Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

Mommy-issues

Gestart door Samoth, maart 16, 2019, 10:47:49 AM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Samoth

Enkele dagen geleden schreef ik hier dat ik even wat afstand van het forum neem, omdat ik dat dacht nodig te hebben. Omdat ik andere issues dan aseksualiteit wilde aanpakken; (http://du.asexuality.org/index.php?topic=6370.0). Ik heb jaren psychologische hulp gehad en uiteindelijk leek gedachtetherapie me zelfs erg goed te helpen. Ik voelde me zelfs wel weer zo okay, dat ik -in onderling overleg- bij mijn laatste psych stopte. Dat was begin januari vorig jaar. Sindsdien ontdekte ik (mijn) aseksualiteit en mede daaruit kwam ik op veel meer en dieper liggende issues.

Van vermijden, zwart-wit-kijken en perfectionisme wist ik al wel dat ik nogal eens 'last' had; ik hoef geen prefect mens te zijn, maar ik wil zo graag een goed en fatsoenlijk mens zijn, zeker en haast vooral voor de ander. Dat komt volgens mij door mijn opvoeding en zekere 'mommy-issues'. Dat is nu wat ik graag aan wil pakken. Ik heb dat denk ik nooit zo gedaan/gedurfd omdat mijn moeder nog leefde en ik haar geen pijn wilde doen door met iemand anders over haar te praten. Allemaal onbewust, want dat mommy-issue en van daaruit 'struisvogelen' vermoed ik pas enkele weken.

En nu twijfel ik dat die mommy-issues misschien wel mijn aseksualiteit zijn. Of in ieder geval daaruit voortkomend. Ik heb via de huisarts reeds een verwijzing (terug) naar de psych waar ik in januari stopte, maar -wachttijden in de psychische hulpverlening- voordat ik daar aan de beurt ben, kon het zomaar eens een flinke tijd verder zijn. En ik wilde hier op dit forum dus afstand nemen, omdat ik niet vond dat mijn issues nog wat met aseksualiteit te maken hadden en dus vond ik dit niet de plek ze te bespreken. Maar ik ben dus nu op mommy-issues gestuit wat mogelijk wel een link naar aseksualiteit heeft. En dus deel ik het hier toch weer en graag hier.

Dit is wat ik voor mezelf schreef, issues waar ik bij mezelf op stuit;
- Vermijden, faalangst, verlatingsangst, angst voor afhankelijkheid. Doordat als ik als kind 'faalde', mijn moeder dat op zichzelf betrok en ik zo dubbel 'pijn' ervoer. En ik wil niemand pijn doen, dus liet ik maar om te zeggen waar ik eigenlijk mee zit. Gaandeweg ben ik naar anderen (vooral vrouwen) wel wat meer gaan uiten en merkte ik zelfs dat het me goed deed. Dat de ander het zelfs wel waardeerde. Maar ik heb nooit echt geleerd waar de rem van delen zit, dus werd (en voelde) ik me geregeld een uitgebarsten vulkaan, een tsunami aan eenzijdig delen; (ongewild) geven eigenlijk.

- Zelfdestructie, geen balans (zwart-wit, goed-fout, alles of niets), mommy-issues. Uit angst voor faalangst/vermijden ben ik nog wel eens geneigd júíst wel te doen, gevolg; (zelf)destructie. Doordat ik bang was/ben om te vermijden, mij niet door angst wilde laten regeren, ging ik júíst wel dingen doen, forceren. Vooral in zeggen, in doen heb ik nog wel vaak een rem/angsten. Dus vooral in sociaal contact heb ik dat. En met name naar vrouwen toe. Bij vrouwen heb ik vaak het idee 'teveel' te zijn, het teveel heb over mijn twijfels, issues en kwetsbaarheden, maar mede daardoor er te weinig voor hen ben, geen ruimte geef en ik het gevoel heb geen gevoel voor inleving/empathie te hebben.

Een vrouw die ik leuk of in ieder geval interessant vind 'overheers' ik zo als het ware. Maar uit angst voor vermijden, ook uit verlatingsangst juist te 'weínig te zijn, doe/deel ik tóch maar; geforceerd aandacht zoeken. Met nogal eens als uiteindelijk gevolg dat een vrouw aangeeft dat ze met rust gelaten wil worden, dus eigenlijk 'verplicht' ze mij te vermijden. Kortom: (zelf)destructie; onbedoeld en ongewild pijn doen, uit pure onkunde.

Ik zie en zoek in vrouwen die ik interessant vind volgens mij een moeder, of iemand voor wie ik moeder kan zijn. Een moeder die ik zelf heb gehad, maar geregeld niet op een constructieve en fijne manier. Hoe ontzettend lief mijn moeder ook wel was en poogde te zijn. Althans; ik zag echt haar liefde en goede bedoelingen wel. Maar niet ieders goede intenties en bedoelingen zijn voor de ander goede daden. Ik merk nu dat ik volgens mij dezelfde (sociale) issues heb die mijn moeder naar mij toe had. Altijd angst het verkeerde te doen. Wat ik nu bij (interessante) vrouwen nogal eens doe, deed mijn moeder bij mij; 'overladen'. Of juist vermijden en helemaal niets doen/ondernemen. Geen geschikte tussenweg daarin weten.

Het is al meerdere keren gebeurd dat ik van een vrouw die ik interessant of leuk vond (goede vriendinnen, dates) te horen kreeg dat ze zich 'overladen' voelt door mij. Ik geef veel teveel; cadeautjes, kwetsbaarheid, maar eigenlijk vraag ik daarmee vooral aandacht en liefde. Waar een vrouw zich dan vervolgens nogal moeilijk raad mee weet. En dus -logischerwijs- voor zichzelf kiest en met mij de banden doorsnijd. Waar ik volgens mij de nijging toe heb is geven als delen zien, maar eigenlijk is het willen/vragen; asjeblieft, hou van mij, want ikzelf kan dat zo moeilijk. En doordat ik niet echt balans weet en (aan)voel, is het nogal eens forceren wat ik doe, wat leidt of lijdt tot (zelf)destructie. 

- Aseksualiteit. Ik doe dat 'overladen' niet omdat ik uit ben op seks, maar omdat ik uit ben op liefde. Begrip misschien nog wel meer. Maar ik heb nooit seksuele behoefte gehad, in ieder geval niet intrinsiek. Hoe behoeftig de ander dan ook wel was. Ik wilde soms wel seks, omdat ik wist dat de ander het zo graag wilde en ik -pleaser- het daardoor voor haar graag wilde, maar niets voor elkaar kreeg. Hoe mooi en lief ik iemand ook maar vind, ik heb nóóít seksuele drang, maar wel romantische. Júíst romantische. Nu vraag ik me toch wel wat af of mijn aseksualiteit niet meer 'mommy-issues' zijn, omdat ik in vrouwen meer een soort 'moeder' zoek. Waarvan ik zo graag liefde wil, daar -op mijn manier- haast om smeek, maar geen seks. Het hele nadenken, filosoferen en vooral opschrijven geeft me een manier van zelfreflectie. Ik wil dat echter ook graag delen en er anderen over horen. Zodat het niet eenzijdig en haast blind egocentrisch vanuit alleen mij komt. Dat ga ik dus doen bij een psych. Niet uit afhankelijkheid, niet uit perfectionisme, maar meer uit een eclectisch handelen. Wie weet haalt iemand herkenning uit wat ik schreef, heeft iemand er zelfs zelf wat aan en misschien en hopelijk zelfs kan iemand zijn/haar eigen licht erover laten schijnen. Zodat niet alleen mijn psych en ik mijn visie/zienswijze bepalen. :bloos:

Bubble

Hoi Samoth

Als ik het even heel kort samenvat klopt het dan dat je denkt dat je niet zozeer aseksueel bent, maar meer 'lijdt' aan mommy-issues? Was dat de eigenlijke reden dat je ervoor koos om niet meer op het forum actief te zijn?
Zoals ik het lees kunnen die verschillende aspecten ook gewoon naast elkaar staan en hoeven ze elkaar niet te bijten.
Wat ik denk te herkennen is de twijfel, het welbekende Als.. Dan..  gevoel speelt bij mij ook nog steeds wel op, alleen vanuit een andere ondergrond.

Nadat ik me hier had aangemeld en een tijdje meegepraat en gelezen had, ben ik ook een tijdje inactief geweest. Dacht dat mijn seksualiteit niet 'van nature' was maar ontstaan door omstandigheden in mijn verleden. Ik had het idee dat ik dan misschien niet oprecht was en dus hier niet hoorde en zeker niet zou mogen meepraten. Maar net als jij heb ik geen seksueel verlangen en dat is wat ons hier bindt. Waar het ook vandaan komt of naartoe gaat.

Samen met een professional mijn spinsels/issues ontwarren is iets waar ik zelf ook al een tijd mee bezig ben. Ik ben er nog niet maar leer mezelf en mijn gedragingen stukje bij beetje meer begrijpen en daardoor te accepteren. En juist vanuit die acceptatie kan ik dingen die ik aan mijn gedrag niet fijn vindt of die niet werken, veranderen merk ik.
Geen leuk of makkelijk proces maar zachtjes aan begint het me rust te geven.

Ik hoop dat het voor jou dezelfde uitwerking zal hebben. Naar mijn idee ben je al een heel eind met alles wat ik van je lees. Ik zou het ook heerlijk vinden wanneer ik (over een tijdje) je misschien zonder dat je er zelf erg in hebt, een keertje echt positief over je karakter/jezelf schrijft.  :knuffel:
Anders goed is ook goed

AceVentura

Samoth, ik heb je bericht even moeten laten bezinken om te komen tot een reactie. Wat ik wel direct had is het begin: "Wat ik jou gun is ....".  Het duurde even voordat ik die zin af kon maken, hieronder komt wat ik ervan heb kunnen maken, ik hoop dat je er wat mee kan.

Wat ik jou gun is ... acceptatie. Acceptatie dat al die dingen die je hier omschrijft, in dit topic en de vele andere berichten die je geplaatst hebt, dat die bij je horen. Zonder uitvoerige analyses en onderzoek, gewoon dat het mag zijn zoals het is. Dat is Samoth, en dat is ok. Kijk dan eens -vanuit die acceptatie- naar al die dingen die bij je horen. De mogelijkheid om te veranderen begint met de erkenning dat er is wat er is.
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

Samoth

Ik had alweer een heul epistel met reacties klaar, maar het zijn toch niet de woorden die zeggen wat ik nou echt bedoel. Dus dat laat ik. Acceptatie en vooral zelfacceptatie is inderdaad de rode draad. Bubble en Ace, dank voor jullie bijdrages. :highfive1:

Samoth

Toch nog even een wat langer en inhoudelijker antwoord. Jullie reacties hebben veel met me gedaan. Blij mee. Dingen kunnen naast elkaar bestaan, dank je voor je visie, Bubble. Mijn issues met mijn opvoeding/moeder en mijn aseksualiteit kúnnen wat met elkaar te maken hebben, maar dat hóéft zeker niet zo te zijn.

Ace, acceptatie is een goeie, maar ik heb nooit het idee gehad wat ik nou 'moest' accepteren. Accepteren staat in mijn geval ook nogal in verbinding met vasthouden en loslaten. Mijn 'probleem' is niet zo zeer accepteren (want volgens mij kan ik dat prima), maar meer oordelen. Niet over anderen, want als ik íéts goed kan, dan is het wel dat ik niet oordeel over anderen. Ik geloof stellig in vrijheid, eigen verantwoording, leven en laten leven. Maar wel oordelen over mijzelf. Oordelen over wat ik wíl gaan doen, oordelen terwíjl ik iets doe -of juist niet-, oordelen over hoe en wat ik gedaan en gelaten héb, cón-stant oordelen.

Ik ben van mezelf niet perfectionistisch, juist helemáál niet zelfs. Ik ben van nature onbekommerd, relaxt, bijna stoïcijns, soms zelfs wel een beetje roekeloos. Mijn moeder was altijd bang dat er iets met mij zou gebeuren. En ze was bang dat ik haar zou verlaten. Super begrijpelijk als ouder (ook al ben ik nooit ouder geweest), maar daarmee zijn haar angsten en onzekerheden die van mij geworden. Ik kreeg een vriendin en uiteindelijk vrouw uit Dordrecht. Zij is in Groningen gaan studeren en uiteindelijk bij mij ingetrokken. Mijn moeder heeft in woorden maar vooral ook in zwijgen wel laten blijken bang te zijn dat ik uiteindelijk toch met mijn vriendin/vrouw naar het westen des lands zou gaan vertrekken. Op den duur waren mijn nu ex en ik bezig met naar (koop)huizen kijken in de stad Groningen. Weg uit het dorp waar ik altijd gewoond had. Mijn moeder vond alleen dat al een vreselijk idee, haar zoon helemaal naar een stad 18 kilometer verderop. Terwijl wij een beetje keken en oriënteerden op een huis, kwam er in de straat waar mijn oma woonde een woning vrij, ook in het dorp waar mijn ouders woonden, waar ik woonde en waar ik getogen was. "Oma wordt al wat minder, dan kun jij zo nu en dan een beetje op oma letten en wat voor haar doen", was o.a. wat mijn moeder zei. Uiteindelijk hebben we dat (huur)huis bij mijn oma in de straat genomen, want ik ben nu eenmaal een gevoelig kereltje, een pleaser, iemand die graag wat doet voor anderen. Mijn vriendin wilde liever naar de stad Groningen (waar ze ook een studentenkamer heeft gehad), maar ik vond het moeilijk naar de stad te gaan, omdat dat voelde als mijn oma in de steek laten. Achteraf, nu, zie ik dat het pure verlatingsangst van mijn moeder zélf was, die ze op mij projecteerde. Grofweg heeft ze (vast en zeker onbewust) toen gemanipuleerd. En zo heb ik dat vaker ervaren. Ik heb vaker niet gedaan wat ik zelf wilde, omdat mijn moeder iets anders liever wilde. En dat zei ze niet per se zo, maar ze liet wel erg blijken waar haar voorkeur in ieder geval níét lag en dat ze zeer teleurgesteld zou zijn als ik wél die keuze zou maken. Maar ze gaf mij vrijheid hè, ik mocht zélf beslissen. Achteraf had ik 'gewoon' mijn eigen wil moeten laten bepalen en gaan voor míjn keuze, maar ik liet me meer meeslepen in de mening van mijn moeder dan in het volgen van mijn eigen mening (of andere mensen, mijn ex bijvoorbeeld). Daar is voor mij wel het gevoel door ontstaan dat ik het nooit goed kan doen. Dat mijn eigen gevoel volgen egoïstisch en slecht is.

Het gevoel van bemoederd worden, geen vertrouwen van haar in mij en mijn eigen keuzevrijheid voelen, is altijd een onderdeel van me geweest. Dat heb ik ook tal van malen bij mijn moeder aangegeven en erover in de clinch gelegen en ruzie gekregen. Want zij zag het totáál niet zo, natuurlijk. Zo vaak is er geschreeuwd, met deuren gesmeten en heb ik gezegd haar nooit meer te hoeven zien. Maar áltijd krabbelde ik uiteindelijk terug en kwam ik weer mijn spijt betuigen en excuses maken. Funest en zelfdestructief besef ik me nu, want eigenlijk verontschuldigde ik me voor mijn eigen gevoel. Daar is een zeker afhankelijkheidsprobleem ontstaan. Die mijn moeder eigenlijk zelf had omdat ze afhankelijk was van mij, maar uiteindelijk maakte ze mij afhankelijk van haar. Vicieuze cirkel. Echt onbewust hoor, ik geloof absoluut niet dat mijn moeder kwade bedoelingen had, maar zo is het wel gegaan. Zeker als twintiger en helemaal toen ik mijn vriendin/vrouw had, zijn er tal van clinches tussen mijn moeder en mij geweest. Mijn moeder heeft ook nooit een erg fijne band met mijn nu ex gehad, tijdens onze relatie al niet en helemáál niet na ons scheiden, omdat mijn moeder het idee had dat mijn ex mij tegen haar opzette. Toen we scheidden, was het vanuit mijn moeder; 'Zie je nu wel, het secreet, ik hoef haar nooit meer te zien'. Wat ik verschrikkelijk vond, want ik wist dat vooral seks ons probleem was. En we waren dan weliswaar geen partners meer, maar ik wilde wel graag vrienden met haar blijven. Tien jaar van ons leven hadden we gedeeld, tien jaren van liefde die er écht wel was, ondanks dat er geen seks was. Nu begin ik tot besef te komen dat mijn 'mommy-issues', waardoor ik me eigen gebonden en klein gehouden voelde, ook wel een kwestie zijn geweest. Aseksualiteit en mommy issues hadden soms misschien wel overlap, maar bestonden vaker los van en naast elkaar.

Zo ben ik een haat-liefde-verhouding voor liefde gaan krijgen. Ik verafschuwde geregeld de liefde die mijn moeder voor mij voelde. Want die wilde ik nogal eens niet beantwoorden (maar ik deed het vaak wel). De liefde van mijn vriendin.vrouw kón ik vaak niet beantwoorden in seksuele zin (maar poogde dat heel soms wel). Mijn moeder 'misbruikte' de liefde voor mij om mij maar bij haar te houden, of beter; haar verlatingsangst deed dat. Dat heb ik vaak zo gevoeld en volgens mij zelfs wel eens zo tegen mijn moeder gezegd op een ontzettend boos moment. Wat is dan acceptatie? Acceptatie dat je de liefde van je moeder niet wilt terwijl je haar daar dan onnoemlijk veel mee kwetst? En dan is het dus geen liefde wíllen (geven). Hoe zit het dan als mijn vriendin/vrouw liefde in seksuele zin wil? Wíl ik dat dan niet beantwoorden, of kán ik dat dan niet? Hoe de fuck accepteer je dan wat? Het heeft mij verschrikkelijk verward, daar was ik me altijd al wel wat van bewust, maar ik kon en durfde ermee nergens naar toe. Nu mijn moeder bijna twee jaar geleden is overleden, heb ik dat durf en die ruimte ineens wel. En daarmee komt besef. En frustratie. En verdriet. En ook nieuwe twijfels.

Ik mag het graag anderen naar de zin maken, mijn best voor anderen doen. Ik kan mezelf uitstekend wegcijferen ten faveure van iemand anders. Dat zit in mij, dat is wat ik ben, dat is waar ik me goed bij voel. Noem het altruïsme. Ik begin nu langzaamaan te herkennen dat dit een kwaliteit van me is en niet alleen maar een last (lees je mee, Bubble? Ik herkén en accepteer een kwaliteit in en van mezelf). Die herkenning en dat besef komt langzaam, want ik heb mezelf lang een negatieve pleaser gevonden, altijd een negatief oordeel gehad over mezelf als ik eens wat voor anderen deed. Ik heb een tijd vrijwilligerswerk gedaan (naast mijn betaalde baan van 32 uur), met asielzoekers of nieuwkomers zoals wij ze noemen. Ik gaf taalondersteuning en fietsles. Ook toen was er geregeld een negatief oordeel van mezelf over mijzelf en wat ik deed. Ik vond het egocentrisch en egoïstisch, ik had het idee dat ik het leed van anderen nodig had om mezelf beter te doen voelen. Ik vond altijd wel een stok om mezelf mee te slaan. Terwijl ik dit schrijf biggelen de tranen over mijn wangen, tranen van besef en verdriet. Ook nu doe ik (terwijl ik volledig afgekeurd ben) vrijwilligerswerk in het verzorgingstehuis, vooral sociale dingen. En ook daarbij komt mijn negatieve oordelen over mijzelf nogal eens kijken. Dat ik het allemaal alleen maar doe voor mezelf, omdat ik anderen helpen zélf nodig heb. En dat komt denk ik omdat mijn moeder mij helpen voor zichzelf nodig had, uit verlatingsangst. En ik liet het maar begaan, hoezeer ik dat soms ook verschrikkelijk vond, want ik wilde mijn éígen beslissingen nemen, mijn eigen leven leven, maar ik wilde óók mijn moeder niet kwetsen. Ik wil nóóít iemand kwetsen en ik ben nu vooral steeds bang dat ik mensen wel kwets. Wat ik ook doe (bemoederen) en wat ik ook laat (want ik wil niet bemoederen omdat ik zelf dus weet hoe naar dat kan voelen). Tussen dat zwart en wit zit grijs. En dat grijze poog ik nu te ondervinden. Met vallen en opstaan.

Suus, dank je voor je :knuffel:, die kon ik even heel goed gebruiken. Een :knuffel: die ik zelf niet zo makkelijk durf te geven, omdat ik weet hoe verschrikkelijk lastig het kan zijn om 'liefde' te krijgen als je dat helemaal niet wilt. Maar een :knuffel: die ik zo graag wel geef, maar dat veelal niet doe/durf uit angst. Mijn haat-liefde-verhouding met liefde is eigenlijk een soort angst voor liefde geworden. En misschíén daardoor ook wel voor de liefde bedrijven, hoewel ik nu wel het idee heb dat ik prima mijn leven kan leven met alleen liefde uit zo nu en dan eens een knuffel. Zeker als diegene dat zelf graag ook zo wil. :knuffel:

Atlantis

Lieve Samoth, sorry dat ik zo laat reageer. De afgelopen week is de balans tussen werk en privé een beetje scheef getrokken, met zware vermoeidheid en andere misère tot gevolg. Maar nu ik eindelijk heb kunnen uitslapen, wil ik toch wel graag reageren.

Die 'Mommy issues' herken ik wel. Zeker ook het projecteren van mijn moeder haar eigen gevoelens op mij. Bijvoorbeeld toen ik mijn eerste vriendje kreeg. Haar reactie was: "kijk maar uit dat je geen afgelikte boterham wordt".....

Of toen ik voor het eerst zwanger was: "Jij zou geen kinderen moeten krijgen, want je houdt niet eens van kinderen"..... (was haar projectie hoor....).

Schrijnende voorbeelden, maar ik denk niet dat het iets te maken heeft met mijn aseksualiteit. Zoals Bubble al terecht opmerkte, mommy issues en aseksualiteit kunnen best naast elkaar bestaan. Het één hoeft het ander niet veroorzaakt te hebben. Dat moeders kunnen kwetsen en manipuleren, daar weet ik alles van. Maar dat heeft voor mij, niets met mijn aseksualiteit te maken...

Dat je jezelf nu wilt losmaken van die gevoelens, is alleen maar heel erg verstandig, denk ik. Doch, jezelf bepaalde acties verwijten, daar heb je nu volgens mij weinig aan. Moeders kunnen erg indringend en dominant zijn/overkomen. Zij kon jou niet loslaten en jij wilde haar niet kwetsen. Eigenlijk prachtige zoon-moeder liefde. Alleen moet jij je nu losmaken. Ook van die verwarrende gevoelens en acties uit het verleden. Die beslissingen in het verleden heb je toentertijd weloverwogen genomen, spijt is dan onnodig. Zo was het nu eenmaal. Inmiddels ben je bezig met groeien en je bent al gegroeid. Laat dat toe en probeer de schuldgevoelens los te laten. Accepteer wie je bent, accepteer hoe je bent. Je bent een goed persoon. En als je vrijwilligers werk doet, waar je jezelf beter door voelt, dan is daar toch niets mis mee? Het mes mag best aan twee kanten snijden...
Door anderen te helpen, help je vaak jezelf. Daar is niets vreemds aan en daar hoef je je ook niet schuldig over te voelen. Toen ik nog vrijwilligers werk in het asiel deed, ontspande de omgang met dieren mij. De dieren vonden het prettig om aandacht te krijgen. Hoe mooi is dat???

Ga lekker door met waar jij je goed bij voelt en van mij een heel erg dikke  :knuffel:

(Super fijn dat je er de 30ste bij bent  :highfive1:)
I solemnly swear that I am up to no good...

Bubble

Ik heb het gelezen, Samoth ? ;)

Wat ik met accepteren bedoel is dat je accepteert wie en wat je bent, jouw normen en waarden, je overtuigingen en gevoelens, je angsten en genoegens. En bovenal wie je was en wie je bent. Dat het boos zijn op je moeder er mag zijn omdat het jouw boosheid, jouw gevoel is. Dat je afhankelijkheid er mag zijn. En dat je jezelf goed voelt als je anderen helpt is toch ook prima. Laat het er maar zijn. Het is allemaal goed. Het heeft je allemaal gevormd tot het mooie mens dat je nu bent. Iemand met humor, diepgang, zelfreflectie en oog voor een ander.

En vraag me niet waarom, maar ik moest al tikkend ineens sterk aan het gedicht 'de blauwbilgorgel' van Cees Buddingh denken. Maar al zoekend naar dat gedicht kwam ik deze van hem tegen:

Pluk de dag

Vanochtend, na het ontbijt,
ontdekte ik, door mijn verstrooidheid,
dat het deksel van een middelgroot potje marmite
(het 4 oz net formaat)
precies past op een klein potje heinz sandwich spread

natuurlijk heb ik toen meteen geprobeerd
of het sandwich spread-dekseltje
ook op het marmite-potje paste

En jawel hoor: het paste eveneens



Ik kan nog niet goed benoemen wat mij hier zo in raakt en wat het voor mij hier nu zo toepasselijk maakt, het is een gevoel dat te groot is om te beschrijven.
Misschien kun je er iets mee.





Anders goed is ook goed

Atlantis

Misschien zijn er meer potjes waar het zelfde dekseltje op past, Bubble. Ik vind 'm leuk  :highfive1:
I solemnly swear that I am up to no good...

AceVentura

Citaat van: Samoth op maart 17, 2019, 12:33:15 PM
Ace, acceptatie is een goeie, maar ik heb nooit het idee gehad wat ik nou 'moest' accepteren. Accepteren staat in mijn geval ook nogal in verbinding met vasthouden en loslaten. Mijn 'probleem' is niet zo zeer accepteren (want volgens mij kan ik dat prima), maar meer oordelen. Niet over anderen, want als ik íéts goed kan, dan is het wel dat ik niet oordeel over anderen. Ik geloof stellig in vrijheid, eigen verantwoording, leven en laten leven. Maar wel oordelen over mijzelf. Oordelen over wat ik wíl gaan doen, oordelen terwíjl ik iets doe -of juist niet-, oordelen over hoe en wat ik gedaan en gelaten héb, cón-stant oordelen.
Ik denk dat we een verschillende opvatting over acceptatie hebben, en ook dat is prima uiteraard. Voor mij is acceptatie dat je van iets kan zeggen dat het bij je hoort, zonder daar een oordeel aan te koppelen. Dat je kan zeggen: Dit hoort bij mij, en het maakt me ook niet uit wat een ander daar van vind. Het is goed dat je je beseft dat je de vaardigheid om niet te oordelen wel hebt en toepast op anderen. Ik besef me dat ik makkelijk praten heb zo vanaf de zijlijn, maar pas die vaardigheid eens toe op jezelf.
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

Samoth

Bubble, je gedichtje is leuk. Ik kan 'm nog niet zo goed plaatsen in dit onderwerp, maar dat is misschien ook niet zo nodig. Ik vind 'm leuk, punt. De :knuffel: van Suus was ook niet ontopic, maar heel fijn en heilzaam. Ik heb tijdens mijn revalidatie en vooral vorig jaar door een cursus niet aangeboren hersenletsel geleerd dat het niet fout is zoals ik doe en denk en leef en misschien wel ben. Ik ben nog niet zo ver om te zeggen dat het goed is, maar wel dat mijn overtuigingen, gevoelens en emoties niet fóút zijn. Zo lang ik graag wil en veelal ook probéér, ben ik zeker niet fout bezig. Dat is voor mij al een hele stap in de acceptatie van mezelf. Goed is daarbij een hopelijk volgende.

Daar is dat woord weer, Ace, acceptatie. Ik vind het een lastig woord. Omdat het verschillende definities/betekenissen heeft. Tijd terug noteerde ik welke subpersoonlijkheden in mij zitten. Veel nature (aangeboren, mijn eigen), deels nurture (aangeleerd, vanuit omgeving opgepakt). Ik kwam tot schrikbarend veel. Criticus, (faal)angstige, pleaser, struisvogel, zwart-wit-denker, perfectionist, recalcitrante, clown, verzorger, obsessieve, behoeftige, gemakzuchtige, relativerende en doorzetter. Plots snapte ik de drukte in mij wel. Ik heb mijn subpersoonlijkheden gebundeld tot drie. Met schrappen en reflecteren. En de uiteindelijke drie namen gegeven. De tegendraadse sceptische perfectionistische criticus; Glen. Lijnrecht tegenover de (te) vriendelijke wat simpele zich wegcijferende goedzak; Lieve. Daar tussenin de ferme formateur pogend samen tot een team te komen; Thor. Glen is okay, Lieve is okay, maar Thor is de bemoedigende, barmhartige strijder en tevens constructieve rustbrenger in mij. Laat Glen en Lieve samen Thor worden. Laat Thor mij zijn. Laat mij mijzelf maar (opnieuw) vinden en accepteren. Glen bracht alweer in; acceptatie is een gemakkelijke en laffe manier om weg te kijken. Thor kan dan nu zeggen; Glen jong, rustig aan, het is niet heel constructief wat je nu roeptoetert, we zijn hier op Samoth te helpen, niet verder de put in te krijgen. Dat helpt wel wat.

Atlantis, tof dat je reageert ondanks dat je zelf ook je sores hebt. is ook een vorm van jezelf helpen door anderen te helpen. Het mes snijdt zo ook aan twee kanten. Fijn dat jij herkenning vindt in mijn verhaal. Ontspannen in de omgeving van dieren herken ik heel. Dat heb ik zelf ook. Volgens mij heeft kwetsbaarheid wel een zekere aantrekkingskracht op mij. In grote gezelschappen zit ik al snel bij de kinderen of de (huis)dieren, omdat die hun kwetsbaarheid lijken te accepteren. Zoals ik dat bij bejaarden/ouderen nu ook heb. Bij 'gezonde' volwassen heb ik het idee dat kwetsbaarheid vaak meer een soort van gedogen is. Een farce. Volgens mij vinden veel mensen mede daarom de dood ook zo moeilijk, want als íéts ons confronteert met (eigen) kwetsbaarheid, dan is de dood dat wel. En dat is moeilijk te accepteren. Hoezeer we ook beweren dat accepteren wel te doen.

Ik wil graag leren mijn kwetsbaarheden maar bovenal (mede van daaruit) mijn krachten en kwaliteiten te leren kennen. Te leren accepteren. Mezelf leren te accepteren. Zoals ík ben, niet zoals ik denk dat anderen mij graag willen zien.

Mijn issues die ik graag wil gaan aanpakken en wat ik graag wil (ik neem een groot deel van de tekst zoals hier eerder geschreven mee naar de psych, dus mijn mommy issues en aseksualiteit komen zo wel aan het licht):
- Van zwart-wit denken naar grijs/balanceren
- Ik snap nogal eens niet zo goed wat ik vóél en wat ik denk te voelen. Ik wil graag meer (leren) voelen uit mijn hart en minder vanuit mijn hoofd
- Afhankelijkheid. Mijn éígen trots vinden en dat niet halen of ervoor bevestiging zoeken (gevolg soms: ontnomen) bij en door anderen. Wat wel een lastige is; waardoor ik ook erg getwijfeld heb me weer naar de psych te laten verwijzen. Maar die 'onafhankelijkheid' heb ik nu gewoon nog niet echt en ik kan wel wat hulp gebruiken die (weer) te krijgen. Dat ik hier op het forum zoveel deel, is ook een deel afhankelijkheid volgens mij.
- Oordelen/perfectionisme/invullen. Ik heb volgens mij zelf intrinsiek dat perfectionisme niet, maar ik oordeel veel over wat ik zal doen, doe en gedaan heb door de ogen van anderen, hoe die het zouden doen. Invullen dus eigenlijk. Deels door mijn moeder geïndoctrineerd. Maar dat is ook meteen een deel van verantwoording wegduwen.
- Zwelgen in zelfmedelijden en zo terecht komen in een slachtofferrol. Vermijden, angsten en overtuigd zijn van eigenonkunde en gebrek aan kracht zijn daar debet aan.

Ik wil nu graag bezig mezelf te leren accepteren, mijn eigen verantwoording te pakken en anderen hun eigen verantwoording te laten. Ze wel te helpen waar ik kan, maar niet (meer) hun verantwoording tot mijn verantwoording maken. Leren iemand te vissen, in plaats van diegene vis te geven. En dat geldt ook voor mezelf; leren vissen, in plaats van vis te krijgen. Dankbaar zijn als ik wel vis krijg, assertief zijn als ik die vis niet nodig heb/wil.

Van dit forum wilde ik ook even afstand nemen om echt puur en vooral met mijzelf bezig te gaan. Dat vind ik lastig, egoïstisch en egocentrisch, maar dit hele topic en deze hele epistels hier neer plempen is dat toch ook wel. En het kan en mag, tenzij de moderators aangeven; Samoth, dít nu even niet. Leren balanceren en leren (mezelf) accepteren. Als ik dan wat meer mezelf ken (écht ken en voel), ben en heb geaccepteerd, dan kan ik (hier) ook relaxter voor anderen zijn, door alleen maar een :knuffel: te plaatsen of anderen te helpen met goedbedoelde adviezen. Ik ga als eind-dertiger gewoon even opnieuw de pubertijd doormaken en de wereld, issues daarop en mezelf (opnieuw) ontdekken. Mét (zelf)acceptatie en hulp daarbij. Want nooit te oud op te leren en evenals leren zelf en balanceren kun je ook (zelf)accepteren leren.
:cheerleader:

Bubble

Ik weet te benoemen wat het gedichtje voor mij betekent. Er zit echt zóveel in! Acceptatie pur sang! Van een eigenschap waar volgens mij niemand echt trots op is (verstrooidheid) iets moois, leuks maken. Nieuwe dingen uitproberen. Niet uitgaan van wat een ongeschreven wet lijkt. Nieuwsgierigheid. Humor. En meerdere dekseltjes op potjes inderdaad, Atje.


Anders goed is ook goed