Mijn verhaal even kwijt kunnen

[plantlover]

Hoi allemaal, ik ben nieuw op dit forum. Ik weet nu ongeveer 2 weken dat ik aseksueel ben (denk dat ik dit stiekem al een hele tijd weet, maar heb nooit de moeite genomen om me erin te verdiepen).

En voor wie het wil lezen is hier mijn (lange) verhaal.
Om the Fresh Prince of Bel-Air te quoten:

Now this is a story all about how
My life got flipped turned upside down

Ik ben een meisje/vrouw van 32 en heb nog nooit een relatie gehad. Ik ben hierover best onzeker geweest, maar ben daar mee opgehouden toen ik midden 20 was. Ik had het heerlijk naar mijn zin in mijn eentje, heb leuk werk met leuke collega's en een stabiel inkomen. Ik beschouw mezelf als introvert en heb een goede band met mijn familie en een paar hechte vriendinnen en vrienden die ik niet vaak zie, maar wanneer we dan een keer afspreken is alles heerlijk vertrouwd, en dat is ook genoeg voor mij.

Als je lang geen relatie hebt is er altijd wel iemand die aan je vraagt hoe dat nou zit. Dit gebeurde mij ook regelmatig en dan zei ik dat ik er gewoon niet echt behoefte aan had, maar dat je maar nooit wist hoe het zou lopen. Hoewel ik het prima vindt alleen, vond ik het wel lastig om deze vraag te krijgen. Want ongemerkt zet het je toch aan het twijfelen. Omdat de laatste jaren mijn leven vrij stabiel zijn geweest met dezelfde mensen om me heen, kreeg ik deze vraag steeds minder en hierdoor voelde ik mij nog meer op mijn gemak.

Toen ik 30 werd had ik een heel serieus gesprek met een iets jongere vriendin met de vraag of ik ertegenop zag om 30 te worden. Zij vond het lastig om 30 te worden omdat ze voor zichzelf allerlei doelen had gesteld die ze nog niet waar had kunnen maken. Ik vertelde haar eerlijk dat ik heel blij was met mezelf op dit punt in mijn leven. Ik had hier voor mezelf wel over nagedacht, en had mezelf beloofd dat ik, als ik ooit een relatie zou krijgen geen schuldgevoel naar mezelf zou hebben voor alles wat ik "gemist" zou hebben. Want dat is vaak een toevoeiging op de vraag waarom je alleen bent en of je niets mist.

Kort geleden kwam er een collega naar me toe met de mededeling dat een kennis van haar mij wel leuk vond en had gezegd dat ze me wel zijn nummer mocht geven. Ik reageerde met dat ik niet echt op zoek was en wist mezelf niet echt een houding te geven. Dat heb ik altijd al gehad als iemand me leuk vond (wat niet echt vaak voor is gekomen gelukkig. Ik sta niet echt graag in het middelpunt van de belangstelling).
Ik heb hier een paar dagen over nagedacht en toch besloten om zijn nummer te vragen. Ik had immers de instelling van zeg nooit nooit. En ik wilde die jongen ook een kans geven. Misschien was dit wel de ware voor mij en misschien ook niet, maar ik was niet echt op zoek dus wat had ik te verliezen.

Ik vond het best spannend om hem te appen maar heb doorgezet. Hij had gelijk best wel wat vragen, ook over of ik al eens realties had gehad. Hier ben ik gewoon eerlijk over geweest en het schrikte hem niet af, hij vond het alleen best bijzonder. Hij stelde voor om af te spreken en omdat we alle twee de volgende dag al konden hebben we dat gedaan. Ik had op dat punt ook echt zoiets van, dan zijn we daar ook weer vanaf, want afgaand op ons appgesprek had ik nou niet het idee dat ik hem geweldig leuk vond.

Het was best een leuke date, hij was oprecht geinterresseerd en wist me op mijn gemak te stellen. In het echt vond ik hem ook een stuk aardiger dan op de app. Ik had ook wel het idee dat we over veel dingen op een lijn zaten. Hij was wel best terughoudend en zei steeds dat ik het eerlijk moest zeggen als ik naar huis wilde. Maar misschien was dat ook omdat hij me niet wilde afschrikken.

Daarna sloeg te twijfel toe. De volgende ochtend had ik last van mijn maag. Dan ga je dingen opzoeken op internet en lees je dat dat iets is wat bij verliefdheid kan horen. Maar toch weet je het niet. Ik ben gaan nadenken, heel veel gaan nadenken. De avond na de date ben ik gaan googelen op aseksueel en hier viel heel veel voor me op zijn plaats. Ik heb nooit interesse gehad in seks en een tijd lang dacht ik dat dat kwam omdat ik nooit de juiste tegen ben gekomen en dat als dat zo zou zijn alles vanzelf zou gaan. Maar als ik bij mezelf na ga heb ik er gewoon helemaal niets mee. En heb ik echt liever gewoon geen relatie dan een relatie met seks.

Een halve week was ik bezig met deze gedachten zonder iemand erover te vertellen en het misselijke gevoel bleef maar aanhouden. Voor mij vielen de puzzelstukjes nu op hun plaats, maar hoe moest ik het deze jongen vertellen die ik net had leren kennen. Hij had zo zijn best gedaan om me op mijn gemak te stellen, ik vond het gewoon heel moeilijk om hem af te wijzen. Ondertussen voelde ik me ook schuldig, want ik wilde hem niet aan het lijntje houden en ik wilde hem ook zeker niet ghosten. Na twee dagen vroeg hij of ik nog leefde en ik heb gezegd dat ik druk was dus geen tijd had gehad om te appen. Ik vond het lastig om het met anderen over mijn gevoelens te hebben, vond dat dit iets was wat ik zelf moest doen. Ik bleef me misselijk voelen, ik kon bijna geen hap door mijn keel krijgen, maar probeerde op mijn werk en bij mijn ouders zo normaal mogelijk te doen, want stel je voor dat ze iets door zouden hebben.

Na een halve week heb ik het aan mijn ouders en zus verteld en zij reageerden positief. Ergens had ik dit ook wel verwacht, maar zoals ik al zei, ik praat niet graag over mijn gevoelens en wist gewoon niet wanneer of waar ik erover moest beginnen. Ik hoopte dat ik door het aan iemand te vertellen meer duidelijkheid zou hebben over wat ik met de situatie aan moest, maar niets leek minder waar. Normaal ben ik heel zelfverzekerd. Ik denk altijd goed na bij het nemen van beslissingen en heb zelden achteraf spijt van wat ik doe. Voor mij voelde het alsof ik al bijna een week mezelf niet meer was. Ik was klaar met mezelf druk maken en er letterlijk ziek van zijn. Dit moest stoppen. Daarom heb ik hem een netjes maar direct appje gestuurd waarin ik hem liet weten dat ik het hierbij wilde laten.
Hij stuurde terug dat hij het jammer vond dat vriendschap ook niets voor me was en stom genoeg voelde ik me hierdoor afgewezen.

Ik had er wel aan zitten denken om te vragen om vrienden te blijven, maar was bang dat dit alleen maar een ongemakkelijke situatie zou opleveren. Wat als hij toch verliefd was op mij en dacht dat vriendschap vanzelf meer zou worden? Daar had ik dus echt geen zin in. Daarnaast was ik ook bang dat ik zelf misschien toch wel verliefd was en ik was echt nog niet klaar om uit te leggen dat ik aseksueel ben. Ik merkte aan hem dat hij ook duidelijk een relatie miste. En waar hij heel geintereesseerd in mij was en veel vragen stelde, ik nou niet echt de behoefte had om alles van hem te willen weten. De meeste vragen die ik stelde waren meer uit beleefdheid.

Dus je zou zeggen, lekker een punt erachter zetten en verder gaan met je leven.

Maar als ik ergens achter ben is het wel dat je als aseksueel wel degelijk gevoel hebt (just joking, natuurlijk is dat zo )

Ik voel me nu vooral verward. In mijn hoofd ben ik steeds de boel aan het romantiseren. Wat als? En de ene keer ben ik ervan overtuigd dat ik het juiste heb gedaan en de andere fantaseer ik erop los van hoe dingen hadden kunnen zijn (allemaal zonder de seksuele kant natuurlijk, en ook gebasseerd op dingen die ik er zelf bij verzin). Ik kan me lastig concentreren en kan ook bijna nergens anders aan denken. Het voelt als verliefd zijn, maar is dat het wel? Zowiezo gaat het niets meer worden. Ik heb op zijn appje niet meer gereageerd en dat is ondertussen een week geleden. Mijn verstand zegt doe normaal, maar mijn gevoelens zijn zo tegenstrijdig. Ik wil gewoon weer terug naar mijn simpele leventje, waarin ik lekker onbezorgd mijn gang kan gaan zonder al deze drama.

Ik weet niet of iemand wat aan dit verhaal gaat hebben, maar ik merk wel dat alles van me af schrijven enorm oplucht. Ik heb al veel verhalen gelezen op dit forum, en als me iets duidelijk geworden is is het wel dat ieder zijn/haar verhaal uniek is.

[Koffie]

Sowieso heel fijn om even je hele verhaal kwijt te kunnen! Inderdaad zijn er overeenkomsten, maar ieder heeft een eigen, uniek (levens)verhaal.

Soms heb je dat er een gebeurtenis is, die dingen in gang zet. Deze date zette de ontdekking van jouw aseksualiteit in gang en zette je helemaal op zijn kop. Dat had jij niet voorspeld, dat kon je date niet weten, dat gebeurde gewoon. Daar had niemand op gerekend.

Als het je dwars zit dat jullie contact hiermee eindigt, midden in jouw verwarring, kun je misschien alsnog een bericht sturen en vertellen dat er bij jou iets speelt, waardoor je op dit moment niet weet wat je wilt en wat je voelt. En dan kun je kijken hoe het gesprek zich ontwikkelt. Eventueel kunnen jullie bellen of nog een keer afspreken, of mailen, of dingen via de app bespreken.

Maar misschien is dat nu gewoon ook even te veel en is het prettiger het te laten voor wat het is, en de rust te laten weerkeren. Hoe dan ook heb je nu iets duidelijker over jezelf en mocht zich nog eens iemand op je pad voordoen, dan heb je minder deze 'turmoil'.

[AceVentura]

Welkom op het forum Plantlover,       

Bedankt voor het delen van jouw verhaal. Er zal altijd iemand zijn die er herkenning in vind en bij wie daardoor misschien het kwartje valt, dus het is heel waardevol.

Tja, wat als? Dat blijft natuurlijk lastig. Als je het antwoord echt wil weten zal je dat moeten proberen, en zoals Koffie al aangeeft is openheid geven dan vaak de beste weg. Helaas is dat vaak ook de lastigste weg. Het is wel meteen ook de weg die duidelijkheid geeft. Stel dat hij daar (om wat voor reden dan ook) slecht op reageert dan weet je ook direct dat je verder niets hoeft te proberen, reageert hij positief dan is er een kans en weten jullie ook allebei waar je aan begint.
Het is misschien nog niet zo makkelijk om daar dat gesprek te beginnen, maar ik heb wel eens een TED-talk gezien en daarin werd gezegd "All it is is one hard conversation", daar houd ik me vaak aan vast als het op gesprekken aan komt die ik lastig vind.

En voor wat betreft die verwarring, die kan ook een teken zijn dat er iets waardevols aan het gebeuren is, kijk maar eens naar de quote onder mijn berichten.

[Heldin_op_Sokken]

Hi Plantlover.

Goh, ook in jouw verhaal weer veel herkenning. 30 vond ik wel een ding, iedereen om je heen krijgt een partner, begint aan kinderen etc. en ik? Ik was alleen, ik werkte en deed af en toe leuke dingen met vrienden. Daten deed ik niet. Een paar jaar terug heb ik eens een speeddate gedaan en daar voelde ik me echt een buitenbeentje al kwam dat misschien ook door de combinatie van autisme en wat ik toen nog niet wist aseksualiteit.
Ondertussen ben ik bijna 40 en heb ik inmiddels ook de begrippen homo-romantisch & aseksueel ontdekt. En toen al die puzzelstukjes uit de lucht kwamen vallen heb ik ook een dikke week buikpijn gehad.

Dus ja we zijn gewoon mensen en ja we hebben gevoel alleen onze gevoelens gaan niet over het hebben van een seksuele relatie.

[plantlover]

Hallo allemaal en bedankt voor jullie lieve reacties,

Ik moet zeggen dat ik me een stuk rustiger voel. De "verliefdheid" is nu ook wel weg.

Ik heb er ondertussen ook met een vriendin over gesproken. Zij had het niet verwacht maar vond wel dat het een hoop verklaarde over mijn ongemakkelijke reacties op verhalen over dates en jonges die leuk zijn om naar te kijken. Ze vond het ook vooral fijn dat ik nu beter weet wie ik ben en wat ik wil (al had ik dat op het moment van deze conversatie totaal niet). Door dit gesprek heb ik echt het gevoel dat onze vriendschap nog hechter geworden is en daar ben ik heel blij mee. Ze was ook heel geinterresseerd en wilde dingen van me weten als heb/doe jij dit dan nooit? (mijn antwoord was nee) en ik moet zeggen dat ik bijna net zo verbaasd was dat zij die behoeften dus wel heeft.

Het lijkt ook wel alsof er dingen op hun plek blijven vallen. Situaties die ik heb meegemaakt en vooral de reacties en gedachtes die ik hierbij had. Als ik er nu zo op terugkijk vind ik het bijna grappig dat ik hier niet eerder achter ben gekomen.
Ik heb de afgelopen dagen veel gedacht aan de vraag van die vriendin (voelt het niet heerlijk om jezelf een stukje beter te leren kennen?) en ik moet zeggen dat dat inderdaad wel zo is. Ik kan voor veel dingen heel goed mijn grenzen aangeven, maar wist op dit gebied gewoon niet eens waar mijn grenzen lagen. Nu begin ik daar steeds een beter beeld van te krijgen.

[AceVentura]

Fijn dat het je zoveel goede dingen brengt, en wat fijn ook dat die vriendin zo goed reageerde

[Heldin_op_Sokken]

Wat fijn! Het klinkt echt alsof je weer een stukje rust gevonden hebt.