Eindelijk dan toch

[Ditbenik45]

Hallo allemaal,

Al drie jaar geleden heb ik me aangemeld op dit forum, maar pas nu schrijf ik mijn eerste bericht.
Ik ben inmiddels dus 48, en geen 45 meer (zoals mijn gebruikersnaam doet vermoeden ;-)).

Dat ik aseksueel ben is niet officieel gediagnosticeerd, maar die diagnose heb ik ook niet nodig. Ik weet het zeker.
Ik ben dus een vrouw van 48, nog maagd en ik heb nog nooit een relatie of seks gehad.
Ik heb ook nooit behoefte gehad aan seks. Hier heb ik verder ook geen problemen mee, behalve dat ik me er wel voor schaam.
Voel me wereldvreemd.
Ik heb ook een eetstoornis (anorexia nervosa, gediagnosticeerd toen ik 23 was) en een autismespectrumstoornis (gediagnosticeerd toen ik 40 was).

Ik ben soms verdrietig dat ik geen kinderen heb, maar 'troost' me met de gedachte dat ik dat door mijn autisme toch niet had getrokken.
Als ik één nacht slecht slaap ben ik meteen drie dagen van het pad, dus gebroken nachten door een baby zou ik helemaal niet aankunnen.

Ik ben in mijn leven wel een paar keer verliefd geweest, maar alleen al door de gedachte dat ik seks zou moeten hebben met diegene werd ik beroerd.
Daardoor heb ik wel een paar keer een jongen afgewezen, waar ik me wel schuldig over heb gevoeld.

Op zich heb ik best wel behoefte aan een relatie, want ik voel me vaak eenzaam.
Ik zou alleen nooit samen kunnen wonen, daarvoor heb ik te veel rituelen door mijn autisme.
En tja, een relatie zonder seks wil toch niemand.

Ik weet niet zo goed wat ik wil met mijn bericht.
Me in ieder geval even voorstellen, en eigenlijk gewoon even van me afschrijven.

[Jaap]

Hoi Ditbenik48  ,

Welkom hier, en beter laat dan nooit! 
Het klinkt een beetje alsof je zelf je leven toch nog niet helemaal geaccepteerd hebt zoals het nu is, zonder relatie en zonder kind(eren).

Ik denk dat er hier best leden te vinden zijn die graag een relatie zonder seks zouden willen (je kunt het altijd in het contacthoekje proberen).
Je kunt ook de term relatie loslaten en meer zoeken naar een (hechte) vriendschap. Dat past misschien beter bij je eigen wensen en mogelijkheden.

Veel plezier hier!

[AceVentura]

Welkom op het forum Ditbenik45, 

Dat ik aseksueel ben is niet officieel gediagnosticeerd, maar die diagnose heb ik ook niet nodig. Ik weet het zeker.

Een officiële diagnose voor aseksualiteit ga je nooit krijgen, als jij vind dat je aseksueel bent dan is dat zo. Je verhaal klinkt herkenbaar en past inderdaad in het plaatje.
Goed dat je dat voor jezelf zeker weet

Een relatie (of vriendschap zoals Jaap al zegt) kan iedere vorm hebben die jij wil. Het enige wat belangrijk is is dat jullie beiden tevreden zijn met hoe jullie die samen vorm geven. En waar je zo iemand kan vinden? Een oproepje in het contacthoekje kan inderdaad een goede optie zijn, het seks issue zal in ieder geval veel minder aanwezig zijn .

Ik ben in mijn leven wel een paar keer verliefd geweest, maar alleen al door de gedachte dat ik seks zou moeten hebben met diegene werd ik beroerd.
Daardoor heb ik wel een paar keer een jongen afgewezen, waar ik me wel schuldig over heb gevoeld.

Daar hoef je je niet schuldig om te voelen. Als jullie op dat vlak niet bij elkaar passen wordt het sowieso niets, daar kan je beter vroeg achter komen dan na vele jaren.

Ik zou alleen nooit samen kunnen wonen, daarvoor heb ik te veel rituelen door mijn autisme.

Misschien zeg ik door mijn gebrek aan ervaring met autisme nu heel domme dingen, maar zou iemand die ook autisme heeft dat misschien juist heel goed kunnen begrijpen? Wat ik daarmee wil zeggen: Misschien is dat een goede plek om naar iemand te zoeken die hetzelfde in het leven staat als jij?

[Koffie]

Welkom! Leuk dat je na zo'n lange tijd toch de stap neemt om een bericht te plaatsen.

En om er maar mee te beginnen: aseksualiteit is een geaardheid, en daarvoor bestaan geen diagnoses. Niemand anders kan ook voor je bepalen of je een bepaalde geaardheid hebt, dat is iets dat je bij jezelf navoelt.

Ik heb dat vroeger ook wel gehad, dat ik me schaamde voor mijn aseksualiteit. Al had het toen nog geen naam. Eigenlijk, vanaf dat het wel een naam kreeg en ik hier op het forum kwam, werd dat beter. Ook mijn autisme had kreeg pas laat een naam. Het wereldvreemde gevoel is ook herkenbaar, maar ik heb dat geaccepteerd als iets dat bij me hoort.
Hoe dan ook, al dat 'anders zijn' was heel moeilijk, er werd vaak niet erg vriendelijk over gedaan, om het maar zo te zeggen. Het heeft dus tijd gekost om 'mezelf'  te mogen zijn en ik zie daarin steeds een heel klein beetje verder groeien, als een levenslang proces.

Ik hoop dus voor je dat het forum voor jou ook een bijdrage in die richting kan zijn.

[Ditbenik45]

Hoi Ditbenik48  ,

Welkom hier, en beter laat dan nooit! 
Het klinkt een beetje alsof je zelf je leven toch nog niet helemaal geaccepteerd hebt zoals het nu is, zonder relatie en zonder kind(eren).

Ik denk dat er hier best leden te vinden zijn die graag een relatie zonder seks zouden willen (je kunt het altijd in het contacthoekje proberen).
Je kunt ook de term relatie loslaten en meer zoeken naar een (hechte) vriendschap. Dat past misschien beter bij je eigen wensen en mogelijkheden.

Veel plezier hier!

Dankjewel voor het welkom heten, Jaap!
Je ziet het goed hoor, ik accepteer mijn leven niet zoals het nu is. Ik accepteer mezelf niet zoals ik ben.
Ik werk er elke dag aan om dat te verbeteren.

Een goede vriendschap zou inderdaad ook al fijn zijn.
Ik heb eigenlijk geen echte vrienden.
Tijdens mijn studie heb ik wat mensen leren kennen waarmee ik het goed kon vinden, maar doordat die allemaal relaties en gezinnen kregen, is alles verwaterd.

Ik ga zeker eens rondkijken in het contacthoekje.
Bedankt voor de tip.

[Ditbenik45]

Welkom op het forum Ditbenik45, 

Dat ik aseksueel ben is niet officieel gediagnosticeerd, maar die diagnose heb ik ook niet nodig. Ik weet het zeker.

Een officiële diagnose voor aseksualiteit ga je nooit krijgen, als jij vind dat je aseksueel bent dan is dat zo. Je verhaal klinkt herkenbaar en past inderdaad in het plaatje.
Goed dat je dat voor jezelf zeker weet

Een relatie (of vriendschap zoals Jaap al zegt) kan iedere vorm hebben die jij wil. Het enige wat belangrijk is is dat jullie beiden tevreden zijn met hoe jullie die samen vorm geven. En waar je zo iemand kan vinden? Een oproepje in het contacthoekje kan inderdaad een goede optie zijn, het seks issue zal in ieder geval veel minder aanwezig zijn .

Ik ben in mijn leven wel een paar keer verliefd geweest, maar alleen al door de gedachte dat ik seks zou moeten hebben met diegene werd ik beroerd.
Daardoor heb ik wel een paar keer een jongen afgewezen, waar ik me wel schuldig over heb gevoeld.

Daar hoef je je niet schuldig om te voelen. Als jullie op dat vlak niet bij elkaar passen wordt het sowieso niets, daar kan je beter vroeg achter komen dan na vele jaren.

Ik zou alleen nooit samen kunnen wonen, daarvoor heb ik te veel rituelen door mijn autisme.

Misschien zeg ik door mijn gebrek aan ervaring met autisme nu heel domme dingen, maar zou iemand die ook autisme heeft dat misschien juist heel goed kunnen begrijpen? Wat ik daarmee wil zeggen: Misschien is dat een goede plek om naar iemand te zoeken die hetzelfde in het leven staat als jij?

Jij ook bedankt voor het welkom heten!

Meteen nadat ik mijn bericht had geplaatst, realiseerde ik me dat er inderdaad helemaal geen diagnose voor aseksualiteit bestaat. Ik had alleen geen tijd meer om het aan te passen. Voor mij is het echt heel duidelijk, al heb ik het nog nooit naar iemand uitgesproken, mijn moeder uitgezonderd.

Ik zit er zelf ook weleens over te fantaseren hoe het zou zijn om samen te leven met iemand die ook autisme heeft.
Geen idee of dat een goed idee is.
Eigenlijk wil ik helemaal niet samenwonen. Ik denk dat een latrelatie het hoogst haalbare zou zijn voor mij. maar dan dus ook nog zonder seks.

Een vriendschap dus eigenlijk, want zoiets kun je dan niet echt een relatie noemen.
Maakt ook eigenlijk niet uit.

[Ditbenik45]

Ik heb dat vroeger ook wel gehad, dat ik me schaamde voor mijn aseksualiteit. Al had het toen nog geen naam. Eigenlijk, vanaf dat het wel een naam kreeg en ik hier op het forum kwam, werd dat beter. Ook mijn autisme had kreeg pas laat een naam. Het wereldvreemde gevoel is ook herkenbaar, maar ik heb dat geaccepteerd als iets dat bij me hoort.
Hoe dan ook, al dat 'anders zijn' was heel moeilijk, er werd vaak niet erg vriendelijk over gedaan, om het maar zo te zeggen. Het heeft dus tijd gekost om 'mezelf'  te mogen zijn en ik zie daarin steeds een heel klein beetje verder groeien, als een levenslang proces.

Ik hoop dus voor je dat het forum voor jou ook een bijdrage in die richting kan zijn.

Dankjewel!
Ik herken mezelf erg in jouw bericht.
Ik ben dagelijks bezig met 'mezelf proberen te zijn', en ik denk dat dit inderdaad m'n leven lang een uitdaging zal blijven.
Heel lang heb ik me aangepast aan 'de massa'. Ik voelde dat ik anders was, maar negeerde dat en probeerde zo normaal mogelijk over te komen.
Dat heeft me uiteindelijk helemaal gesloopt. Uit frustratie ben ik me gaan storten op gewicht verliezen, en ben daarin helemaal doorgeslagen.

Ik vind het wel een enorme opluchting dat ik hier gewoon kan zeggen dat ik aseksueel ben.
Ik ken niemand met deze geaardheid, echt helemaal niemand.

[Edewecht]

Welkom Ditbenik

[Koffie]

Dat vond ik ook toen ik hier binnenkwam, dat het ontzettend fijn was om dat gewoon te kunnen zeggen. En niemand die het raar vond. Bijna een abstracte ervaring.

Overigens ben ik al lang niet meert de hele dag bezig met al dan niet mezelf zijn en ben ik ook al lang geleden gestopt met zoeken naar naar wie ik 'echt' zou zijn onder allerlei aanpassingen. Ik voel me mij, dus het zal wel oké zijn. Ook aanpassingen ben ik me lang niet altijd bewust en zijn bij me gaan horen.

Ook ik ken niemand behalve mensen hier op het forum die aseksueel zijn en die dat weten, en die daar open in zijn. Kortom: misschien ken ik ze wel, maar weten ze zelf nog niet dat aseksualiteit bestaat, en/of zijn ze er niet open over.

[ocean]

Welkom!

[PallaS.]

Welkom!

[Ditbenik45]

Bedankt allemaal!

[kwarktaart]

Welkom Ditbenik45!

Herkenbaar. Ik ben 37, heb autisme en ben ook nog maagd. Voel me ook wereldvreemd. Ik heb wel een aantal keren geprobeerd om seks te hebben met een gewone vriend van mijn 25e t/m 28e. Beiden uit nieuwsgierigheid. Alleen lukte het nooit om gemeenschap te hebben. Pijn verpestte het elke keer. Twijfel of ik er fysiek wel toe in staat ben. Zou het eigenlijk nog wel willen proberen om erachter te komen. Ben ook best benieuwd hoe het zal zijn. Alleen nog nooit verliefd geweest en ook nooit echt het vertrouwen in iemand gehad. Het gevoel dat iemand me accepteert met minpunten erbij dat ken ik niet. Vrijwel iedereen waar ik vroeger mee optrok heeft een relatie de meesten ook kinderen. Ik niet. Als ik hen tegenkom met kroost voelt dat ongemakkelijk. Het idee dat zij volwassen zijn en ik nog een kind.
Maar een kinderwens heb ik zelf nooit gehad. Daarvoor doe ik te graag mijn eigen ding en zou het door mijn autisme ook niet trekken. Van 1 nacht slecht slapen voel ik me al een zombie.

Bij mij is geen eetstoornis geconstateerd, maar vermoed wel dat ik die heb (ARFID). Al heel mijn leven ben ik een kieskeurige eter. Zowel om smaak als mondgevoel. Ook heb ik moeite met eten in bijzijn van anderen. Het vervelend vinden om bekeken te worden als ik eet en commentaar te krijgen op mijn eetgedrag. Om die reden vermijd ik etentjes zoveel mogelijk

Ik voel me ook vaak eenzaam de laatste jaren. Het gemis van een maatje en de onzekerheid of ik die ooit ga vinden. Maar vind vriendschappen al een ingewikkeld iets. Moeilijker dan in mijn jeugd. In het begin is er wel een klik, maar na verloop van tijd verwatert het of groeien de interesses uit elkaar. Veel mensen vinden me saai of geworden, omdat ik andere interesses en prioriteiten heb dan de meesten mensen.
Samenwonen zou ik ook nooit willen om dezelfde redenen als jij. Samen in een bed slapen vind ik ook trouwens niet fijn. Heb het liefst een eigen kamer.

[Ditbenik45]

Hoi Kwarktaart,

Dankjewel voor je uitgebreide reactie, ik herken er veel in.
Je omschrijft het precies goed; na een slechte nacht voel ik me ook een zombie.
Ik kan gewoon niet begrijpen hoe mensen met kleine kinderen kunnen functioneren, met al die gebroken nachten.
Ik vind dat echt heel knap.

Wat ik ook herken, en wat me echt raakt, is dat je zegt dat je vrienden van vroeger volwassen zijn, en jij je nog een kind voelt. Ik schaam me er vaak voor dat het mij niet gelukt is een relatie en kinderen te krijgen. Ik was een keer aan het oppassen bij een collega van me. Zijn dochter, toen een jaar of acht, vroeg mij waarom ik geen man en kinderen had. Ze was daar heel verbaasd over. Ik zat echt met m'n mond vol tanden. 'Niet iedereen wil een man en kinderen', heb ik toen geprobeerd uit te leggen, maar ik merkte dat het me echt raakte. Als een kínd me zelfs al vreemd vindt, dacht ik...

ARFID is dat je alleen bepaalde dingen eet, toch? Dus een beperkt 'menu', om het zo maar te noemen?
Ik kan me daar veel bij voorstellen. Wil je er iets meer over vertellen? Wat je bijvoorbeeld wel graag eet?
Ik eet in principe alles, maar in heel kleine hoeveelheden. Ik doe echt een maand met een chocoladereep bijvoorbeeld.

Vriendschappen vind ik ook ingewikkeld.
Ik ben eigenlijk het liefste gewoon lekker alleen thuis.

[AceVentura]

Ik kan gewoon niet begrijpen hoe mensen met kleine kinderen kunnen functioneren, met al die gebroken nachten.
Ik vind dat echt heel knap.

Ook dat gaat niet zo goed als het altijd lijkt hoor. Ik heb momenteel wat collega's met kleine kinderen en ze laten genoeg steken vallen (ondanks dat ze wel hun best doen), het grootste verschil is denk ik het begrip van de omgeving "O, ja, je hebt kinderen" en dan is het goed blijkbaar.

Ik ben eigenlijk het liefste gewoon lekker alleen thuis.

Dat is toch ook helemaal prima? Ik vind het ook heerlijk om alleen thuis te zijn.