Onbekend vaarwater

[Fricai]

Hoe ik dan aan vrienden kom, is me eerlijk gezegd een raadsel, al kan ik me goed voor de geest halen dat het in de meeste gevallen een gedeelde hobby is die het hem doet. Eigenlijk komt het initiatief slechts zelden van mijn kant uit, maar gelukkig zijn de vriendschappen die daaruit vloeien wel erg loyaal. Ik zal niet zeggen dat mijn vrienden heel "dicht" komen, want mensen die dat doen, worden eigenlijk heel vaak gemeden. Daar sta ik contact niet toe, of slechts in mindere mate. Niet dat dit kwaad bedoeld is, maar ik hou het graag veilig, om niet te veel binding te hebben. 

Een beetje off-topic misschien, maar dit herken ik deels. En ik word ook nog als eens bestempeld als potentiële autist door vrienden/familie (geen diagnose). Ik verbaas me ook half hoe ik aan vriendschappen ben gekomen, heb ook het idee dat initiatief zelden van mijn kant is gekomen, maar het zijn wel duurzame en prettige vriendschappen. Ik zou echter niet zeggen dat ze nooit 'dicht bij mogen komen', al vind ik dat lastig inschatten, hoe 'dicht bij' komen mensen in vriendschappen normaliter eigenlijk?

Het pakket liefde is voor mij dus een erg ingewikkeld gegeven, waar ik met mijn analytisch stel hersenen geen weg mee weet. Veel nadenken, mensen niet willen zien of mijden, moeite met sociaal zijn en spontaan zijn, ... ik weet niet goed of dat goeie grond is om een relatie mee te beginnen.

Het zou zeker een obstakel (kunnen) zijn, maar het zal het niet onmogelijk maken. Veel onbegrip en ruzie zou wel eens mee kunnen vallen, als je eenmaal lang genoeg samen bent om elkaar goed te kennen.

[Lupus]

Ik zal het even kort houden, en zal gewoon proberen spreken vanuit mijn gevoel...

In het dagelijkse leven hou ik me normaal gesproken niet bezig met seks, noch vind het een meerwaarde om erover te spreken. En toch voel ik me aangetrokken tot het zoeken van hulp hierbij, om een hokje of label te vinden dat bij me past. Ik vind het altijd erg moeilijk om uit te komen voor de emoties die ik hieromtrent ervaar. En autisme maakt het er heus niet gemakkelijker op. Ik vóél en erváár de dingen, in mijn belevingswereld, nu eenmaal anders dan de meeste mensen die geen autisme hebben. Dat maakt het toe-eigenen van een label nu net zo moeilijk. Want bv. ... Hoe denkt een heteroman doorgaans? Aan wie kan ik mij spiegelen, zodat ik kan achterhalen of ik nu heterogedachtegoed heb of aseksueel/demiseksueel gedachtegoed?

Eerlijk gezegd heb ik vroeger nooit de kans gehad om uit te gaan, om te experimenteren met wat ik leuk vind, omdat mijn vrienden niet wilden gezien worden met mij. Dat klinkt misschien best heftig, maar die uitspraak hakte er destijds enorm in en heeft mijn jeugd volledig gekleurd. Ik mis precies, door het ontbreken van een uitgaansleven, door het missen van experiment, een gevoelig stukje opgroeien. Dat is iets wat ik nooit terug kan krijgen.

Maak ik mij belachelijk als ik bv. zeg dat ik "ace" ben terwijl dat helemaal niet klopt? Ik weet heel goed dat ik niet lieg over mijn ervaringen, maar stel nu dat het autisme mijn leven zodanig verkleurt dat ik niet meer helder kan nadenken over wie ik ben. Ik ben bang om een grove inschattingsfout te maken over mijn geaardheid, om me een hokje toe te eigenen dat helemaal niet bij me past. Ben ik hier op mijn plaats met mijn twijfels?

Ik stel alleen maar vast dat er vroeger dus noppes sprake was van een uitgaansleven, en dat die wens er nog steeds niet is. Ik heb inmiddels ook al de keuze gekregen om een avond met een sekswerker door te brengen, waar ik niet op ingegaan ben... Met andere woorden, ik ben helemaal in de war. Ik weet niet of ik hier nu thuishoor, ja of nee. Als ik dit met mijn therapeut bespreek, komt er ook nooit wat uit de bus waar ik iets mee ben. Ik ben inderdaad wat radeloos, en ben dit dus actief aan het afreageren op jullie, waarvoor mijn oprchte spijt. Om geen brokken te maken, laat ik het hier best bij. 

[Koffie]

Hier is juist de plek om je 'af te reageren', om je zoektocht te bespreken, om je twijfels te delen, etc.

Wast je beschrijft is erg pijnlijk, dat 'vrienden' niet met je gezien wilden worden. Dat is een afwijzing om wie je bent, en dat is altijd heel pijnlijk.

Je hoeft niet te zeggen dat je aseksueel/ace bent. Je kunt zeggen dat je niet geïnteresseerd bent in seks, of dat je nog zoekende bent naar hoe je in elkaar steekt. Maar dat je denkt dat je wel eens aseksueel zou kunnen zijn.

Aseksualiteit houdt in dat je weinig tot geen seksuele aantrekking ervaart. Als jij in jezelf wel voelt dat je seks zou willen met iemand, maar dat je niet durft, niet weet hoe, denkt dat iemand om je zal lachen en je afwijst, etc. dan heb je redenen om in twijfel te trekken of je aseksueel bent, of dat er wat anders aan de hand is. En dat kan. En soms kunnen er ook dingen als trauma meespelen EN je bent aseksueel.

Het gaat erom hoe je het voor jezelf benoemt en wat je het gevoel geeft: dit komt overeen/het meest overeen met hoe ik mezelf op dit moment ervaar.

Het is ook niet iets dat je helemaal verstandelijk kunt duiden, denk ik. Het is een gevoel. Ik heb het idee dat je erg in je hoofd zit en alles probeert te beredeneren. Aan de ene kant kan dat helpend zijn, vind ik zelf althans, maar het kan ook heel belemmerend gaan werken. Want puzzelstukjes passen niet altijd helemaal precies, terwijl het toch de juiste stukjes zijn.

Ik ben zelf ook autistisch en voor mij maakt het helemaal niet uit, hoe een 'doorsnee' niet-autistische, heteroseksuele, wat gender betreft duidelijk 'vrouw' zijnde, vrouw denkt? Dat is op mij niet van toepassing. Er zijn wel niet-autistische mensen die niet zo doorsnee zijn die wel meer op mij van toepassing zijn. Er is denk ik ook niet een bepaald gedachtengoed waar mensen precies in passen. Dat als je denkt volgens dat gedachtengoed, je dus wel of dus niet aseksueel bent. Zoals ik het leven ervaar, is dat niet zo rechtlijnig en precies in te delen.

Het gaat erom hoe IK mij ervaar. En hoe een ander dat invult, of waar dat in past, daar kan ik erg weinig mee. Een paar maanden terug was ik mijn dossier aan het invullen met mijn hulpverleenster en ik wilde daar graag in hebben dat ik mezelf zie als vrijwel genderneutraal. Daar struikelde zij over. Ik zie jou GEWOON als vrouw hoor! riep ze. Mij best! riep ik, maar ik niet! En ik wil daar GEWOON geen geneuzel over!

 

[AceVentura]

Bedankt voor het delen van jouw verhaal Lupus. Die twijfels hebben de meesten wel in meer of mindere mate gehad, dat is helemaal niet gek. Dit is juist een plek waar je je twijfels en de eventueel bijbehorende frustraties mag delen, hier zitten anderen die je begrijpen en -als je wil- een poging kunnen doen je te helpen.

Ik zal het even kort houden, en zal gewoon proberen spreken vanuit mijn gevoel...

Heel goed, spreken vanuit je gevoel brengt je het verst.

Ik vóél en erváár de dingen, in mijn belevingswereld, nu eenmaal anders dan de meeste mensen die geen autisme hebben. Dat maakt het toe-eigenen van een label nu net zo moeilijk. Want bv. ... Hoe denkt een heteroman doorgaans? Aan wie kan ik mij spiegelen, zodat ik kan achterhalen of ik nu heterogedachtegoed heb of aseksueel/demiseksueel gedachtegoed?

Sowieso is het voor iedereen lastig om gevoel te spiegelen aan iemand anders. We kunnen gevoelens omschrijven, maar zelfs als de omschrijvingen hetzelfde zijn hoeven we niet het zelfde ervaren.
Veel belangrijker is: Wat ervaar jij? Wat voelt voor jou goed? Je hoeft niet te vergelijken met een ander om te ervaren of iets wel of niet goed voelt.
Je ervaart dingen misschien anders, maar als jij zelf ervaart dat het label aseksualiteit bij je past maakt het niet uit dat jouw ervaring anders is dan bijvoorbeeld dan die van mij.

Eerlijk gezegd heb ik vroeger nooit de kans gehad om uit te gaan, om te experimenteren met wat ik leuk vind, omdat mijn vrienden niet wilden gezien worden met mij. Dat klinkt misschien best heftig, maar die uitspraak hakte er destijds enorm in en heeft mijn jeugd volledig gekleurd. Ik mis precies, door het ontbreken van een uitgaansleven, door het missen van experiment, een gevoelig stukje opgroeien. Dat is iets wat ik nooit terug kan krijgen.

Dat is inderdaad een best heftige ervaring, het klinkt als een vorm van uitsluiting en dat is altijd erg vervelend. Zoals je zelf al zegt: Het verleden kan je niet meer terug krijgen en eventueel aanpassen.
Wat je wel kan doen is onderzoeken wat je nu nog nodig hebt om de dingen die je gemist hebt goed te maken. Waarmee ik niet bedoel dat je nu letterlijk moet gaan doen wat je vroeger niet gedaan hebt, maar dat je kan kijken wat je nu mist doordat jouw ervaring anders is geweest, en kijken of je daar iets mee kan of wil.

Maak ik mij belachelijk als ik bv. zeg dat ik "ace" ben terwijl dat helemaal niet klopt? Ik weet heel goed dat ik niet lieg over mijn ervaringen, maar stel nu dat het autisme mijn leven zodanig verkleurt dat ik niet meer helder kan nadenken over wie ik ben. Ik ben bang om een grove inschattingsfout te maken over mijn geaardheid, om me een hokje toe te eigenen dat helemaal niet bij me past. Ben ik hier op mijn plaats met mijn twijfels?

Belachelijk maken zal je sowieso niet doen. Als het over je geaardheid gaat ben jij de enige die dat kan bepalen, een ander kan alleen maar aannemen dat wat je zegt klopt. Bepalen wat je geaardheid is, en zeker bij aseksualiteit, doe je vooral op basis van wat je tot nu toe ervaren hebt. Je weet niet wat de toekomst brengt en hoe dat eventueel je inzicht in jezelf veranderd, dus het enige wat je kan bepalen is hoe het nu is. Als het voor nu aseksueel is dan is dat prima, als je er over een paar maanden achter komt dat het anders is dan is dat ook prima. Er zijn genoeg leden die hier geweest zijn, zich identificeerden als aseksueel, en er later achter kwamen dat ze niet aseksueel zijn. Natuurlijk is dat op zo'n moment ook even iets wat misschien moeite kost om doorheen te komen, maar uiteindelijk levert het je alleen maar mooie dingen op.
Je twijfels zijn hier zeker welkom, en als je wil mag je daar zo veel over vertellen als je wil. Hopelijk vind je hier dan herkenning (wat ook al fijn kan zijn) en/of hulp.

Ik stel alleen maar vast dat er vroeger dus noppes sprake was van een uitgaansleven, en dat die wens er nog steeds niet is. Ik heb inmiddels ook al de keuze gekregen om een avond met een sekswerker door te brengen, waar ik niet op ingegaan ben... Met andere woorden, ik ben helemaal in de war. Ik weet niet of ik hier nu thuishoor, ja of nee. Als ik dit met mijn therapeut bespreek, komt er ook nooit wat uit de bus waar ik iets mee ben. Ik ben inderdaad wat radeloos, en ben dit dus actief aan het afreageren op jullie, waarvoor mijn oprchte spijt. Om geen brokken te maken, laat ik het hier best bij.

Afreageren mag hier, dus doe dat vooral als dat nodig is
Volg je gevoel, kijk of jij nodig hebt om te zien wat voor nu en voor jou de juiste keuze is. Je zit nergens aan vast dus je kan altijd weer veranderen. Bedenk ook dat de hokjes allemaal niet zo zwart-wit zijn, want uiteindelijk zijn we allemaal anders en uniek in onze beleving.

Die verwarring hoort er ook een beetje bij, kijk maar eens naar de quote die onder mijn bericht staat.

[Gara]

Hoi Lupus!

Je bent duidelijk op een zoektocht, maak je maar geen zorgen of je op dit forum thuishoort. Daar is het juist voor, toen ik me een half jaar geleden aanmeldde had ik ook vooral vragen. Tegenwoordig wel antwoorden trouwens.    Vragen over je geaardheid komen voort uit dingen die diep in je zitten en nu aan de oppervlakte komen, dat is goed. Schrijf wat je kwijt wilt, hou voor je wat je voor je wilt houden.

Een paar dingen die ik geleerd heb kunnen je misschien helpen:
1. De samenleving is amatonormatief. Dat betekent dat mensen ervan uitgaan dat iedereen een relatie wilt en nodig heeft. Het is iets waar niemand echt over nadenkt, het is gewoon zo. Ze vinden mensen die eeuwig single zijn vaak zielig, en je neemt deze gedachte onbewust over waardoor je jezelf de taak geeft om een partner te zoeken. Als die behoefte niet vanuit jezelf komt, kom je er onvermijdelijk mee in aanraking en ga je vragen stellen. Je krijgt dan goedbedoelde adviezen om je te 'helpen', maar het geeft ook steeds meer druk.
2. Relaties, flirten en daten zijn heel ingewikkeld voor iemand die autisme heeft, omdat heel veel gevoelens en gedachtes onuitgesproken blijven. Mensen tasten een beetje af en hebben vaak een dubbele agenda. Dat zorgt ervoor dat autistische mensen vaak single blijven doordat ze de ongeschreven regels in de datingwereld niet aanvoelen. De vraag of je aseksueel/aromantisch bent, hangt niet af van wat voor romantische interacties je hebt gehad, maar naar welke romantische interacties je verlangt. Dus zeg maar als er nu een vrouw zou komen die je vriendin wilt zijn, welke fysieke interacties zou je dan met haar willen doen?
3. Het kan zijn dat je aseksueel bent, maar er kan dus ook (deels) iets anders meespelen. Dat is moeilijker dan ontdekken dat je bijvoorbeeld homo bent, omdat het bij aseksualiteit gaat om aantrekking die er niet is. Je moet uitzoeken wat de reden daarvan is. Ik dacht altijd dat ik aromantisch was, maar bij mij bleek de oorzaak ook te zitten bij mijn genderidentiteit, die ik pas heb durven ontdekken nadat ik uit de kast was gekomen als aseksueel en had geaccepteerd dat ik 'anders' ben. Tijdens het daten met heterovrouwen moest ik me echt als een man gaan gedragen en dat werkte totaal niet. Ik werd eigenlijk gewoon vriendinnen met ze, het was vaak gezellig maar niet wat ze zochten. En seks hebben gaat ook niet vanzelf als je identificeert als het bewustzijn in het lichaam en niet het lichaam zelf.
4. De samenleving is ook heteronormatief. Dat betekent dat er automatisch van wordt uitgegaan dat mannen op vrouwen vallen en andersom. Je hebt het er in je berichten over dat je een relatie met een vrouw moet hebben, zonder dat je echt laat blijken dat je je fysiek tot ze aangetrokken voelt. Misschien val je wel op mannen.
5. Verliefdheid is iets anders dan aantrekkingskracht. Verliefdheid overkomt je een paar keer in je leven en is een heftige hormonale reactie op het ideaalbeeld van een persoon. De meeste flirts/dates gebeuren op basis van aantrekkingskracht, en het komt vaker voor dat stelletjes nooit verliefd op elkaar zijn geweest maar wel een liefdesband hebben opgebouwd.

Succes met je zoektocht in ieder geval! Wolven kunnen zowel alleen als in een roedel leven, dus het komt met jou zeker goed.

[Lupus]

Hallo Garen040, dat klopt. Tot op vandaag ben ik misschien slechts vier keer verliefd geweest. Een heleboel dingen die je vertelt, en die ik tot nu toe al gehoord heb, zijn in principe zaken die ik nooit gehoord heb. Zo hoorde ik van een reisbegeleider onlangs dat een vrouw voor je winnen een complex spel is van aantrekken en afstoten. Dat was een openbaring voor me, zo onervaren zit ik nu eenmaal in elkaar. Ik kreeg de "druk" die je benoemt vanwege een vriend die ook in het dagcentrum werkt. Hij vond het "raar" dat ik nog nooit een vriendin gehad had. Ik had er ook nooit bij stilgestaan dat dat normaal het geval zou "moeten" zijn. Wat is normaal? Ik struikel heel vaak over wat normaal is en probeer me daarnaar te gedragen, maar veeleer kom ik op mijn smoel terecht, zoals ze zeggen. Dat flirterige, spontane, joviale, die dingen die mensen onderscheiden van anderen, dat ken ik niet. In principe kan ik, als ik het niet van een blad kan aflezen, slechts moeilijk voor elkaar krijgen om een toespraak te houden. De ogen die op je gericht zijn, zijn nogal moeilijk van je weg te denken.
Over relaties babbel ik maar zelden. Naar mijn mening komt dit doordat ik te serieus ben en te professioneel wil zijn, zeker als ik op me het werk bevind. Zoals Koffie al zei, ben ik iemand die veel nadenkt. Het spreken vanuit de buik lukt me niet zo goed. Ik weet zelfs niet of ik überhaupt wel wil babbelen over relaties, zoals de doorsnee hetero dat doet, zeg maar, zoals het er op school aan toeging. Van films, muziek en dergelijke weet ik een hele hoop, maar wat de liefde betreft, heb ik een heleboel te leren.

[Lupus]

Ik ben waarschijnlijk demiseksueel volgens wat ik erover begrepen heb en zal dit voortaan gebruiken als label totdat er eentje voorbijkomt waar ik me misschien beter in herken.

Ik maak heel moeilijk connecties. Verliefdheden zijn tot nu toe beperkt gebleven tot een viertal, zoals jullie al weten uit eerdere berichtjes. Ik heb de aantrekkingskracht enkel ervaren bij een van die vier met wie ik nu een vriendschapsband heb. Ik wil precies maar niet inzien dat zij niets meer ziet in de vriendschap die wij hebben, en blijf denken dat met voldoende aanhouden er toch iets meer in zou zitten, al was het maar elkaar vaker zien.

Deze specifieke personen waarop ik verliefd word hebben niet per se autisme of ze hebben het wel, dat maakt eigenlijk voor mij niet zoveel uit. Het komt erop neer dat, doordat ik zo weinig verliefd word, de kansen dat mensen meer in me zien ook zo klein is. Wat moet ik doen? Ik ben een beetje ten einde raad.

Ik krijg wat de benauwende indruk dat mensen me niet zien staan, dat ze onverschillig zijn over hoe ik eruit zie, overkom of wanneer ik aanwezig ben. Ik had onlangs nog de nare opmerking gehoord dat vrouwen -waarom precies vrouwen? maar goed- veeleisender zijn dan vroeger, wat dat ook moge betekenen. Klopt dat beeld? Werken vrouwen met een checklist tegenwoordig? (Hiermee wil ik niemand kwetsen of een groep discrimineren.) Ik weet niet wat die persoon die mij dat vertelde dus bezielde, maar het geeft me precies maar een eng beeld dat mijn leven op mijn eentje geleefd zal moeten worden, mocht dat waar zijn. Zijn er hier nog mensen die dat gevoel hebben? Sorry voor dit wat sombere berichtje.

[Rhodé]

Ik had onlangs nog de nare opmerking gehoord dat vrouwen -waarom precies vrouwen? maar goed- veeleisender zijn dan vroeger, wat dat ook moge betekenen. Klopt dat beeld? Werken vrouwen met een checklist tegenwoordig? (Hiermee wil ik niemand kwetsen of een groep discrimineren.)

Op een bepaalde manier klopt dit misschien wel, maar ik denk dat het heel erg afhangt van hoe je het bekijkt. Vaak is het zo dat hoe ouder (en volwassener) vrouwen worden, hoe meer ze over zichzelf weten en weten wat ze waard zijn. Dus ja, vrouwen hebben standaarden, maar dat is niet iets slechts. Waarom zou je je tijd verdoen met iemand die kinderen wilt als jij bijvoorbeeld zelf geen kinderen wilt?
Dat betekent volgens mij alleen maar dat als je iemand tegenkomt en jullie voldoen aan elkaar "checklist", dat de kans op een match/slagen groter is. Het hebben van een checklist hoeft dus helemaal niet iets slechts te betekenen.

[AceVentura]

Ik heb inderdaad regelmatig personen (zowel mannen als vrouwen overigens) met zo'n checklist gezien, en dat ging er af en toe behoorlijk gedetailleerd aan toe. Dat varieert dan van opleidingsniveau, tot gewicht en van kleur ogen tot specifieke karaktertrekken.
Wat me daarbij opvalt is dat die personen op een gegeven moment wel iemand vinden ... en de persoon die ze dan gevonden hebben voldoet totaal niet aan het eisenlijstje . Natuurlijk zijn sommige dingen essentieel (zoals het voorbeeld van wel/geen kinderen willen), maar lijstjes met eisen zijn rationeel en verliefd worden is een gevoel wat zich niet laat sturen door lijstjes.

[Koffie]

Iedereen heeft wel een bepaalde 'checklist', als het gaat om vriendschappen en zeker om relaties. Ook ik had dat wel een beetje, bv qua levensstijl, reisafstand, dat soort zaken. En natuurlijk, het had dan (a)seksueel ook moeten 'kloppen'. Iemand die vreselijk de pest heeft aan katten of zwaar allergisch is, dat wordt ook problematisch. Dus mijn kat vermeldde ik in mijn profiel. Zo ook mijn kinderen. Dan weet iemand die niks met kids heeft dat ik ze wel heb.

Maar ja, zoals je mensen hebt die zo dringend op zoek zijn naar 'iemand' dat ze zo ongeveer alles aan de kant schuiven, als ze m,aar een partner hebben, zo heb je er ook, die weer wat doorslaan de andere kant op. Misschien dat juist in de huidige tijd waarin datingsites en -apps een belangrijke manier zijn om een partner te zoeken, de checklistjes ook wat meer in het oog springen.

[Lupus]

Ik raak hier super gefrustreerd door. Toch bedankt voor jullie berichtjes. Ik heb dus geen idee wat nu zou kunnen helpen. Eigenlijk heb ik niet direct een persoon aan wie ik deze frustraties kwijt kan, vandaar dat ik het hier probeer. Ik heb een therapeut, al krijg ik daar niet direct het gevoel dat hij weet wat mijn zorgen zijn. Het berichtje dat ik laatst plaatste, gaat over eenzaamheid en het niet willen alleen zijn tot aan het levenseinde. Wat mijn therapeut dan zou doen, is me proberen bij te staan in die eenzaamheid, maar echt praten over liefde en relaties doet hij niet. (Of doe ik niet?) Die gevoelens verwoorden gaat bij mij niet gemakkelijk af, zoals ik al keer op keer probeerde duidelijk te maken aan hem. Voldoe ik dan aan niemands checklist? Ik weet zelfs niet of ik er een heb. Het helpt niet dat mensen die ik tegenkom, al bij voorbaat een profiel van me opmaken zodra ze me zien of me wat met schuine blik begroeten. Ik heb geeneens een band met die mensen. En toch krijg ik het gevoel dat ze me vies vinden of zoiets. Hoe zie ik dat ze interesse tonen überhaupt? Hoe kan ik zien dat stapjes vooruit mogelijk zijn?

Ik heb opeens geen zin meer om uit werken te gaan morgen, wetende dat die gebruiker met wie ik op stap ging gisteren er ook zal zijn. Ze babbelde gisteren over een man die zeventien jaar ouder was dan haar en die ze sympathiek vond. Terwijl ik daar dan stond en dacht: heb ik dan niets te bieden? Waarom ontglippen zulke dingen mij altijd weer?

Bedankt voor de hulp. Ik ben echt eerlijk als ik zeg dat ik maar vier keer verliefd geworden ben. Ik heb de waarheid over mezelf niet verdraaid, wees maar gerust. Dank je sowieso voor de steun. Ik hoop dat ik niet te veel off-topic ga terwijl ik schrijf.

[AceVentura]

Het is prima om je frustraties hier neer te zetten, ook op dat soort momenten zijn we hier om elkaar te helpen.       

Je geeft aan dat je met je therapeut niet echt kan praten over relaties, daaruit maak ik op dat je daar wel de behoefte aan hebt. Is het voor jou goed om dat "gesprek" hier te hebben? met iedereen die vanuit diens eigen ervaring je probeert te helpen?

Voldoe ik dan aan niemands checklist? Ik weet zelfs niet of ik er een heb.

Het hebben van een checklist is ook niet nodig, je eigen gevoel volgen is vaak veel belangrijker met dit soort dingen. Als je het nog niet zo makkelijk vind om direct naar je gevoel te gaan kan het soms helpen om daar met een kleine omweg naartoe te gaan, bijvoorbeeld door iets eerst te visualiseren als dat makkelijker voor je is, en vanuit dat beeld te merken welke gevoelens daar bij horen.

Dank je sowieso voor de steun. Ik hoop dat ik niet te veel off-topic ga terwijl ik schrijf.

Dit is jouw topic over jouw ontdekkingsreis, voel je vrij te schrijven wat je aan ons wil vertellen.

[Lupus]

Dat lijkt me een goed idee! Ik werk het best als men me vragen stelt over bepaalde onderwerpen, dan zie ik wel wat ik ermee kan doen. Ik weet niet zeker of ik overal een antwoord op kan geven, maar daar tobben we dan maar later over. Het roert me dat je wil helpen, want op mijn eentje slaag ik er niet in om helder voor de geest te halen wat ik nu precies wil of niet.

[AceVentura]

Heel goed .
Bedenk altijd: De vragen zijn meestal niet zozeer bedoeld omdat ik het antwoord wil weten, ze zijn vooral bedoeld om jou aan het denken te zetten. Neem dus ook de tijd als dat nodig is, er is geen reden tot haast. Voel je vrij om te delen wat jij wil delen.

Laten we maar met het begin beginnen:
1) Als je puur uit gaat van jouw eigen behoefte, zou je dan een relatie willen hebben?
2) Zo ja, wat hoop je te vinden in die relatie?

[Lupus]

Ik denk inderdaad vaak hypothetisch na over zo'n dingen.

Aan de ene kant wil ik weten wat een relatie hebben inhoudt, wat het betekent om iemand te hebben bij wie je terecht kunt met eventuele zorgen of muizenissen en waarbij dit wat in evenwicht is. Aan de andere kant ben ik heel bang dat ik mijn -hoe egoïstisch dat ook moge klinken- hobby's als het ware niet meer zal kunnen uitoefenen indien ik een relatie zou hebben. Neem nu die gebruiker waarop ik verliefd was toen we op reis gingen naar Oostenrijk samen, is hier misschien wel een geschikt voorbeeld. Sindsdien schrik ik altijd een beetje op als ze belt of me een sms'je stuurt. Ik vind het zelfs lastig dat ze me op de meest moeilijke momenten dingen vraagt waar ik even geen oren naar heb. Dat zeggen is enorm moeilijk, maar toch probeer ik om tegemoet te komen aan haar vraag en haar een antwoord te bieden. Ik heb het nu over een verliefdheid die niet wederzijds is, en een relatie die puur vriendschappelijk is op dit moment. Ergens wil ik niet weten hoe het zou zijn, zou ze me meer sms'en of bij me naar antwoorden hengelen. Ik vind het misschien wel "fijner" dat we geen vaste relatie hebben omdat ik -opnieuw het egoïsme misschien- geen zin heb in al die poeha momenteel in mijn leven.
Een ander zoeken? Tja, misschien... maar gezien ik zo veel inzit met de juiste persoon te vinden, iemand die niet al te afhankelijk is van wat ik allemaal te vertellen heb, iemand die niet zo onzeker is, lijkt de zoektocht soms te moeilijk om eraan te beginnen. (Dat lijkt inderdaad wel een beetje op een checklist, al zou ik het eerder een gevoel noemen dat ik wil volgen, een soort van instinct.)
Af en toe krijg ik de tip van een vriend dat ik iemand moet zoeken die onafhankelijk in het leven staat en als ik het zo bedenk heeft ie misschien wel gelijk, zodat ik me niet te veel zorgen moet maken om hoe ze zich zou voelen op ieder moment van de dag. Ik heb ergens gehoord dat je telkens zorgen maken om het welzijn van een partner niet gezond voor je is. En dat gevoel heb ik wel bij die gebruiker. Ik voel dat we geen match zijn op dat gebied, dus ja, soms is het een beetje vervelend dat ik altijd klaar moet staan voor haar en zelf niets kan delen waar ik bezorgd om ben.

Ik weet niet of ik nu denkfouten gemaakt heb al dan niet, of er tegenstrijdigheden zitten in mijn relaas. Zorgen delen lijkt me ideaal, maar het mag niet steeds van één kant komen, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik ben altijd luisterend oor en graag zelfs, maar ook ik heb mijn moeilijkheden en die kan ik niet altijd aan haar kwijt. Je zult moeten doorvragen om de foutjes uit mijn relaas te halen, als die er zijn. Ik bedoel het wel goed, hoor. Geen probleem. Hopelijk is dit een antwoord op je vragen.