Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

aangifte tegen mijn moeder

Gestart door Malkavian, juli 03, 2019, 03:51:23 PM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Malkavian

Ik zou heel graag wat advies van iemand buiten mijn wereld willen hebben.

waar te beginnen,

toen mijn oma ziek werd rond haar 60ste werd zij door mijn moeder gelijk in een rolstoel gezet en kreeg allemaal hulp middel mocht bijna niks meer van mijn moeder, en veranderde in een zielig hoopje mens. Na een korte vakantie met een een ander dochter ging t in een keer weer goedde de rolstoel weg en heeft nog jaren gezond geleeft, Een tijd je later was mijn moeder plotseling heel erg bezig met een oud tante, zonder kinderen, en isoleerde ze de de vrouw volledige en hield als een strenge portier iedereen bij haar weg, en een paar maanden overleed ze en had alle bevoegdeheeden aan mijn moeder over gedragen. weke trots verkondigde dat ze een nieuwe roeping had gevonden in stervens begeleiding. De afgelopen jaren leeft ze voornamelijk s'nachts  en volgens haar zeggen praat ze dan met engelen en de doden.
Tijdens de begravenis van mijn oma, werd ze "verliefd"op de begravenis ondernemers en verklaarde hem de liefde van haar leven. Enkele maanden later hoorde ik dat de man zelfmoord  had gepleegd en vertelde mijn moeder dat ze snacht met hem sprak en dat ze "beste" vrienden waren.
Na t overlijden van mijn opa was ik heel close met mijn grootvader, we spraken meerdere malen in de week af en t ging naar omstandigheden erg goed met het. Redelijk plotseling mocht hij niet meer rijden, kreeg een rolator (niet op advies van een arts) en mocht eigenlijk niet meer met mij buiten de deur afspreken. Binnen een maand "kon" hij niks meer en werd zonder overleg door mijn moeder in een bejaarde tehuis gezet. ver van iedereen maar om de hoek van mijn moeder. Het prachtig apartment waar mijn groet ouders woonde werd verkocht (wederom zonder dat iemand behalve zij er iets vanaf wist.  En werd onder haar bewind het geld van de verkoop verdeeld onder kinderen en klein kinderen. Gedurende het jaar dat volgende trok zij alles naar zich toe qua "zorg"terwijl de ander kinderen en aan de kant werden gezet, en mochten zich niet met hun vaders zorg bemoeien en kreeg zij alle zeggenschap over zijn bezittingen en verandere het testament.

Dit was t moment dat bij mij het gevoel onstand dat er iets niet klopte. Enkele maanden vond ze een nieuw project in een ander familie lid op leeftijd, en wederom werd ze hoofd verzorger en werd t testemant ten behoeve van haar gewijzigd, ook deze vrouw overleed na maanden van isolatie warin ze alleen contact had met mijn moeder.
Gedurende de afgelopen jaar gebreurde dit met nog een 2 kennisen en 2  familie leden opleeftijd zonder kinderen en met bezittingen. Hoe varieerde maar uiteindelijk volgende voor allen dat ze geisoleerd werden en dat mijn moeder als enige of een van de weinige contact met ze had.

Toen het mij een paar jaar geleden allemaal te veel werd en t leven even t zwaar was, en dit had uitgesproken naar haar toe was haar reactie dat ik maar moes stoppen me het leven en dat ze mij er bij zou helpen bij t plegen van zelfmoord. Mijn vrienden en familiie leden vertelde ze dat t slecht met mij ging en dat ze me maar  met rust moesten laten want zij had contact met mij. Ik kreeg van haar eental boeken en videos over zelf doding en ze stelde voor om "pillen" te gaan verzamelen. Nadat ze een tante, waar ik altijd redelijk close mee was maar die was verteld mij met rust te laten, had gevraagd om pillen voor mij mee tenemen uit t buitenland, viel t kwartje bij haar dat er iets mis was. Een gesprek tussen mijn en twee tantes volgende met t resultaat dat ik met een "deskundige hulp verlener ging praten.

Vorige week een uur nadat  hij ,een volgens de gene die er bij waren een, raar telefoon gesprek had met mijn moeder had gehad" pleegde hij zelfmoord door van t dak van zijn flat af te springen.

toen ik dit hoorde was mijn eerst reactie: wie laat haar in hemels naam met iemand praten met wie t niet goed gaat.  Ik besprak dit met een van tantes en sprak uit dat ik al vanaf mijn opa laatste 2 levens jaren t gevoel heb dat ze mensen de dood in praat en een obsessie met de dood heeft.  Haar reactie was dat ze dit gevoel al had met haar moeder en vertelde ze mij het verhaal van hoe dat is gegaan. Een andere tante deelde het gevoel maar wou er liever niet mee bezig gaan.

Op dit moment vraag ik me af of ik t verkeerd zie hoewel andere familie leden in verschillende maten dit gevoel delen, maar ten behoeve van de goede orde er niets mee willen/kunnen. Vanochtend een gesprek gehad met mijn psychiater (Ik ben in behandeling voor PTSS) mijn verhaal kwijt gekunt maar weggegaan zonder advies.

Ik heb  t idee dat mijn moeder, zoekt naar mensen met depressieve gedachten en oudere met bezittingen dit makkelijk te isoleren zijn en ze de dood in praat. Tot de dood van mijn had ik idee dat t puur mijn verdriet en boosheid naar mijn moeder toe was wat maakte dat ik die gedachte had. Maar met de bevestingen en de verhalen die heb te horen gekregen. Zorgen dat t stemmetje in mijn hoofd wat opmerkte dat er een aantal ding niet klopte, nu zich afvraagd wat als er een kern van waarheid in zit.

Ik heb contact gezocht met de politie in de eerste instantie voor advies, maar na t horen van mijn verhaal  werd ik uitgenodigd voor een "aangifte" gesprek. Als ik dit doe of t nou waar is of niet mijn relatie met broers  en zus en de rest van mijn familie (minus een tante die t met mij eens is en vind dat ik t goed doe om dit bij de politie neer te leggen) zal hierdoor flink beschadigd worden. Mijn dilemma is dat ik dit gevoel en idee al een paar jaar meedraag en nu t voelt alsof er een kern van waarheid in kan zitten moet ik er iets mee doen want ik zou niet met mezelf kunnen leven als zou blijken dat t waar is dat ze mensen de dood in praat en ik dit hier iets aan had kunnen.

Dit voelt erg surreal maar t knaagt erg aan me en Ik wou dat ik me zelf kon overtuigen dat er niets aan de hand en dat dit allemaal in mijn hoofd zit zeker wetende wat de consequencies kunnen zijn voor mij en mijn naaste. Op dit moment weet ik echt niet wat ik moet doen.

"I think that somehow, we learn who we really are and then live with that decision."

-Eleanor Roosevelt-

Koffie

Een heel verhaal en ik kan me voorstellen dat je hoofd er vol van is. Alleen valt het wel erg buiten het kader van dit forum, dat gaat over aseksualiteit. Daarom verplaats ik het even naar het forum voor onderwerrpen die daar niet echt raakvlak mee hebben.

Ik heb geen advies maar ik wens je wel veel sterkte.
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

kim10

Aangifte doen en wel heel snel. Je moeder deugt niet en dat weet je. Gr. Kim.

AceVentura

Het is een lastige situatie waar je in zit. En om dat direct duidelijk te maken, ik ga je niet zeggen wat je moet kiezen. Hopelijk kan het onderstaande je wel helpen om tot een keuze te komen.

Allereerst dat wat je merkt bij je moeder. Wat je omschrijft lijkt inderdaad geen toeval. Een situatie kan een keer zo lopen, en nu gebeurd het wel erg regelmatig. Mensen doen over het algemeen iets omdat het ze iets positiefs oplevert, of om daar een doel mee bereiken. Heb je enig idee wat voor iets positiefs dit haar zou opleveren of welk doel ze probeert te bereiken?
Nu denk je mogelijk: Wat is dat nou voor rare vraag?!? Reden voor deze vraag is dat ik de indruk heb dat je je moeder al lijkt te veroordelen. Je signaleert -terecht- een negatieve kant van wat ze doet, en zeker gezien de band met je moeder lijkt me dat lastig. Met deze vraag krijg je hopelijk ook de kans om te zien dat er ook een positieve kant zit aan wat ze doet en hopelijk helpt dat.

Dan de vraag of je aangifte moet doen of niet. Als ik het goed begrijp ben je bang dat een eventuele aangifte ten koste gaat van de band met je familie en dat is natuurlijk ook een erg moeilijke keuze.

Overweeg voor beide opties eens de volgende vragen:
- Wat er voor mij positief als ik kies voor deze optie?
- Wat zou het mij opleveren als ik voor deze optie kies?
- Wat maakt dat ik graag deze optie wil kiezen?
Mogelijk help dat om voor jezelf de keuze helderder te krijgen. De antwoorden op die vragen mag je uiteraard voor jezelf houden als je dat liever hebt.

Mocht dat niet helpen, misschien een wat rare suggestie die soms wel helpt:
Kies twee dagen, bijvoorbeeld komende vrijdag en zaterdag, wat voor jou goed uit komt. De ene dag doe je alsof je hebt gekozen voor het doen van de aangifte, en de andere dag doe je alsof je hebt gekozen voor het niet doen van de aangifte. Je hoeft dus niet daadwerkelijk te doen, je gaat alleen handelen alsof je die keuze gemaakt hebt. Beide dagen check je hoe het voor jou voelt om die keuze gemaakt te hebben en kan je kiezen waar je je het beste bij voelde.
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

Malkavian

bedankt, voor je reactie en advies, Ik ga t even laten bezinken.
"I think that somehow, we learn who we really are and then live with that decision."

-Eleanor Roosevelt-

Koloios

Om eerlijk te zijn, door de manier waarop je het verhaal brengt, heb ik het gevoel dat je min of meer al de keuze hebt gemaakt, maar dat er twee dingen zijn die je tegenhouden.

Ten eerste: de angst dat jouw vermoedens waar zijn en de schuldgevoelens die daarbij komen van het verzwijgen van die vermoedens en de gedachte dat je er eerder iets aan had kunnen doen. De enige juiste stap die ik hierbij kan bedenken is doorgaan het het uitspreken van deze vermoedens, omdat dit 'closure' geeft.
Er zijn namelijk twee gevolgen: de vermoedens blijken onjuist -> er is geen reden voor je schuldgevoelens; of, je vermoedens blijken juist -> hiervan gaan je schuldgevoelens niet weg, maar besef wel dat het 'ik had er iets aan kunnnen doen' nu veranderd is in 'ik heb er uiteindelijk iets aan gedaan', wat makkelijker te verdragen is. Wanneer je deze vermoedens niet uitspreekt, blijft het gevoel van 'ik had er iets aan kunnen doen' bestaan.

Het tweede probleem is veel, veel lastiger, namelijk het effect van het doen van aangifte op jouw relatie met je familieleden. Ik kan hier geen oplossingen bedenken en denk ook niet dat er een ideale oplossing voor is. Als buitenstaander heb ik makkelijk praten omdat de gevolgen van jouw keuze geen enkele invloed op mijn leven hebben. Ik ga je dan ook niet zeggen wat ik zou doen, want ik kan me jouw situatie niet voorstellen. Ik denk dat de tips die Ace hierboven geeft, het nadenken over de gevolgen van de twee opties en hoe die tegen elkaar opwegen, nu voor jou het beste is. Uiteindelijk is de keus namelijk aan jou.

Het is zeker een lastige situatie waarin je je bevindt en ik zou niet in jouw positie willen verkeren. Ik denk dat de beste tip die ik kan geven is om dit verder te bespreken met de tante die het met jou eens is. Zij bevindt zich in een soortgelijke situatie, gedeelde smart is halve smart zeggen ze en dit klinkt niet als een situatie die je in je eentje op kan lossen.

Wat uiteindelijk je keuze ook is, ik hoop dat je er vrede in kan vinden. Heel veel sterkte. <3


Malkavian

Bedankt voor jullie reacties, Ik heb besloten om dit zowiezo niet alleen te doen,..eerst ga ik t even allemaal op een rijtje zetten en tijd nemen om te rouwen.  Ik besef dat dit helemaal niks met asexualiteit heeft te maken en dit forum hier niet voor is, daarom waardeer dat ik mijn verhaal hier kwijt kon, aangezien ik geen forum ken voor mensen die hun naaste verdenken van een misdrijf.

"I think that somehow, we learn who we really are and then live with that decision."

-Eleanor Roosevelt-

AceVentura

Goed dat je hier hulp bij zoekt. Wij kunnen je wel wat virtuele tips geven, en iemand in je omgeving kan je mogelijk verder helpen.
Voel je vrij om dit soort dingen te bespreken, daar hebben we deze categorie Buiten-A-ards voor.
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

Jan H

Beste Malkavian,

Wat een heftig maar ook zorgelijk verhaal over je moeder deel je hier. Als ik het zo lees dan heb ik de sterke indruk dat jouw moeder zelf hulp nodig heeft. Zolang ze deze niet heeft kan ze een ernstige bedreiging vormen voor deze kwetsbare mensen. Ik vermoed dat het goed voor jouw en deze situatie kan zijn om dit verhaal voor te leggen in de reguliere GGZ. Wees niet bang dat dit verhaal "vreemd of gek" gevonden word. Er is binnen de GGZ veel kennis en expertise aanwezig en veel ervaring met afwijkend/destructief gedrag. Ik hoop en verwacht dat de GGZ ondersteuning en bescherming kan bieden in deze situatie. Ik wens je veel sterkte toe in deze situatie en alle mogelijke ontwikkelingen die zich voor zullen doen.   

Cobie

Ik zou aangifte doen. Sterkte ermee. Ik heb lang geleden ook familie achtergelaten, het loste al mijn psychische problemen op.

Anna38

Ik zou zo ie zo ver blijven van zo een vrouw. De oma van mijn kind had zo een ziekte dat ze je ziek maakt en dan wou helpen om te zeggen kijk ik heb je beter gemaakt.
Toen ik bij bij haar inwoonde, moest ik elke keer naar de huisarts van haar omdat mijn dochter dit en dit had of ziek was of iets anders. Op een gegeven moment zei ik stop! Stop er is niks elke keer als ik naar de dokter ga dan komt komt er niks uit en de dokter keek me op een gegeven moment aan. Heb hem het verhaal verteld waarop hij zei laat haar het kind brengen.  Toen ze weer kwam met iets heb ik en de vader van mijn kind gezegd ga zelf maar.. het is niet mijn kind zegt ze dan. Daarna heeft ze nooit meer wat gezegd.
Jaren later ze haar eigen zoon lijdt hevige suikerziektert een lage immuunsysteem elke keer ziek. Maakt ze eten voor hem spuugt hij bloed!! Komt ze na een paar dagen, dagen haar heilige rituelen uitvoeren waarop ze zegt kijk ik heb je genezen. Pfff
Wegblijven van zulke mensen is mijn advies.
Misschien praat ze wel in de avond met de duivel Koh.
Advies geven is lastig ja je kan mensen in jou geval kwijtraken. Je kan altijd kiezen voor het goede. Uiteindelijk is het de vraag kan je met de conceqenties leven.
Wat zal je keuze zijn?

Ik zie nu dat het een post is van 2019!!!

Wat is je besluit??