nog op het verkeerde pad'
kan tevreden zijn en hoeft niets meer te krijgen, dat wil zeggen: hij heeft toch gelijk gehad.

(lennaert nijgh)

suus

Samoth,

bedankt voor je openheid, ik heb heel veel geleerd van jouw posts, hopelijk tot ziens!

Bubble

Goh Samoth, hier schrik ik van

Allereerst respect voor wat je deelt en de keuzes die je maakt. De openheid, worsteling en kwetsbaarheid die je hier laat zien. Het raakt me wat je nu over jezelf schrijft.
Doe wat voor jou goed voelt. Ook als dat betekent dat je niet naar Haarlem komt. Ga voor je eigen geluk, je bent het waard!

Ik ga je missen, jongen. :knuffel: :hart1: :-*
 
Anders goed is ook goed

Samoth

Dank jullie wel voor jullie lieve woorden. Suus, ontzettend fijn om te lezen dat mijn openheid andere mensen ook helpt, waar ik me er zelf achteraf nogal eens bezwaarlijk over voel. Atlantis, waar mogelijk kom ik naar Haarlem. Lief dat je aan mij dacht. De issues die ik -nu en eigenlijk al heel lang- heb, hebben niets met aseksualiteit te maken, vandaar dat ik dit forum daar niet zo de plaats voor vind. Ik heb de assistente van de huisarts vanochtend gebeld, maar ze vermoed dat de huisarts toch nog wel wat vragen heeft alvorens hij een verwijsbrief schrijft. Ik heb voor mezelf -in veredelde steekwoorden- opgeschreven wat er in mij om gaat en wat ik graag wil:

"Verwachtingen, van mezelf en in mindere mate van anderen. Teveel doen tegenover weinig, vermijden en laten. Constante negatieve oordelen over mijzelf en mijn doen en laten. Mezelf nooit goed (genoeg) vinden. Ik weet niet goed wat ik voel en wat ik denk te voelen. Mijn oordelend vermogen/intuïtie is wat stuk. Zwart-wit denken. Actief en passief perfectionisme. Ik dacht altijd dat de oorsprong lag in mijn pubertijd en verandering van hormonen, maar het ligt volgebs mij al in mijn kindertijd. "Niet klagen maar dragen". Nooit ruimte (gekregen en zelf genomen) voor emoties en gevoelens. Daar wil ik nu graag -onder professionele begeleiding- constructief mee bezig."

Jann

Be a little kinder than you have to - E. Lockheart