Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

Aseksualiteit en relaties?

Gestart door Petra, februari 03, 2021, 08:55:47 PM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Petra

Ik vraag me af... Ik was als kind al niet van het aanraken. Vond het ook vreselijk om te moeten begroeten of feliciteren met 3 zoenen. Veel te dichtbij en ook best vies. Dat heeft nog niets met seks te maken, maar voor mij kwamen anderen al snel te dichtbij.

Ik kon als puber en later ook wel verliefd worden, houden van, maar had uit mezelf niet de neiging om te gaan zoenen of verder dan dat. Veel meer gebeurde er ook niet. Toen ik net 18 was, kreeg ik een hele foute relatie met een man die me op alle vlakken flink heeft gesloopt. Mijn behandelaren noemen het een misbruikrelatie. In die tijd leerde ik me wegmaken en alles maar ondergaan, tenminste, bij de "standaard" dingen. De rest heb ik heel goed voor mezelf verstopt, jarenlang (15 jaar!) had ik er geen last van. Sindsdien dus wel...

Later kwam mijn inmiddels ex-man en met hem kón ik wel seks hebben, maar fijn was het nooit. Ik deed het voor hem. Tot een jaar of 5 geleden alle trauma ellende die ik zo goed voor mezelf verstopt had "echt" werd. Als gevolg van een behandeling. Inmiddels waren we gescheiden. Ik was best vaak en soms ook maandenlang opgenomen in de GGz, maar heb in die tijd toch een nieuwe relatie gehad van 11 maanden met een lieve geduldige man. Alleen, toen kon ik het dus niet meer. Ik verdroeg geen aanraking en slapen in 1 bed betekende een doorwaakte, angstige nacht voor mij. Na 3 uitgebreide traumabehandelingen zonder effect heb ik het opgegeven. Ik krijg nu medicatie die helpt tegen nachtmerries en herbelevingen.

Tot een paar weken geleden had ik via Lexa een vriend, maar na 3,5 maand heb ik het uitgemaakt. Zelfs de hele kleine dingen die ik vond dat ik moest kunnen, en met mijn vorige vriend nog kon, waren me enorm gaan tegenstaan. Tegen hem aan kruipen op de bank, kusjes geven, zulke kleine dingen. Ik zag er steeds meer tegenop. We sliepen apart maar ik werd in de ochtend wel even in zijn bed verwacht voor een knuffel.
Misschien kan ik geen relaties meer. Als ik er alles af haal dat ik niet fijn vond, hou ik een vriendschap over. Het uitmaken had een andere reden trouwens (hij bleek hele vervelende trekjes te hebben).

Ik ben heel benieuwd hoe dat bij jullie zit. Zijn er mensen met een relatie? En doe je dan dingen die je eigenlijk niet fijn vindt? Hoe weet je waar de grens ligt? Hoe hebben jullie bepaald wat wel en wat niet..?



Koffie

Ik heb sinds eind 2007 geen relaties meer gehad, dus ik spreek over een hele poos geleden. Ik wist toen ook nog niet dat wat er met me was, aseksualiteit heette en ik deed nog mijn best een niet-aseksueel te zijn, omdat ik gewoon niet kon plaatsen wat er speelde.

Wat ik fijn vond, was tegen hem aan zitten, knuffelen, gewoon een kus geven, maar absoluut niet zoenen. Zoenen kan ik gewoon echt niet, dat vind ik echt zo verschrikkelijk smerig (sorry, dit is geen kritiek op mensen die dat wel prettig vinden). Ik gruwde daar echt van en dat heb ik ook echt geweigerd. Seks probeerde ik wel aangenaam te vinden, mijn lichaam reageerde ook normaal. Hormonaal was er niets aan de hand. Alleen had ik van seks het gevoel dat het voor mij liefst helemaal niet hoefde. We konden toch ook gewoon iets leuks gaan doen, zo'n gevoel. Het was iets wat niet bij mij hoorde. Ik moest eigenlijk uit mezelf treden om seks te hebben, niet mezelf zijn. De ene partner was de andere niet, maar ik heb er een gehad die erotiek eiste, die me tongzoenen opdrong (hij greep me en drong binnen) en waarmee ik seks moest hebben, terwijl hij eigenlijk vanuit zijn spiritualiteit celibatair wilde zijn. Ik zei nog: Dan ben je bij mij helemaal aan het juiste adres! Maar de praktijk verlangde toch wat anders. Dat was een heel nare relatie, waarin misbruik van me is gemaakt en waarin ik ook veel te afhankelijk was. Vooral de opgedrongen tongzoenen hebben me beschadigd. En zijn hele houding, ik moest helemaal als een bonsaiboompje gemodelleerd worden naar zijn ideeën en wensen. En als ik dan zei dat ik geen bonsaiboompje was, werd hij heel erg boos. Dat was een frustrerend idee voor hem. Gelukkig dus al lang geleden. :)

Aangeraakt worden op zich vind ik niet vervelend. In relaties. Met gewone vrienden/vriendinnen heb ik er helemaal niets mee. Ik vind het niet erg, ik heb er geen afkeer van, het is gewoon iets onzinnigs voor me. Daarin voel ik me dan tekort schieten, er wordt dan iets verwacht wat ik niet ervaar. Gewoon een kus geven ter begroeting of afscheid vind ik niet erg, dat is voor mij een gewoon ritueel. Als het er niet is vind ik het ook best. Alleen moet er dan bij die kus niet nog een of andere knuffel, want... tja wat ik net zei dus. ;)
Maar het is dus niet het aangeraakt worden zelf wat ik vervelend vind, alleen het beantwoorden van de knuffelintimiteit wat ik niet kan, maakt dat ik het vervelend vind.

In relaties was ik juist heel erg aanhankelijk, echt heel erg. Tot het erin ontaarde dat aanraking en knuffelen iets erotisch was, en niet gewoon warm, liefdevol en knus. Als die dreiging er is, wordt knuffelen beladen en dan voelt het anders, ook voor een partner, omdat je dan voelt dat ik afstand neem. Aangeraakt worden tijdens het knuffelen aan mijn billen of borsten vind ik heel naar.

Met mijn kinderen is die dreiging er niet en die heb ik veel geknuffeld. Ze zijn nu 19 en 20 en zijn niet zo knuffelig meer met me, maar vroeger dus wel.

Dat verplichte feliciteren met 3 zoenen heb ik altijd afgrijselijk gevonden. Ook nu voorkom ik dat, zo ver mogelijk, door met uitgestrekte arm op iemand af te komen voor een hand. Het ergste is in een gezelschap een hele club af te moeten werken na Nieuwjaar. Dat doe ik echt niet, al heb ik er wel eens even discussie over gehad.
Corona is in dit opzicht nogal fijn. ;)

Maar dat zijn mijn ervaringen. Aanraking met partners en kinderen oke dus, zo lang er geen erotische dingen dreigen, want dan is het niet meer leuk. Niet meer 'ik'. dat betekent dat ik mezelf moet afsluiten om iets te kunnen doen.

Dat laatste is ook een uitgangspunt als je wilt voelen of je iets wel of niet wilt. Klopt het? Ben 'jij' dit? Voel je nog dat jij jij bent? Die vraag moet je stellen, in je gevoel, voor er iets gebeurt, anders ben je al 'weg'. Kort: voelt het ja, of voelt het nee? Twijfel is nog geen ja.

Ik denk wel dat je nog relaties kunt, maar niet nu, ik denk dat je eerst jezelf moet terugvinden en van daaruit iemand zoeken die past. Eerst de relatie met jezelf.

Ik weet ook nie4t hoe aanraking van een partner voor je zou voelen als je helemaal zeker wist dat er niets seksueels of erotisch verwacht werd en hij daar ook heel tevreden mee was.
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

BjornAgain

Oh wow Koffie, sinds 2007... het klinkt stiekem best wel recent, maar toch inmiddels 14 jaar geleden.

Zelf ben ik een half jaar geleden gescheiden, door het gebrek van seks in onze relatie groeiden we steeds verder uit elkaar. Het klinkt misschien absurd maar steeds als mijn ex ongesteld raakte, voelde het als een opluchting. Een goed excuus om geen seks te hebben, maar aan de andere kant voor haar het ijkpunt dat er weer een maand zonder verstreken was. Kortom opluchting, maar ook grote frustratie wisselden elkaar in rap tempo af.

Ook wist niet wat er aan de hand was, je bent getrouwd met de vrouw waar je van houdt, de moeder van je kind en toch wil je geen seks. Ik kon het niet verklaren, waardoor er een ongezonde spanning op onze relatie kwam te staan, met eigenlijk maar één uitweg, scheiden. Maar ook dat doe je niet zomaar, het was dus het moment dat mijn ex een ander ontmoette wat de doorslaggevende factor bleek te zijn.

Heel veel dingen waar ik niet mee bezig was in mijn pubertijd schaarde ik onder de noemer te verlegen. Ik begreep niet hoe anderen onbekenden stonden af te lebberen in een volle discotheek en het idee een relatie te krijgen met een persoon die je goed kent... Nee dank je, straks moet ik met iemand die ik ken naar bed?!?

Met knuffelen en (tong)zoenen heb ik niet zo heel veel moeite. Nou ja beide wel met personen die echt heel dicht bij me staan. Een knuffel aan een goede vriendin, heb ik geen moeite mee, hoef ik niet eens een relatie voor te hebben. Maar inderdaad die verplichte 3 zoenen, nee sorry dank u wel.

Sinds ik voor mezelf mijn aseksuele kant heb ontdekt heb ik nog tweemaal gedate, de eerste was met een aseksuele vrouw, maar ondanks de grootste lol die we samen hadden, klikte het niet in het echt. En later nog via de reguliere kanalen, maar daarin heb ik me behoorlijk mee laten slepen, het was misschien de hele situatie op dat moment. Scheiding, corona lockdown, etc. Ik schaamde me diep, ik voelde me schuldig naar alles en iedereen. Naar mijn date, omdat ik niks voelde bij wat ik deed (en het lukte ook gewoon niet), naar mijn ex (met haar wilde ik geen seks, maar met een andere vrouw doe ik het wel) en naar mezelf (waarom doe ik dit me aan?)

Ik vond dit wel een eye-opener voor mezelf, om mezelf op de eerste plaats te zetten, niet langer actief te daten en tja mocht ik ooit weer een vrouw in mijn leven willen, dan zal ze moeten accepteren dat er op seksueel niveau van mijn kant het liefst niets gebeurd.

Grenzen bepalen is lastig, ik heb het geleerd met vallen en opstaan. Maar ik denk inderdaad dat de tips van Koffie wel nuttig kunnen zijn.

Er lopen waarschijnlijk echt wel genoeg mannen rond die die friendszone juist fijn vinden. Samen leuke dingen doen, maar toch ergens een veilige afstand van elkaar...

Bloem

Ik hou ook erg van afstand. Corona is wat dat aangaat echt een zegen, geen verplichte drie kussen meer. Ik maak overigens wel onderscheid. Mensen die erg dicht bij mij staan (gezin en een enkeling daarbuiten): daar heb ik geen moeite mee om die te knuffelen. Alles daarbuiten wel. Er is echter bij mij wel een groot verschil tussen functioneel of niet-functioneel. Als het functioneel is (iemand is bijvoorbeeld verdrietig) is de barrière veel kleiner om een knuffel te geven dan als het niet functioneel is (je gaat ergens op bezoek). Zijn er meer mensen die daar onderscheid in hebben?

Koffie


Citaat van: BjornAgain op februari 04, 2021, 12:14:33 AM
Oh wow Koffie, sinds 2007... het klinkt stiekem best wel recent, maar toch inmiddels 14 jaar geleden.

13 jaar en een maand of 3. :) Ik verwacht ook niet dat ik nog een relatie zal krijgen. Ik zeg altijd dat de kans dat er een ruimteschip met aliens in mijn achtertuin landt, groter is, dan de kans dat ik ooit een relatie zal krijgen met mijn achtergronden. Ik vermoed ook dat ik dat niet aan zou kunnen, een relatie is een heel project, dat behap ik niet.

Citaat van: BjornAgain op februari 04, 2021, 12:14:33 AM
Er lopen waarschijnlijk echt wel genoeg mannen rond die die friendszone juist fijn vinden. Samen leuke dingen doen, maar toch ergens een veilige afstand van elkaar...
Maar niet voor iedereen is die friendzone gewenst. Er zijn tijden geweest waarin ik echt graag een partner wilde, een levensmaatje.
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

novita

Als ik hoor wat je allemaal hebt meegemaakt zou ik voorlopig lekker rustig aan doen en zoveel mogelijk bij je zelf blijven. Niks doen wat je niet prettig vind, of zelfs nog beter, niet echt zelf wil. En vanuit daar verder kijken.

Ik heb dit weekend! mijn  vriend verteld dat ik het stukje seks uit de relatie wil halen. Om precies die redenen zoals Koffie omschrijft. Door het risico van mogelijk seks, de vrijheid niet voelen om echt te knuffelen, bang voor wat eruit voort kan komen. Door dat stuk er echt uit te halen zocht ik juist weer toenadering op het gebied van initimiteit zonder seks.

En ik heb gezegd ik kan niet zeggen dat misschien in de toekomst, soms,.... want dan schep ik een hoop die ik mogelijk niet waar kan maken, bovendien haal ik dan de druk niet weg. Dus voor nu gaan we kijken hoe dit gaat werken. Of hij ermee kan leven om meer intiem te zijn dan we nu zijn, maar zonder seks. En ik weet dus niet of ik mogelijk wel af en toe "zin" zal krijgen. Dat moet de praktijk uit wijzen, maar het moet wel vanuit een soort reset zijn. Eerst gewoon positieve en fijne dingen ervaren, zonder stress en angst en zorgen en dan kijken wat dat met zich meebrengt of juist niet.

AceVentura

Persoonlijk vind ik aanrakingen op zich best fijn, het tegenstrijdige is dat ik het niet gewend ben en daardoor (vooral als het onverwacht is) een soort van schrikreactie heb, ongeacht de bedoelingen van de ander. Dat helpt natuurlijk niet ::)
Ik verwacht niet dat het iets met m'n aseksualiteit te maken heeft.
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

Petra

Jikes, Koffie, dat zijn ook nare ervaringen! Dat kan je goed slopen... Hier ook eerder aliens dan een volgende relatie hoor. Van mij hoeft het niet meer. Mijn tuin is bestraat en 50 m2, dus ze moeten wel een beetje kunnen mikken ;)

Novita, wat dapper! Ik hoop dat het gaat lukken met je vriend. Het is wel een heel ding, maar als je daardoor weer met vertrouwen toenadering durft te zoeken, lijkt me dat voor je partner ook wel heel fijn.

Kim10

Hoi Petra e.a. Ik herken alles. Knuffelen, aanraken, erotiek, ik heb het altijd verafschuwd. Heb al jaren geen relatie gehad en denk ook niet dat het er nog van komt. Als ik heel eerlijk ben; ik wil het ook niet. Tegenwoordig ben ik wel open over aanraken etc. Mijn omgeving accepteert het zeurt er niet over.  :cake: :cake: :cake: