Partner/maatje struggle

[Anoniem.95]

Hoi allemaal,

De laatste tijd ben ik veel aan het nadenken over mijn toekomst, op het gebied van het wel of niet hebben van een partner (maatje).

Ik ben altijd vrijgezel geweest. Het "reguliere" dateleven heb ik inmiddels opgegeven omdat alle mannen waarmee ik tot nu toe in contact kwam, wel behoefte hebben aan fysiek contact, kinderen willen en het bijbehorende huisje-boompje-beestje. Dat gaat voor mij gewoon niet werken omdat ik die behoeften (nu) niet heb.

Op dit moment woon ik nog thuis (ik ben 28). Ik ben echt een moederskindje en merk dat ik nog veel op mijn moeder leun. Wij hebben een hele hechte band. Ik heb autisme en tot nu toe heb ik nog niemand in mijn leven gehad die mij zo goed kent en zoveel rekening met mij houdt als zij. Ik zou echt niet weten wat ik zonder mijn moeder zou moeten. Nu weet ik dat mijn ouders ook niet het eeuwige leven hebben en dat besef daalt de laatste tijd steeds meer in. Ik heb genoeg vriendinnen om me heen, maar die spreek ik niet elke dag en dat hoef ik ook niet. Ik kan goed alleen zijn en heb de tijd alleen ook echt wel nodig, maar ik vind het ook heel fijn om iemand te hebben waar ik mee kan lachen en alles bij kwijt kan. Het lijkt me zo fijn om een maatje te vinden van mijn eigen leeftijd waarbij ik wel de behoefte heb om diegene dagelijks te spreken en daar leuke dingen mee te ondernemen (want dat doe ik nu toch wel voornamelijk met mijn moeder). Ik heb alleen echt geen flauw idee hoe ik diegene ga vinden en dat geeft me een hulpeloos en verdrietig gevoel.

Hebben jullie tips? Mocht je geen partner willen/hebben: hoe ga je hier in het dagelijks leven mee om? Hoe vul je dit "gat" op? Bij wie kun je terecht met alles wat je dwars zit? En als je wel een partner/maatje hebt die heeft wat je zoekt, hoe heb je diegene dan gevonden?

[Bunny]

Als ik jou verhaal lees, zie ik verschillende overeenkomsten met mezelf. Ook ik heb autisme, woon (weer) thuis en heb een zeer goede/hechte band met mijn moeder.

Jouw vraagstuk houd mij ook geregeld bezig. Ik heb vaak niet echt behoefte aan een partner, maar er zijn altijd momenten dat ook ik iemand aan mijn zijde wil. Om het leven te kunnen delen, de mooie momenten, maar ook de moeilijke en vervelende dingen. Maar op zoek gaan naar een relatie voel ik weinig voor, in elk geval op dit punt in mijn leven. Voor mij ligt nu namelijk de focus op het moeder worden, want daar zit een houdbaarheidsdatum aan en een relatie niet.

Tja, hoe ga ik hier mee om. Soms ben ik er even verdrietig om, denk dan dat een relatie ook niet zaligmakend is, dat het nu nog niet mijn tijd is, dat ik andere prioriteiten heb(een kindje). Dan ben ik er ook weer overheen en bedenk dat het ook wel lekker makkelijk is, alleen zijn. Wie weet wat de toekomst brengt. Kom ik 'zomaar' iemand tegen. Of wordt het gemis toch zo groot dat ik wel actief op zoek ga naar een partner.

Je kan altijd proberen hier op het forum een berichtje te plaatsen in het contacthoekje, misschien vind je daar wel iemand(het is een kleine vijver, maar soms heb je het geluk).

[AceVentura]

Als aseksueel daten in het reguliere circuit is inderdaad niet altijd een succes, daar zal je hier op het forum ook de verhalen over kunnen lezen. Hier in het contacthoekje geeft je inderdaad de mogelijkheid om gerichter te zoeken, uiteraard geeft het als je beiden aseksueel bent nog geen garantie op succes.
Andere manieren om nieuwe contacten te vinden is om de dingen te doen die jij leuk vind en daar iemand te vinden die bij je past.

Uit je bericht krijg ik de indruk (en corrigeer me als dat niet zo is) dat je een partner zoekt die je moeder kan vervangen. Dat zal niet lukken. Je moeder is je moeder, en dat kan ze zijn omdat ze je moeder is (klinkt wat vaag zo, ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel). Mijn beide ouders zijn inmiddels meer dan 10 en 20 jaar geleden overleden en ik kan je vertellen dat er niemand is die ze kan vervangen, al hebben ze nog zulke goede bedoelingen en zijn ze nog zo lief. Dat betekend niet dat het niet af en toe ook gewoon pijn doet, en dat het een litteken is wat inmiddels al lange tijd bij me hoort. Het enige wat je kan doen is doorgaan met leuke dingen doen en nieuwe mooie en leuke mensen ontmoeten.
Tip die ik je wil geven is om bij jezelf opzoek te gaan naar wat je echt zoekt in een partner, en misschien zelfs eerst de vraag of je daadwerkelijk een partner wil. Daar is geen haast bij, merk maar gewoon wat er bij je op komt.

Ik woon alleen, en het gat opvullen doe ik door dingen te doen die ik leuk vind, op ieder van die plekken ontmoet ik mensen die allemaal iets moois hebben. Ze zijn geen partner, ze zijn geen vervanging voor m'n ouders, soms noem ik ze nog niet eens vrienden, maar het zijn wel mooie mensen die op hun manier allemaal iets toevoegen aan mijn leven. Dat is bijvoorbeeld bij bijeenkomsten zoals Queer aan Zee en sinds kort ook met een oproepje hier op het forum.

[Koffie]

Ik heb lang met hetzelfde gestruggeld. Uiteindelijk, na vele jaren, ben ik tevreden met mijn bestaan zoals het is, en accepteer ik ook dat eenzaamheid onderdeel uitmaakt van het bestaan en dat die niet opgelost kan, en hoeft, te worden. Ik zie om me heen zo veel mensen, ook van mijn leeftijd en ouder, nog steeds die struggle hebben en ik gun iedereen die rust. Maar ik ben al wel (bijna ) een ouwe taart.  

Ook ik ben autistisch en dan ook nog aseksueel met nog wat andere bijkomstigheden, en het vinden en behouden van contacten is niet vanzelfsprekend voor mij. Ik heb ook altijd erg opgezien tegen het alleen wonen, toen ik jong was.

Maar het is wat je zegt: je ouders hebben niet het eeuwige leven. Een relatie is niet iets dat je redt van eenzaamheid in soorten en maten. Uit huis gaan is een heel grote stap, maar ik denk dat je die beter nu kunt beginnen te maken, dan later, als je ouders er niet meer zijn. Je kunt dan nog veel bij ze zijn, maar je leert wel een leven losser van hen te leiden.

Ik heb ook een volwassen, thuiswonende zoon met autisme en ik zorg wel dat hij onder de pannen is. In zijn geval zal hij in een instelling gaan wonen, maar dat hoeft op jou niet van toepassing te zijn. Dat is bij mij ook niet zo.

Maar daar zal misschien ook een hoop in meespelen, ik ken natuurlijk je situatie niet.

Natuurlijk kan het fijn zijn om een relatie te hebben, ik denk dat dat voor bijna alle mensen wel zo is. Het is niet onmogelijk om als aseksueel een relatie te krijgen, maar eerlijk is eerlijk: het is echt wel een behoorlijk struikelblok. Ik heb jaren terug een korte tijd eens was geprobeerd op datingsites en daar kon ik echt helemaal niets mee.

Er zijn wel gespecialiseerde sites, misschien dat je daar je licht eens op kunt steken. In die jaren ben ik lid geweest van een site genaamd relatie zonder seks (https://relatiezondersex.nl), maar ik ben aan het zoeken en die doet het geloof ik niet meer.
Ik vind ook nog Date zonder Dat: https://datezonderdat.nl/een-relatie-zonder-sex. Die ken ik niet.

En zet eens een oproepje in het contacthoekje hier. En zie of er wat gebeurt. Misschien niet, of misschien gewoon een leuk contact. En misschien 'meer'.

[Marliesw]

Hoi Koffie, de website https://relatiezondersex.nl bestaat niet meer. En die andere link geeft een foutmelding als je je wilt inschrijven. Sorry.

[Koffie]

Jammer dat je je bij die laatste site ook niet kunt inschrijven. Ik heb even op inschrijven geklikt en dan komt er inderdaad een melding over de captcha. Ik vrees dat de technici van Date Zonder Dat zich daarover (zouden) moeten buigen.

[Marliesw]

Eens, het verkoopverhaal zag er interessant uit en ook gefocust op aces.

[Heldin_op_Sokken]

@memories en Anoniem95
Ik geef jullie wat wijze woorden mee die ik leerde toen ik afgelopen week S.W.A.T. keek op TV.

Some wise man taught him that bravery isn't something you're born with, but something you got to choose to be.

En als persoon met autisme die op zichzelf woont weet ik dat het niet altijd makkelijk is om op jezelf te wonen. Buiten op jezelf wonen is er ook nog zoiets als zelfstandig begeleid. Of op jezelf met ondersteuning vanuit de WMO. En van daaruit steeds zelfstandiger worden.
Oh en even een kleine zijsprong. Mocht je nu eens op vakantie willen, zonder ouders, maar met andere mensen met autisme oid. Misschien is Flow Reizen iets om uit te proberen. Ze hebben reizen dichtbij en ver weg. En iedereen die mee gaat heeft wel "iets".
Ik vind dat er vrij veel tolerantie ten opzichte van elkaar is, juist omdat iedereen wel iets heeft.

[Den712]

Deels herkenbaar. Hoe ik het doe is nu al mijn mooiste leven te leven. Leuke dingen met vrienden doen. Ik denk dat je pas gelukkig kan zijn met een partner als je zelf al gelukkig bent. Waarom zou je af laten hangen met iemand anders?

En via de normale apps kan wel, als je meteen open bent bij een match al is de kans wel klein. Heb recent nog met iemand gechat die het wel accepteerde dat ik aseksueel was, maar we matchen niet qua lifestyles.