Echte vriendschap

[Ereinion]

Dat is helemaal waar.

[Jovi_Hobbes]

Ja, Myra heeft helemaal gelijk!

Ik krijg vaak de indruk dat iedereen zo ongeveer elk weekend zijn vrienden wel ziet, maar dat is natuurlijk lang niet waar. Al denk ik dat singles gemiddeld wel vaker met vrieden afspreken dan mensen met een partner. Die hebben hun beste vriend(in) al bij zich wonen 

[petra1963]

Ik krijg vaak de indruk dat iedereen zo ongeveer elk weekend zijn vrienden wel ziet, maar dat is natuurlijk lang niet waar.

Nee, voor mij geldt dat ook niet. Er zijn genoeg weekeinden waarop ik behalve mijn moeder op zondagavond niemand zie..

[Tempesta]

maar het is kwaliteit boven kwantiteit toch? 

Soms is kwantiteit ook erg fijn. Ik heb een vriendin die ik elke week zie en meerdere keren per week mail. Ik deel lang niet alles met haar, maar sommige dingen zijn uiterst goed met haar te bespreken. Met alle andere onderwerpen blijft de vriendschap erg oppervlakkig. Ik zou bijna willen zeggen "vervangbaar". Niet dat ik haar kwijt wil, maar het is het soort vriendschap wat snel en makkelijk met iemand anders op te bouwen is. Het is gewoon een fijn gevoel te weten dat je iemand kunt bellen om het gewoon eens over niets te hebben, zonder verwachtingen. Kwantiteit met een vleugje kwaliteit .

[Jovi_Hobbes]

Het is vooral belangrijk om te weten dat er mensen zijn waar je op terug kunt vallen als dat echt nodig is.

[Tempesta]

Maar het is ook wel fijn om op mensen terug te vallen als dat niet nodig is.

[Jovi_Hobbes]

Natuurlijk, maar dat zijn wat mij betreft dezelfde mensen.

[Gabrielle]

Ik denk dat echte vriendschap inhoudt dat je vreugde en verdriet kan delen. En als ik eens goed naga, heb ik vooral een probleem met het delen van vreugde. Terwijl ik op mijn eentje erg enthousiast kan zijn en het soms wel over de daken uit zou kunnen schreeuwen, zeg ik er tegenover anderen zo goed als niets over. Ik ga er blijkbaar gewoon van uit dat niemand anders daar een boodschap aan heeft.

En ik denk nu dat de oorzaak daarvan ligt in de periode van rouw en zorgen waarin ons gezin werd gedompeld na het overlijden van mijn vader (en bovendien verongelukte een jaar later ook nog een broer). Ik werd toen berispt als ik te uitgelaten was. Er is me echter nooit gezegd dat de rouwperiode afgelopen was. Dat realiseer ik me blijkbaar nu pas, na 35 jaar... 

[myra]

En lukt het delen van verdriet je dan wel, Gabriëlle? Is toch ook al belangrijk...

Het zou idd kunnen dat je je geremd voelt door je opvoeding... Ik heb zelf moeite om iemand te vertellen dat ik hem of haar leuk vindt of om liefde in 'het echt' te tonen(ik doe dit gewoonlijk via mail, omdat het niet over mijn lippen komt). Dit komt ook door mijn opvoeding, over gevoelens praten was "zagen"... Dus ik kan je hier heel goed in volgen...

[Gabrielle]

En lukt het delen van verdriet je dan wel, Gabriëlle? Is toch ook al belangrijk...

Tot op een zekere hoogte lukt dat wel. Het begrip is er in elk geval.

Maar ik heb zo het gevoel dat ik, wat vreugde betreft, eerst op hetzelfde niveau moet geraken.
Het lijkt zo onlosmakelijk met elkaar verbonden, je kan verdriet niet volledig delen als je niet tegelijkertijd ook vreugde deelt.

Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, voor mij is het in elk geval duidelijk...

[pinky]

En dat is het belangrijkste!

Voor mij is echte vriendschap een vriend(in) die je in huis zou nemen als je op straat komt te staan door bijvoorbeeld geldgebrek of het verbreken van een relatie. Dat zie ik om me heen wel eens gebeuren en vaak komen deze mensen dan terecht in het huis van iemand die een vage kennis is, omdat de 'vrienden' ze weigeren. Jammer vind ik dat. Ik zou een vriendin niet op straat laten staan.

[Sismo]

Je kunt je dan afvragen wie de vriend en wie de vage kennis is....

[jojo83]

Dat kun je je zeker afvragen!
Maar wie je echte vrienden zijn kom je in "nood"situaties snel te weten. Veel mensen laten je dan vallen, alleen je echte vrienden houdt je dan nog over... (ik heb er helaas ervaring mee  )

[Ienepien]

Ik werd toen berispt als ik te uitgelaten was. Er is me echter nooit gezegd dat de rouwperiode afgelopen was. Dat realiseer ik me blijkbaar nu pas, na 35 jaar... 

Gabrielle, wat rot voor je. Maar dat je er eindelijk achter gekomen bent, is dan wel weer fijn.
Hoe soms een kleine opmerking van iemand zó je leven kan beïnvloeden. En zó lang...............

[petra1963]

Ja,  dat heeft dan wel diepe indruk op je gemaakt en heel veel invloed op je gehad..