Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

Acceptatie

Gestart door Samoth, mei 23, 2019, 11:09:46 AM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Samoth

Hier heb ik al wel eens verteld dat ik zo'n tweeënhalf jaar geleden een hersenbloeding kreeg. Terwijl ik daarvan revalideerde, werd mijn moeder plots ernstig en naar snel bleek ongeneeslijk ziek (kanker) en overleed zes weken na dat doodsvonnis. Iets daarna kreeg ik het vermoeden dat ik wel eens aseksueel kon zijn. Volgens mij vertelde ik niet dat ik enkele maanden voor mijn hersenbloeding via mijn eigen zelfstandige psycholoog doorverwezen werd en terecht kwam bij de crisisdienst van een GGZ-instelling. Door mijn hersenbloeding, opname in het ziekenhuis en later het revalidatieoord, lag die mentale hulp even stil. Na het overlijden van mijn moeder en tijdens mijn zelfstandige niet (meer) interne revalidatie van mijn hersenbloeding, ben ik toch weer naar die GGZ-instelling gegaan. Op eigen initiatief. Ik ging er zowel individueel als in een groepssessie bezig met het verbeteren van mijn zelfbeeld. Na iets meer dan een half jaar en het afgerond hebben van de zelfbeeldgroepstraining dacht ik wel 'klaar' te zijn, stopte in uitstekend overleg met begeleiding en ging (weer) op eigen benen mijn gang. Daarna kreeg ik het vermoeden van mijn aseksualiteit.

Ik schreef zojuist een stukje dat gaat over acceptatie. Acceptatie van nieuwigheden. Acceptatie van mijn nieuwe zelf. Accepteren van míjzelf. Maar ook wel over geduld en vertrouwen hebben. Ook al voelt het soms alsof je volkomen verdwaald bent. Ik schreef het als (pogen te) accepteren van mezelf na mijn hersenbloeding, maar het gaat ook wel op voor accepteren van mezelf na mijn ontdekking van aseksualiteit. Dat heb ik er dan nu ook wat in verwerkt en mede daarom deel ik het nu graag hier.

Nog altijd zie ik mezelf vaak als dezelfde persoon van voor mijn hersenbloeding. De persoon uit mijn verleden. Geregeld houd ik me obstinaat aan die persoon vast. Doe zoals ik deed. Denk zoals ik dacht. Ik ben boos als ik vervolgens de gevolgen gepresenteerd krijg. Boos op de consequenties, boos op mijzelf. Daarmee bagatelliseer ik (mijn) klachten, neem die klachten en daarmee mijzelf niet serieus. En zo geef ik ook anderen het verkeerde (voor)beeld. Voor mijn hersenletsel (want dat ís er nu eenmaal) zat ik met een negatief zelfbeeld. Poogde zelfliefde te vinden, te krijgen. Er vond echter een bloeding en verandering in mijn hoofd en brein plaats. Ik bleef erna op zoek naar zelfliefde, maar had geen ziekte-, zelfbesef en dus ook geen zelfacceptatie. Ik vocht als het ware de 'verkeerde' strijd. Of misschien had ik de 'juiste' hulpmiddelen niet.

Zelfliefde vinden/krijgen/hebben lukte me geregeld niet omdat ik mezelf (nog) niet had geaccepteerd. Mijn hersenletsel niet had geaccepteerd. Mijn aseksualiteit niet had geaccepteerd. Dát bedoelen mensen als ze goedbedoeld praten over 'liefdevol omarmen van pijn en klachten'. Liefdevol omarmen is volgens mij niet helemaal de juiste bewoording, maar negeren of bevechten helpt absoluut niet. Het is príma -even- uit de band te springen. Te doen, 'voelen' en 'zijn' als ooit. Volgens mij doet dat niet per se afbreuk aan het acceptatieproces. Het zal echter wel mogelijke gevolgen hebben. Na mijn hersenletsel word ik nogal eens met (extra) vermoeidheid en fysieke (hoofd)pijn geconfronteerd. Sinds mijn sterke vermoeden van aseksualiteit, snap ik -met terugwerkende kracht- de spijt als ik toch seksueel actief was. Die consequenties kennen, helpt ze te dragen. Helpt ze te accepteren. Helpt jezelf te accepteren. Jezelf lief te hebben. Zelfacceptatie is een noodzakelijke stap voor zelfliefde. Ik sloeg de stap van zelfacceptatie over en wilde -ongeduldig als ik kan zijn- meteen de sprong maken naar zelfliefde. Die afstand was (en is) te groot voor één sprong. Waardoor ik geregeld een nat pak opliep, wat me dan weer frustreerde, hetgeen het negatieve zelfbeeld uit mijn verleden weer tegenwoordig maakte. De cyclus der zelfdestructie. Het is niet zomaar dat accepteren rijmt op leren. En leren is een constant proces, met vallen en opstaan. Soms lukt opstaan meteen, soms ben je even zo broos en murw gebeukt dat opstaan niet meteen lukt. Sinds enkele weken ben ik toch weer begonnen met individuele gesprekken, heb mijn vermoeden van aseksualiteit benoemd en binnenkort start ik aan een groepssessie cognitieve gedachten/gedragstherapie. Accepteren is constant leren. Ook dat accepteren is accepteren. Voor mijzelf is het moeilijkste binnen het hele acceptatieproces niet zo zeer angst om te falen, maar meer mijn ongebrek in mijn falen te accepteren. Accepteren dat accepteren van mijn falen hoort bij mijzelf accepteren. Zoals het accepteren van andermans falen ook hoort bij het accepteren van diegene.
:knuffel:

AceVentura

Wat krijg jij enorm veel tegelijk op je bord, Samoth. Je hersenletsel, overlijden van je moeder, aseksualiteit ontdekken. Dat zijn allemaal grote dingen.

Ik vind het knap hoe dit proces "ondergaat" en erop reflecteert. Het zal niet altijd makkelijk zijn, en je zet ook mooie en goede stappen. Zo te zien vraag/krijg je de hulp die je nodig hebt, dus ik wens je heel veel sterkte en succes met wat nog komen gaat.
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

Koffie

Het is ook veel tegelijk. En bedenk ook dat het allemaal nog maar heel kort geleden is! Door je hersenletsel ben je daarbij ook een beetje een andere persoon geworden. Daar moet je aan wennen, je moet afscheid nemen van wie je was en met je nieuwe ik leren leven. Maar dat is toch ook een beetje een gedwongen huwelijk, dat heeft tijd nodig. Zulke dingen gaan niet in een rechte lijn, dat gaat met hobbels en bobbels. En dat zal vooral denk ik ook heel veel tijd kosten.
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

Samoth

Dank AV. Ik poogde het steeds (weg) te bagatelliseren door mezelf voor te houden dan iedereen in het leven wel z'n portie ellende voor de kiezen krijgt en ik me niet zo moet aanstellen. Dat heeft me nogal eens niet geholpen. Sinds nog niet zo lang heb ik twee momenten in de week ingeroosterd om mijn gedachtes en gepieker op te schrijven. Ik schreef al vaker voor mezelf, maar dat was nogal ad hoc. Als ik nu weer eens aan het doorslaan ben qua denken, dan 'verplaats' ik dat naar één van die piekermomenten en neurie ik voor mezelf; "If you're happy and you know it, overthink. If you're happy and you know it, overthink. If you're happy and you know it, give your mind a chance to blow it. If you're happy and you know it overthink". Een vrolijk deuntje maken helpt me uit die gedachtes te stappen en ze te relativeren. En weet ik tijdens een ingeroosterd en dus zelf goedgekeurd 'piekermoment' niet meer waar ik mee zat toen ik het wegneuriede, dan was het vast ook niet zo belangrijk.

Citaat van: Koffie op mei 23, 2019, 04:22:22 PM
Het is ook veel tegelijk. En bedenk ook dat het allemaal nog maar heel kort geleden is! Door je hersenletsel ben je daarbij ook een beetje een andere persoon geworden. Daar moet je aan wennen, je moet afscheid nemen van wie je was en met je nieuwe ik leren leven. Maar dat is toch ook een beetje een gedwongen huwelijk, dat heeft tijd nodig. Zulke dingen gaan niet in een rechte lijn, dat gaat met hobbels en bobbels. En dat zal vooral denk ik ook heel veel tijd kosten.

Dit is precies het geval. Het voelde steeds alsof ik mezelf (opnieuw) moest leren kennen. Dit gevoel van 'verlossing' ken ik overigens wel enigszins van eerder na mijn hersenbloeding en overlijden van mijn moeder. Dus ik ben nog wat angstig en sceptisch betreft dit gevoel van (zelf)acceptatie, maar poog het voorzichtig vast te houden en niet weer af te schrikken en weg te jagen. Twee weken geleden heb ik mijn hond laten inslapen, mijn absolute troost en maatje, die zoveel ellende met mij meemaakte. De afgelopen weken van moeizaamheid, verdriet en depressie lijk ik ook achter me te hebben gelaten. Aanvaarding, acceptatie. Alsof ik een dikke knuffel van het leven heb gekregen, met fluisterend de bemoedigende woorden; je hebt het allemaal goed doorstaan, klasse!

Bubble

Geen woorden alleen een dikke  :knuffel: Samoth
En dat liedje ga ik onthouden en zelf neuriën
Anders goed is ook goed