Kind van eigen bloed

[Lizzie_xx]

De laatste tijd ben ik veel aan het nadenken over de toekomst en hoe voor mij een familie eruit ziet. Eigenlijk vooral omdat me moeder heel erg graag laat weten dat ze wel op kleinkinderen zit te wachten en hier komen wat frustraties naar boven.

Ik kan me heel erg irriteren aan de drang om perse een kind van eigen bloed te moeten hebben, of ik bedoel meer dat van mij verwachten. Ik heb gewoon totaal geen behoefte aan het maken en baren van kinderen, maar zou wel graag een moeder willen zijn. Ik ben nog niet uit de kast tegenover mijn ouders maar ik heb wel tijdens gesprekken over het hebben van kinderen laten vallen dat ik adoptie/pleeg ook wel een optie vind en dat zwanger zijn mij erg zwaar en eng lijkt. Daarop krijg ik dan reacties als "maar dat is geen echt kind", "je neemt toch wel minstens 1 kind van jezelf".

In mijn ogen is dat ook geen logische optie als we de persoonlijke wensen even loslaten. Waarom zou ik een nieuw kind op de wereld zetten terwijl die aan het vergaan is en waar zoveel mensen hun zelf niet kunnen zijn en met alles wat er gaande is... terwijl er zoveel kinderen zijn die zo hard een veilig plekje nodig hebben...

Ik probeer de mening van mn moeder te snappen maar dat is me tot nu toe nog niet gelukt...

Heeft iemand vergelijkbare ervaring over dit onderwerp of als je zelf graag eigen kinderen wilt, wat is voor jouw de redenen om deze weg te gaan?

[kwarktaart]

Hoi Lizzy_xx,

Ik ben zelf geadopteerd uit Sri Lanka door Nederlandse ouders. Mijn moeder wist al sinds haar puberteit dat ze later liever wilde adopteren. Ook omdat ze vond dat er al zoveel kinderen zijn die geen veilige plek hebben. Haar maakte het niet uit dat haar kind niet biologisch was.

Zelf heb ik trouwens geen kinderwens om meerdere redenen. Zwanger zijn en bevallen lijkt mij ook erg zwaar en eng. Het 24/7 oproepbaar moeten zijn schrikt me af. Heb autisme waardoor ik snel overprikkeld ben. Zonder kinderen al, laat staan met. Bovendien wil ik mijn autisme niet doorgeven en dat mijn kind tegen hetzelfde onbegrip moet aanlopen als ik.

Wat veel buitenlandse adoptiekinderen wel hebben is moeite met "anders" zijn. Omdat je er anders uitziet. Want mensen maken daar opmerkingen over. Ik had en heb het ook, wat mij het gevoel geeft er niet echt bij te horen en minderwaardig te zijn. Mijn ouders hadden zich niet vooraf niet gerealiseerd. Thuis had ik het fijn, maar daarbuiten vaak niet makkelijk gehad.

[Bunny]

Ikzelf heb juist wel heel erg de wens een eigen kindje te krijgen. Maar dus niet de wens voor een relatie(niet zo heel aanwezig in elk geval). Daarom heb ik ruim 3 jaar geleden de keuze gemaakt om voor het alleenstaand moederschap te gaan. Mijn ouders steunen mij in mijn keuzes, ook als ik had gezegd geen kinderen te willen hebben.

Als je eigen ouders jouw keuzes niet steunen is altijd extra moeilijk, de buitenwereld heeft niks te maken met jouw keuzes en hebben het maar te accepteren(en anders staat het ze vrij weg te gaan). Maar je ouders zijn 'eigen' en hebben bepaalde verwachtingen van ons. Zij zullen door een proces moeten gaan van accepteren dat jij die keuzes maakt en dat het beeld wat zij voor ogen hadden misschien in een andere opzet uitgevoerd gaat worden. Ik hoop dat je het gesprek nog eens aan kan gaan en dat jouw moeder jouw kant gaat zien en daar vrede mee kan krijgen.