Verdriet

[S895]

Ik lees zo heel af en toe een aantal berichtjes hier op dit forum wanneer ik me eenzaam voel. Ik zie dan voorbij komen dat mensen niet gefrustreerd zijn over het feit dat ze aseksueel zijn, maar boos op het onbegrip van anderen. Ik ben heel blij voor diegenen die content zijn met hun geaardheid maar zelf ben ik dat niet... Ik accepteer het al meer dan toen ik het me voor het eerst realiseerde maar ik kan er nog steeds zo verdrietig van worden. Waarom voel ik niet al die mooie dingen die de rest allemaal wel lijkt te voelen? En ja, ik weet ook dat liefde en relaties niet altijd rozengeur en maneschijn zijn, maar ik zou er zoveel voor over hebben om die dingen te beleven. Het feit dat ik die gevoelens (waarschijnlijk) nooit zal meemaken doet me zo enorm veel verdriet, ik vraag me af of ik daar ooit overheen zal komen. Ik kan daardoor de toekomst alleen maar somber inzien: iedereen heeft zijn "eigen" persoon en ik ben maar alleen. Ik probeer hier niet op te focussen want het helpt me uiteraard niet maar dat wil nog niet echt lukken. Hopelijk ooit. Ik hoop ook dat iemand me hierin snapt...

[Koffie]

Welkom!

En hoewel ik zelf niet echt meer behoefte heb aan een relatie, heb ik dat wel gehad en begrijp ik je gevoel. Ik denk dat het iets heel menselijks is om de behoefte te hebben je als partner aan iemand te verbinden. Dat is ook met aseksualiteit niet onmogelijk, maar het maakt het inderdaad een heel stuk moeilijker. Je beeld over de toekomst kun je veranderen, je behoeftes en gevoel een heel stuk minder. Dit is denk ik ook een van de lastigste dingen rondom aseksualiteit. Het is ook een thema dat geregeld voorbij komt hier op het forum.

[memories]

Zeker, eenzaamheid en een onzekere toekomst zijn denk ik voor velen wel een dingetje! Ik vind de liefde iets heel moois en ben ook weleens gefrustreerd over de dingen die ik blijkbaar anders voel dan de rest. Maar zoals Koffie zei, er zijn natuurlijk mogelijkheden om alsnog een partner te vinden, ook al is het niet eenvoudig Anderzijds kan acceptatie je ook veel rust brengen, denk ik.

[Koffie]

Acceptatie is het inderdaad... maar je kunt dat niet afdwingen. Niet bij een ander, niet bij jezelf. Dat zijn dingen waar je naar toe groeit. Tenminste, zo heb ik dingen ervaren.

[AceVentura]

Goed dat je je frustratie deelt S895, je bent zeker niet de enige.

Alleen blijven is zeker niet iets wat je direct aan aseksualiteit kan koppelen, al hoewel ik wel toegeef dat het misschien moeilijker kan zijn om een geschikt persoon te vinden. Mij lijkt het de moeite dan wel weer waard: Het kost misschien meer moeite, maar dan vind je wel iemand die echt bij je past.

Uiteindelijk gaat het inderdaad om acceptatie en dat kost tijd. Tot die tijd zijn wij er in ieder geval voor je met          

[PallaS.]

Inderdaad, goed dat je het deelt. Beter om al die emoties eruit te laten dan alles op te kroppen 

En ja, ik sluit me bij de rest aan: gevoelens van verdriet zijn me ook niet onbekend. En er zijn dagen waarop ik best tevreden ben, en dagen waarop het even niet gaat. Life sucks, at times :/

[S895]

Bedankt voor jullie reacties en begrip!

En er zijn dagen waarop ik best tevreden ben, en dagen waarop het even niet gaat. Life sucks, at times :/

Ik heb inderdaad ook betere en slechtere dagen. Ik weet dat acceptatie bij mij niet van de ene op de andere dag zal komen maar ben er veel mee bezig. Iemand zei ooit tegen me dat ik het niet los hoef te laten, maar anders vast moet houden. Dat vind ik nog steeds een mooie manier om ernaar te kijken, en op een slechte dag helpt het om daaraan te denken. Hopelijk is dat op een dag ook genoeg.

[PallaS.]

Bedankt voor jullie reacties en begrip!

En er zijn dagen waarop ik best tevreden ben, en dagen waarop het even niet gaat. Life sucks, at times :/

Ik heb inderdaad ook betere en slechtere dagen. Ik weet dat acceptatie bij mij niet van de ene op de andere dag zal komen maar ben er veel mee bezig. Iemand zei ooit tegen me dat ik het niet los hoef te laten, maar anders vast moet houden. Dat vind ik nog steeds een mooie manier om ernaar te kijken, en op een slechte dag helpt het om daaraan te denken. Hopelijk is dat op een dag ook genoeg.

Dat is inderdaad mooi gezegd. Dank je wel voor het delen

[Anique]

Fijn om jullie ervaringen en inzichten te lezen. Ik heb het hier ook even zwaar mee momenteel. Ik ben aseksueel en aromantisch en heb ook nog best wel serieuze social anxiety. En ik werk thuis omdat dit met mijn gezondheid eigenlijk de enige mogelijkheid is. Dit betekent dat ik heel weinig contacten/vrienden heb in het "echt". En hoewel ik introvert ben, merk ik naarmate ik ouder wordt dat ik steeds meer behoefte heb aan af en toe toch een praatje. Of iemand om iets leuks mee te doen.
Tot nu toe ben ik eigenlijk best tevreden geweest, omdat ik een platonische hechte band had/heb met een dame uit Duitsland, maar zij gaf vorige week behoefte te hebben aan (even?) minder contact, dus nu voel ik me eigenlijk best wel verloren.
Ik doe nu nog veel met mijn moeder, met wie ik het goed kan vinden, maar soms word ik toch overvallen door de realiteit dat zij niet altijd bij me zal blijven. Tja. Weet ook niet zo goed hoe ik dit berichtje positief moet afsluiten. Het is al een goede stap van mij dat ik me hier heb aangemeld en probeer contact te maken, denk ik.

[Sipia]

Ja, dit is zeer herkenbaar. Ik ben AroAce, autistisch, en behoorlijk introvert. Soms voelt het alsof de maatschappij er vooral op is ingesteld dat je je sociale behoeftes, eenmaal volwassen, vooral uit een partner moet gaan halen. Dat geeft je zo'n gevoel van verlorenheid als het eenmaal inzinkt dat je niet in dat hokje past. Want wat nu? Van jongs af aan wordt je zo'n huisje-boompje-beestje verhaal voorgehouden van hoe je volwassen leven eruit gaat zien, maar nu val je van dat padje af.

Gelukkig bestaan online gemeenschappen als deze tegenwoordig. Het is fijn om te weten wie je bent en dat daar niks mis mee is. De keerzijde van dat al van jongs af aan weten is echter dat je toekomstbeeld een beetje wegvalt... Ik heb een uitstekende relatie met mijn ouders, maar ik ben doodsbang dat ik vereenzaam als die er eenmaal niet meer zijn. Soms heb je dus inderdaad van die dagen dat je er wat depri van wordt.

Op die dagen helpt het mij om te bedenken dat na regen zonneschijn komt, hoe cliché dat ook is. Het komt echt wel een keer goed, ook al voelt dat soms wellicht anders.

[LuukFantasy]

Ja, dit is zeer herkenbaar. Ik ben AroAce, autistisch, en behoorlijk introvert. Soms voelt het alsof de maatschappij er vooral op is ingesteld dat je je sociale behoeftes, eenmaal volwassen, vooral uit een partner moet gaan halen. Dat geeft je zo'n gevoel van verlorenheid als het eenmaal inzinkt dat je niet in dat hokje past. Want wat nu? Van jongs af aan wordt je zo'n huisje-boompje-beestje verhaal voorgehouden van hoe je volwassen leven eruit gaat zien, maar nu val je van dat padje af.

Vooral in dit verhaal kan ik me heel erg goed vinden. Dit wordt verergerd door mijn toch nog wel aanwezige romantische behoeftes. Ja ik heb hele leuke vrienden, maar mijn verlatingsangst neemt daar af en toe de overhand in en dan helpt het niet dat zij wel samen gaan wonen met hun partner. Ik heb soms echt heel erg het gevoel dat ik alleen ga eindigen.

[Rosie_22]

Eigenlijk is dit heel herkenbaar. Ik sta er meestal niet meer bij stil en ik denk altijd dat ik het wel geaccepteerd heb. Zo vind ik het inderdaad echt niet erg dat ik aseksueel ben, maar dan overvalt me wel weer het gevoel dat ik straks niet alleen wil blijven..