Voorstellen

[Indie Game Lover]

Hoi Allemaal,

Sorry dat ik me niet bij het aanmelden heb voorgesteld. De drempel was heel hoog voor mijzelf, en is dat nog steeds wel.

Ik ben een dame van midden dertig uit de omgeving Rotterdam/Den Haag. Ik hou van gamen en bordspellen.

Ik heb me enige tijd geleden aangemeld hier op het forum nadat ik hoorde over aseksualiteit en demi-seksueel. Sinds dien heb ik soms wel op het forum gekeken maar voelde de stap om zelf iets te schrijven erg groot.

Na topics gelezen te hebben over "ik ben niet gebroken" deed me dat pijn, dat er mensen zijn die dat denken omdat ze net wat anders zijn, wat maakt me dat enersijds boos dat onze maatschappij zo zit in vaste hokjes.. aan de andere kant voel ik me ook gebroken, dus snap ik het net zo goed. Maar boos worden voor een ander is voor mij zoveel makkelijker dan voor mezelf.

Ik heb in een best ver verleden wel gedate en relaties gehad. Op den duur zelfs met iemand die tijdens de relatie aangaf geen intimiteit meer te willen, daar voelde ik me enorm door afgewezen, maar doordat die persoon niet echt een prater was dacht ik dat het een afwijzing van mij was, omdat het na een operatie was waar ik littekens van heb. Tot de dag van vandaag weet ik niet of dat het was of misschien toch aseksueel? Maar die ervaring maakt het wel nog moeilijker om mezelf te accepteren dat ik erg misschien zelf ook geen behoefte aan heb. tijdens die ervaring was ik jong (begin 20) en leefde ik nog wel erg met de wens zo standaard en onopvallend mogelijk leven te hebben. Ik was verre van bezig met wie ik werkelijk ben.

Mijn andere date ervaringen warne dat ik snel verliefd was, toen ook geen problemen had dat te uiten, maar het meestal snel over was als de persoon in kwestie te dichtbij kwam, voor mijn gevoel te veel wou. Degene die ik wel toe heb gelaten daarbij was ik niet degene die de relatie verbrak. Het voelt alsof als ik eenmaal door die eerste periode heen ben ik veel goed vind en wel voor een persoon durf te gaan, maar dat begin van date/relatie vind ik zo moeilijk.

Inmiddels is het al jaren geleden dat ik gedate heb of een relatie heb gehad. Ik had genoeg waar ik me op kon storten om er niet mee bezig te zijn, maar soms mis ik het, alleen is toch wel eenzaam soms, ook al heb ik de beste vrienden die ik me maar kan wensen. Ik mis het verliefd zijn, ik mis het happy gevoel als je iemand weer ziet. Ik hou wel van knuffelen als het goed voelt (en dus als iemand niet te veel wil? hier ben ik nog niet helemaal over uit).

Ik ben ergens opzoek naar het hokje waar ik in pas, mensen die me begrijpen en dat het ingewikkeld is. Maar pas ik in een hokje? Ben ik niet toch gewoon gebroken  en mocht ik dat hokje vinden/gevonden hebben, ben ik dan wel ready om daarvoor uit te komen?

[Edewecht]

Welkom Indie Game Lover,
'gewoon gebroken' , die woorden riepen wat vraagtekens bij me op. Het is niet 'gewoon' om 'gebroken' te zijn. Iedereen heeft haar of zijn worstelingen, gebrekjes en gekkigheidjes, dat hoort er nu eenmaal bij. Maar we zijn allemaal wel, ieder op haar of zijn manier, mooie mensen. Ik hoop dat je jezelf zo ook kunt zien.

En hokjes, tja. Toen ik voor het eerst op dit forum kwam, was ik heel blij dat ik eindelijk in een hokje paste, het hokje van asekueel. Want daardoor begreep ik mezelf eindelijk. En ervaarde ik heel sterk dat ik niet de enige was. 'Hoera ik pas in een hokje, nu kunnen de tralies die om me heen staan, weg.'
Een ander forumlid schreef: 'ik wil best in een hokje, als het deurtje maar open staat.'

Ik zie het nu zo: het hokje dient om je af en toe veilig in terug te trekken, en duidelijkheid te zoeken voor jezelf. En je bent helemaal vrij om er weer uit te stappen als dat goed voelt. Want het kan inderdaad ingewikkeld zijn, soms.

[Piggelot]

Welkom

[Jaap]

Hoi Indie Game Lover,

Welkom op het forum! 
Ik heb na het aanmelden ook een hele tijd gewacht alvorens ik mij voorgesteld heb.
Denk dat het juist goed is om dingen op je eigen tempo te doen.

Ik hoop dat dit forum je wat verder op weg kan helpen.

[AceVentura]

Welkom op het forum Indie Game Lover, 

Hokjes hebben een positieve kant en een negatieve kant. De positieve kant is dat het je kan helpen om anderen met een soortgelijke ervaring te vinden, zo heeft het hokje "aseksueel" ons hier bij elkaar gebracht. De negatieve kant zie je als je je door je hokje laat beperken in wat je denkt wel of niet te kunnen doen. Ik zou zeggen: Maak vooral gebruik van de positieve kant van de hokjes.

En "gebroken" ben je zeker niet, je bent hooguit een beetje anders dan de meerderheid. Niemand is 100% normaal (als zoiets überhaupt bestaat) alleen op seksueel/relationeel vlak maken we daar vaak wat meer een dingetje van.
Of en wanneer jij er klaar voor bent om uit te komen voor het hokje waar je in past is helemaal aan jou. Dat mag al heel snel, dat mag ook pas over een paar jaar, volg je eigen behoefte en gevoel hierin.

[Koffie]

Goed dat je de stap hebt genomen om je aan te aan te melden en je voor te stellen. Het is niet verplicht, iedereen mag hier ook gewoon alleen meelezen. De stap kan enorm zijn. Ik denk dat het wel een mooie stap is die je verder kan helpen. Anders draag je een soort van eenzaam geheim met je mee en als je de stap kunt nemen om dat te delen, kun je verder. Zo'n eerste stap is ook een van de moeilijkste.
Maar excuses zijn absoluut niet nodig.

Ik ben diegene van dat hokje met het deurtje open. Het is hoe ik in het leven sta, denk ik. het is prettig om jezelf te kunnen kaderen. Zit ik zus, of zo in elkaar? Ben ik dit, of dat? Dat geeft houvast.
Toen ik nog niet wist dat aseksualiteit bestond, had ik ook het gevoel dat ik niet klopte en dat gaf me boven op andere zaken die ook al 'niet kloppen', een heel naar gevoel. Want als ik niet klop, dan spoor ik niet en dat heb ik zo vaak gehoord. Zie je wel, dacht ik dan, en bevestigde het zelf weer. Overigens zie ik dit als een levenslange uitdaging.

Maar mijn hokje(s) hebben mij erg goed geholpen. Ik Kon mezelf daardoor beter begrijpen en ik hoefde ook veel minder had mijn best te doen om 'normaal' te zijn, van mezelf.

Alleen weet je in het leven nooit 100% hoe iets is. Ik ben 53 en ik heb bv. mezelf mijn hele leven gezien als hetero(-romantisch). Ik heb me nooit kunnen voorstellen dat ik ooit verliefd zou worden op een vrouw. Dat kan ik nog steeds niet. Maar ik grap dan: Stel dat ik later in het verpleeghuis ineens een hele leuke dame tegenkom... so what.! Ik verwacht het niet, maar waarom zou ik alles uit moeten sluiten? Zo ook rond seksualiteit. Ik voel me heel erg aseksueel, dat is ook altijd zo geweest, hoe ik ook geprobeerd heb dat niet te zijn. Wat me geen goed deed, uiteraard en een niet te vervullen missie. Je kunt niet anders zijn dan jezelf. Dat zou ook niet nodig moeten zijn. Maar stel dat ik op een gegeven moment ineens seksuele aantrekking zou ervaren? Dan is dat gewoon zo.

Dus, ik zet mezelf niet vast, maar ik zit wel op mijn gemak in mijn hokje. Er is niets dat erop wijst dat ik eruit zou 'moeten'. Maar ik hou wel van frisse lucht, dus ik laat het deurtje open. Het kan en het mag wel.

Uit de kast komen is ook geen verplichting. Alleen bij jezelf. De eerste stap is uitkomen bij jezelf wie je bent en dat verwelkomen. Dat kan al zo'n zoektocht zijn en veel met zich meebrengen, ieder heeft daarin zijn eigen tempo en niets moet. Uitkomen naar anderen doe je wanneer je daar zelf aan toe bent en je kiest altijd bij wie wel en wie niet.

[Tosti]

Welkom!

Dat van de hokjes herken ik wel. Weet dat je de deur ook gewoon open kunt laten staan. Je kan eruit als je ergens anders beter voelt. Wij mensen denken nou eenmaal in hokjes. Dit kan prettig zijn om te weten wie en wat je bent, maar het heeft zeker een keerzijde. Zelf ben ik begin 30 en bevind mij al vanaf mijn 16e in de LHBTIQA+ community. Ik ben blij dat we tegenwoordig meer hokjes hebben of misschien beter termen om informatie over op te zoeken en gelijkgestemde te vinden. Ik hoorde pas 2 jaar geleden voor de eerste keer over aseksualiteit en dat het een breed spectrum is. Voor mij betekent dit dat ik nu, nadat ik 10 jaar geleden uit de kast ben gekomen als lesbisch, opeens in een ander hokje pas. Omdat lesbisch voor mij nooit 100% klopte heb ik ook lange tijd gedacht eerder biseksueel te zijn, maar dat klopte ook niet. Dit was voor mij een keerzijde van de beperkte hokjes die ik toen kende of überhaupt van hokjes. Ik wist niet beter dan dat je hetero,- homo- of biseksueel kon zijn. Gelukkig is de representatie van andere seksualiteiten (en ook genders) de laatste jaren beter geworden (vooral voor mensen die net als ik moeite hebben met Engels). Nu ik mij identificeer als aseksueel heb ik pas echt het gevoel dat ik verder kan uitzoeken wat ik wil. Een andere keerzijde is ook dat veel mensen zich niet in andere willen verdiepen en/of het niet gewoonweg niet accepteren of dat ze het teveel hokjes vinden worden.

Wat ik de laatste paar jaar heb gehaald uit de LHBTIQA+ community is dat je gewoon van hokje kan wisselen. Tsja je (directe) omgeving zal wel (weer) moeten wennen, maar ben vooral jezelf. Ik ken twee vrouwen die halverwege de 30 verliefd werden op elkaar (beide de eerste keer op een vrouw). Ik ken ook mensen die zich op zowel seksualiteit als gender gebied niet in het standaard cis-hetero beeld thuis voelen en die ook vaker zijn gewisseld van hokje waardoor ze zich nu gewoon als queer identificeren.

[Fricai]

Hey Indie Game Lover, welkom!

We bijten niet hoor!

[Maartjemaris]

Welkom!

[ocean]

Welkom!

[Bunny]

Welkom!

[AceOfCups]

Welkom Indie Game Lover 

Of iemand zich gebroken voelt zal er van afhangen waarmee die zichzelf vergelijkt, en wat diens verwachtingen zijn het leven. Het kan hooguit weleens lastig zijn om gelijkgestemden te vinden, wanneer jouw 'heel zijn' iets anders inhoudt dan van 99% van de bevolking. Succes met het vinden van jouw weg

[PallaS.]

Welkom!

En je bent niet gebroken, al is het soms moeilijk om je niet zo te voelen (herkenbaar).