NOA campagne rond conversietherapie voor/'genezing' van aseksualiteit

[Speaker]

Met de NOA zijn we bezig met het opstarten van een campagne rond conversietherapie voor/'genezing' van aseksualiteit. Als onderdeel hiervan zijn we op zoek naar iemand die (al dan niet anoniem) diens verhaal wil doen over een ervaring met een zorgverlener die bijv. een behandeling of medicatie heeft aangeboden als poging tot 'genezing' van aseksualiteit. We willen dit ervaringsverhaal namelijk gebruiken om op sociale media aandacht te vragen voor medicalisering van aseksualiteit. Je mag zelf kiezen om je verhaal zelf op te schrijven, waarna wij het publiceren op de sociale media en/of website van de NOA, of dat we je interviewen en er zelf een tekstje van maken (wat je daarna uiteraard mag lezen ter goedkeuring).

Heb je interesse, mail dan naar info@aseksualiteit.nl

[AceVentura]

Goed dat jullie hier aandacht aan besteden

Ik ben ook wel benieuwd naar hoe vaak dit voor komt. Je leest hier wel eens verhalen van seksuologen die verkeerde adviezen geven doordat ze aseksualiteit niet kennen, maar dat zie ik meer als gebrek aan kennis dan als opzettelijke conversie therapie.

[Kim10]

Hoi Speaker, goed dat jullie hier aandacht aan besteden. In de fundamentele hoek moet je zoeken, denk ik, naar slachtoffers van conversie therapie. ik heb wel homoseksuele mannen gekend die dit hebben meegemaakt. A-seksuelen die naar de psychiater gingen of werden gestuurd ken ik niet. Niet persoonlijk bedoel ik.

[Koffie]

Heel goed dat jullie hier aandacht aan besteden, maar ik schik ook. Want ik wist dat dat voorkwam bij homoseksualiteit... maar aseksualiteit is nog zo onbekend, dat ik eigenlijk dacht dat ze dat bij aseksuelen niet doen. Domweg omdat men er niet van weet.

Maar helaas zit ik kennelijk mis.....

Ik heb er zelf geen ervaring mee. Ook niet in mijn omgeving, want in mijn omgeving ven ik de enige van wie ik weet dat ik A ben.

In een therapie is mijn aseksualiteit wel benoemd, maar nooit echt serieus besproken. Op een gegeven moment begon de therapeut allerlei vooringevulde vragen te stellen, die hij 'explorerende' vragen noemde. Eentje was: Dan ben je dus eigenlijk nog een heeeeel klein meisje? Ik werd boos en vroeg of hij zulke vragen ook gaat stellen aan iemand die zegt lesbisch te zijn. Enfin, dat werd geen gezellig gesprek, hij was beledigd en hij zei dat ik maar een relatie moest zoeken met een natuurtype, want die geitenwollensokkentypes hebben niet zo veel met seks.

Maar dat was voor mij geen conversie, dat wat eerst heel vervelend maar uiteindelijk heeft het mij alleen sterker gemaakt. Want ja, ik ben A. Nee, ik ben geen klein meisje. Ik ben mezelf. En dat is goed.

[Speaker]

In een therapie is mijn aseksualiteit wel benoemd, maar nooit echt serieus besproken. Op een gegeven moment begon de therapeut allerlei vooringevulde vragen te stellen, die hij 'explorerende' vragen noemde. Eentje was: Dan ben je dus eigenlijk nog een heeeeel klein meisje? Ik werd boos en vroeg of hij zulke vragen ook gaat stellen aan iemand die zegt lesbisch te zijn. Enfin, dat werd geen gezellig gesprek, hij was beledigd en hij zei dat ik maar een relatie moest zoeken met een natuurtype, want die geitenwollensokkentypes hebben niet zo veel met seks.

Sorry om te horen dat je dit hebt meegemaakt. Ik kan mij voorstellen dat het nog steeds een nare ervaring was om mee te maken.

Ik ben ook wel benieuwd naar hoe vaak dit voor komt. Je leest hier wel eens verhalen van seksuologen die verkeerde adviezen geven doordat ze aseksualiteit niet kennen, maar dat zie ik meer als gebrek aan kennis dan als opzettelijke conversie therapie.

Dat laatste maakt het ook lastig duiding te geven. Ik heb al een aantal verhalen gehoord/gelezen waar mensen vertelde dat ze aseksueel zijn en hun behandelaren het niet (er in) 'geloofde'. Jammer genoeg zijn er helaas geen cijfers. Ook vraag ik mij af hoeveel je kan wijten aan gebrek aan kennis. Er is al aardig wat gepubliceerd in vakliteratuur. Daarnaast heb ik behandelaren gehad die open mindend, belangstellend en accepterend waren (waarvan ik weet dat ik van veel geluk kan spreken).

In de fundamentele hoek moet je zoeken, denk ik, naar slachtoffers van conversie therapie.

Dit is moeilijk om te zeggen of het voornamelijk in de fundamentele hoek voorkomt. In Nederland zijn er bijna geen onderzoek gedaan naar conversietherapie in het algemeen. De onderzoeken betreven voornamelijk onderzoek door journalisten en het onderzoek in opdracht van de 2de kamer. In beide gevallen wordt er voornamelijk gekeken naar religieuze gemeenschappen (om logische reden), maar reguliere gezondheidzorg word niet meegenomen. Dit betreft niet alleen voor aseksualiteit, maar denk ook aan mensen met een intersekse conditie of non-binaire personen, waar ook veel ervaringen op dit gebeid zijn.

In het onderzoek in opdracht van de 2de kamer wordt trouwens de volgende definitie aangehouden voor conversietherapie:

1) De expliciete, aanhoudende, bewuste inspanningen om een niet-heteroseksuele gerichtheid te onderdrukken of te veranderen.

2) De pogingen om iemands seksuele gerichtheid te 'onderdrukken, ontmoedigen of veranderen' die minder duidelijk en heimelijker van aard zijn, waardoor iemand zich al dan niet bewust gedwongen voelt om zijn niet-heteroseksuele gerichtheid te onderdrukken of te veranderen en daarmee niet te komen tot een volledige acceptatie van zijn/haar geaardheid.

Er zijn trouwens al een aantal verhalen van aseksuele die het enigszins hebben meegemaakt in Nederland. Lees bij voorbeeld de verhalen van Brigitte en Vanessa in Psychologie Magazine (Edewecht heeft scans op het forum gezet: https://du.asexuality.org/forum/index.php?topic=6612.msg169915#msg169915). Die voldoen enigszins met de definitie.
Daarnaast blijkt uit het Britse onderzoek 'National LGBT survey 2017' van UK Goverment Equalities Office onder andere dat aseksuele het meest conversietherapie hebben aangeboden gekregen of doorlopen hebben dan andere seksualiteiten en opvallend veel negatieve reacties krijgen van professioneels over hun seksualiteit.

[Koffie]

Even terugkomend op mijn citaat zonder het weer te citeren. Ja, het was vervelend. Ik dacht dat het veel meer geaccepteerd was door mijn therapeut, al had hij nooit, wat ik gevraagd had, op de Aven-website gekeken. Daar had hij geen tijd voor, zei hij. Oke. Dan niet. Maar toen bleek dus dat hij er hele andere gedachten bij had en dat is aan de ene kant begrijpelijk, maar aan de andere kant: ik had er voldoende over uitgelegd.

En ik heb er verder geen last van. Het was even vervelend, maar ik dacht een paar heel on-aseksuele woorden (fuck you!!) en heb mezelf gewoon weer opgericht. Ik ben wie ik ben, ik mag dat zijn. Hij zei dat dat overdracht was omdat mijn ouders het niet geaccepteerd zouden hebben. Maar dat is ook iets waar ik helemaal niets mee kon en waar hij me alleen de mond mee probeerde te snoeren. Ik vermoed, dat mijn ouders het niet begrepen zouden hebben, maar me niet accepteren of afwijzen, dat zouden ze nooit hebben gedaan. Dus dat slaat als een lul op een drumstel.

Therapie was juist belangrijk voor me, o.a. om te leren dat ik mezelf mag zijn. Ik heb heel lang een soort van schijnleven geleid als niet-aseksueel en juist dat heeft me beschadigd. Niemand kon daar wat aan doen, maar de 'ontdekking' van mijn aseksualiteit heeft een positieve bijdrage geleverd. En heus, er is geen therapeut die me dat kan afnemen hoor.

Ik denk dat het vooringenomen kijken naar aseksualiteit als een soort stoornis, maakt dat mensen zich oprecht zorgen maken en hopen dat iemand van zo'n vreselijk probleem genezen kan worden. Begrijpelijk, maar jammer.

En tegelijkertijd begrijp ik het langzamerhand steeds minder. 10 jaar geleden was er echt nog heel weinig bekend, maar tegenwoordig kun je je kennis in 5 minuutjes updaten. Je hoeft daar wat aseksualiteit betreft geen lange dure cursus voor te volgen, je gaat gewoon naar Google en naar Aven. Ik ben misschien hard, maar ik denk, dat als je hulpverlener bent en je weet nu nog niets van aseksualiteit, dan leef je toch eigenlijk wel onder een steen.....

[Edewecht]

Dit allemaal gelezen hebbende, vraag ik me af of je elke behandeling (wat je er dan ook van vindt) door een seksuoloog, meteen conversietherapie moet noemen.

[Koffie]

Nee, dat denk ik niet.
Ik wist ook niet eens dat dat er was voor aseksuelen.

Ik vermoed dat het vaak gaat om onbekendheid met aseksualiteit en soms ook het niet kunnen loslaten van het idee, dat alle mensen die gene seks willen daarvoor een onderliggend probleem hebben. En soms ook desinteresse en gewoon niet willen bijlezen.

[Kim10]

Ja dat weet ik wel zeker. Van die hulpverleners onder hun stenen. Wel een hele nare smoes; geen tijd hebben om je te verdiepen in iets dat een cliënt aanreikt. 

[Piggelot]

Ik heb inderdaad meer het idee dat het aan de kant geschoven wordt, als in dat het niet echt iets is of in ieder geval niet significant om er iets mee te doen. Ik had een psycholoog waarbij ik aseksualiteit opgooide en ze zei echt iets van dat doet er miet toe, anders moet je maar naar een seksuoloog. Voelde bij mij meer als wegschuiven omdat ze zelf niet de moeite wilde nemen om zich er in te verdiepen.

[Speaker]

Dit allemaal gelezen hebbende, vraag ik me af of je elke behandeling (wat je er dan ook van vindt) door een seksuoloog, meteen conversietherapie moet noemen.

Ik denk dat het doel van de therapie belangrijk is. Gaat het erom dat de cliënt in diens waarde wordt gelaten, er naar diegene geluisterd wordt, diens verlangens worden ontdekt en diens grenzen worden gerespecteerd, of is het de bedoeling dat de cliënt 'genezen' wordt omdat mensen zogenaamd seksuele wezen zijn?

[AceOfCups]

@Koffie: indrukwekkend verhaal wat je deelt. Ik vind dat je het mooi verwoord.

Ik heb idd ook ergens gelezen dat aseksuelen de mensen zijn die het vaakst conversietherapie aangeboden krijgen. Ergens snap ik het ook wel; het is misschien niet altijd meteen duidelijk of het iemands geaardheid is of dat er een andere oorzaak is waarom iemand geen seksuele aantrekking voelt. Wanneer het door de betreffende persoon zelf als een probleem ervaren wordt zal een 'behandeling' gericht moeten zijn op wat de echte oorzaak is. In geval van geaardheid, in dit geval dus aseksualiteit, lijkt mij dat dan het leren accepteren. Bij andere oorzaken is misschien een behandeling wel wenselijk.

[Koffie]

Maar, is dat dan conversietherapie? Ik bedoel: als iemand homo is en dat wordt niet geaccepteerd, krijgt die die 'therapie' om diens geaardheid te veranderen in het geaccepteerde hetero-plaatje. Maar daarmee wordt impliciet gezegd dat die geaardheid bestaat. Alleen, hij mag niet, hij wordt afgekeurd.

Als je zegt dat je aseksueel bent, wordt je hele geaardheid ontkend. Dat kan niet, dat bestaat niet, daar moet wat anders aan ten grondslag liggen. En daar wordt dan een 'oplossing' voor gezocht. Dat zie ik niet als conversietherapie. Dat wordt het pas, als je aseksuele geaardheid beaamd wordt, maar niet geaccepteerd.

[AceVentura]

Ik ben het hierin met Koffie eens. Het is naar mijn mening conversie therapie als ze zeggen "Je bent aseksueel, nu gaan we stappen ondernemen om je hetero/homo/bi/whetever te maken". Verkeerd gegeven adviezen door onbekendheid met aseksualiteit zijn naar mijn mening geen conversie therapie.

[Speaker]

Ik zou dat juist wel als conversietherapie zien. Ook al geloof je er niet in, je probeert nog steeds iemands niet-heteroseksuele gerichtheid aan te passen naar een gemeenschappelijk wenselijke gedrag en waardoor de persoon zichzelf niet leert accepteren. Daarnaast is het bij 'homogenezing' niet perse zo dat ze er van uitgegaan dat homoseksualiteit een geaardheid is en daarom veranderd/genezen kan worden.

Om even het onderzoek in opdracht van de 2de kamer ('Een exploratief onderzoek naar pogingen tot het veranderen van de seksuele gerichtheid en genderidentiteit in Nederland' 10-6-2020) er weer bij te halen. Bij de elementen die zij aan conversietherapie geven, wordt er niet onderschreven dat er erkent moet worden dat het om een geaardheid gaat. In hun rapport geven ze juist ook voorbeelden waar homoseksualiteit niet wordt erkent, bijv. demonuitdrijving of dat deze gevoelens uit emotionele stress-, schuld- en angstgevoelens komen.

Misschien is het ook interessant te benoemen dat ze in dit rapport aangeven aan dat er gesproken kan worden van 5 typen behandelingen onderscheiden: biologische behandelingen, gedragsinterventies, cognitieve therapieën, psychoanalyses en religieuze interventies. (blz 38)