Ik ben trots op mezelf, omdat...

[Tempesta]

Iets anders waar ik trots op ben: ik heb eindelijk de moed bijeengeraapt om een beslissing te nemen. Ik moest nog een onderzoek doen voordat ik kon afstuderen, maar het is vanaf het begin al niet lekker gelopen en ik krijg het waarschijnlijk niet op tijd af om nog dit collegejaar af te studeren. Ik heb een paar weken rondgelopen met stress gierend door mijn lijf, niet in staat om te beslissen of ik het toch ging proberen of het op zou geven. Nu heb ik eindelijk voor het laatste gekozen, en wat een opluchting is dat zeg. In het ergste geval moet ik nu nog een half jaar na de zomer een ander onderzoek doen, maar alles is beter dan rondlopen met deze hoeveelheid stress. Er is geen nacht dat ik meer dan acht uur slaap, terwijl ik in het weekend normaal soms wel tot tien uur kom. Als ik wakker word ben ik niet meer uitgerust dan toen ik ging slapen, en op het moment dat ik wakker word tuimelen de gedachten alweer door mijn hoofd. Mijn eetlust verdwijnt en ik heb geen aandacht voor andere dingen meer. Het is het enige gespreksonderwerp met een vriendin met wie ik het hierover kon hebben, en dat is ook geen goed teken.
Maar ik geef niet snel op, en zo voelde het eerst wel: als opgeven. Bovendien moet ik het ook mijn ouders vertellen, terwijl ik al weken luidkeels verkondig dat ik het natúúrlijk ga redden. Och, eigenlijk denk ik dat ze het wel doorhebben.
Hoe dan ook: nu ik de beslissing heb genomen voel ik me gelijk een stuk beter. Nu zie ik dat de enige beslissing is die ik kan nemen, en dat het de minst slechte is. De meeste stress is al verdwenen. Maar het voelt goed om het hier even op te schrijven. Nu nog het mailtje sturen naar mijn onderzoeksbegeleidster dat ik er voorlopig even mee kap. Ik ben op. Ik heb gevochten en gevochten, maar sommige dingen lukken gewoon niet. En dat is niet erg. Niet alles hoeft te lukken. Maar wat is zo'n beslissing nog moeilijk om te nemen zeg.

[Sismo]

Dat is een moeilijke beslissing geweest...maar af en toe is het goed om de knoop door te hakken! En dat heb je gedaan!  En wat is een half jaar op een mensenleven  .

[Tempesta]

Weinig, aangezien ik van plan ben om 100 te worden .
Ik wacht nog op de opluchting nu ik het mailtje aan mijn begeleidster gestuurd heb, maar waarschijnlijk is de opluchtingsfase al geweest en kom ik nu in de 'onvoorziene consequenties'-fase. Maar dank je voor het meeleven, Sismo. Dat had ik even nodig .

[Sismo]

  Je kunt niet meer dan je best doen, toch? Goeie beslissing hoor! 

[smurf]

ik daarjuist mijn eerste bericht heb neergepoot   

[petra1963]

Iets anders waar ik trots op ben: ik heb eindelijk de moed bijeengeraapt om een beslissing te nemen. Ik moest nog een onderzoek doen voordat ik kon afstuderen, maar het is vanaf het begin al niet lekker gelopen en ik krijg het waarschijnlijk niet op tijd af om nog dit collegejaar af te studeren. Ik heb een paar weken rondgelopen met stress gierend door mijn lijf, niet in staat om te beslissen of ik het toch ging proberen of het op zou geven. Nu heb ik eindelijk voor het laatste gekozen, en wat een opluchting is dat zeg. In het ergste geval moet ik nu nog een half jaar na de zomer een ander onderzoek doen, maar alles is beter dan rondlopen met deze hoeveelheid stress. Er is geen nacht dat ik meer dan acht uur slaap, terwijl ik in het weekend normaal soms wel tot tien uur kom. Als ik wakker word ben ik niet meer uitgerust dan toen ik ging slapen, en op het moment dat ik wakker word tuimelen de gedachten alweer door mijn hoofd. Mijn eetlust verdwijnt en ik heb geen aandacht voor andere dingen meer. Het is het enige gespreksonderwerp met een vriendin met wie ik het hierover kon hebben, en dat is ook geen goed teken.
Maar ik geef niet snel op, en zo voelde het eerst wel: als opgeven. Bovendien moet ik het ook mijn ouders vertellen, terwijl ik al weken luidkeels verkondig dat ik het natúúrlijk ga redden. Och, eigenlijk denk ik dat ze het wel doorhebben.
Hoe dan ook: nu ik de beslissing heb genomen voel ik me gelijk een stuk beter. Nu zie ik dat de enige beslissing is die ik kan nemen, en dat het de minst slechte is. De meeste stress is al verdwenen. Maar het voelt goed om het hier even op te schrijven. Nu nog het mailtje sturen naar mijn onderzoeksbegeleidster dat ik er voorlopig even mee kap. Ik ben op. Ik heb gevochten en gevochten, maar sommige dingen lukken gewoon niet. En dat is niet erg. Niet alles hoeft te lukken. Maar wat is zo'n beslissing nog moeilijk om te nemen zeg.

Hoi Tempesta,
Moeilijke beslissing hoor ! En dat je daar lang tegenaan zit te hikken, ja, dat snap ik wel..Fijn dat je je nu wat opgeluchter voelt, of hebt gevoeld. En ja, een half jaar langer.. so what ? Fijn dat je de enorme stress nu kwijt bent. Want dat is vreselijk.. en het verlamt ook, dus je komt als het een beetje tegen zit dan ook nergens toe. Wat je gedaan hebt is vast de beste beslissing !

[pinky]

@ smurf: Gefeliciteerd!

@ Tempesta: Goed gedaan. ik ben ook trots op je! Ik weet hoe het is. Heb ooit na twee maanden mijn studie afgekapt. En mijn ouders en andere familieleden hadden in die studiestad net smane met mij een heel mooi huisje voro me opgeknapt zodat ik daar heerlijk 4 jaar kon wonen. Helaas is het net een jaartje geworden. Maar toen ik mijn ouders moest vertellen dat ik was gestopt, stond mijn vader ook wel even vloekend de kamer door te springen. Van al dat werk en die moeite en dan stop je. Ik heb hem toen uitgelegd waarom dat was (had in mijn eerste toetsperiode slechts 1 voldoende gehaald en de rest allemaal zwaar onvoldoende 3 of minder, terwijl ik er keihard voor had gewerkt). Nou en uiteindelijk was hij het wel met me eens en achteraf was dat toen de beste keuze die ik kon maken, ook al voelde dat toen wel als opgeven.
En daarom ben ik ook trots op je dat je deze keuze hebt gemaakt. Voor jezelf. En niet omdat anderen graag willen dat je alles doet zoals het hoort en had gekunt!  voor jou!

[petra1963]

In het eerste jaar na mijn afstuderen van de middelbare school ( 1981) ben ik na drie maanden feitelijk met mijn studie gestopt. Ik heb toen nog wel het hele verdere studiejaar aan de uni ingeschreven gestaan, maar ik heb toen meer van het studentenleven genoten en vooral veel actie gevoerd. Mijn ouders waren niet blij toen ik het ze vertelde ( zwaar understatement) en reageerden nogal heftig. Maar ik hield mijn poot stijf..en daar heb ik nooit spijt van gehad..Dus ja, dat soort dingen gebeuren, en je moet je eigen keuzes maken. Denk ik.

[Zonnekind]

Ik heb een jaartje geprobeerd om vertaler tolk te doen en ben toen ook halverwege ergens gestopt. Ik dierf het toen mijn ouders niet vertellen. Zij vonden dat ik het geen twee jaar kon doen maar ze dachten dat ik de lessen frans en spaans nog wel volgde omdat die nog wel interessant waren. In de realiteit zat ik elke dag te shoppen in Antwerpen. Dit heb ik volgehouden tot in april. Dan moest ik geopereerd worden aan mijn amandelen en daarna moest ik gelukkig niet meer terug gaan
Goed gedaan Tempesta!

[Ereinion]

Tempesta en Smurf: dat zijn ook dingen om trots op te zijn!

[Jovi_Hobbes]

ERg moedig van Smurf en Tempesta.

En Tempesta je moet maar zo denken: je kunt beter iets proberen dat misschien niet lukt dan nooit ergens pogingen toe ondernemen. Het feit dat je er zelf je best voor hebt gedaan is genoeg om trots te zijn. Dat het niet is gelukt is jammer, maar je wordt er geen slechter persoon door.

[petra1963]

Inderdaad, Jovi ! Je hebt gelijk ! Ik word niet sjacherijnig van dingen die ik ondernomen heb, geprobeerd heb, maar die niet gelukt zijn. Dat is wel jammer, maar dat is dan helaas. Ik word wel sjacherijnig van dingen die ik had  kunnen doen, maar nooit gedaan heb en dus nooit geprobeerd...

[pinky]

Klopt helemaal!

[Stev]

... je kunt beter iets proberen dat misschien niet lukt dan nooit ergens pogingen toe ondernemen.

Zo ver ben ik dus nog niet gekomen (laatste jaren dan...) Ja, en dat is dan weer iets waar ik niet echt trots op ben 

Tempesta, heb je intussen iets van je date-vriend en je begeleidster gehoord?

[Zonnekind]

Ik ben trots op mezelf omdat ik gisteren met de auto over de autostrade en over de ring tot in Antwerpen ben gereden (en terug )