Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

Daar gaan we dan...

Gestart door Sushi, april 08, 2021, 08:17:59 AM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Sushi

Al weken ben ik bezig met deze tekst om mezelf voor te willen stellen in deze groep en het verhaal erachter te delen met jullie van mijn verleden en heden. Dit omdat ik geen andere aseksuele mensen persoonlijk ken maar ook omdat er al een enorme last van mijn schouders valt door het allemaal te kunnen en mogen uiten aan mensen die mij waarschijnlijk wel begrijpen en/of situaties herkennen.
Tekst weghalen, toevoegen, veranderen, twijfelen, teveel of te weinig info, al ben ik er inmiddels wel uit dat het te weinig aan info niet meer aan de orde is, dus ga er maar goed voor zitten  :)
Waarschijnlijk blijf ik het zo nog veel langer (onbewust) uitstellen dus ik heb besloten het vandaag in de groep te gooien:

Hoi, ik ben een aseksuele vrouw van 51 jaar en heb 2 volwassen kinderen.
Het gevoel voor romantiek en iemand aantrekkelijk vinden, is bij mij zeker aan de orde, maar een echte seksuele aantrekkingskracht ervaar ik niet.
Mijn libido is een paar keer in een korte (begin relatie)periode aanwezig geweest bij maar 1 persoon in mijn leven.

Ruim 1,5 jaar geleden ben ik mezelf uitgebreider in gaan lezen en weet ik, of liever gezegd, heb ik moeten accepteren dat ik toch echt aseksueel ben.
Ik wist al wel heel lang van het bestaan af; de "term" en dat er "dat soort" mensen zijn, zelfs binnen mijn familie, maar daar hoorde ik niet bij, onmogelijk. Er moest bij mij een andere oorzaak zijn, iets van vroeger, een trauma, of misschien was ik wel lesbisch want dat alles zou veel "normaler" of logischer te verklaren en accepteren zijn.
Toch ben ik nu zover gekomen, na ruim 35 jaar, dat het mij niet meer lukt te doen alsof, ook af en toe valt me zwaar.

Al van jongs af aan heb ik nooit iets met seks gehad qua nieuwsgierigheid, uitproberen, ontdekken of verlangen naar. Zelf naakt zijn, andere blote lichamen of geslachtsdelen van beide kanten hebben geen aantrekkingskracht op mij. Zelfs douchen doe ik niet graag.
Wel kan ik iemand aantrekkelijk vinden, zowel innerlijk als uiterlijk, maar dat gevoel heb ik bij zowel mannen als vrouwen en wekt totaal geen seksuele- of libidogevoelens bij mij op.

Ik was bijna 16 jaar toen ik werd ontmaagd, wist dat het "moest" gebeuren die avond, anders zou hij het uitmaken. Ik zag er als een berg tegenop en het was uiteindelijk ook een vreselijke ervaring. Voor mij had dit de eerste en laatste keer mogen zijn.

Rond mijn 10e ontstond er bij mij een chronische ontsteking aandoening (hydradenitis supurativa). Dit kan zowel door lichamelijke- als psychische oorzaken ontstaan en uit zich in (grote) zweren op plaatsen waar haarzakjes en/of lymfeklieren voorkomen. Bij mij begon het in en rond de schaamstreek en gedeeltelijk op de venusheuvel. In de loop van de jaren is er ook veel littekenweefsel ontstaan door operaties hieraan en oude ontstekingen.
Het is  chronische, dus ze komen en gaan nog steeds. Dit alles heeft uiteraard niet meegeholpen op seksueel gebied en zag ook dit als reden, dat ik hierdoor geen behoefte had aan gemeenschap en er niet van kon genieten; de schaamte en de pijn.

Van seks of intimiteit ben ik nooit gaan genieten of ernaar gaan verlangen, maar het moest wel, want dat hoorde er tenslotte bij in een relatie.
Met mijn "ontmaagder" ben ik ook getrouwd, maar we hadden amper gemeenschap. Het draaide alleen om hem, ik was een object: ik onder hij boven, op en neer, hij kwam klaar, afrollen en dat was het. Het penetreren vond ik altijd naar en pijnlijk. De ontstekingen maakte dit nog erger, dus ik was er sowieso al gauw klaar mee. Dit veranderde toen ik graag zwanger wilde worden. Mijn drijfveer en doel was uiteraard totaal anders. Ik zette de knop om, mijn gevoel uit en had gemeenschap op mijn vruchtbaarste dagen. Eenmaal zwanger heb ik nooit meer seks met hem gehad en ben uiteindelijk van hem gescheiden.

5 jaar later ontmoette ik mijn huidige man en ging er voor mij een wereld open op het gebied van gevoelens. Alles was ineens aanwezig; de vlinders, kriebels, opwinding en het verlangen naar hem. Dus DIT was het, echte liefde, nu kwam het goed!
Deze beleving is een hele tijd in stand gebleven, maar helaas ging hetgeen wat vaak volgt na het knuffelen en zoenen, het intieme gedeelte, mij al snel tegenstaan (uitkleden, overal aanraken, voorspel en gemeenschap op welke manier dan ook). Ik begreep er niets van, want wat hield (en nog!) ik toch vreselijk veel van deze man!

Dit heb ik voor mezelf gehouden, zo goed als niets van laten merken, voerde een toneelstuk op, vooral voor mezelf want ik wilde dat gevoel weer zo graag terug. Zeker als je de liefde van je leven hebt gevonden, ga je ver, soms erg ver en uiteindelijk te ver over je eigen grenzen heen.
Uit angst en schaamte naar hem toe heb ik het verzwegen, want ik wilde hem zeker niet het gevoel geven dat ik niet meer van hem zou houden of hem niet meer aantrekkelijk vond. Dit wilde ik ten alle tijden voorkomen, want alles, behalve dat was waar.

Met de algemene kennis dat mannen graag en vaak willen, heb ik jaren mijn echte gevoel en wensen uitgeschakeld in de hoop dat het weer terug zou keren, we gelijken zouden worden op seksueel vlak.
We deden, in mijn ogen, ook best gekke dingen op dit gebied. Hij is erg experimenteel, geniet daar ook echt van en is absoluut een geweldig lieve en zachtaardige man. Ook op seksueel gebied denkt hij absoluut niet alleen aan zichzelf. Hij leerde mij ervaren dat een vrouw ook klaar kon komen, het soort gevoel waar een man zo naar verlangd tijdens seks, een orgasme. Dat gevoel was inderdaad heel apart en uniek, maar daar hield het bij mij mee op, leuke ervaring en klaar. Speeltjes kwamen ook aan de orde wat voor mij totaal nieuw was. Hij vond het geweldig dat ik ook hier allemaal voor open stond, maar de ware redenen hierachter wist hij niet.
Buiten het feit dat ik wist hem er een groot plezier mee te doen, had hij in zijn vorige relatie veel en vaak gemeenschap op diverse manieren en plaatsen. Dit voelde ik als een enorme druk om ook aan deze normen te moeten voldoen, want ik wilde hem niet verliezen. Ook de hoop dat de aversie ertegen weer over zou gaan, de wil naar seks aangewakkerd zou worden en ernaar zou gaan verlangen hielp mij de knop iedere keer weer om te zetten.

Ow, wat wou ik ook graag "normaal" zijn op dit gebied en het liefst er geen genoeg van kunnen krijgen, niet zonder kunnen, ernaar verlangen, want zo hoorde het ook te zijn als je alles en iedereen om je heen moest geloven. Aseksualiteit hoorde of las je nooit iets over (en nog amper), dus dat moest wel iets heel abnormaals en onnatuurlijks zijn, waar niet over geschreven of gesproken mocht worden. 
Helaas, de aversie bleef, er werd niets aangewakkerd, laat staan dat ik ernaar ging verlangen. Sterker nog, ik ging er alleen maar steeds meer tegenop zien. Al die jaren heb ik een masker opgezet, want ik wilde hem niet teleurstellen en het zo graag leuk en lekker gaan vinden.

Ook heb ik heel lang gedacht (of achteraf gezien eigenlijk gehoopt) dat mijn zelfbeeld/gewicht een grote oorzaak was. Ik heb altijd overgewicht gehad, ben daar vaak mee gepest en heb veel eetstoornissen ontwikkeld. Ik heb een heel erg negatief zelfbeeld en hierin is mijn gewicht cruciaal, want overgewicht kan ik niet accepteren bij- en van mezelf. Overigens houd mijn man onvoorwaardelijk van mij, in welke verhouding of staat ik ook verkeer, ik ben zelf het grote probleem en ergste vijand. En toen, eindelijk was ik (tijdelijk) slank, trots op mezelf, keek weer in spiegels, droeg strakkere kleding, gebruikte make-up en zelfs de ontstekingen werden rustiger, maar hetgeen ik had verwacht, gebeurde niet. Er ontwikkelde zich geen lusten of seksuele gevoelens. Mijn wereld stortte in, want ik was er zo van overtuigd dat DAT het ei van Columbus was voor mij. Zelfs tegen mijn man had ik dit gezegd:
"Als ik eenmaal een gewicht/figuur heb waar ik zelf happy mee ben, nou...dan wordt ik een seks-beest!" Maar er veranderde niets bij mij en erger nog, hij was die woorden niet vergeten, dus was hoopvol en had hoge verwachtingen.

Diep van binnen wist ik de ware reden wel, gezien mijn moeder (jong overleden) en zus ook aseksueel waren/zijn, maar ik wilde dat niet met mezelf associëren. Zij waren van andere generaties en hadden er nooit iets aan of mee gedaan. Ik kon het niet accepteren, hier moest iets aan te doen zijn, want ik wilde zo ontzettend graag "normaal" zijn.

Er zijn 4 andere mensen in mijn leven die dit weten van mij, waaronder mijn voormalige huisarts. Nadat ik haar om raad en hulp had gevraagd, gaf ze mij 3 opties: medicatie, seksuoloog of het mijn man vertellen en hem voorstellen naar de hoeren te gaan.
Dat laatste vond ik een vreselijk idee, wat ook meteen weer egoïstisch voelde, want zij zouden hem wel kunnen geven wat ik niet meer op kon brengen.
Bij de seksuoloog kwam ik er al snel achter dat zij en de gesprekken hierover mij niet verder zouden helpen, gezien ik duidelijk een aseksuele vrouw bleek te zijn. Dat ik zeker niet de enige was, geloofde ik wel, maar dat wilde niet zeggen dat ik daar gelukkig mee was en er niet alles voor over had om daar verandering in te brengen.
De medicatie die ik voorgeschreven kreeg bleek de verhoging op borstkanker te vergroten, toch heb ik het gedaan. Ik moest voor de start hiermee een mammografie laten maken en dit vervolgens iedere 3 maanden herhalen. Na 4 maanden ben ik er toch maar mee gestopt want ik vond het doodeng en het voelde alsof ik mijn eigen doodsvonnis aan het tekenen was.

Ook één van de personen die ik destijds vertrouwde, gaf mij het gevoel dat ik een freak was. In plaats van steun en begrip kreeg ik: "Ach, dat half uurtje kost toch geen moeite?" en "Dan hou je toch echt niet meer van hem" en "Wat egoïstisch, zo'n lieve vent doe je dat niet aan" en meer van dit soort pijnlijke reacties wat mijn nog onzekerder maakte. Dat soort mensen hebben echt geen flauw benul waar ze het over hebben.
Alsof ik me er gelukkig bij voel om mijn man, beste maatje en liefde van mijn leven opzettelijk op afstand te houden. Denk even na en probeer het eens een soort van om te denken:
een homoseksueel met een seks(ueel) verlangen, die bloot, lichamelijk contact en/of gemeenschap moet hebben met een vrouw of vice versa, een lesbienne die dit moet doen met een man. Had ze ook zo ongevoelig en sarcastisch gereageerd als ik lesbisch was geweest vraag ik me weleens af...
Deze vorm van "moeten" omschrijft mijn gevoel over intimiteit en seks. Ik doe iets en laat dingen toe, wat compleet tegen mijn gevoel en wil ingaat. Dus inderdaad, zelfs "dat half uurtje" is een erg zware opgave, iedere keer weer. Zegt dat niet genoeg over hoe heftig het aseksueel zijn is met een seksuele man waar je veel van houdt?

Knuffelen en zoenen vind ik wel fijn, maar zonder dat er aan mijn kruis of borsten wordt gezeten. Hierdoor weer ik het vaak snel en zo subtiel mogelijk af, want het leidt vaak tot nog meer willen of verwachten van zijn kant. Logisch, het is een man die van mij en van seks houdt. Ik ben dan bang verkeerde signalen en/of gevoelens bij hem op te wekken en zou me nog schuldiger voelen dan ik al dagelijks doe.
Alcohol drinken heb ik ook geprobeerd en soms werkte dat best goed, maar dat was dan niet ik, nuchtere ik, die zich overgaf. Uiteindelijk werkte ook dat niet meer, ik ging zelfs vroeger in de middag of meer drinken in de hoop dat ik er geil van zou worden, maar ik werd ik er alleen maar slaperig van en had helemaal nergens geen zin meer in.

De enige keer dat ik mijzelf er nog enigszins toe heb kunnen zetten, is als we er even uit gaan voor een dag/nacht weg. Zo'n hotel uitje bespreken en plannen is natuurlijk hartstikke leuk, maar het 1e waar ik aan denk is: "verplichte seks", en krijg onderbuik pijn, hoe triest is dat. In plaats van me erop te verheugen, zie ik er daardoor, in eerste instantie, vreselijk tegenop. Een tijdje geleden zijn we er samen weer even uit geweest en wist dat er iets intiems "moest" gebeuren, gezien dit altijd het geval is als we een nachtje/weekendje weg gaan. Ik begin dan ook vaak bij aankomst al zo vroeg mogelijk met het "ik wil seks" gedrag, omdat ik het hem niet wil ontzeggen en het zelf zo snel mogelijk achter de rug wil hebben. Daarna kan ik pas echt genieten van zo'n uitje, voel me opgelucht en kan "veilig" knuffelen of bij hem gaan liggen, want het intieme gedeelte is geweest. Ik doe het ook echt alleen om mijn man te plezieren, dat is mijn enige drijfveer, uit liefde voor hem. Het begint alleen wel zijn tol te eisen want als je hierdoor zo tegen dit soort uitstapjes opziet, ben je niet goed, maar vooral niet eerlijk bezig.

Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk of mee bezig ben, wat van binnen een hoop stress, onrust en verdriet met zich meebrengt. De dagen dat ik mij het prettigste voel is als mijn man een paar dagen per week van huis is (i.v.m. werk). Ondanks dat ik het heel gezellig vind als hij thuis is, heb ik op die dagen geen schuldgevoel naar hem toe, want er kan en hoeft niets. Vaak ben ik daarom ook jaloers op vrouwen met een echtgenoot die, i.v.m. zijn werk, weken of maanden van huis is. Aan de andere kant zou ik dan ook zijn gezelligheid missen, dus het blijft allemaal heel dubbel.

Buiten dit hele seksuele obstakel waar we zo anders in staan, zijn we echt elkaars maatjes. We zitten vaak op 1 lijn, kletsen graag, hebben hetzelfde gevoel voor humor en lachen veel samen. We zijn geen feestbeesten, kroegtypes of familie/vrienden bezoekers en dus vaak thuis. Hier verloopt alles in harmonie en valt er zelden of nooit een verkeerd woord, laat staan ruzie. Ook gaan we graag samen op stap zoals winkelen, terrasje, uit eten, op vakantie of gewoon even erop uit. Op veel gebieden een prima match dus.
Wel zijn we echte tegenpolen, ik ben een haai(ebaai) en hij een zeehond, lief en zachtaardig. Voor mij is hij onvervangbaar.

Des al niet te min is het me inmiddels wel duidelijk dat mijn libido niet meer gaat veranderen, sterker nog, ik heb echt een aversie gekregen tegen intimiteit op welke manier dan ook. Vaginale aanrakingen kan ik niet meer verdragen. Een orgasme hoeft van mij niet, ik verlang er niet naar en mis het niet, maar ook het alleen hem plezieren, na nu ruim 20 jaar met hem samen te zijn, kan ik niet goed meer opbrengen.

Toen ik het ruim 1,5 jaar geleden heb moeten accepteren van mezelf, heb ik het ook voor het eerst, in grove lijnen, hortend, stotend en huilend aan mijn man verteld. Helaas op een moment dat bij mij de emmer overliep door diverse andere kleine ergernissen en irritaties die waren opgehoopt, dus er kwam van alles aan de orde, waaronder ook mijn aseksualiteit. Dat was geen beste manier en timing. Wel heb ik toen gezegd, of eerder als keuze gegeven, er zijn 2 opties: een leven met mij zonder seks of mij verlaten, wat ik me ook goed voor kon stellen. Hij heeft mij uit laten razen en antwoordde toen heel rustig (maar zo is hij, de rust zelve) dat hij daar even over na moest denken. Vervolgens leefde we daarna verder alsof er niets gebeurd was. Ik heb dagen in spanning afgewacht, maar er kwam geen antwoordt. Met lood in de schoenen heb ik uiteindelijk toch maar een keer gevraagd of hij al wist wat hij wilde met zijn of onze toekomst. Als antwoordt kreeg ik: "We zien wel"...
Tja, en zover zijn we eigenlijk nog steeds, maar begint mij dit vage en onzekere antwoordt de laatste tijd erg op te breken. Vooral omdat ik eigenlijk nog steeds in grote onzekerheid leef en bang ben dat hij misschien denkt of hoopt dat het nog wel terug komt of zal veranderen bij mij, terwijl het tegenovergestelde waarheid is. Hij dringt zich niet op aan mij of blijft proberen, maar doordat ik weet dat hij het mist/graag wil, heb ik continue een groot schuld- en, zoals tijdens zo'n uitje, verplichtinggevoel naar hem toe.

Ondanks dat hij het dus wel globaal weet, realiseert hij zich waarschijnlijk (nog) niet dat het zo erg is als ik nu heb omschreven, want we hebben er nooit meer echt over gesproken. Er moet dus hoognodig gepraat worden hierover, want ik wil hem geen valse hoop geven. Ik moet weten hoe hij hierin staat, erover denk, zich voelt, of hij het enigszins begrijpt, ermee kan leven of hier misschien toch geen toekomst in ziet.
Als hij zou besluiten bij mij weg te gaan door het gebrek aan intimiteit en gemeenschap, zou ik daar nog steeds alle begrip voor hebben...

Kim10

Hallo Sushi, de meesten van ons herkennen van alles in je verhaal. Het verhaal over je ontmaagding vond ik heel triest om te lezen. Een hele beroerde start idd. Wat me opvalt, en ik hoop echt dat je je mijn openheid niet kwalijk neemt, is dat je je erg afhankelijk opstelt van de omstandigheden. Je man wil niet praten en jij wacht totdat hij zijn mond open doet. Als hij bij je weg wil gaan neem je hem dat niet kwalijk. Bedenk een plan! Wat wil je zelf? Geloof me , het loont de moeite om daar eens heel goed over na te denken.
Wat de huisarts zei over naar de hoeren gaan is kul maar wat  zou je er tegen hebben wanneer je man een seksuele verhouding met iemand anders zou hebben. Ik heb hier ervaring mee en het is goed te doen. Geeft rust in de tent. Sterkte.

Jaap

Hoi Sushi,

Welkom op het forum!!  :cake: :cake: :cake:
Je hebt een hele uitvoerige beschrijving gegeven, zolang gaat mijn reactie niet zijn.
Het voelt inderdaad als een opluchting om hier je verhaal te kunnen doen en reacties te krijgen van mensen die je begrijpen.
Ik hoop dat je er veel aan zult hebben en ook dat je een manier vindt om er samen met je man uit te komen.



Lytsedraak

Welkom Sushi. Je verhaal is inderdaad herkenbaar.

Het is moeilijk om uit de kast te komen naar je man toe, vooral omdat je altijd een masker hebt opgehad. Dat heb ik ook ervaren. En hoewel mijn man het gelukkig heeft geaccepteerd dat ik aseksueel ben en ook wel begrijpt wat het inhoudt, zijn er dingen die ik hem nog niet heb verteld omdat ik dan moet toegeven dat ik jaren een masker ophad en trucjes gebruikte om mezelf in de juiste stemming te krijgen zodat ik kon voldoen aan de verwachting.
En dat is niet gemakkelijk.



sharkie

Hoi Sushi,

Wat goed van je dat je je verhaal hier neer hebt gezet.
Dit zal wel heel goed voelen en super dat je deze stap hebt genomen!

Hopelijk vind je de moed om met je man te praten over jullie toekomst. In ieder geval is het belangrijk om open en eerlijk naar elkaar te zijn.

Waar ik me over verbaas is de medicijnen die je voorgeschreven hebt gekregen. Top dat je voor jezelf de beslissing hebt genomen om hier mee te stoppen.

Welkom op dit forum.


Edewecht

Welkom Sushi!
Goed dat je uiteindelijk de stap hebt gezet om je verhaal hier te delen. En ik heb de indruk dat - ondanks dat je nog in een moeilijke fase zit - je toch een goed beeld hebt van je eigen situatie, en van wat je wilt en niet wilt. Je bent al een eind op weg.
Ik hoop dat je deelname aan dit forum je verder op je weg kan helpen. De herkenning, het besef dat je niet de enige bent.
Voel je vrij om te vragen en om mee te doen met de 'gesprekken'. :)
en de leraar die mij altijd placht te dreigen: 'jongen, jij komt nog op het verkeerde pad'
kan tevreden zijn en hoeft niets meer te krijgen, dat wil zeggen: hij heeft toch gelijk gehad.

(lennaert nijgh)

AceVentura

Welkom op het forum Sushi,  :cake: :cake: :cake: :cake: (leuke naam trouwens :) ).

Bedankt voor je uitgebreide verhaal, je hebt al een hoop meegemaakt. Ik weet zeker dat je hier ook een hoop (h)erkenning zal vinden, bijna iedereen zal wel bij een deel van je verhaal denken: Dat heb ik ook!

Heel goed dat je de stap hebt gezet om je hier te registreren en je verhaal met ons te delen.
Misschien is het goed om eens voor jezelf te kijken wat nou goed voor jou is? Die vraag kan je zo breed maken als je zelf wil. Wat is goed voor jou in je relatie? Wat is goed voor jou op seksueel vlak? Wat is goed voor jou ... vul zelf maar in. Sta jezelf toe om te dromen en zonder beperkingen je gedachten te laten gaan en te zien waar ze uit komen.
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

Koffie

Ik herken best veel in je verhaal, behalve dan dat ik me tijdens mijn relaties (de laatste was in 2007) nog niet bewust was van mijn aseksualiteit. Ik kende het niet, kon het wel een beetje omschrijven, maar ik had er nog geen woord voor. In die tijd mocht ik ook nog veel minder mezelf zijn, dan ik nu mezelf ben. Ik probeerde me altijd enorm aan te passen om maar geliefd te zijn, om goed te zijn. Ik wist in allerlei opzichten niet beter dan ik was een fout soort mens. Uiteraard is dat een doodlopende weg.

Vaak kennen mensen het bestaan van aseksualiteit niet, zo ook huisartsen. Met mijn eigen huisarts heb ik het er nooit over gehad. Daar is ook geen aanleiding toe. met andere hulpverleners is het wel ter sprake gekomen en dat was niet altijd zinvol.

Ik begrijp echt dat dat 'half uurtje je plicht doen' je niet meer lukt. Ik heb dat ook gedaan, vanuit schuldgevoel, vanuit angst voor het verlies van de relatie, vanuit mezelf niet accepteren, vanuit onbegrip voor mezelf. Ook toen ik al langere tijd geen relatie had dacht ik eerst nog dat ik wel seks zou kunnen hebben, als een relatie dat verlangde, maar later is dat idee me helemaal tegen gaan staan. Seks is zo 'niet ik', dat ik mezelf geweld aan zou moeten doen om seks te hebben. Dat wil ik voor mezelf niet meer en het idee dat ik een partner zou hebben die dat van me verlangde, kan ik ook niet meer rijmen met liefde en respect.

Er zijn aseksuelen voor wie dit heel anders is, er zijn ook aseksuelen die met plezier seks hebben, maar ik ben dat niet.

Dus ik begrijp dat dat tussen jou en je partner, voor wie seks duidelijk heel belangrijk is, een heel erg lastig punt is. Jullie hebben er eerder over gesproken, maar dat was heel beladen. Dat maakt het lastiger om het weer ter sprake te brengen. Nu worden dingen vaag gehouden: We zien wel. Maar dat geeft geen duidelijkheid. Je weet dan niet waar je heen gaat in de relatie. Wat je kunt geven, want je kunt verwachten. Ik denk dat de enige manier om wat meer op koers te komen is dat er echt een keer gepraat wordt. Het 'We zien wel' van je man geeft waarschijnlijk ook zijn onzekerheid weer. want, wat als er geen seks meer is? Dat is een eng idee. Wat dan? Stopt de relatie? Zo niet, hoe dan verder?
Jullie kunnen best nog lang zo doorgaan, maar of dat uiteindelijk de relatie goed doet, is ook de vraag. The elephant in the room. Iemand zal moeten beginnen dit onderwerp bespreekbaar te maken en als je man dat niet is, ben jij dat. Nu draaien jullie om de hete brij heen, rondjes rondom de olifant.
Maar ik begrijp dat dat heel moeilijk is, want als de boel echt op tafel komt, ben je een weg ingeslagen, maar je weet niet of je daar samen uit komt. het punt is alleen: dat weet je nu ook niet. Maar zwijgen betekent blijvende onzekerheid en ook niet de kans om elkaar op de een of andere manier wel te vinden, op een weg naar de toekomst.

Hoe wil jij zelf verder? Wat wil jij wel, wat niet? En hij? Dat zijn ook geen dingen waar je in 3 weken uit bent, dat heeft tijd nodig.

En geloof me, ik ben dolblij dat ik geen relatie heb en niet voor dit soort gesprekken en uitdagingen sta. Communicatie is gewoon heel moeilijk.
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

Anniek

Ik herken mezelf heel erg in het verloop van het hebben van seks omwille van je partner. Hoe dat steeds zwaarder gaat wegen en steeds meer stress oplevert. Ik kwam er rond mijn 25e achter dat ik aseksueel was, nadat er een donkere wolk boven mijn relatie was ontstaan door schuldgevoelens rond seks. Ik kan me niet voorstellen hoe zwaar het moet zijn geweest voor jou omdat tientallen jaren vol te houden.

Dit klinkt misschien een beetje raar, maar heb je er aan gedacht om jouw verhaal hier aan je man te laten lezen? Het legt zo duidelijk het hele verhaal uit, en dat je wel van hem houdt maar dat je hiermee erg in je maag zit. Ik stel me voor dat het voor hem ook wat meer context geeft dan die emotionele uitbarsting die je beschrijft.

BjornAgain

Inderdaad welkom sushi.

Wat een verhaal maar goed dat je het deelt.  Hopelijk vind je hier handvatten hoe je het er toch met je partner over kunt gaan hebben.

Sushi

Lieve Luitjes,

Dank jullie wel voor het welkom heten, de fijne reacties en vooral dat er herkenning is bij jullie in mijn verhaal. Dit laatste is misschien logisch, maar voor mij een warm bad en een vorm van thuis komen omdat jullie daadwerkelijk "mijn" gevoelens en belevingen herkennen of voor kunnen stellen.

@Kim10: Juist recht door zee, open- en eerlijkheid waardeer ik zeer, dus geen probleem hoor, graag zelfs!
De buitenwereld ziet mij als een sterk, dominant, zelfverzekerd persoon, maar in werkelijkheid ben ik erg onzeker, bang fouten te maken, verkeerde dingen te zeggen, teleur te stellen en niet lief, leuk en mooi gevonden te worden. Deze 2 Sushi's zijn, of eigenlijk spelen, is doorvermoeiend, maar verklaart misschien wel mijn afhankelijke opstelling? Ow ja, continue twijfelen, ook zo'n typisch mijn-ding.
Mijn man een seksuele verhouding met iemand anders zou ik niet aankunnen en zou ook absoluut geen rust brengen bij mij, dat weet ik wel zeker. De relatie is dan voor mij ten einde.

@Jaap:
Het is inderdaad erg fijn, de herkenning van andere in mijn verhaal, want het is een erg eenzaam bestaan in werkelijkheid op dit gebied met al het "seks is geweldig" om je heen. Zowel in tijdschriften, radio,  tv en (stoere) verhalen van andere. Ik voel me altijd erg ongemakkelijk, een vreemde eend in de bijt en schuldig als zoiets voorbij komt (vooral op tv) en mijn man is dan ook in de buurt.

@Lytsedraak:
Het uit de kast komen was zeker zwaar, hikte er al zolang tegenop, maar toen de bom barste bij mij, speelde er ook andere (kleine) dingen mee, dat het 100 op een hoop werd wat ik eruit gooide in sneltreinvaart. Dus echt erover gepraat en/of uitgelegd heb ik het niet. Wel denk ik dat het geen verrassing voor hem was en het ook enigszins heeft geaccepteerd, maar het vreet aan me dat het niet duidelijk is be- en uitgesproken, dus ik moet hier echt iets aan gaan doen, voor zowel hem als voor mezelf.
Mag ik vragen waarom jij bepaalde dingen nog niet hebt verteld inzake je masker en trucjes, want uiteindelijk heb je dat allemaal speciaal gedaan voor hem, om hem te plezieren, net als ik, toch? Of speelt ook mee dat je dan bang bent hem te verliezen?

@Sharkie:
Ja, je hebt gelijk hoor, aan deze onzekerheid van mijn kant en misschien nog hoopvolle verwachtingen van zijn kant, moet een einde gaan komen voor ons beide. Op deze manier leven vreet energie en zorgt voor veel stress en onrust bij mij.
Tja, dat medicijn inderdaad... Het was een aparte/bijzondere huisarts zullen we maar zeggen.

@Edewecht:
Wat super fijn dat jij uit mijn verhaal haalt dat ik inmiddels toch wel zover ben gekomen dat ik weet wat ik wel en niet meer wil en dat er snel iets moet gebeuren qua openheid en duidelijkheid met en naar mijn man toe.
Dit is ook inderdaad zo, want ik trek het echt niet meer om het masker op te blijven zetten, ook niet af en toe. Mijn man moet weten waar hij aan toe is met mij en een eigen keuze voor zijn eigen toekomst kunnen maken, met of zonder mij.

@AceVentura:
Dank je wel, erg fijn om nu ook daadwerkelijk aanwezig te kunnen en mogen zijn in deze groep.
Ja precies, daar zeg je zoiets: "Wat wil ik...". Daar sta ik eerlijk gezegd zo min mogelijk bij stil en denk daar liever niet over na. Wat een ander wil en verwacht is hetgeen mij altijd bezig houdt, dus dat valt niet mee om op die manier te gaan denken en kijken.
Wel ben ik nu zover gekomen dat ik weet dat ik dit niet meer kan en wil, maar daarvoor moest ik eerst ver over mijn eigen grenzen heen gaan blijkbaar.

@Koffie:
Ow, ow, wat heb ik genoten van al jou verhalen en reacties op dit forum, ik hing aan je lippen (virtueel dan). Alles zo open, eerlijk, duidelijk en vaak heel herkenbaar voor mij. Jij hebt alles zo goed op een rijtje, tenminste, zo komt het op mij over. Je bent een voorbeeld voor mij, hoe duidelijk dat je alles ziet, omschrijft en daarnaar leeft.
Ook je reactie op mijn lange lel verhaal pak je zo mooi compact samen met hele duidelijke opmerkingen.
Dat ik mezelf als aseksueel zie/heb geaccepteerd is ook nog niet zolang geleden hoor, zo'n 1,5 jaar nu ongeveer en dat viel me zwaar omdat ik toen eigenlijk wel zeker wist alles geprobeerd te hebben en dat er echt niets aan (mij) te veranderen was op zowel psychisch als medicinaal gebied.
Het is absoluut waar dat er iets moet gaan gebeuren, want dit is niet meer vol te houden. Hetgeen ik nog niet had vermeld is dat we verhuisplannen hebben binnen nu en een klein jaartje schat ik. Er zijn nog geen stappen ondernomen, maar dit zijn serieuze (toekomstige) stappen en is eigenlijk voor mij de hoofdreden waarom ik nu eerlijkheid, openheid en duidelijkheid wil scheppen. Voor die tijd moet hij een eigen keuze kunnen maken om wel of niet samen verder te gaan.

@Anniek:
Ik had niet verwacht dat juist het stukje "schijn ophouden/doen alsof" voor de partner zo herkenbaar zou zijn voor andere. Aan de ene kant heel naar, aan de andere kant zo fijn te weten dat ik niet de enige ben.
Al die tijd ben ik blijven hopen dat het bij mij (weer) goed/terug zou komen en voor je het weet ben je dan heel wat (verloren) jaren verder. Het is nu ook niet meer vol te houden hoor, ik ben te lang over mijn grenzen heen gegaan en wil voorkomen dat dit ten kostte gaat van onze goede relatie.
Nou, daar zeg je wat inderdaad, mijn hele verhaal hier aan hem laten lezen! Ik heb er vannacht letterlijk van wakker gelegen, van jou tip/idee. Ook jullie reacties erop zal voor hem misschien nog iets meer duidelijkheid scheppen. Ook kan ik hem eventueel wijzen op het forum gedeelte "bekeken van de andere kant" waar hij voor zichzelf misschien herkenning en erkenning kan vinden.
Ik denk dat ik dit ga doen het weekend. Bij het idee alleen heb ik nu al vreselijke hoofd- en buikpijn, maar het is wel DE manier om duidelijk over te komen, zonder woorden...

@BjornAgain:
Dank je wel. Inmiddels ben ik een stukje verder in de ontwikkeling om duidelijkheid te gaan scheppen voor ons beide. Nu nog de stap zetten...


AceVentura

Citaat van: Sushi op april 10, 2021, 10:30:52 AM
@Kim10: Juist recht door zee, open- en eerlijkheid waardeer ik zeer, dus geen probleem hoor, graag zelfs!
De buitenwereld ziet mij als een sterk, dominant, zelfverzekerd persoon, maar in werkelijkheid ben ik erg onzeker, bang fouten te maken, verkeerde dingen te zeggen, teleur te stellen en niet lief, leuk en mooi gevonden te worden. Deze 2 Sushi's zijn, of eigenlijk spelen, is doorvermoeiend, maar verklaart misschien wel mijn afhankelijke opstelling? Ow ja, continue twijfelen, ook zo'n typisch mijn-ding.
Mijn man een seksuele verhouding met iemand anders zou ik niet aankunnen en zou ook absoluut geen rust brengen bij mij, dat weet ik wel zeker. De relatie is dan voor mij ten einde.
Twee versies van jezelf in stand houden is inderdaad erg vermoeiend. Ik heb dat zelf ook een tijdje gehad toen ik nog in de kast zat, en ik de aseksuele kant van mij steeds meer aandacht gaf door naar meetings te gaan enzo. De vraag is: Hoe zou de authentieke Sushi eruit zien? Is dat een van deze twee Sushi's, of misschien een combinatie van die eigenschappen?

Citeer
@AceVentura:
Dank je wel, erg fijn om nu ook daadwerkelijk aanwezig te kunnen en mogen zijn in deze groep.
Ja precies, daar zeg je zoiets: "Wat wil ik...". Daar sta ik eerlijk gezegd zo min mogelijk bij stil en denk daar liever niet over na. Wat een ander wil en verwacht is hetgeen mij altijd bezig houdt, dus dat valt niet mee om op die manier te gaan denken en kijken.
Wel ben ik nu zover gekomen dat ik weet dat ik dit niet meer kan en wil, maar daarvoor moest ik eerst ver over mijn eigen grenzen heen gaan blijkbaar.
Dan word het hoog tijd daar eens wel bij stil te staan, zelf ben je immers de belangrijkste persoon in je eigen leven ;). Begin met iets kleins en simpels zodat je eraan kan wennen. De voorbeelden die ik gaf zijn natuurlijk best grote vragen, maar wat zou een kleinere vraag zijn die je wel kan beantwoorden?
Weten wat je niet wil kan net zo belangrijk zijn als weten wat je wel wil, dus dat is ook goed om te weten :klap:. Als je weet wat goed voor jou is kan je hopelijk ook beter de grenzen aan gaan geven zodat je daar niet overheen hoeft te gaan.
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

AceOfCups

Welkom Sushi!

Wat een situatie waar je in zit, en dat al zo lang. Of 'zit'; er is al behoorlijk wat in beweging gekomen zo te lezen. Fijn dat je het hier wilt delen, hopelijk helpt het je bij dit proces. Net als de anderen herken ook ik veel uit jouw verhaal. Ik wens je toe dat je er goed over kan praten met je man. Misschien is het goed voor jullie situatie dat hij er ook eens wat over leest. Misschien gaat het dan op een andere manier leven voor hem, dat hij in ieder geval begrijpt dat geen verlangen niet hetzelfde is als geen liefde. Misschien haalt dat ook voor jou wat druk weg. Het zou mooi zijn dat jullie elkaar op een of andere manier weer kunnen vinden; er ligt zo te lezen een mooie basis, alleen dit ene....
Ecce homo

Lytsedraak

Citaat van: Sushi op april 10, 2021, 10:30:52 AM
Lieve Luitjes,

Dank jullie wel voor het welkom heten, de fijne reacties en vooral dat er herkenning is bij jullie in mijn verhaal. Dit laatste is misschien logisch, maar voor mij een warm bad en een vorm van thuis komen omdat jullie daadwerkelijk "mijn" gevoelens en belevingen herkennen of voor kunnen stellen.

@Lytsedraak:
Het uit de kast komen was zeker zwaar, hikte er al zolang tegenop, maar toen de bom barste bij mij, speelde er ook andere (kleine) dingen mee, dat het 100 op een hoop werd wat ik eruit gooide in sneltreinvaart. Dus echt erover gepraat en/of uitgelegd heb ik het niet. Wel denk ik dat het geen verrassing voor hem was en het ook enigszins heeft geaccepteerd, maar het vreet aan me dat het niet duidelijk is be- en uitgesproken, dus ik moet hier echt iets aan gaan doen, voor zowel hem als voor mezelf.
Mag ik vragen waarom jij bepaalde dingen nog niet hebt verteld inzake je masker en trucjes, want uiteindelijk heb je dat allemaal speciaal gedaan voor hem, om hem te plezieren, net als ik, toch? Of speelt ook mee dat je dan bang bent hem te verliezen?

Ik stuur je een persoonlijk berichtje.