geen aseksualiteit maar angst

[Hanneke]

Het tweede boek van de serie "Aardkinderen" doet mij steeds meer twijfelen aan mijzelf en mijn (a)seksualiteit. Terwijl de personages Ayla en Jondalar steeds dichter naar elkaar toegroeien, verlangen ze wel naar elkaar sinds de eerste blik die ze op elkaar werpen, maar ze zetten geen van beiden de stap om verder te gaan. Jondalar wil zich niet aan Ayla opdringen en haar zeker niet verkrachten, terwijl Ayla zich vernederd voelt als ze zijn verlangens fysiek opmerkt maar hij wegloopt en "zichzelf behelpt" in plaats van die behoefte te bevredigen met haar. Volgens de gebruiken van de Stam die Ayla als klein meisje gevonden en opgenomen heeft, bestaat de terughoudendheid niet die Jondalar toont en Ayla verwacht dat hij, net als elke man uit de Stam zou doen, haar elk ogenblik "het teken zou geven" dat een vrouw oplegt zich meteen beschikbaar te stellen voor seks. ? 

De ruzie die dit misverstand tussen Ayla en Jondalar veroorzaakt, heeft mij doen nadenken. Ik denk dat ik best seks zou kunnen hebben, maar dat ik vooral bang ben om het verkeerd te doen en zo de man in kwestie af te schrikken. Tenslotte ben ik bijna 30 en elke man zou verwachten dat ik het al vele malen gedaan heb, dat ik dus zou weten wat te doen tussen de lakens en hoe ik het moet doen. Wat dus absoluut niet waar is, aangezien ik nog altijd maagd ben. Hou ouder ik word, hoe meer ik ook vrees dat seks het enige is dat ik een man nog te bieden zou hebben en dat een man mij dus alleen om die reden nog zou willen hebben.

[Koffie]

Het zou natuurlijk kunnen zijn dat je niet aseksueel bent, maar dat er iets anders bij jou de oorzaak van is, dat je geen seks wilt. Het gevoel van twijfel lijkt me op zich lastig, zoekend naar jezelf en antwoorden.

Maar waarom zou seks het enige zijn wat je een man te bieden hebt? Je bent toch een compleet mens, met allerlei eigenschappen? Iemand die jou alleen voor de seks wil, gaat aan heel veel voorbij. Dat lijkt me nooit de bedoeling. Ik denk ook dat je bij jezelf aan een heleboel voorbijgaat als je tegen jezelf zegt dat seks het enige is wat je een man 'nog' te bieden zou hebben.

[Hanneke]

Ik ben niet empathisch genoeg voor een relatie. Door mijn autisme is het moeilijk om sociaal en empatisch te zijn, dus warmte of genegenheid zullen ze al niet snel vinden bij mij. Dus wat blijft er dan nog over buiten seks?

[AceVentura]

Goed dat je vragen blijft stellen en zo blijft ontdekken wat wel of niet bij jou past.

Ergens herken ik je angst ook wel. Stel dat ik -met m'n 40 jaar- op wat voor manier dan ook in een situatie terecht zou komen waar seks aan te pas komt, dan zou ik ook geen idee hebben wat te doen.

Voor wat betreft je laatste vraag:
Iedereen is uniek en iedereen heeft zo z'n eigen verhaal. Jij ook. Denk eens aan alle dingen die je doet, werk, hobby's en alle eigenschappen die verder bij jou horen. Ook je autisme maakt dat jij weer jouw unieke eigenschappen hebt die jou interessant maken.

[Koffie]

Wat ik me afvraag: dat jij geen empathie of warmte of genegenheid kunt geven (of denkt te kunnen geven), waar komt dat vandaan? Is dat een idee dat je is ingegeven omdat dat vaak met autisme in een adem genoemd wordt? En heb je je die gedachten eigen gemaakt?
Is het omdat je intimiteit moeilijk vindt? Kwetsbaar zijn?
Is het omdat warmte en empathie op de korte of langere termijn in een relatie seksueel geuit 'moeten' worden en zit daar je angst?

Want ik ben namelijk autistisch en ik kan van mezelf niet zeggen dat ik niet empathisch ben en geen warmte of liefde kan geven. Ik heb wel soms wat meer tijd nodig en ik stel meer vragen, om mijn mentale beeld compleet te maken, maar vaak vinden mensen dat prettig.

Met mijn kinderen ben ik ook niet kil of zo, ik knuffel ze graag en dat kan ook, want in de relatie met mijn kinderen speelt erotiek geen rol. Dus dat is veilig voor me.

Ik vraag me gewoon af of je misschien ontzettend last hebt van zelf-stigmatisering.
Overigens heb ik dat ook wel hoor, het is niet zo dat ik dat helemaal niet heb en niet begrijp, was dat maar waar.

[Hanneke]

Ik weet het niet.

Ik weet alleen dat ik mijzelf al zo vaak psychologisch "gediagnosticeerd" heb en buiten autisme (dat officieel vastegsteld werd, zij het een lichte vorm) zie ik bij mijzelf ook onmiskenbare tekenen die kunnen wijzen op faalangst, sociale fobie, hooggevoeligheid en zelfs sociopatische trekjes. Allemaal houden ze hetzelfde in: slecht in sociaal contact en te weinig zelfvertrouwen.
En empathie, herkennen en correct omgaan met eigen en andermans gevoelens, is een door en door sociale eigenschap.
Het lijkt me dus wel heel toevallig mocht dat probleem niets met mijn autisme te maken hebben. 

En ja, ik heb het moeilijk om zelf anderen aan te raken, wat bij seks onontbeerlijk is, en misschien iets dat sommigen als een vorm van smetvrees zouden aanzien, namelijk een gigantische angst om besmet te worden als er mensen rondom mij ziek worden. Dat merk ik hier thuis al bij mijn eigen familie! (het idee aan orale seks doet mij zowat kotsen)
Inplaats van liefde of medelijden met een zieke partner zou ik alleen afkeer of angst voelen. Ik zou niet weten hoe ermee om te gaan. Een simpel dank ja" bij een compliment of "het spijt me" zijn bijna onmogelijke woorden om uit te spreken.
Ik kan het bijvoorbeeld ook niet hebben dat mensen boos zijn op mij of erger nog, schreeuwen (heb ik onlangs op 't werk nog voorgehad), alleen omdat ik mij er niet tegen kan verdedigen, noch door terug te schreeuwen noch door te negeren en die passiviteit wordt ook waarschijnlijk altijd verkeerd geïnterpreteerd.
Dus zelfs al voel ik emoties (ik voel ze wel in grote maten bij boeken) in werkelijkheid kan ik ze niet tonen en gepast reageren of handelen door die angst en onzekerheid. Ook al wéét ik wel wat ik zou moeten doen, of kan doen,... En anderen zien dat als onverschilligheid, kilheid, egoïsme... dat denk ik tenminste toch.

En het erge is dat ik mij er allemaal zo bewust van ben, van die tekortkomingen. Moest ik gewoon een psychopaat zijn of een gepleten persoonlijkheid hebben, dan zou ik het tenminste niet beseffen en er geen last van hebben. Hoe vaak ik al niet gewenst heb dat ik een psychopaat was...
Misschien dat "de juiste man voor mij" al die problemen zou wegnemen omdat ik bij hem wel zelfvertrouwen zou hebben, wel zou durven en vooral, zou mógen falen... Dat ik bij hem wel mijn gevoelens zou kunnen tonen zonder daar "verwijt" voor terug te krijgen (dat heb ik met mijn beide ouders meegemaakt verschillende keren meegemaakt) en die incidenten zullen ook wel iets gebroken hebben.

Zelf-stigmatisering, dat ken ik niet.

Eigenlijk zou ik mijn handleiding - die maar heel weinig mensen ooit vinden - kunnen samenvatten als dat ik de uitzondering ben op de stelregel dat " een mens niet gemaakt is om alleen te zijn" , want ik ben duidelijk niet gemaakt om met anderen samen te zijn.

[AceVentura]

Sorry voor de wat late reactie. Ik had even bedenktijd nodig en door de andere activiteit op het forum verloor ik dit topic uit het zicht.

Wat me opvalt aan jouw bericht is dat je van je eigenschappen alleen de negatieve kant ziet. Geen enkele eigenschap is enkel negatief, en bijna alles heeft ook een positieve kant. Zou je eens kunnen kijken of je die kan vinden?
Ik ken je niet goed genoeg om concrete voorbeelden te geven, dus ik schrijf enkele losse flodders waarvan ik niet zeker weet of ze aansluiten bij jouw beleving. Je schrijft bijvoorbeeld over faalangst, dat zou je ook kunnen bekijken als dat je het gewoon heel graag goed wil doen. Je geeft aan dat je nog niet zo goed in sociaal contact bent, mogelijk betekend dat dat je goed alleen kan zijn en goed voor jezelf kan zorgen, en bijvoorbeeld goed bent in werk wat je alleen kan uitvoeren.

Zou je eens op die manier naar al die eigenschappen kunnen kijken? Als je wilt kan ik je daarbij helpen.

[Koloios]

Hmm... Herkenbare dingen, ik worstel zelf ook nog wel met sociale angsten, onzekerheid en slecht contact leggen. Ik kom ook nogal onverschillig over heb ik horen zeggen (terwijl ik dus van binnen de minst nuchtere persoon ben). Dus als iemand met ervaring op dat gebied, heb ik een aantal onsammenhangende opmerkingen.

Ace hierboven heeft goede punten wat betreft jouw manier van kijken naar die eigenschappen. Ik heb daar nog een toevoeging bij: je spreekt er over alsof die eigenschappen een permanent en onveranderlijk deel van jou zijn, maar dat hoeft niet zo te zijn. Het is zeker wel mogelijk om er mee om te leren gaan danwel ' van af te komen '.

Je hebt het over 'de juiste man' die alle problemen weg zal nemen, maar waarom precies is die man daarvoor nodig? Ik heb het gevoel dat je misschien een soort bevestiging van jouw kunnen buiten jezelf zoekt, van andere mensen, wat ik eigenlijk best als een sociale eigenschap zie. Het 'anderen waarderen me'-idee. Ik wil niet de hele 'je moet eerst van jezelf houden'-toer op gaan, maar er zit wel een waarheid in.

Je laat weten dat jij deze dingen opmerkt door jezelf te 'diagnostiseren'. Ik heb hier zelf zo mijn meningen over (ik sla zelf soms nogal door op dag gebied, omdat ik merk dat ik inspeel op mijn 'diagnose'), maar die zijn niet heel relevant nu. Waar diagnoses voor worden gebruikt is (1) het vaststellen van een probleem en (2) het voor zover mogelijk oplossen van dat probleem. Dus daarom: is het misschien een idee om ook psychologische hulp te zoeken voor deze dingen? Je lijkt namelijk aan te geven dat deze dingen jouw geestelijke gesteldheid belemmeren. Of anders met een plan te komen hoe je deze dingen zelf kan aanpakken, als hulp eens stap te ver is voor je?

Je bent eigenlijk al op weg daarmee, door al deze zelfreflectie, maar dat brengt je maar tot een bepaald punt. Wat je nu kan doen is al die kennis die je over jezelf hebt gebruiken om manieren te vinden om met deze 'problemen' om te gaan. Ace gaf al aan dat je kan kijken naar de voordelen van jouw 'ongewilde' eigenschappen, ik vind dat een goed startpunt.

Zoals ik al zei heb ik hiet zelf ook nog steeds moeite mee en er nooit hulp bij heeft gezocht (hoi hoi, extreme zelfstandigheid!), dus het is een beetje een 'de pot verwijt de ketel' ('crow calls the raven black' om bij mijn nickname te blijven ). Dus neem mijn gezwam maar met een flinke korrel zout.

[Hanneke]

AceVentura,
ik zou zo'n mentale oefening moeilijk vinden. Waarschijnlijk zou ik het wel kunnen, maar wat zou het voor zin hebben zolang anderen deze positieve kanten neit zien? Of liever: zolang ik neit zeker ben dat andere deze kunnen zien of dat (willen) proberen. 

Koloios,
Ik ben al een paar keer naar een psycholoog gestapt, maar dat viel telkens tegen. Ik denk ook dat er ondertussen zodanig veel scheef zit dat zowel ik als een psycholoog niet meer zou weten waar te beginnen. 

[AceVentura]

AceVentura,
ik zou zo'n mentale oefening moeilijk vinden. Waarschijnlijk zou ik het wel kunnen, maar wat zou het voor zin hebben zolang anderen deze positieve kanten neit zien? Of liever: zolang ik neit zeker ben dat andere deze kunnen zien of dat (willen) proberen.? 

Ik snap wat je zegt, en zou het eigenlijk om willen draaien: Hoe kan je verwachten dat anderen iets zien als je het zelf niet ziet? Als je de positieve kanten zelf ziet en er gebruik van gaat maken zullen ze bij een ander ook veel eerder opvallen.
Zekerheid gaat niemand je geven, je kan een ander niet dwingen iets te zien, wel is er een kans die kan pakken als je wil.