Hechte verbondenheid zonder relatie

[femke123]

Ik heb hier van de week ook een topic geplaatst over dat ik met een jongen aan het daten was. Maar dat is helaas stuk gelopen op dat seks voor hem heel belangrijk was. Zo gaan al mijn date avonturen stuk op of het gedeelte seks, of dat de ander een relatie wil en ik niet. Ik heb nog nooit een relatie gewild, overigens wel gehad.
Maar nu vraag ik mij af. Ik ben nu 25 en woon weer bij mijn ouders. Als op den duur mijn vrienden en omgeving zich gaan settelen en gezinnen vormen, lijkt me dat best eenzaam als je geen relatie hebt. En ik kan me ook niet voorstellen, dat ik niet een eerste vertrouwenspersoon heb met wie ik alles bespreken. Hoe is dat bij de single mensen hier? Hebben jullie last van eenzaamheid? Hebben jullie iets van een soulmate met wie je een hechte verbondenheid hebt?

[AceVentura]

Wat jammer dat het niet gelukt is met je date. Gelukkig zijn jullie er redelijk snel achter gekomen, het wordt vaak alleen maar pijnlijker als het langer duurt.

Een echte soulmate heb ik niet, wel vriendschappen die in sommige gevallen al meer dan 20 jaar duren.

Ik heb inderdaad ook zo'n periode gehad dat iedereen om me heen ineens met relaties bezig was en er kinderen kwamen. Je merkt dan aan alle kanten dat de contacten ook veranderen, zowel inhoudelijk als de hoeveelheid. Die personen hebben ineens hun handen vol aan hun gezinsleven.
Het beste wat je kan doen is zelf de gezelligheid opzoeken, kijk waar je in groepen dingen kan doen die je leuk vind. Zo ga ik (of ging ik voordat het hele corona gebeuren begon ...) regelmatig naar een dans clubje, bijeenkomsten van Queer aan Zee en natuurlijk de uitjes hier .
De contacten die daaruit voortkomen variëren, de ene persoon ligt je immers beter dan de ander. Sommige zijn dieper en sommige wat oppervlakkiger, en beiden zijn goed, je hebt beiden nodig. Met sommigen heb ik soms individueel afspraken en anderen zie ik alleen met de hele groep.

Met alle beperkende maatregelen is het natuurlijk wel even lastiger, maar ook contact via bijvoorbeeld dit forum met andere leden kan heel waardevol zijn.

Zoek dus vooral mensen op met dezelfde interesses als jij, dan vind je daar vanzelf ook personen tussen die je voldoende vertrouwd om wat diepere gesprekken mee te voeren.

[BjornAgain]

Eenzaamheid en alleen zijn zijn twee verschillende dingen.

Om te beginnen ben ik een behoorlijke einzelgänger. Ik vind het vaak juist heerlijk om mijn eigen plan te kunnen trekken, wat dat betreft heb ik ook liever gewoon vriendschappen dan een relatie. Tegen vrienden kan je makkelijker zeggen dat je liever een avondje onder een dekentje op de bank gaat liggen, dan dat je dat tegen je partner zegt.

Daarnaast heb ik via andere gezamelijke hobbies vrienden gemaakt, waar het niet alleen hobby-technisch mee klikt, maar ook gewoon op persoonlijk vlak, bovendien heb ik een goede band met een aantal directe collega's, wat vrienden van vroeger waar ik veel contact mee heb en ook met mijn ex (de moeder van mijn kinderen) onderhoud ik nog een hechte vriendschapsband.

Ik denk ook dat je moet kijken wat voor jou echt belangrijk is en niet je te veel gaan spiegelen aan vrienden. Natuurlijk het traditionele beeld van settelen zit er vaak zo ingesleten, dat je bang bent om alleen over te blijven. Maar de tijd van het huisje-boompje-beestje zijn we voorbij. Je zal echt niet de enige zijn die een rijkelijk sociaal leven belangrijker vindt, dan elke avond samen met je partner op de bank naar het 8 uur journaal te kijken.

[PallaS.]

Ik ben in de twintig, en ik woon alleen in een studiootje in de stad. Dat vind ik prima: ik heb mijn vrienden, mijn familie en mijn collega's, en daarnaast heb ik mijn werk en mijn hobbies. Het is inderdaad heerlijk om je eigen plan te kunnen trekken.

Verder scheelt het dat een deel van mijn vrienden niet in het "gewone plaatje" passen: bijvoorbeeld omdat ze queer zijn, of omdat zij en hun partner geen kinderen willen, of om wat voor reden dan ook. Dat helpt me om te blijven herinneren dat het "gewone plaatje" van huisje-boompje-beestje-kind (en datgene wat mijn ouders en mijn grootouders gedaan hebben) maar één van de mogelijke opties is, en dat het leven op verschillende manieren ingevuld kan worden en dat het allemaal goed is.

Dat gezegd hebbende, ik kan me goed voorstellen dat een partner op bank naast je hebben met wie je je lief en leed kan delen heel fijn kan zijn. Soms vind ik het jammer dat mijn pad anders loopt, en vraag ik me af hoe mijn toekomst eruit zal zien. En soms wordt (met name) heteronormativiteit en (hetero)romantiek in mijn gezicht geduwd door de buitenwereld en gepresenteerd als het ultieme geluk, wat soms nog best eens negatief op mijn gemoed kan werken.

Op zulke momenten is het belangrijk dat ik me niet ga isoleren, maar dat ik verbinding blijf zoeken met vrienden en dat ik nieuwe mensen blijf ontmoeten. Een goede vriendschap is ontzettend waardevol. Ik heb weliswaar dan geen "soulmate", maar wel een aantal vrienden waarmee ik over diepe onderwerpen kan praten, inclusief seksualiteit. En ook een aantal met wie ik gewoon lol trap - want, zoals AceVenture al zei, je hebt beide nodig.

Dus voel ik me eenzaam? Nee, meestal niet, maar het gebeurt wel af en toe. Ben ik single en blij daarmee? Ja, eigenlijk wel.

Edit: en seriously, bij deze aan iedereen: het is zo fijn dat dit forum er is. Het is echt heel tof om te weten dat aseksualiteit bestaat en dat er andere mensen die het ook ervaren. En de events zijn ook heel prettig: die vormen een veilige omgeving waarin ik mijn gekke zelf kan zijn zonder dat ik me zorgen hoef te maken over mensen die meer willen dan alleen vriendschap. Dus: dank jullie allemaal!

[Lizzie]

Hey Femke

Ik herken we wel in jouw verhaal. Ik ben 27 jaar, al heel mijn leven single en woon ook nog bij mijn ouders. Volgend jaar ga ik waarschijnlijk alleen wonen en soms ben ik ook wel bang dat het wat eenzaam wordt. Ik ben wel van plan om een huisdier te nemen, dan heb ik toch wat aanspraak, ook al praat een hond of kat niet terug. Misschien is het ook iets voor jou om een huisdier te nemen? Dan is er toch tenminste leven in huis als je na je werk thuiskomt.

Ook ik merk die eenzaamheid waar je het over hebt: al mijn vrienden wonen samen, hebben een partner (traditioneel, alle vrouwen hebben een man, sommigen zijn al getrouwd, de meesten hebben een hond en sommigen al een kind). Niemand uit mijn vriendengroep heeft een andere geaardheid. Als ik dan met die bende uitga of als we samen iets gaan eten, voel ik me soms het vijfde (of negende) wiel aan de wagen. Mijn vrienden doen dat zeker niet bewust, maar als ieder koppeltje hand in hand loopt, loop ik er toch maar mooi alleen bij. Ook bij familiefeesten is het bij ons de gewoonte dat iedereen rechtover zijn partner gaat zitten, dus vlieg ik als single algauw bij de generatie van mijn ouders in plaats van bij mijn neven en nichten. Ik begrijp dus wel wat je bedoelt.

Qua vertrouwenspersoon heb ik het geluk een hele hechte band te hebben met mijn mama. Ook als ik alleen woon, weet ik dat ik nog bij haar terecht zal kunnen. Waar ik aan denk voor jou: is co-housen iets voor jou? Misschien kun je met een vriendin samen ergens gaan wonen, zonder dat je daarom een relatie hebt met elkaar. Dan heb je ook de aanspraak die je zoekt zonder dat er romantiek en of seks aan te pas komt. Voor mij zou dat waarschijnlijk niet werken, maar aangezien ik jou niet persoonlijk ken, kan het zomaar dat het wel werkt voor jou.

Groetjes
Lizzie

[AceOfCups]

Hoi Femke, ik herken je verhaal, behalve dat ik niet meer bij mijn ouders woon Ik weet niet precies wat jij verstaat onder 'soulmate', maar er zijn meerdere mensen in mijn leven met wie ik een zielsverbondenheid voel. Ik woon echter niet met ze in een huis, zie ze lang niet wekelijks, of maandelijks, of wellicht nog minder vaak. Echt een op een alles met iemand delen zie ik niet zitten, en ik denk dat de tijd er sowieso klaar voor is dat er nieuwe relatievormen ontstaan, buiten, of naast het bestaande 'alles in een pakket' wat voor veel mensen domweg niet past. Ik denk dat hoe meer mensen hier vorm aan gaan geven, hoe gemakkelijker het op den duur zal worden voor iedereen die daar behoefte aan heeft. In het 'oude' systeem (van stelletjes) blijven de singels een beetje sneu en alleen over. Ik ben voor meer waardering voor- en verdieping van vriendschappen, andere vormen van samenleven (community, coliving)

[femke123]

Ooh wat super fijn deze reacties! Het voelt echt als een warm bad. Niet alleen hierin zijn.

Ik weet niet precies wat jij verstaat onder 'soulmate'

Ik had afgelopen jaar een vriendschappelijke vriend met wie ik alles deelde, en die er altijd voor mij was. We deden leuke dingen. Maar voor mij als een super goede vriend. Alleen hij kreeg gevoelens voor mij en ik niet voor hem. Dit is nu dus afgelopen. Het klopt inderdaad wat je zegt, dat 'alles in een pakket', niet meer hoeft. Ik heb hier laatst een mooi artikel over gelezen, dat de oude Grieken 6 vormen van liefde kennen. En dat je niet alle vormen bij 1 persoon hoeft te zoeken.

Qua vertrouwenspersoon heb ik het geluk een hele hechte band te hebben met mijn mama. Ook als ik alleen woon, weet ik dat ik nog bij haar terecht zal kunnen. Waar ik aan denk voor jou: is co-housen iets voor jou? Misschien kun je met een vriendin samen ergens gaan wonen, zonder dat je daarom een relatie hebt met elkaar. Dan heb je ook de aanspraak die je zoekt zonder dat er romantiek en of seks aan te pas komt. Voor mij zou dat waarschijnlijk niet werken, maar aangezien ik jou niet persoonlijk ken, kan het zomaar dat het wel werkt voor jou.

Super fijn dat je zo'n goede band met je moeder hebt. Dat heb ik ook. Ik heb een tijdje in een huis met 4 andere meiden gewoond, maar dit was me te druk. Vooral sociaal gezien. Het sloopte me. Dus ik wil eigenlijk niet weer met huisgenoten te wonen. Maar het principe vind ik wel fijn. Dat je inderdaad die aanspraak hebt.

Thanks de rest voor jullie verhalen! Echt fijn.

[kwarktaart]

Hoi,

Ik ben 36, single. Ondanks dat ik best een einzelganger ben, voel ik me soms eenzaam. De enige met wie ik me echt verbonden voel is mijn moeder. Iedereen waarmee ik vroeger optrok of bevriend was, is al jaren gesetteld en de meesten ook met gezin. Al sinds mijn puberteit heb ik moeite met aansluiting vinden. Nooit een uitgaanstype geweest, houd niet van mensenmassa's. Op mijn werk zijn een paar vriendschappen ontstaan, maar ook weer voorbij gegaan. Vaak door uit elkaar groeien. Op het werk heb ik nog wel een paar mensen waarmee ik optrek. Al is dat oppervlakkig. Echt vriendschap noem ik het niet. Daarvoor zijn we te verschillend. Een aantal jaren geleden zat ik nog op clubjes, maar daar onstonden verder geen contacten uit. Het voelde ook vaak gemaakt en geknutseld. Dus ben er maar mee gestopt. Ook heb ik een paar leuke mail/appcontacten. Wat erg vertrouwd voelt. Alleen wonen we ver uit elkaar en heb ze (nog) nooit ontmoet. Zou het fijn vinden als ik eens een of een paar maatjes in mijn buurt vond.

[AceVentura]

Delen van je verhaal herken ik wel, ik ben ook niet echt een uitgaanstype en kan soms ook wat moeite hebben om aansluiting met anderen te vinden.
Als je maatjes in de buurt wil vinden kan je uiteraard hier op het forum een poging wagen, al hoewel "in de buurt" soms wat relatief is met ons ledenaantal verspreid over Nederland en België.

[Jaap]

@kwarktaart, ik herken me ook in veel dingen die je schrijft. Vrienden die inmiddels een gezin hebben en waar je dan toch een vijfde wiel aan de wagen bent. Ik ben ook geen uitgaanstype en stap zo ook niet snel op iemand af. Er zijn hier dus wel meer mensen zoals jij. Of ze in je buurt wonen, dat weet ik niet.
Stuur gerust een berichtje als je het er een keer over wil hebben.

[Bloem]

Het stuk van kwarktaart had het mijne kunnen zijn. Ik ben vooral goed in kennissen, vriendschappen vind ik een heel stuk ingewikkelder. In mijn tiener en twintiger jaren was dat veel eenvoudiger, maar ik merk dat ik de laatste jaren toch veel meer op een afstand blijf en dus blijf steken in kennissen.

[effo123]

Ik ben nieuw hier. Dit is mijn eerste reactie. Ik ben een vijftiger naar ik herken je verhaal. Ik ben wel eenzaam geweest en nu nog af en toe wel. Dit terwijl ik veel sociale contacten heb. Maar idd allemaal stellen met meestal kinderen. Ik wilde ook zo graag een gezin heb het gevoel alsof mij dit ontnomen is. Nu durf ik hier pas over te praten. Ook vond en ik ik het moeilijk om altijd ergens "alleen" naar toe te moeten gaan, ook dit geeft een gevoel van eenzaamheid. Ik ben zo blij om hier herkenbare verhalen te lezen en te weten dat ik niet alleen ben