Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

Ik zoek ervaringen om te gebruiken in fictie

Gestart door Lytsedraak, februari 21, 2021, 05:26:54 PM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Lytsedraak

Hallo allemaal,

Hoewel ik aseksueel ben, heb ik op dit moment alleen maar mijn eigen belevenissen daaromtrent. En die zijn ontoereikend voor het verhaal dat ik schrijf.

Het verhaal (hedendaags, paranormaal) speelt zich af in 2009 en mijn hoofdpersoon is een man van 20 die in het tweede jaar van zijn universitaire opleiding zit. Dit is het jaar waarin hij erachter komt dat hij aseksueel is (mogelijk demiseksueel, maar dat weet hij op dat moment nog niet) en wil dit ook aan zijn ouders wil vertellen.


  • Hoe was het in 2009 om aseksueel te zijn? Ik heb begrepen dat dit forum sinds 2005 bestaat en AVEN in 2001 is opgericht, dus informatie was er wel, maar echt bekend was het geloof ik ook nog niet.
  • Welke vooroordelen kan een aseksuele man te horen krijgen?

Ervaringen of belevenissen die jullie willen delen en die ik mag gebruiken voor dit verhaal zijn welkom. Dat mag hier, of in een privé berichtje.

Om een kort verhaal lang te maken:
Het personage bestaat al sinds 2012. Ik heb hem nooit bewust aseksueel geschreven, maar sinds ik me in aseksualiteit heb verdiept voor mijzelf, zie ik dit ook terug in hem. En omdat er toch al weinig representatie voor aseksualiteit is wil ik nu ook die kenmerken van hem meer naar voren laten komen. En ik moet er eigenlijk niets voor herschrijven, alleen een paar extra scenes toevoegen.

Hetzelfde zie ik ook terug in een ander verhaal (middeleeuwse fantasy), daar had ik mijn mannelijk hoofdpersoon in een relatie geschreven, maar tijdens het herlezen voelde dit zo geforceerd dat ik het boek aan het herschrijven ben en de romantiek eruit haal, wat een hele verbetering blijkt te zijn. Een vriendschap tussen de mannelijke hoofdpersoon en een belangrijk vrouwelijk personage is sowieso al een zeldzaam gegeven binnen de fantasy, dus des te meer reden om dat eens te doen.





Koffie

Leuk, een aseksueel personage! Dat is belangrijk, dat 'we' voorkomen in boeken en films.

Ik wet niet of je wat met mijn ervaringen zou kunnen. Ik was in 2009 40 en huisvrouw, dus geen student, en mijn aseksualiteit had toen nog geen naam. Mocht je wel meer willen weten, zeg het maar, dan vertel ik hoe het voor mij in die tijd was. Maar dat ligt ver van jouw personage vandaan, die 20 is en zijn aseksualiteit al een naam kan geven, ook al is hij nog zoekende.
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

AceVentura

Ik ben zelf in 2010 bij het forum gekomen, veel oudgedienden zijn inmiddels weg dus er is maar een heel kleine kans dat je van hen een reactie krijgt.

Wat ik me nog wel herinner is dat er toen ook maar enkele personen op het forum waren die er open over waren richting hun omgeving, de meesten hielden het voor zichzelf. Wat misschien verhaaltechnisch ook wel interessant kan zijn: Het is pas in 2013 uit de DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) gehaald, daarvoor had je de kans de diagnose HSDD (Hypoactive sexual desire disorder) te krijgen. Toen -en nu nog steeds in mindere mate- kan je bij hulpverleners tegen onbegrip aan lopen "Aseksualiteit, dat bestaat toch niet?".

Wat andere dingen die bij me boven komen borrelen:
- Aseksualiteit is "natuurlijk" niet stoer, dat zou het moeilijker maken voor mannen om er voor uit te komen
- Iemand in je omgeving vraagt "Ben je soms homo?", ze merken wel dat er iets aan de hand is, maar kennen niet meer hokjes dan hetero/homo (en dan is het misschien nog best een logische vraag)
- Het dragen van een zwarte ring leek toen wat meer een ding te zijn dan nu, maar dat kan ook aan mijn beleving liggen

Dit is zo het eerste wat in me op komt, ik hoop dat je hier wat mee kan, mochten er nog meer herinneringen boven komen dan laat ik het weten :)
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

JJ

Hoi Lytsedraak,

Ik denk niet dat mijn verhaal erg boeiend is en veel kan bijdragen, maar dat kan je misschien zelf beter bepalen.
In 2009 was ik al net zo aseksueel als nu, alleen was ik me daar nog niet bewust van. Dat ben ik nog geen half jaar. Ook was ik nog student in 2009, maar bij lange na geen 2e jaars meer. :D
Met (a)seksualiteit was ik nooit zo bezig, voor mij was dit toen geen issue. Ik heb ook nooit vragen, of opmerkingen erover gekregen, noch met vooroordelen te maken gehad.
Om een kort verhaal kort te houden: Mijn ervaringen op dit gebied zijn niet bijzonder spannend.
Als je toch vragen voor me hebt, kan je me altijd een berichtje sturen.

Veel succes met het schrijven. Geef ons een seintje als het af is. Ik denk dat ik niet de enige hier ben die benieuwd is om het te lezen (geldt ook voor je middeleeuwse fantasy boek).

Dutchamoeba

Hallo Lytsedraak (je bent een klein Fries draakje?),

wat grappig, 2009 was het jaar waarin ik bij mijn ouders uit de kast kwam als aseksuele vrouw (op 29-jarige leeftijd). Ik ben het helemaal eens met wat AceVentura heeft geschreven.
Wat ik me nog herinner uit die tijd is - ik ben, net als AceVentura, ook in 2010 op dit forum beland - dat het toen nog erg moeilijk was, om buiten dit forum om op positieve verhalen over aseksualiteit te stuiten. In de weinige artikelen die je toen kon vinden op het internet over aseksualiteit kwam bijna altijd een 'deskundige' (=seksuoloog) aan het woord die aangaf dat aseksualiteit een afwijking was die genezen diende te worden.
Toen ik b.v. uit de kast kwam, ging mijn vader op het wereld wijde web/riool op zoek naar informatie over aseksualiteit. Hij stuitte op een artikel waarin een seksuologe aangaf dat aseksualiteit bijna altijd veroorzaakt wordt door een te lage hormoonspiegel, en dat hormooninjecties dit probleem zouden verhelpen. Resultaat: mijn vader wilde dat ik een afspraak zou maken met de dokter om mijn hormoonshot te halen...
Veel journalisten en ook seksuologen wilden zich destijds nog niet op een positieve manier met het onderwerp bezighouden.  Zo herinner ik me nog dat ik destijds een keer een journalist had aangeschreven met de vraag of hij geïnteresseerd zou zijn in het schrijven van een artikel over aseksualiteit. Nee... Het onderwerp was te controversieel, en hij wilde zijn vingers daar niet aan branden...
Ook had ik een keer een seksuoloog aangeschreven die aseksualiteit niet als een natuurlijke seksuele oriëntatie zag, omdat het de voortplanting niet bepaald bevordert (daarbij was meneer zelf homoseksueel, wat de voorplanting ook niet echt bevordert, maar dat was dan weer wel een natuurlijke seksuele oriëntatie...). Ik heb hem nog aangeboden hem bij eventueel echt wetenschappelijk onderzoek op het gebied van aseksualiteit te helpen, maar hij zag daar niets in.
Ik herinner me ook nog een Amerikaanse radio-uitzending waarin een seksuoloog aseksualiteit belachelijk maakte en aseksuelen zelfs uitlachte, en een aflevering uit Dr. House, waarin de ene aseksuele patiënt een hersentumor had, en de ander een leugenaar was. Kortom: aseksualiteit bestond niet...
Nu wordt er veel meer onderzoek gedaan naar aseksualiteit, waarin aseksualitet ook serieus wordt genomen, en ook zijn er steeds meer positieve artikelen te vinden over dit onderwerp.
Wat ik erg interessant vond waren de verschillende manieren waarop aseksuele mannen en vrouwen soms online bejegend werden (en nog worden). Sommige aseksuele vrouwen werden als slechte mensen bestempeld, egoïsten die mannen niet de seks willen geven die ze biologisch gezien echt hard nodig hebben. Ik zal nooit het commentaar vergeten van een man die vond dat aseksuele vrouwen indirect verantwoordelijk zijn voor verkrachtingen - een verkrachter verkracht immers alleen, omdat hij geen vrouw kan krijgen. Als een aseksuele vrouw zo iemand seks had gegeven, had hij geen andere vrouw hoeven te verkrachten...
Mannen werden (en worden) veel minder vaak bestempeld als slechte mensen, maar veel eerder als zielige mensen, die niet weten wat ze missen.
In beide gevallen kunnen reacties dus negatief uitvallen, maar bij vrouwen vaak meer op een hatelijke manier, en bij mannen spelen gevoelens van misplaatst medelijden eerder een rol.
Waar vooral jonge aseksuelen bij hun coming-out last van kunnen hebben, is dat de reactie dan kan zijn dat ze nog moeten groeien/rijpen, en dat de seksuele gevoelens later dus nog wel zullen komen.
Kort samengevat:
-er was in die tijd niet veel informatie te vinden over aseksualiteit, en de informatie die er te vinden was, was vaak negatief
-dit zorgde ervoor dat je vaak veel moest uitleggen tijdens je coming-out, en dat je niet altijd werd geloofd
-als je jong was, werd er al snel gedacht dat je nog niet 'zo ver' was, maar dat 'het' vanzelf wel zou komen
-als man werd je vaak als zielig bestempeld.
Natuurlijk zijn er ook vast mensen met andere ervaringen, maar dit is hoe ik mij die tijd herinner. Er is in de tussentijd gelukkig wel veel veranderd.
Ik hoop dat mijn verhaal nuttig voor je is.

Groetjes,
Dutchamoeba.

Koffie

Ik moet alleen helaas zeggen dat reacties van mensen, bv. op datingsites, in elk geval een jaar of 4-5 geleden nog precies zo waren. Ik heb een paar aardige reacties gehad maar vooral verschrikkelijke. Inderdaad ook dat ik maar eens goed door de persoon genomen moest worden, dan zou ik het wel leren.

Uitleggen moeten we nog steeds, haast niemand kent het. Mijn persoonlijke ervaring is dat mensen het over het algemeen wel accepteren als ik het 'live' vertel, maar het valt vaak ook stil en soms krijg je veel later nog te horen: Nou, je mist wel heel wat! Of: je bent lesbisch en je weet het nog niet. Ik was 51 toen ik nog niet zou weten of ik lesbisch was en ik heb toch zo het vermoeden dat ik op die leeftijd wel aardig wist op wie ik viel. ;) Ik ben nu 52, er is tot nu toe nog niets veranderd. Ik praat jullie weer bij op mijn 60e. ;)

Ik ben wel eens bij een hulpverlener uit de kast gekomen die zei dat ik dus eigenlijk nog een heeeeel jong meisje was. Ik had hem al zo vaak verwezen om eens wat bij Aven te lezen over het onderwerp, maar dat was niet interessant, kennelijk...?

Er is nog weinig bekend, in elk geval naar mijn idee bij de oudere generatie. Hulpverleners ook nog weinig. Een enkel keertje wel, dat groeit langzaam. :)

Maar zeker is er tegenwoordig wel steeds meer info. Dat heb ik ook zien groeien sinds 2012, toen ik hier op het forum kwam. Maar in 2009, inderdaad, vast nog niet.
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

Kim10

Hi Lytsedraak, leuk dat je er over wilt schrijven. In 2009 was ik een psychiatrisch verpleegkundige die niet / nooit over aseksueel zijn praatte. Ik wist allang dat ik aseksueel was maar zelf had ik er geen problemen mee. Ook niet in relaties. Mijn partners hadden hun seks partners. Seks buiten de deur om het maar even plat te zeggen. Zolang je afspraken maakt waar je je allebei in kunt vinden lukt dat prima.
"In het wild" hoor je nog steeds veel negatieve / domme reacties. Succes met je boek. Is altijd zo geweest.
Ik heb 1 opmerking. Is 20 niet een beetje jong voor de hoofdpersoon? Bedoel, wil hij niet nog een beetje rondkijken voor hij bij zijn ouders uit de kast komt?

Edewecht

en de leraar die mij altijd placht te dreigen: 'jongen, jij komt nog op het verkeerde pad'
kan tevreden zijn en hoeft niets meer te krijgen, dat wil zeggen: hij heeft toch gelijk gehad.

(lennaert nijgh)

Koffie

Ik ben ook benieuwd, want ja, je weet maat nooit natuurlijk. ;)
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

Lytsedraak

Heel erg bedankt voor jullie reacties tot nu toe. Het helpt me enorm om een beeld te schetsen van die tijd en me te kunnen inbeelden hoe het voor mijn personage zou kunnen zijn. Het is misschien maar 12 jaar geleden, maar sommige dingen die nu vanzelfsprekend zijn waren dat toen nog niet.

Dutchamoeba: de naam is inderdaad Fries, maar dat ben ik zelf niet. Het voelt wel als een soort tweede thuis voor me.


BjornAgain

2009 was voor mij een jaar dat ik opkrabbelde uit een diep dal, 27 jaar oud en omdat ik mezelf niet begreep jaren lang geleefd in een web van leugens en bedrog. Iedereen dacht dat ik netjes studeerde en later werkte, maar in werkelijkheid ontvluchtte ik het huis 's ochtends om me de hele dag te verstoppen en tegen het avondeten weer thuis te komen.

Tot er iemand navraag ging doen bij het bedrijf waar ik zou werken en ze daar nooit van mij gehoord hadden. Ook heel veel dates gehad in die tijd, soms een kortstondige relatie die steeds uitging als het op seks aankwam. Daarmee mijn eigen waardigheid overboord gezet...

De neprealiteit die ik gecreëerd had spatte als een zeepbel uit elkaar, maar gelukkig waren daar familie en vrienden, die gek genoeg niet wegrenden, maar voor me klaar stonden. In 2009 had ik mijn eerste echte baantje, ging ik op mezelf wonen. Daarna nog wel eens gedate maar niet meer zo intensief, tot ik mijn latere vrouw ontmoette, waarvan ik inmiddels gescheiden ben, omdat ik niet in staat ben een seksuele relatie te onderhouden.

Edewecht

Jemig, wat een intens verhaal, BjornAgain. Ik begin nu je naam ook beter te begrijpen...
en de leraar die mij altijd placht te dreigen: 'jongen, jij komt nog op het verkeerde pad'
kan tevreden zijn en hoeft niets meer te krijgen, dat wil zeggen: hij heeft toch gelijk gehad.

(lennaert nijgh)

BjornAgain

Dank je Edewecht,

Jarenlang geleefd tussen hoop en vrees. Wat als het uitkomt? Niemand wil dan nog iets met me te maken hebben, maar aan de andere kant zolang niemand mijn leugentjes doorheeft kom ik nooit uit de cyclus... Vaak zelfs ook gewoon willekeurige treinen pakken met je OV studentenkaart alleen altijd oppassen dat er niet toevallig iemand in dezelfde trein stapt als jij en elke keer weer een ander smoesje klaar...

Pas recent las ik een artikel dat het ook een vaker voorkomend fenomeen is: Pretend Student. Het voor je omgeving doen alsof je studeert, maar je eigenlijk voor alles en iedereen op de vlucht bent. Het meisje uit het artikel heeft de druk niet aangekund en zichzelf van het leven beroofd...

Koffie

Je verhaal maakt indruk op me BjornAgain. Dat is wel heel erg letterlijk op de vlucht zijn. Ik heb iemand gekend die dit ook deed, korter en niet later met werk, maar wel zo ongeveer heel Nederland rond treinend en niet naar school durven.
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

BjornAgain

Dank je Koffie,

Ik ging door de havo met 2 vingers in mijn neus. Ik was de modelleerling, volgens mijn docenten. Terwijl ik niet wist hoe ik moest studeren, ja de les volgen, dat was voldoende. Helaas werkt die techniek niet op het HBO. De eerste opleiding had een uitval van 80%, daarna een 2e en zelfs aan een 3e studie begonnen. Maar het was ook de omslag van klassikaal onderwijs naar probleem gestuurd onderwijs (nog meer zelfstandigheid, waar ik niets mee kon)

Op een dag werd ik weggestuurd op een snuffelstage, omdat ik voor een maand naar het buitenland ging en dit niet goed gecommuniceerd had. Vervolgens moest ik bij mijn stagebegeleider van school op het matje komen. Ik durfde niet en stelde dit uit en voor je het weet creëer je je eigen fantasiewereld, die iedereen blijkt te geloven.

Ook om de tijd te doden ga je daten, met elke meid die het maar wilt. Maar vaak eindigt het in een sof, zeker als de andere kant meer wilt... Het is maar goed dat ik te laf ben om mezelf iets te doen, anders had ik dit nooit kunnen delen.