Wat een nare ervaring Aiyana. Ja, hoe ga je daar mee om, met zulke misplaatste opmerkingen van dierbare personen...
Het "maar is dat echt zo?" zinnetje heb ik meerdere keren mee te maken gehad in mijn leven. Ogenschijnlijk gewoon een onschuldige vraag, maar de laatste keren dat die aan mij gesteld werd kon ik aan de intonatie horen dat die ander voor zichzelf het antwoord al had ingevuld; feitelijk werd me gezegd: "Dat is niet echt zo", maar dan verkleed als open vraag. Kon jij dat horen, of het een echte vraag was? Want dan is er wel nog veel bewegingsruimte

Idd was dat bij mij ook een dierbaar iemand die ik niet kwijt wilde uit mijn leven, maar die ik heel eerlijk op dat moment (mentaal) feitelijk kwijt was, iig rond het onderwerp van gesprek. Het is wachten op een beweging van die ander, die zich MAG openstellen voor mijn oprechte ervaring, hoe anders, vreemd en onbegrijpelijk die kan zijn. En anders is het onvermijdelijk dat ik dit niet langer een gelijkwaardige vriendschap kan noemen. En... dat zou me veel pijn doen, maar wel overeenkomstig de realiteit zijn; uiterlijk nog steeds bevriend, best leuke dingen kunnen doen samen, maar kennelijk niet de kern kunnen delen. Zo jammer, na zoveel jaren. Kortom: buiten benoemen wat dit met jou doet kun je niet veel, denk ik. Dan is het echt aan de ander
"Je moet je ook gewoon open durven stellen voor een relatie" vind ik een dooddoener. Misschien kom je zo wel over op jouw vriendin, dat jij je niet zou openstellen, maar voor wat word je dan in godsnaam geacht je allemaal open te stellen, en wanneer is het open genoeg? Het is sowieso lastig om je open te stellen voor iets, wanneer je bij voorbaat al kunt vermoeden niet aan de verwachtingen te kunnen of willen voldoen. Bijvoorbeeld omdát je nou juist aseksueel bent.
Wel lief dat ze jou hetzelfde geluksgevoel gunt, daar kan je dankbaar op inhaken

Al kan jij het waarschijnlijk niet uit dezelfde dingen halen als zij; dát mag ze nog even leren van jou. Succes, Aiyana, en blijf trouw aan jezelf
