Nieuw hier!

[Roxy]

Dag iedereen!

Zoals jullie kunnen zien, ben ik nieuw op dit forum en gebruik ik mijn bijnaam: Roxy. Ik ben een 20-jarige vrouw uit het Gentse Kluizen en ik hou van schrijven, fietsen en wandelen in de natuur, watersport, lezen, series en films kijken, vrijwilligerswerk, reizen, afspreken met vrienden... Een jaar geleden begon ik me steeds meer vragen te stellen over mijn seksualiteit. Van lesbisch naar bi en dan weer naar hetero... Ik herinnerde me opeens de term aseksueel en was het meteen gaan opzoeken. Lang dacht ik dat ik dit niet kon zijn, aangezien ik wel nog masturbeer en af en toe naar porno kijk. Maar van zodra ik die innerlijke spanning niet meer voel, vind ik alle seksuele handelingen maar moeilijk om naar te kijken of lijkt me dit zelfs vies om in het echt uit te voeren. Ik ben nog nooit verliefd geweest, heb nog nooit een relatie gehad of zelfs maar gekust. Toen ik in het tweede middelbaar zat, begonnen enkele vriendinnen al met experimenteren en gebruikten ze termen als 'muilen', 'pijpen' en 'beffen'. Nu besef ik dat ik dit niet begreep doordat ik een autismespectrumstoornis heb (die diagnose kreeg ik pas op m'n 17e) en ik dubbelzinnigheden dus heel letterlijk interpreteer. Pas twee jaar geleden begon ik op zoek te gaan naar deze termen aangezien ik het vreemd vond nog nooit seksuele/romantische gevoelens ervaren te hebben. Wel kan ik bv romantiek tussen koppels heel mooi vinden, bv in films of series of als ik mijn vrienden of familie hoor praten over hun grote liefde. Ik ben blij voor hen, maar heb tegelijkertijd ook schrik dat ik voor altijd alleen zal blijven. Ik moet ook wel vertellen dat ik in de zomer na het tweede middelbaar anorexia ontwikkelde en dat ik daardoor voor 3 jaar mijn libido verloor. En doordat alles gericht was op (niet) eten en afvallen, waren andere 'onbenulligheden' als jongens en verliefdheid niet van belang voor mij. Echter toen ik op een gezond gewicht kwam 3 jaar geleden, begon het verlangen naar een gezin en relatie te komen. Ik heb op mijn 17e ook skin picking ontwikkeld (een aandoening tussen automutilatie en dwang waar je alle oneffenheden op je huid open krabt) daardoor heb ik enorm veel schaamte over mijn littekens en heb ik schrik voor oordelen van buitenstaanders (dus ook voor een toekomstige relatie, aangezien ik ook op bv mijn borst littekens heb). Drie jaar geleden begon mijn anorexia ook te veranderen naar eetbuien (iets wat blijkbaar vaak voorkomt na anorexia en ook in combinatie met autisme) waardoor ik dus heel snel aankwam in gewicht. Nu heb ik licht overgewicht (maar ik ben momenteel wel stabiel qua gewicht, wat positief is) en ook daarover heb ik weer schaamte en schrik voor oordelen van anderen. Ik ben dus heel onzeker zoals je wel kan lezen. Ik ben ook wel al veel gegroeid en heb na een zeer moeilijke periode met zogezegde 'vrienden', eindelijk echte vrienden gemaakt waar ik heel dankbaar voor ben. Ik heb nu ook schrik dat mijn omgeving zal denken dat ik bang ben voor relaties/seks omwille van mijn onzekerheid over mijn lichaam. Ergens hebben ze misschien gelijk, maar ik weet ook dat seksuele handelingen me niet aanspreken. Ik heb me heel lang anders gevoeld en nu heb ik schrik om nog een label op mij geplakt te krijgen en ik heb schrik dat ze me niet zullen aanvaarden. Ik kan bv ook niet tegen onverwachte aanrakingen van familie. Ik heb ook wel een kinderwens, maar tegelijkertijd heb ik schrik om (later!) zonder partner een kind op te voeden, zeker met mijn psychische kwetsbaarheid. Ik heb gelukkig wel een goed sociaal netwerk dat me goed ondersteunt, maar toch... Alternatieven als IVF kosten veel geld en kind(eren) combineren met een job zonder iemand waarop je kan terug vallen lijkt me heel moeilijk. Ik weet dat ik nog jong ben en dat ik nog tijd heb, maar toch zijn dit allemaal zaken die me bezighouden. Ik heb omwille van mijn mentale problemen al twee jaar niet kunnen studeren, maar ik ben van plan om in september de studie Tolk Vlaamse Gebarentaal aan te vangen waar ik wel naar uit kijk
Enfin, dit is een heel lang verhaal besef ik nu haha. Alvast bedankt om dit alles te lezen. Ik hoop dat ik hier wat herkenning, begrip en info kan vinden en dat we misschien ervaringen met elkaar kunnen delen.

Vele groetjes,
Roxy





















Aa

[Koffie]

Welkom! En een herkenbaar verhaal voor mij, ook wat betreft autisme en de soort eetproblemen.

Wat betreft die labels: je blijft gewoon wie je bent. Een diagnose als autisme of een bevinding als aseksualiteit verandert je niet. Het is meer dat het dingen verduidelijkt. Maar het maakt ook dat je je er minder voor kunt verstoppen. Zo lang dingen vaag blijven, hoef je het ook niet echt te erkennen. maar dan erken je ook jezelf niet echt... uit angst in jouw situatie, voor de oordelen en eigenlijk ook voor je eigen oordeel, denk ik.

Dus ik hoop dat het wel erkennen en herkennen hier op het forum je een stapje verder helpt om te mogen zijn wie je bent.

[Roxy]

Dag Sandra (Koffie),

Bedankt voor je antwoord. Ja, het heeft inderdaad ook al een hele tijd geduurd vooraleer ik het autisme een beetje kon aanvaarden. Je hebt inderdaad wel een punt dat als die dingen vaag blijven, ik het niet echt moet erkennen. Ik ben er al de hele dag mee bezig en ook het moeten opkroppen vind ik heel lastig (ik kan door mijn ass moeilijk dingen verzwijgen) waardoor ik al de hele tijd met een onrustig gevoel rond loop. Ik durf het bv ook niet goed te vertellen aan mijn ouders, heb schrik dat ze me zullen uitlachen ofzo (vooral mijn papa dan). Ik denk dat ik vooral schrik heb zoals je zelf zegt om het te erkennen en zo opnieuw mezelf te moeten leren aanvaarden... Misschien is het ook die onduidelijkheid en die onzekerheid die het extra moeilijk maken? Juist omwille van dat autisme (waar duidelijkheid o zo belangrijk is). Het geeft me ook gewoon schrik voor de toekomst. Wat ik ook heel erg voel, is de druk om een relatie te willen/hebben of om bv voor een bepaalde leeftijd een lief te hebben of gekust te hebben etc, maar ik denk dat dat hier voor velen wel herkenbaar zal zijn. Soms denk ik echt dat relaties vaak voor veel te veel drama zorgen en dat single blijven me veel vrijheid zou geven (zoals alles zelf kunnen beslissen), maar tegelijkertijd heb ik ook schrik om alleen te blijven... En dat bovenop al mijn andere zorgen, maakt het leven niet altijd simpel haha (ook al ben ik nog maar twintig).

[Koffie]

Voor mij was het niet zo dat ik relaties en kussen voor mezelf gepland had op een bepaalde leeftijd of zo. Dat waren dingen die ik wel wilde (al trok tongzoenen me niet en dat vind ik ook nog steeds iets vreselijks). Daarin voelde ik me erg buiten de boot vallen. Iedereen om me heen kreeg relaties en ik werd wel verliefd, maar kon daar nooit iets mee.

Ik heb overigens mijn autismediagnose op mijn 41e gekregen en mijn aseksualiteit kreeg pas op mijn 43e een naam. Voordien was het heel erg zoeken, omschrijven, vastlopen, mezelf verkeerd inschatten en anderen die mij verkeerd inschatten. En ook ik heb een heel proces doorlopen eer ik klaar was om eerlijk onder ogen te zien dat ik bv. aseksueel was. Dat maakt het namelijk niet gemakkelijker om een partner te vinden en dat was iets wat ik lang nog heb gewenst. Dus ik was aan de ene kant heel blij met mijn conclusie, maar het was ook moeilijk. Intussen ben ik ermee in het reine overigens.

Het lijkt me lastig als je vermoedt dat je ouders om je zullen lachen als je vertelt dat je aseksueel bent. Doen ze dat vaker? Is dat hun gebruikelijke manier van doen? Of vind je het zelf moeilijk en ben je daarom bang dat anderen er de draak mee gaan steken?

Overigens heb je nog alle tijd, je hoeft niet onmiddellijk uit de kast te komen. Ik ben zelf helemaal niet zo dat ik zulke dingen snel en gemakkelijk vertel, ik vind het doorgaans helemaal nergens voor nodig. Mijn vriendinnen weten het en mijn kinderen, verder is het volgens mij helemaal niet van belang. (Ouders heb ik al heel lang niet meer, maar ik denk dat ze het geaccepteerd zouden hebben, al hadden ze het misschien niet begrepen). Daarin is iedereen heel verschillend. Over het algemeen geldt: je komt uit de kast als je daar zelf aan toe bent.
En dan heb jij een voorsprong op je ouders en anderen. Jij wist het al, voor hen is het iets nieuws, waar ze misschien zelfs nog nooit van gehoord hadden. Daarin moeten zij misschien net als jij eerst het nodige verwerken eer ze er vrede mee kunnen hebben. Maar misschien vinden ze het ook wel meteen prima... dat hoop ik voor je.

[Roxy]

Dag Sandra,

Ik ken nog vrouwen en mannen die hun diagnose pas rond hun veertigste kregen en ik kan begrijpen dat dit heel moeilijk was om dan te aanvaarden! Mijn mama zal er denk ik niet mee lachen, met haar heb ik een hele goede band. Mijn papa daarentegen is heel sarcastisch en ik had het een paar weken geleden zelfs al in een impulsieve bui terloops gezegd, maar hij heeft het toen wel degelijk weg gelachen. Hij dacht dus inderdaad echt dat ik een vriend wou en dat ik daarom wou vermageren, maar nu besef ik dat dat niet zo is. Ik denk vooral ook dat mijn papa zou denken dat het allemaal in mijn hoofd zit en dat ik ooit wel iemand zal ontmoeten en... Terwijl tegen mijn mama heb ik wel al wat 'hints'  proberen geven dat ik nog niet helemaal weet wat mijn seksualiteit is en of ik wel een relatie wil en zij reageerde wel begripvoller (eerlijk gezegd moet ik wel vertellen dat er bij ons thuis zelden over zulke onderwerpen gepraat wordt, ik ben er eigenlijk een beetje over begonnen). Ik heb wel twee vriendinnen die ook met hun seksualiteit een beetje worstelen (niet perse aseksueel) en met hen heb ik er gelukkig al wat over kunnen praten (wat op zich al een enorme stap was). En ik ben ook opgelucht dat dit forum bestaat!

[Koffie]

Ik was blij met mijn diagnose. Het bracht een hoop duidelijkheid en het kwam niet als een verrassing. Ik vermoedde het al heel lang, maar je moet ook hulpverlening tegenkomen die niet te veel in stigma's denkt en iets met autisme bij vrouwen kan. Dat stond toen nog erg in de kinderschoenen. Het heeft me vooral ook, na nog een zoektocht naar de juiste hulp, een hoop goeds gebracht. Ik heb het moeten verwerken, ik kon er niet meer omheen en ik heb een periode lang mijn leven helemaal weer onder de loep genomen, door een 'autistische' bril. Maar het heeft me juist geholpen om mezelf te aanvaarden zoals ik ben.

En dat geldt ook voor mijn aseksualiteit. Misschien is dat nog wel een belangrijkere 'ontdekking' geweest dan het autisme, want dat maakte duidelijk waarom ik zo anders dan anderen (ook autisten) naar relaties kijk, er zo anders in sta.

Al met al had ik op het moment dat ik tot die conclusies kwam, niet buitengewoon veel moeite het te aanvaarden.

Maar goed, ik was al een stuk ouder, ik had geen ouders meer waarmee ik moest dealen, en dat heb jij wel. Gelukkig heb je in elk geval vriendinnen waarmee je wel goed kunt praten hierover en die een deel van je zoektocht ook herkennen.

[Vic13]

Hoi Roxy,
Welkom op het forum!
Jeetje, wat is er veel uit jouw verhaal herkenbaar. Ook ik heb anorexia gehad dat overgegaan is naar eetbuien (van dat laatste heb ik nu ruim twee jaar erg veel last). Helaas heb ik nooit behandeling gekregen en mijn omgeving (gezin) stimuleert nu juist mijn eetbuien omdat ik ooit zo'n ondergewicht heb gehad: ze snappen niet dat die eetbuien óók slechts zijn. Ik probeer sinds kort zelf via mijn psycholoog hulp te zoeken en hoop dat dit gaat lukken.
Ook lijd ik sinds mijn 16e erg aan skin picking... het is vreselijk irritant, ik schaam mij ontzettend voor mijn opengepulkte hoofd, nek, borst, schouders, rug etc., maar ik kán het niet tegenhouden. 
Ik vind het in ieder geval goed en knap dat je jouw verhaal hier deelt!
Groetjes, Vic

[Kim10]

Hallo Roxy. Ik heb ook heel lang gedacht dat ik lesbisch was. Twee keer met een vrouw samengewoond. Vond er niets aan. Toen ik dat eenmaal onder ogen had gezien heb ik een jarenlange aseksuele relatie gehad met een hetero vrouw. Was daar heel gelukkig mee. Het stopte toen zij kinderen wilde en ik niet. Daarna bleef het kwakkelen met relaties.
Mijn ouders heb ik nooit iets verteld. Wens je sterkte mer de jouwe.

[Roxy]

@vic13

Hey Vic,

Je bent de eerste persoon die ik nu (virtueel dan) ken die ook aan skin picking lijdt en eerlijk gezegd doet het deugd om ook daar een lotgenoot in te vinden. De schaamte rond de littekens en wonden herken ik zo hard! Ik ga bv (normaal gezien) in juli op reis in groep en ik heb veel schrik om o.a. zwemkledij te dragen... Ons verhaal komt inderdaad heel erg overeen, ook eerst die anorexia en dan de eetbuien... Allemaal heel moeilijk en dat in combinatie met een laag zelfbeeld en nu ook nog mijn twijfels rond aseksualiteit... Wat jammer dat je nooit in behandeling bent kunnen gaan. Toen mijn eetbuien net startten, stimuleerde mijn gezin dat ook wat aangezien ik toen nog ondergewicht had. Nu begrijpen ze het gelukkig al wat meer (vooral mijn mama dan) en ga ik sinds vorige week terug naar een diëtiste gespecialiseerd in eetstoornissen en vanavond heb ik een kennismakingsgesprek met een (nieuwe) psychologe dus ik hoop dat dat gaat meevallen.

Ik ben heel erg open over mijn psychische moeilijkheden, maar over mijn vermoeden rond aseksualiteit heb ik nog niet kunnen spreken (ook niet tegen mijn psychologe/psychiater) en dat vind ik wel lastig.

Groetjes, Roxane