Familiefeest

[Lizzie]

*Zaagmodus aan*
Ik ben net terug van een familie"feest", maar ik vond het zoals altijd vreselijk. De tafelschikking is elk jaar weer zo dat iedereen tegenover de partner zit. Als enige single in het gezelschap vlieg ik altijd bij de generatie van mijn ouders. Dit jaar kwam mijn neef zijn vriendin niet, dus hadden ze mij tegenover hem gezet. Alleen, die neef kan enkel praten over dingen die hem interesseren. Het thema van de dag: trouwen. Mijn nicht trouwt deze zomer, mijn zus vorig jaar, een klasgenoot uit het middelbaar volgende week. Daar zie ik dus al tegenop. Leuk hoor, al die feesten waar alle koppels het gezellig hebben. Als single ben je sowieso overal het oneven wiel aan de wagen: in de kerk, aan tafel, om te dansen, ...

Bovendien ben ik zeker niet de jongste van de familie, maar wel de enige die nog bij haar ouders woont. Iedereen heeft het over zijn eigen huishouden, eigen regels, het huis decoreren. En ik zit daar maar bij voor spek en bonen.

Ik dacht dat ik mijn aseksualiteit aanvaard had, maar op een dag als deze blijkt dus van niet. Gaat dat in jullie families ook zo? Hebben jullie tips om daarmee om te gaan? Sorry, ik ben even heel down.
*Zaagmodus uit*

[PallaS.]

Oef, Lizzie, dat klinkt als een zware avond. Ik begrijp helemaal dat je het even niet ziet zitten nu. Heel goed dat je het er uitgooit op het forum!

Helaas kan ik je weinig advies geven: ik heb situaties zoals dit tot nu toe nog weten te vermijden, want mijn familie is niet zo van de familiefeesten. Echter, er staat wel al maanden een familieborrel met aanhang op de planning (en die steeds maar uitgesteld wordt), dus ik vrees dat ontlopen niet langer een optie is, helaas... Dus ik ben eigenlijk ook wel benieuwd naar de tips van andere forumleden.

Maar in de tussentijd: het is oké om je nu gefrustreerd/boos/verdrietig/machteloos te voelen. Die pijn mag er zijn. En je bent niet alleen daarin: ik herken je pijn, en ik weet zeker dat veel anderen op dit forum het ook herkennen.

Wanneer het zeer doet, helpt het mij om verbinding te zoeken met een goede vriendin. Ik heb zelf de neiging om de pijn te verstoppen en om grote, brede muren om mezelf heen te bouwen, dus het is belangrijk om erover te blijven praten - zodat ik niet verdrink in de slotgrachten die ik zelf heb aangelegd.
Wanneer de ergste emotie gezakt is, probeer ik te onderzoeken waar exact de pijn vandaan komt, en welke gedachtenpatronen er aan ten grondslag liggen. Hierover schrijf ik in een journal (en daarover praat ik met mijn psycholoog, btw, maar dat terzijde). En vooral, hoe moeilijk het ook is, ik probeer me te richten op de dingen waarover ik wel tevreden ben in mijn leven, zodat alle negatieve gedachten niet te zwaar worden.

Want ik merk dat als ik me oké voel over mezelf en beter in m'n vel zit, dat het een stuk makkelijk is om gesprekken over stomme onderwerpen te verdragen en om te glimlachen en me geïnteresseerd voor te doen - en om gewoon lekker het gespreksonderwerp te veranderen naar iets dat ik wel interessant vind of om doodleuk met iemand anders een interessanter gesprek aan te knopen. Ik heb verdorie ook recht op een leuk gesprek, ik ben geen praatpaal! -.-

Ik hoop dat je er iets aan hebt. En vergeet niet een beetje mild voor jezelf te zijn vanavond.

[AceVentura]

Hier mag je gewoon lekker zagen als je dat wil Lizzie, in ieder geval alvast wat  om de pijn te verzachten

Het klinkt als een erg strak georganiseerde avond, en dat maakt het denk ik al wat ongemakkelijk. Ik herken wel wat je zegt als enige vrijgezel tussen de koppeltjes. Dat vind ik met oude&nieuw (toen we dat nog met grote groepen mochten vieren) ook altijd zo ongemakkelijk. Het is twaalf uur, de koppels vliegen naar elkaar toe om elkaar een gelukkig nieuwjaar te wensen ... en daar sta je dan .

Hoe veel je je eigen aseksualiteit ook aanvaard, sommige dingen zullen ongemakkelijk blijven omdat je simpelweg anders bent. Het enige wat ik me voor zou kunnen stellen is dat je dan misschien rondom dat thema van "Trouwen" gaat vertellen niet te willen trouwen, over aseksualiteit, enz. (als dat voor jou van toepassing is uiteraard). Op die manier kan je het onderwerp wat op zichzelf misschien niet zo interessant is een voor jou interessante draai geven.

Hoe dan ook ... voel je vrij je frustraties te delen, want ook daar zijn we hier voor.

[TanteKien]

Het is fijn om ergens terecht te kunnen met frustraties, en dat moet je dan ook vooral doen!! 
Ik hoop dat het ondertussen weer wat beter is.

Ik herken wel wat je schrijft. Ik had het vroeger veel met kerst. Eén kerstdag waren mijn zussen bij mijn ouders, de andere bij schoonouders. En ik? Als single dan maar bijgeplakt bij mijn ouders. En die dag dat mijn zussen er dan waren, hadden ze ook nog wat 'leuks' bedacht: per koppel een gerecht maken! Eén koppel een amuse, één koppel een voorgerecht, één een hoofdgerecht en.. tsja, dan was er nog één iemand alleen voor het toetje. En natuurlijk wilden ze me erbij helpen, maar ik voelde echt zo nadrukkelijk mijn alleen-zijn daarin. Misschien wat banaal, maar het deed toch zeer. Sinds mijn zussen kinderen hebben is het beter: de oudste is nu 7, de jongste nog 1 en zoals dat gaat bij kleine kinderen: zij eisen de aandacht op. Heerlijk!

Maar ik herken wel de moeite als anderen gaan trouwen, het in je eentje op een feest af moeten (zoveel fijner om samen met iemand binnen te komen!). Ik snap dat je er tegenop ziet, ervan baalt. Ik kan helaas geen mooie woorden bieden, geen helpende ideeën, maar zaag rustig nog eens vaker hier!

[AceOfCups]

Jeetje Lizzie, wat een stijve bedoeling! Sorry, maar dat is echt het eerste wat bij me op komt. Zaag lekker door hoor!
Hopelijk heb je niet te vaak van dat soort verplichte nummers.... Het 'stelletje' als uitgangspunt, als standaard. Misschien mis ik hier iets, maar waarom zou je de hele avond tegenover degene moeten zitten met wie je altijd al aan tafel zit?

Ik denk dat dit niet alleen te maken heeft met het wel of niet aanvaarden van aseksualiteit, maar dat iedere single, 'ace' of niet, hier ongemakkelijk van zou worden.

De enige tip die ik zou kunnen geven niet meer naartoe gaan is dat je de volgende keer een leuk idee inbrengt: dat iedereen door elkaar zit en na iedere gang een ander plekje aan tafel krijgt toegewezen? Met als reden dat het dan wat levendiger wordt en dat iedereen alle anderen even kan spreken
Dan is dat stelletjesgebeuren minder een ding, heb je wat beweging tussendoor en lijkt het me voor jou ook veel leuker.

Andere tip: Zorg dat je buiten dit soort gelegenheden om, voldoende leuke momenten hebt. Met jezelf alleen, of samen met een of meerdere anderen. Dan kan je misschien wat gemakkelijker denken dat zo'n avond ook wel weer voorbij gaat, als je echt het idee hebt dat je daar bij aanwezig moet zijn.

[Koffie]

Ik heb al 2 keer geprobeerd een reactie te schrijven, maar ik weet niet goed hoe ik me uit moet drukken. Ik ben bang dat dat dan heel onaardig klinkt over je familie en ik ken ze niet, dus het gaat echt puur over wat ik voor gevoel en beeld krijg bij het lezen van jouw berichtje.

Zelf kan ik helemaal niets met dit soort bijeenkomsten. Ik krijg de kriebels van zoiets als een 'tafelschikking'. Ik kom niet uit een leuke familie helaas, maar er was wel spontaniteit en we het was niet zo'n strak georganiseerd plan, of zo. En dan moeten praten over... decoraties. Regels. Het lijkt me ontzettend moeilijk, en misschien zou dat voor mij gewoon nog veel lastiger zijn dan de enige single zijn in een gezelschap waar kennelijk zo de nadruk ligt op 'koppeltjes'. (Ik zie bij dat woord altijd een paar duiven voor me, sorry ). Dus alleen al de soort bijeenkomst zou voor mij problematisch zijn, om daar een plaats te vinden, letterlijk en figuurlijk.

Er zijn ook gezelschappen waarbij dat koppeltjesgedoe eigenlijk helemaal niet zo'n rol speelt en ik vraag me ook echt af, waarom dat in jullie familie zo de nadruk op ligt. Zo, dat de twee niet-gekoppelden dan maar ergens opzij aan elkaar gekoppeld worden.

Ik word een soort van verdrietig als ik lees hoe dat gaat. Het klinkt niet liefdevol, of zo. Maar nogmaals, ik ken je familie niet en ik heb het dus puur over wat voor gedachten wat ik lees, bij mij oproept. En ik hoop dat er andere momenten zijn waarop het er allemaal wat losser aan toe gaat.