Hardnekkige ontkenningsfase

[Gara]

Hallo Forum,

Het is inmiddels zo'n vier maanden geleden dat ik me heb beseft dat ik aseksueel ben. Eerst zag ik het als een grote bevrijding, want het verklaarde waarom ik 'anders' ben dan de rest op het gebied van relaties. Want ik heb lang rondgelopen met een soort van minderwaardigheidsgevoel omdat het bij iedereen leek te lukken om op z'n minst flirts te hebben.

Dat gevoel is in ieder geval weg, en ik heb me beseft dat veel mensen me gewoon aardig vinden. En dat romantiek gewoon een vak apart is dat je niet overkomt als je er niks mee doet. Helaas komt de amatonormativiteit (dat iedereen een relatie moet hebben) steeds weer om de hoek kijken. Ik ben bijvoorbeeld gaan experimenteren met het inpassen van aseksualiteit in dating door gewoon een profiel te maken met de tekst dat ik iemand zoek die niet meteen romantiek verwacht maar eerst vrienden wilt worden. Dit trekt mensen aan om verschillende redenen: bijvoorbeeld traumatische ervaringen met seksueel misbruik of religieuze overtuigingen. Het lukt me dan om een leuk eerste paar dates te hebben omdat ik weet dat ik ze niet hoef te versieren en dat werkt bevrijdend. Ik maak mezelf dan wijs dat ik demiseksueel ben, of dat ik het ervoor over heb om intiem te moeten zijn met iemand die ik heel aardig vind, als een prijs die je moet betalen voor het hebben van een toegewijde relatie. Een beetje zoals homo's/lesbiënnes moeten doen in een samenleving waar ze uitgehuwelijkt worden. Maar diep van binnen weet ik dat het eigenlijk uitstel van executie is, omdat relaties in onze cultuur uiteindelijk om zoenen en seks draaien. En dat vind ik allebei helemaal niet interessant.

Heeft iemand hier ervaring mee? Dat je een hardnekkige ontkenningsfase hebt na je coming-out, waar je jezelf eigenlijk valse hoop geeft voor iets dat je diep van binnen niet wilt?
Hoe zijn mensen hieruit gekomen?

[AceVentura]

Ik heb geen directe ervaring met wat jij omschrijft, aan daten ben ik nooit begonnen. Toch reageer ik op je bericht ...

Het gevoel wat ik krijg van je bericht (corrigeer me ook vooral als dat niet zo is) is dat je vooral jezelf nog te accepteren hebt zoals je bent, dat je goed bent zoals je bent. Ook krijg ik de indruk dat je die bevestiging nu misschien nog zoekt in de mensen met wie je date, maar die bevestiging is veel sterker als die vanuit jezelf kan komen.
Dat is overigens niet raar hoor, iedereen gaat op diens eigen wijze door een proces van acceptatie heen. Voor de een duurt dat misschien een paar dagen, de ander doet er veel langer over. Het belangrijkste is om jouw eigen weg te vinden, zodat je kan zeggen: Ik ben garen040, ik ben aseksueel (of welk label voor jou van toepassing is), en als iemand daar een probleem mee heeft dan is dat niet mijn probleem maar van die ander.
Hoe zou jij daar een stap naartoe kunnen zetten? Wat heb jij daar voor nodig?
Ter inspiratie zou je het liedje "Ik hou van mij" van Harrie Jekkers eens kunnen opzoeken, dat past hier mooi bij.

[Monique66]

Mooi gesproken AceVentura... en Garen ook ik weet het sinds kort echter wat ikber mee doe is direct zijn naar de mensen die interesse tonen, zoals Ace ook al voorstelde, en als ze dan afhaken zijn het mijn mensen niet.... weet je onze geaardheid is nu eenmaal oets wat we eerst zelf moeten accepteren, vooraleer we het van een ander kunnen vragen.... en wat omgang met relaties betreft denk ik dat dit voor iedere relatie weer anders is.... ik denk dat het er ook aan ligt hoe intens de verbinding tussen 2 mensen is en hoeveel het jou waard is een bepaalde relatie te behouden. Liefde blijft hoe dan ook een werkwoord, en als er noet gewerkt wordt bloed het dood.
Succes met je zoektocht naar acceptatie en alles wat nog meer op je pad komt

[AceVentura]

Overigens nog een toevoeging:

Maar diep van binnen weet ik dat het eigenlijk uitstel van executie is, omdat relaties in onze cultuur uiteindelijk om zoenen en seks draaien. En dat vind ik allebei helemaal niet interessant.

Dat is misschien het standaard beeld bij een relatie. Als jij samen met iemand een relatie hebt zijn jij en de persoon waarmee je die relatie hebt de enige die bepalen hoe jullie relatie eruit ziet. Laat je die "norm" los dan zijn er ineens heel veel mogelijkheden om het vorm te geven hoe het voor jullie werkt.

[Koffie]

Toen ik in 2012 mijn aseksualiteit ontdekte, heb ik eerst gedacht dat ik misschien in het grijze gebied zou vallen. Deels omdat ik zelf zo geleerd had dat je niet aseksueel kunt zijn en dat 'iedereen' seks wil, dat ik echt moest leren mezelf in mijn eigen perspectief te zien.

Deels ook, omdat ik destijds wel graag nog een partner hoopte te vinden en daar al genoeg in dwars zat qua achtergronden, en dan ook nog aseksueel....
Maar op een gegeven moment merkte ik dat ik toch echt heel duidelijk aan het heel erg aseksuele uiteinde zit van het spectrum. Ik begrijp er echt niets van en ik wil het echt niet.

Ik ben niet bekend met dating, heb wel op datingsites gezeten een korte tijd, maar daar kan ik erg weinig mee. Ik ben ook 'grijs-romantisch' en vind het heel raar om iemand te gaan leren kennen met de bedoeling dat je verliefd wordt en bepalen of iemand 'relatiemateriaal' is. Alleen al dat woord... En dat iemand dan gaat bepalen of ik dat voor hem ben. Het idee alleen al.  
Dus verder dan wat over en weer typen is het nooit gekomen en dat stopte meestal abrupt als je iets meer vertelt. Ik vond dat overigens beter, dan weet je op voorhand dat je met iemand niet in zee kunt gaan. Voor mij is de basis van een relatie vriendschap en respect en acceptatie. Maar het kan je ook kwetsbaar maken. Het was ook moeilijk en het riep spanning op.
Hoe dan ook, dat gedoe, dat heb ik achter me gelaten.

Dat is geen knopje geweest dat ik zomaar even kon omzetten. Ik had me dat ook niet voorgenomen. Eigenlijk ben ik eruit gegroeid. Op een gegeven moment dacht ik: Wat een heilloze weg dit. Ik kan me daar beter niet meer op richten. Dat vond ik eerst heel moeilijk, maar gaandeweg heeft de behoefte aan een partner me verlaten en ben ik gewoon tevree met mijn aseksualiteit, over het algemeen. Het is gewoon ik. Wie weet kom ik nog eens in een situatie waarin het een struikelblok vormt, dat is niet fijn, maar dat kan altijd gebeuren. Fact of life...

[Gara]

Bedankt voor jullie reacties en het meedenken!
Ik heb net ook het ervaringsverhaal van Sandra (Koffie) gelezen, daar herken ik wel veel in. Zit nu ook in de levensfase waarin je voor het eerst echt begon met relaties (eind 20).

Bij mij is het probleem denk ik niet zozeer dat ik mezelf niet accepteer - daar heb ik afgelopen maanden grote stappen in gezet, waaronder een publieke coming-out bij mijn vereniging, een bezoek aan de Utrecht Pride en ik ga op ACE-kamp.
Het probleem is eerder dat ik het onvermijdelijke gevolg van aseksueel zijn om de een of andere manier probeer te omzeilen. Zo van 'oké, ik ben aseksueel, en nu ga ik weer verder met waar ik mee bezig was.' Ik ben sociaal en verzorgend aangelegd, en heb er altijd van gedroomd om een gezin te hebben, zodat je mensen om je heen hebt voor wie je er echt kan zijn op alle vlakken. Overigens er nooit bij stilgestaan dat je in een normatieve relatie je vrouw steeds moet gaan kussen en op andere manieren moet bevredigen  . "Hoe zie je dat dan over het hoofd?", zou je zeggen, maar in mijn fantasie was daar nooit plek voor.

Dan denk ik de ene periode: 'het moet gewoon kunnen als ik een goed plan heb' en daarna heb ik weer het gevoel van 'ik hou iedereen voor de gek'. Want ergens diep van binnen snap ik ook wel dat je een geaardheid nooit kunt veranderen. Maar ik heb ook ergens het idee dat niemand in de datingwereld staat te wachten op een aseksueel. Want seksualiteit/romantiek is voor datende mensen juist hét verschil tussen vriendschap en een relatie. Daarom omschrijf ik hoe aantrekking voor me werkt, maar noem ik de term niet.
Dat is dus mijn worsteling ...

[Koffie]

Ja, dat is herkenbaar. Voor mij lag het nog wat anders omdat ik mijn eigen aseksualiteit niet herkende en begreep. Ik had wel door dat seks en erotiek en dergelijke voor anderen in relaties heel erg belangrijk waren, maar in mijn gedachten speelde dat niet mee. Ik besefte wel dat het van me werd verwacht.

Ook wilde ik heel erg graag een gezin, en dat heeft ervoor gezorgd dat ik die weg ben ingeslagen. Na mijn scheiding wilde ik graag een relatie en dat zorgde er ook weer voor dat ik doorging op die weg. Maar op een gegeven moment kreeg ik zo verschrikkelijk afkeer van dat alles, dat ik echt eens tegen een toenmalige (hyperseksuele) vriendin zei: Aan mijn lijf geen polonaise! Ik wilde zelfs niet meer worden aangeraakt, behalve door mijn kinderen. Omdat ik zo over mijn grenzen was gegaan was dat gewoon te veel.

Pas nu de laatste tijd heel langzaam trekt dat weer bij en merk ik dat ik spontaan vrienden een knuffel geef bij het afscheid, zomaar zonder nadenken, terwijl ik daar tot nog niet lang geleden echt niets mee had.

Als je graag een relatie wilt en een gezin zijn het ook heel moeilijke dingen. Als aseksueel kan dat, maar het is een heel flink stuk lastiger om dat voor elkaar te krijgen zonder jezelf in posities te brengen, letterlijk en figuurlijk, waar je niet in wilt.

In de tijd dat ik iets probeerde op die datingsites zei ik in het algemeen ook niet dat ik aseksueel was, maar ik omschreef wel het een en ander. Daar kwamen soms heel heftige reacties op. Of heel rare. Of gemene. Of enorm 'dankbare' zo van: Oh fijn dat je dat al in je profiel zet, dan weet ik dat ik niet op je hoef te reageren, dank je wel en doei! Dan dacht ik: Je hoeft dus gewoon helemaal niet te reageren.
Dan word je toch weer met je neus op de feiten gedrukt: men vindt het raar, of in elk geval: je doet niet mee. Dus vandaar dat ik er afstand van nam en eruit groeide, maar ik was wel al in een andere leeftijdsfase en ik had, helaas zonder roze wolkjes, maar toch wel een heel erg mooi en ingewikkeld gezin.

[AceVentura]

Ik denk ook dat het goed is om te kijken wat je écht wil in een relatie. Ik zet even wat vragen in willekeurige volgorde neer, je hoeft ze niet te beantwoorden maar ze zijn bedoeld om je aan het denken te zetten.

Wil je überhaupt een relatie? Of wil je het omdat anderen vinden dat je dat moet willen?
Wat wil je van die relatie? Wat verwacht jij van de ander, wat kan de ander van jou verwachten?
Hoe ziet jouw ideaalbeeld van een relatie eruit? Welke (relatie)vorm heeft dat en past daarbij?
Met wie zou je in zo'n relatie willen zijn? M/V/X, aseksueel, andere eigenschappen?
Waar zou je zo iemand tegen kunnen komen?

[Gara]

Het wordt inderdaad lastig, maar ik heb het niet opgegeven. Ik geloof dat ik voor de juiste persoon een hele leuke partner kan zijn.
Wat dat betreft zijn die reflectievragen wel handig, AceVentura. Maar misschien ook een beetje idealistisch, ik kijk er ook pragmatisch naar. Als ik nou Leonardo DiCaprio ofzo was, zou ik allemaal eisen kunnen stellen. Maar dat ben ik niet, ik ben een man met benedengemiddeld uiterlijk die niet flirt, weinig dominantie/mannelijkheid uit wil stralen, en onconventionele hobby's en ideeën heeft. Daar is de belangstelling op relatiegebied beperkt voor (al heb ik meer dan genoeg vrienden/vriendinnen).

Wil je überhaupt een relatie? Of wil je het omdat anderen vinden dat je dat moet willen?
Of ik het echt zelf wil, weet ik niet. Daarvoor moet ik het ervaren. Sociale druk speelt zeker een rol, ik denk dat ik supertrots op mezelf zou zijn als het een keer lukt, en hem/haar aan veel mensen zou willen voorstellen.

Wat wil je van die relatie? Wat verwacht jij van de ander, wat kan de ander van jou verwachten?
Oprechte zin om samen dingen te doen, en oprechte belangstelling voor het welzijn van de ander.

Hoe ziet jouw ideaalbeeld van een relatie eruit? Welke (relatie)vorm heeft dat en past daarbij?
Als een vriendschap, maar dan dat je een lange tijd samen doorbrengt. Bij elkaar gaat logeren enzo. En de mooie en minder mooie dingen van het leven met elkaar beleeft.

Met wie zou je in zo'n relatie willen zijn? M/V/X, aseksueel, andere eigenschappen?
Het liefst een vrouw, dat is in sociaal opzicht makkelijker (ik ben christelijk). Een relatie met een man zou heel veel gedoe opleveren. Ik vind het daarnaast belangrijk dat je een diepe band hebt en goed je gevoelens kunt delen met een partner, daar hebben vrouwen doorgaans meer intuïtie voor. Als het een man is moet hij echt aseksueel zijn, en zeker geen macho.

Waar zou je zo iemand tegen kunnen komen?
Ik denk eerder in het dagelijks leven dan op een datingplatform, maar ik heb geen idee hoe je in het dagelijks leven duidelijk maakt dat je een relatie zoekt met de kenmerken van een vriendschap. Als je een date hebt, is het voor beide partijen in ieder geval duidelijk dat een relatie het doel is, en kun je die in overleg vormgeven.

Had het er vanavond ook met een vriendin over, die na 2 keer voorlopig is gestopt met relaties. Ze wees me erop dat het in de praktijk heel veel organisatiewerk en concessies vergt om de agenda's van 2 mensen te combineren, en dat alleen mensen die nog nooit een langdurige relatie gehad hebben er een heel idealistisch beeld van hebben. Zij heeft me, net als jullie, aan het denken gezet. Hier kan ik wat mee. Hartstikke bedankt!

 

[AceVentura]

Dat zijn mooie antwoorden 

En voor de zekerheid: Dit gaat niet om eisen stellen, maar om kiezen wat bij je past. Ik ken ook mensen van wie het eisenlijstje niet op een A4'tje past, het zal je niet verbazen dat die single zijn .
Keuzes maken (in dit geval nog een ruime keuzes voor wat bij je past) geeft ook richting aan het zoeken en dat geeft meer kans om te vinden. Ik zeg maar wat: Als je een huismus zoekt zou ik die niet in een druk café zoeken.

[Rhodé]

Ik meng me een beetje laat in het hele gesprek, but here I am.

Ik ben nu 23 en weet inmiddels al zo'n 8 jaar dat ik aseksueel ben, al denk ik dat ik pas zo'n 3 jaar er comfortabel in ben en weet wat het voor mij betekent.

Net als Garen, ben ik ook christelijk. Ik ging er als kind en tiener altijd vanuit dat ik zou wachten met seks tot het huwelijk, zou trouwen met een man en dan natuurlijk kinderen zou krijgen. Wat je nou wel of niet vind van wachten tot het huwelijk, daar gaat het nu niet om. Er werd wel gezegd dat dat echt moeilijk was. En eerlijk gezegd, ik snapte dat nooit zo. Wachten tot het huwelijk vond ik helemaal prima, want wie wilde überhaupt seks voor óf na het huwelijk? Het idee dat het niet meteen van mij verwacht zou worden dat ik seks zou hebben, vond ik fijn. (Als ik zo terugkijk waren er dus al genoeg tekenen van mijn aseksualiteit in mijn vroege puberteit, maar ja, ik had het woord er nog niet voor).

Rond mijn 17e ging ik naar een psycholoog. Ik wist wel dat ik aseksueel was, maar ik zag mezelf nog wel als "gewoon" hetero. In het gesprek kwam ter sprake dat ik aseksueel was. Ik had veel geluk, want zij kende het en nam mij serieus. Net als AceVenture hier deed, stelde ze mij vragen over hoe ik de toekomst zag.
Een ding dat ik wel wist, was dat ik een partner wilde. Ik ging er vanuit dat ik dus maar gewoon seks met die persoon zou hebben (maar gelukkig pas na te trouwen ), omdat dat nu eenmaal zo gaat. Zij was degene die daarover doorvroeg, of dat nu wel echt verstandig zou zijn. Ze legde mij toen uit dat als ik eigenlijk geen seks zou willen en ik dat wel zou doen, alleen om de wens van de ander, dat dus zou betekenen dat ik het eigenlijk tegen mijn zin zou doen. Na verloop van tijd zou ik hem dat (on)bewust kwalijk kunnen nemen, hoeveel we ook van elkaar zouden houden. (Ze zei dit in vergelijkbare woorden, hoe ze het precies zei weet ik niet meer.)

Mijn eerste reactie was om haar woorden gewoon aan de kant te schuiven. Maar na verloop van tijd begon ik de waarheid er wel van in te zien. Dat zorgde er ook voor dat ik me niet meer als "gewoon hetero" ging identificeren, maar mezelf en de aseksualiteit serieuzer nam. Ik begon aseksualiteit als losstaande seksuele geaardheid te zien en de dingen die ik wel en niet wilde serieuzer te nemen. Mijn grenzen mogen net zo goed gerespecteerd worden als de wensen of verlangens van mogelijke partners. Als die dingen tegenover elkaar staan, is het blijkbaar geen goede match.

Het klinkt misschien wat makkelijk, om het zo te zeggen, maar dat is het zeker niet. Ik heb hier een aantal jaar over gedaan om me dit te realiseren en mezelf het respect van acceptatie te gunnen.

Achteraf ben ik heel dankbaar voor die woorden van die psycholoog. Ik denk dat het heel goed mogelijk is dat ik me zonder haar woorden zomaar in een relatie/huwelijk had kunnen storten zonder me echt te realiseren dat mijn grenzen gerespecteerd dienen te worden.

[Gara]

Bedankt voor het delen van je ervaring Rhodé, dat waardeer ik!

Als aseksuele christen heb je het geluk dat er niet echt over seks wordt gepraat, maar de pech dat alles om het gezin draait. Het is gelukkig niet meer zo direct als volgens de verhalen die mijn opa vertelde over de pastoor die mensen ging koppelen en bij getrouwde stellen die een tijdje geen kind gekregen hadden langsging om ze aan te sporen, maar nog wel impliciet. Ik ervaar kerkdiensten soms echt als een indirecte reclame voor 'gelukkig gezinnen'. Als mensen gaan trouwen is dat het grootste feest. En in mijn studentenvereniging al dat geroddel en gespeculeer over wie met wie een relatie kan krijgen ...

Ik zie mensen gelukkig worden van hun partner en kinderen, en het is heel lastig om daar immuun voor te worden. Maar nu ik voor het eerst in mijn leven echt aan het daten ben, merk ik dat het mij spanning geeft, juist omdat ik snap wat er verwacht wordt. Jou keuze is dapper. Ik hoop dat ik ooit ook zo zelfverzekerd over mijn geaardheid kan zijn, en dat ik op seksueel gebied accepteer dat ik niks hoef te doen wat ik niet wil. Maar dat is op dit moment nog lastig.