Zelfliefde en zelfacceptatie

[Furchter]

Hey iedereen, allereerst wat achtergrond voor hoe ik op dit onderwerp terecht ben gekomen: toen ik erachter kwam dat ik geen seks wilde met een meisje waar ik wel verliefd op was en dolgraag mee wilde knuffelen en praten, kwam ik de term aseksueel tegen en voelde het best wel als een schok voor mij. Ik was namelijk eerder in m'n leven wel al een aantal keer verliefd geweest op meiden en dacht dat ik 'gewoon' hetero was. Ik vond het niet leuk om onder ogen te moeten zien dat ik 'anders' ben en dit te accepteren inclusief wat dit betekent voor mijn toekomst op liefdesgebied.

Ik voelde me somber (had ook met coronamaatregelen te maken) en zocht de wetenschap op voor hulp. Ik kwam nuttige info tegen: voldoende slaap/goed ritme, bewegen (het liefst in het zonnetje vanwege vitamine D). Ook het tegengaan van overmatige gebruik van social media/nieuws, omdat het verslavend is en we te weinig tijd nemen om al die informatie te verwerken. Ook leerde ik waarom mensen piekeren, namelijk als een mechanisme om om te gaan met angst. Ik leerde het idee kennen dat je verslaafd kan zijn aan denken. Als jij namelijk denkt, heb jij de controle. Ook als je denkt/piekert terwijl je bewuste dit helemaal niet wil, vind je onbewuste het idee dat je geen controle hebt en de verslaving aan denken loslaat minder comfortabel dan wanneer je wel de controle hebt. Ik ben vervolgens gaan mediteren en leerde de Wim Hof Methode kennen. Ik begon me beter te voelen, maar vond het tegelijkertijd als rationeel iemand toch maar allemaal een beetje vaag.

Ik ben toen begonnen aan het boek Verslaafd aan Liefde van Jan Geurtz. Dit boek heeft als stelling dat we een fundamentele zelfafwijzing hebben opgebouwd in onze kindertijd en dat we op zoek zijn naar anderen om ons erkenning en liefde te geven om ons niet rot te voelen over die fundamentele zelfafwijzing. Door middel van (spirituele) meditatie kan je leren dat je geen anderen nodig hebt om je goed te voelen en dat je je in je eentje niet per se eenzaam hoeft te voelen. Dit is een beetje kort door de bocht wat ik tot nu toe uit het boek haal (heb het ook nog niet helemaal uit hoor), maar vind het wel interessant. Ik had vroeger helemaal niks met meditatie/spiritualiteit, maar vanuit psychologie ben ik er dus op gekomen en vind het ondanks dat ik het nog steeds een beetje vaag vind, een interessant onderwerp wat wel degelijk heeft bijgedragen met wat lekkerder in m'n vel te zitten.

Lang verhaal haha, maar aangezien veel mensen hier misschien met zichzelf in de knoop zitten of zoeken naar manieren om zich minder eenzaam te voelen wil ik het hier toch delen om wellicht iemand te helpen. Daarnaast ben ik benieuwd hoe jullie hierover denken. Wat zien jullie als spiritualiteit? En voor de mensen die mediteren: hoe doe je dat en wat haal je daaruit? Ik ben ook benieuwd of mensen andere manieren hebben om meer zelfliefde of zelfacceptatie te ervaren.

[Edewecht]

Hallo Furchter,
Ik herken je verhaal, of in ieder geval delen ervan. Omdat je vraagt hoe anderen denken over spiritualiteit, meditatie, zelfliefde, wil ik er graag kort op ingaan.

Tot ver in m'n dertiger jaren voelde ik me ongelukkig, niet-compleet, eenzaam, omdat ik geen vriendje (relatie) had. Met allerlei gedachten en oordelen die daarbij hoorden: 'ik doe het niet goed', 'ik ben niet goed genoeg', 'het lot/het leven draait mij een loer' enz. enz.
Daarnaast was ik ook eigenlijk altijd wel bezig met persoonlijke ontwikkeling, groei, bewustwording, via allerlei schooltjes en groepjes die soms wel, soms niet goed bleken te zijn voor mij. Ik moest, vond ikzelf, immers een beter mens worden, en als ik 'beter' was, zou een relatie wel aan me toevallen.
Maar dat gebeurde maar niet. Tot het geleidelijk tot me doordrong dat ik niet ongelukkig hoefde te zijn omdat ik alleen was. Ik ben gelukkig of ongelukkig, geslaagd of niet geslaagd, eenzaam of niet eenzaam, los van het feit dat ik een relatie zou hebben.
Dat inzicht gaf me veel rust. Je zou het bijna een besluit kunnen noemen: ik laat me niet langer ongelukkig maken door het feit dat ik alleen ben.
Dat was een keerpunt in mijn leven. Ik was geen slachtoffer meer. Ik kon veel beter vrienden met mezelf zijn. En in elke vriendschap komen weleens wrijvingen irritatie of ruzies voor, dus ook met mezelf. Maar de basis is gelegd, de basis is goed. Ik hou van mij. (Harrie Jekkers https://vimeo.com/54281648 )

Ook zag ik dat veel relaties wel in die afhankelijkheid zitten: 'jij' bevestigt 'mij', 'jij' vult 'mijn' leegte, verlangens, tekort. 'Iemand die er helemaal voor me is,' lees je vaak in contact-oproepjes. Misschien dat dit voor anderen kan werken, maar voor mij zou het een bodemloze put zijn.

Ik herinner me hoe ik, tot dan toe homo zijnde, twee meiden kende, voor wie ik speciale gevoelens had. Bij de één was het verliefdheid, verlangen, zij was zacht, warm, lief, alles wat ik niet was. Bij de ander voelde ik: jij bent rijk en ik ben rijk, en als we dat zouden kunnen delen, zou dat iets heel moois kunnen worden.

Zo zou ik willen dat een relatie eruitziet. Het is er nog steeds niet van gekomen, maar dat geeft niet. De relatie met mezelf is helemaal o.k., met ups en down, maar helemaal o.k.

Ik wil nog wel meer schrijven, o.a. over meditatie, maar ik moet nu de deur uit. Later verder.
warme groet!

[AceVentura]

Leuk je weer te zien Furchter

Zelfliefde en zelfacceptatie zijn ongeveer de belangrijkste dingen, dan pas kan je vanuit je eigen innerlijke kracht de wijde wereld in. Er zijn een hoop clichés op dit gebied die vaak cliché zijn omdat ze een grote kern van waarheid hebben. Het liedje waar Edewecht al aan refereert is volgens mij een klassieker op dit gebied die het mooi verwoord. Kleine zijstap: De video waar Edewecht naar verwijst is een opname uit een van Harrie's theatershows. Hij heeft ook een studio opname gemaakt die misschien nog wel mooier is, die is vast ook nog wel ergens te vinden.

De weg naar zelfliefde en zelfacceptatie is denk ik voor iedereen anders, iedereen heeft wel een ander deel waar dat meer moeite kost. Met spiritualiteit op zichzelf heb ik niet zo heel veel, maar ik merk ook dat iedereen daar anders tegenaan kijkt. Zo kan ik zelfhypnose toepassen, en anderen noemen dat mediteren. Ik doe ook aan vrij dansen, ik zie het als gewoon leuk vermaak, en anderen hebben daar spirituele ervaringen bij.
Belangrijk in mijn weg was de realisatie dat iedereen goed is zoals die is. Dat klinkt simpel maar is het niet, want dat gaat dus niet alleen over wat je van jezelf vind maar ook van mensen om je heen. Daardoor kan je het ook als spiegel gebruiken: Merk je dat je een bepaald oordeel hebt over iemand die je tegenkomt? Welke oordeel heb je daarover bij jezelf? We projecteren vaak onze eigen belevingen op de wereld om ons heen en daar bewust naar kijken leert je soms meer over jezelf dan over de ander. En hoeveel mooier zou het zijn als je zowel jezelf als de wereld om je heen zonder oordeel zou bekijken?
Het is soms moeilijk voor te stellen in een wereld waar iedereen alleen de perfecte kan van zichzelf wil laten zien, maar iedereen heeft z'n problemen. Sterker nog, die problemen lijken soms erg veel op elkaar.
Ook hier weer: Bewandel jouw eigen weg, want niets is goed of fout, het enige wat belangrijk is is dat je jouw weg vind en volgt.

Wat mij ook kan helpen is muziek, sommige nummers daarvan vind je terug hier op het forum (in dit topic: https://du.asexuality.org/forum/index.php?topic=4114.0). Recent kwam ik weer eens Perfect Scar van K's choice tegen, daarin zit de boodschap: Iedereen heeft zo z'n littekens, sommigen van buiten sommigen van binnen, maar ze horen bij jou en maken je tot wie je bent. (Voor wie het op wil zoeken, let op: het is wel een  nummer )

[femke123]

Hey Furchter!

Interessant topic. Wat je zegt over verslaafd aan denken en piekeren vanwege de controle willen hebben denk ik zeker dat dit klopt. En herken ik mij ook in. Ik ben erg geinteresseerd in zelfliefde en zelfacceptatie. Ik ben nu een boek aan het lezen "zelfcompassie" van Kristin Neff. Ze heeft ook een ted talk, die het mooi samenvat. Het schijnt dat af en toe jezelf een knuffel geven als je het moeilijk hebt, oxytocine vrij laat komen wat vervolgens weer zorgt voor meer zelfcompassie. En lieve woorden spreken naar jezelf. Wel een beetje ongemakkelijk maarja als het helpt dit principe heeft te maken met het feit dat we zoogdieren zijn.
Ook doe ik normaal gesproken hatha yoga en soms yoga nidra alleen ervaar ik hier nog niet iets spiritiueels van. Ik vind het vooral ontspannend. Af en toe meditatie om in slaap te komen. Ik doe dan de bodyscan of een geleide meditatie. Wat voor (spirituele) meditatie doe jij?
Over wat ik zie als spiritueel, is dat denk ik het uitgaan van dat er energieën om ons heen zijn en dat je die door bepaalde technieken/middelen kan beinvloeden. Ik zie persoonlijke ontwikkeling niet perse als iets spiritueels maar meer als iets cruciaals. Maar misschien heb ik de definitie mis.

Groetjes

[Edewecht]

Ik ben toen begonnen aan het boek Verslaafd aan Liefde van Jan Geurtz. Dit boek heeft als stelling dat we een fundamentele zelfafwijzing hebben opgebouwd in onze kindertijd en dat we op zoek zijn naar anderen om ons erkenning en liefde te geven om ons niet rot te voelen over die fundamentele zelfafwijzing. Door middel van (spirituele) meditatie kan je leren dat je geen anderen nodig hebt om je goed te voelen en dat je je in je eentje niet per se eenzaam hoeft te voelen.

... en naar aanleiding hiervan ga ik verder.

Ik ken het boek niet, ik ken Jan Geurtz van horen zeggen (geeft hij niet workshops in België?), maar ik ken de gedachtengang heel goed!

Dezelfde gedachtengang heb ik namelijk mogen ontmoeten bij mannenwerk.nl, waar ik geregeld aan workshops deelneem. Nee, geen houthakkende en zweethut-zittende kracht-mannen, maar bezinning, ontmoeting en stilte.
Deze workshops waren en zijn heel waardevol voor me. Zelfliefde en zelfacceptatie komen er ruimschoots aan bod.

En meditatie? Oeps, moeilijk woord hoor.
Al zoveel meningen gehoord over wat meditatie is en wat het niet is! Volgens mij is het allemaal waar. En allemaal niet waar.

Wat ik persoonlijk ervaar:
ik voel me door meditatie niet altijd 'goed'. Het kan zijn dat meditatie juist verdriet, kwaadheid, angst, weerstand e.d. oproept. Dan is dat wat op dat moment aan de orde is.
Voor mij is meditatie dan: alles wat zich aandient (vrede, onrust, irritatie, geluk) begroeten. Zonder oordeel.

Dat 'zonder oordeel' kan op zich al weer moeilijk zijn, want we hebben vrijwel altijd een oordeel over alles wat met ons gebeurt. Dan probeer ik geen oordeel te hebben over het feit dat ik een oordeel heb. Dus ook het oordeel begroeten. En zo zak ik steeds een laagje verder in een basis-rust.

Meditatie hoeft (voor mij) niet altijd ergens naar toe. Het hoeft niet doelgericht te zijn. Dat is (voor mij) het wezen van meditatie: zijn, punt.
Paradoxaal, ja. Want om 'zijn = niet willen' te bereiken (doel), mediteer je.

En zo ploeteren we ons vooruit.

[Furchter]

Leuk om te horen dat dit onderwerp hier wel leeft.

AceVentura, helemaal mee eens. Het gekke van ontwikkeling is dat je soms juist even stil moet staan van wat je nou doet en waarom en zonder oordelen daar rust mee leert te vinden voordat je vooruit kan

Femke, interessant! Ik volg nu wekelijks een cursus Ademhalingsoefeningen en doe daar de Wim Hof Methode, verschillende ademhalingsoefeningen en soms yoga oefeningen. Daarnaast doe ik 'gewone' meditatie (weet niet hoe het anders heet, simpelweg focussen op m'n adem en proberen al m'n gedachtes voorbij te laten gaan) en bodyscan heb ik ook wel eens gedaan om in slaap te komen, maar na een tijdje vergeet ik het gewoon te doen (terwijl ik het wel fijn vind om in slaap te vallen haha). Betreft spiritualiteit zegt Wikipedia het volgende: 'Spiritualiteit heeft in de breedste zin te maken met zaken die de geest (Latijn spiritus) betreffen. Het woord wordt op vele manieren gebruikt en kan te maken hebben met religie of bovennatuurlijke krachten, maar de nadruk ligt op de persoonlijke innerlijke ervaring'. Beetje vaag naar mijn mening, maar net als met de vraag wat kunst is bv. lijkt dit me iets wat iedereen voor zichzelf bepaald. Persoonlijke ontwikkeling is zeker belangrijk.

Edewecht, fijn om te horen dat je je rust nu hebt gevonden! Betreft meditatie heb ik hetzelfde. Ik probeer rust te ervaren, maar daarbij komen allerlei gedachtes voorbij, waarvan veel niet positief (ik moet dit nog doen, dat nog doen en op een wat dieper niveau onzekerheden en angsten). Ik probeer net als jij die zonder oordeel te begroeten en vervolgens terug te focussen op m'n adem. Na een tijdje worden de gedachten dan steeds minder en voel ik mij helemaal rustig. Het is inderdaad paradoxaal, maar door niet bezig te zijn met 'ik moet rust hebben', krijg je het juist ja. Net zoals 'niet denken aan een roze olifant' denken je niet helpt met niet denken aan een roze olifant