De waanideeen van een man

[Tantalus]

Hallo allemaal,

Ik heb geen vragen en ik heb geen antwoorden, ik heb slechts mijn verhaal dat ik wil delen. Verwacht niet dat het consistent is, laat staan rationeel. Ik probeer het wel rationeel te zien, maar er is iets in mij dat dit weigert.

Meestal ben ik sterk, vandaag ben ik zwak. Via google vond ik deze site en ben ik gaan lezen.

Ik heb altijd geloofd in innerlijke contemplatie, maar toch voel ik vaak de behoefte om mijn verhaal af en toe kwijt te kunnen en ik hoop dat ik dat hier nu mag doen.

Hoewel ik wel altijd grapjes maak, vol met hints, is er eigenlijk niemand die echt door mijn miscommunicatie heen kan prikken.

Zoals ik het zie heeft elk mens liefde nodig. Elk mens wil in beginsel geliefd worden door zijn of haar ouders, elk mens wil geliefd worden door zijn naasten. Elk mens zoekt naar die persoon die hem of haar "compleet" maakt. Nergens is het verhaal van deze noodzaak zo mooi weergegeven als in Plato's Symposium.

En met trots durf ik te zeggen dat ik deze vrouw gevonden heb, de vrouw die mij compleet maakt. Zonder haar zou ik een schim van mezelf zijn.

Zij zorgt voor mij...  en ik ben haar dankbaar.

Dat klinkt raar. Dat klinkt alsof ik een man uit de jaren 50 ben, die van zijn vrouw verlangt dat het eten klaar staat, het huis gestofzuigt is en de kattenbak is verschoont.

Dit is niet wat ik bedoel. Zij zorgt ervoor dat ook ik voor ons kook. Zij zorgt ervoor dat ook ik het huis opgeruimd wil hebben. Om het extreem te stellen, zij zorgt ervoor dat ik regelmatig ontbijt, douche, mijn tanden poets, mezelf scheer, etc, niet omdat ze het eist, maar omdat ze er is. Zonder haar zouden deze "aardse" dingen mij volledig ontgaan. Ik zie mezelf altijd als een jong poesje. Altijd overal mee bezig, maar zonder richting.

Niet dat ze erom vraagt of "zeurt", maar het feit dat ze er is, het feit dat ze van mij houd, is genoeg om me lang genoeg in deze wereld te houden om te beseffen dat de uiterlijke mens en de omgeving ook verzorgt moeten worden.

Nu ik het opschrijf klinkt het allemaal zou raar, zo onbegrijpelijk. Waar het op neerkomt denk ik, is dat we van elkaar houden. En dat dwingt ons om elke dag iets meer te zijn dan we gisteren waren. Wij verlangen van elkaar dat we altijd blijven groeien.

Aangezien dit het forum is voor partners van a-seksuelen, lijkt het me duidelijk waarom ik toch hier mijn verhaal kwijt wil. Misschien is zij niet a-seksueel voor jullie definitie, maar voor mij voelt het wel zo.

In het begin was alles op seksueel gebied "normaal". Naarmate onze relatie vorderde werden de tussenpozen steeds groter. Eerst nog maar 1x per week, toen 1x in de 2. Langzaam gleden we af naar een paar keer per jaar. En elk jaar wordt het minder. We zijn nu vier jaar samen en ik zie een (bijna) volledige niet seksuele relatie in de toekomst "dreigend" over mij heen hangen.

Ik heb nooit een sterke seksuele drift gehad, maar voor mij is het toch altijd de bevestiging gebleven. De bevesteging van onze liefde. Elke keer dat zij mij afwijst, voel ik me diep gekwets. Zij wil mijn liefde niet meer.....

Rationeel weet ik dat dit niet waar is. Ik schaam mij voor deze gedachte en overtuig mezelf dat zij "anders" is dan ik. Maar ik geloof mezelf niet. De ratio is niet sterk genoeg. Ik ben niet sterk genoeg.

Het is alsof je tegen je grote liefde zegt: "Ik houd van jou, met heel mijn hart" en zij antwoord niet. Het is alsof je iemand wilt omarmen, maar deze duwt je weg. Deze afwijzing doet pijn.

En toch is zij deze prijs waard. Velen van jullie zullen het misschien niet als een prijs zien, zullen het niet kunnen begrijpen. Maar voor mij is het een prijs.

En de prijs is hoog.

Traditioneel gezien is de liefde altijd beschouwd als je eigen plichten vervullen, maar dit niet eisen van een ander. Hier ben ik het hartgrondig mee eens en dit ervaar ik zelf ook.

Mijn plichten als haar man neem ik graag op me: haar beschermen tegen de boze buitenwereld (hoewel dit niet rijmt met moderne ideeen, ervaren wij beide dat dit nodig is), haar bijstaan in moeilijke tijden, haar wensen proberen te verwezenlijken, haar te stimuleren om elke dag een beter mens te worden, etc.

En begrijp me niet verkeerd, ook zij vervult haar "plichten", hoewel ik dit nooit van haar zou vragen. Vrijwillig en vol liefde is zij mijn vrouw.

Maar seksuele liefde heb IK soms ook nodig. En dit voelt fout. IK voel me schuldig en walgelijk. IK wil iets ongepasts. IK mis iets. Het verlangen naar mijn vrouw voelt als aanranding, ook al raak ik haar nooit tegen haar zin in aan.

En soms is de enige uitlaatklep masturbatie en hoewel ik niet traditioneel opgevoed ben met het idee dat dit fout is, voelt het toch als verraad. Het voelt alsof zij mij niet kan geven wat ik nodig heb, het voelt als een verwijt.

En ik wil haar niks verwijten... Zij is de vrouw waar ik van houd. Zij is perfect. Ik ben zwak. Ik ben haar eigenlijk niet waardig. En ik kan niet zonder haar....   

Misschien ben ik hier verkeerd. Ik voel me ongemakkelijk hier, maar ik moet het kwijt. Mijn excuus dat het zoveel is en dat het nergens op slaat.

Jullie zullen misschien het idee hebben dat ik me depresief voel, maar dat is zeker niet waar. Elke dag ben ik dankbaar dat zij mijjn vrouw is, maar soms... heel soms moet ik ook dit gedeelte van mijn relatie een plaats geven.

Voor degene die doorgelezen hebben: Dank je wel.

Tantalus

[Stev]

Hallo Tantalus, welkom op ons forum! 

Je schrijft: niet consistent, niet rationeel, het slaat nergens op....

Ik kan je verzekeren dat niets daarvan waar is!

En je bent hier zeker niet verkeerd! 

Dus bedankt voor je verhaal!

[myra]

een mooi verwoord berichtje, Tantalus.

zoals stev reeds zei, inconsistent of warrig komt het helemaal niet over...

Welkom op ons forum!

[Ereinion]

Welkom Tantalus,

Allereerst een stukje  .

Ik vind het inderdaad mooi verwoord, maar ik kan het niet overal mee eens zijn. Natuurlijk mag je je wel rot voelen in deze situatie. Jij hebt je verlangens, daar kun je niets aan doen en dat kan niemand je verwijten. Ik vind je niet zwak, maar juist heel sterk, want je probeert je neer te leggen bij de situatie en je blijft bij haar. Daar is kracht voor nodig en doorzettingsvermogen. Je zegt dat je haar niet waard bent, maar je komt in je post over als een lieve, meelevende man, dus wat kan ze nog meer wensen?

Ik weet uit ervaring dat het lastig is om een relatie te hebben tussen een seksueel en een aseksueel, alleen ben ik de aseksueel. Respect voor beide kanten is daar voor nodig, en ik merk dat jij haar respecteert. Maar ook zelfrespect is onmisbaar, en zelfvertrouwen. Jij mag zijn wie jij bent en je vrouw mag ook zijn wie zij is.

Ik wens jullie heel veel geluk en hopelijk tot vaker.

[Jovi_Hobbes]

Heel mooi gezegd Ereinion, daar kan ik niets aan toevoegen en me er eigenlijk alleen maar bij aansluiten.

Welkom Tantalus, bedankt dat je je verhaal hebt willen doen 

[Tantalus]

Beste allemaal.

Bedankt voor de  Ik heb genoeg rondgesnuffeld om erachter te komen dat betekent dat ik toch wel min of meer aan het goede adres ben. Ik zal er ook 1 bakken.  voor iedereen 

Ik wil toch nog even reageren op het zelfbeeld. Zoals ik al hierboven vertelde, normaal gesproken ben ik vrolijk, blij en heb ik een min of meer "normaal" zelfbeeld. (Tja, wat is een normaal zelfbeeld? De gulden middenweg tussen arrogantie en minderwaardigheidsgevoel is niet zo heel breed  )

Alleen in mijn "zwakke" momenten worstel ik met de bovenstaande gevoelens. Die zijn irrationeel, omdat ik rationeel weet dat er niets mis is met mij, of met haar en dat ons leven samen het beste is wat mij ooit is overkomen.

Ik mag zijn wie ik ben zeggen jullie, maar mijn relatie met Eva (Ik zal haar Eva noemen, naar de archetype van de vrouw) ontzegt mij een deel van mijn identiteit. De analogie van thuis komen eten past misschien niet helemaal, maar dan toch wel een beetje.

In deze hedonistische cultuur kan ik niet anders dan constant geconfronteerd worden met mijn driften. Op de menukaart kijken mag niet alleen, hij staat in neon overal langs de straat. Confrontatie is onvermijdelijk. Normaal gesproken krijg je op straat honger en ga je dan thuis eten. Maar thuis is er geen eten en het fast-food langs de weg wil ik zowieso niet eten, maar zou me ook thuis niet meer welkom maken.

Ik kan en moet deze honger wel dragen, maar makkelijk is het niet. Stel je voor dat thuis echt alle kasten leeg zijn en je wilt/mag/kan niet buiten de deur eten. Dan is de drang om TOCH ergens eten te vinden altijd aanwezig, hoe hard je er ook tegen vecht. Dan helpt het natuurlijk ook zeker niet als je regelmatig gratis eten aangeboden krijgt. Gratis... maar zo verschrikkelijk duur....

Mijn grootste angst is dat ik op een dag de verleiding niet kan weerstaan. Hoe begrijpelijk dat misschien dan ook zou zijn, het is en blijft moreel verwerpelijk en zou heel zwaar wegen op mijn ziel. Erover liegen zal dat alleen erger maken.

Wilskracht is een mooie deugd om te cultiveren, maar ik vrees de dag dat de wilskracht niet sterk genoeg is. Jaren vechten kan teniet gedaan worden door 1 moment van zwakte. Dit is mijn angst....

Ik heb nog geen ander alternatief gevonden dan deze hele cultuur en dus mijn eigen identiteit te verwerpen en mezelf te overtuigen dat ik geen deel wil uitmaken hiervan. Deze zelfbescherming werkt min of meer goed genoeg, maar niet altijd...

Daarom is het goed voor mij om er af en toe echt over na te denken. Dit laad me weer een beetje op. Door het hier op te schrijven geef ik mijn ideeen macht. Wederom dank jullie wel.

Aan de lichtere kant, relatief gezien is deze situatie natuurlijk altijd verkiesbaar boven samen zijn met een nymphomane 

Groet,

Tantalus

[Ereinion]

Sorry, je hebt gelijk. Ik snap dat je in deze situatie niet kunt zijn wie je bent. Maar ik denk dat je wel snapt hoe ik het bedoelde?

Bedankt voor de cake, hij was heerlijk!

[pinky]

Welkom  ?
Ik denk dat je een hele lieve en zorgzame man bent. Menigeen was allang buiten de deur gaan snoepen. Maar jij niet. Jij bent hier! En dat alleen al is een goed teken. Ik kan je frustratie snappen en die is ook logisch.
Wat ik niet in je verhaal kan ontdekken is of je het er al met je vrouw over hebt gehad. Gehad over wat jij vind, dat je het te weinig vind. Want het kan ook iets heel simpels zijn als dat ze te moe is, of aan de pil? Ik bedoel, als ik de pil slik dan hoef je er bij mij ook niet mee aan te komen (even voor de duidelijkheid, ik ben gewoon sexueel). Dan moet ik eerst echt zin gaan maken! En dat kan wel natuurlijk, maar goed, misschien is dit wel het geval bij je vrouw. En in het begin ben je verliefd en is de zin in alle hevigheid aanwezig, maar na een aantal jaar is de verliefdheid overgegaan in houden van en moet de zin bij de meeste mensen weer gemaakt worden.
Vandaar dat het een idee is om er met haar over te hebben. En als je dat misschien lastig vind, kan een brief ook werken. Dat doe ik tenminste altijd. Een brief of een e-mail. Kun je alles voor jezelf nog even rustig doorlezen en in de juiste bewoording neerzetten.
Of (per ongeluk) deze pagina open laten staan zodat zijn het kan lezen en weet hoe jij je voelt? Hoe dan ook, ik denk dat erover praten het belangrijkste is en misschien al een groot gedeelte op kan lossen.
Sterkte in elk geval!

[Zonnekind]

Hallo,

ik ga eerst en vooral zeggen dat jij alles ongelooflijk mooi kan verwoorden. Je posts zijn ontzettend aangenaam om te lezen.
Ik kan er voor de rest niet veel meer aan toevoegen. Je weet duidelijk zelf wel hoe de vork in de steel zit en je bent rationeel genoeg om er voldoende over na te denken plus je sluit je gevoelens niet uit en kan ook daar mee vechten om het vol te houden. Elke partner van een aseksueel verdient een pluim want het is helemaal niet eenvoudig. Een oplossing bestaat spijtig genoeg nog niet, er met haar over praten, dag na dag, is zowat het enige wat je kan doen. Misschien kan je wel afspraken maken rond het fast-food-eten van op de straat. Bij ons is er nu de afsrpaak dat mijn vriend dit mag maar ik wil dat niet weten tenzij ik expliciet vraag of hij het al gedaan heeft, dan wil ik een eerlijk antwoord. Ik zie dat dan ook absoluut niet als verraad. Ik voel me dan ergens opgelucht want ik voel me anders voortdurend schuldig dat hij door mij niet alles krijgt in zijn leven wat hij nodig heeft. Als hij op die manier dat ontbrekende onderdeel toch kan invullen en ik heb daar geen "last" mee, voelt dat voor mij aan als een soort opluchting omdat ik me dan minder schuldig kan voelen.
In ieder geval nog heel veel sterkte!

[Jovi_Hobbes]

Wat mooi van je Zonnekind, dat je zo'n afspraak met Viper hebt kunnen maken.

[petra1963]

Oei.. ja, dat is nogal wat...

[Tantalus]

Beste Allemaal,

Bedankt weer voor jullie reacties. Dankzij dit forum krijg ik een soort handvat, waardoor ik mijn eigen denken over asexualiteit verder kan ontwikkelen. Deze houvast is erg prettig.

De afgelopen dagen heb ik na zitten denken (of eigenlijk na lopen denken) over het idee van constant met de partner praten over de situatie. Ik vraag me af hoe zinvol dit eigenlijk is. Uit eigen ervaring weet ik dat dit meestal juist spanningen brengt in de relatie.

Verbeter me als ik het verkeerd zie, maar ik heb het idee dat vooral de sexuele partner erg veel behoefte heeft om constant te praten over de asexualiteit (in de hoop dat.... ) en dat de asexuele partner eigenlijk stiekem hoopt dat ze nu eindelijk eens mogen zijn wie ze zijn zonder constant zichzelf te moeten verdedigen.

Zelf merk ik bij Eva dat ze het eigenlijk heel vervelend vind om constant maar weer die oude koeien uit de sloot te halen. Vroeger maakten we nog wel eens afspraken, maar die komt zij eigenlijk niet na. Moet ik dan steeds weer de afspraak herbevestigen en forceren? Dit lijkt me niet erg productief.

Ik vind het persoonlijk een zeer moeilijk vraagstuk. Moet ik steeds weer die dialoog aangaan, terwijl ik merk dat dit spanningen en schuldgevoel bij Eva oproept, of moet ik me verbijten en haar oh zo vrolijk en gelukkig zien. Ergens hoop ik dat ze er zelf op een dag mee komt. Wellicht moet ik op die dag wachten.... Lastig.

Graag zou ik van jullie horen hoe jullie de communicatie met je partner ervaren, (mits je een partner hebt natuurlijk)

Nog een laatste opmerking aan Zonnekind:
Ik hoop dat je echt beseft wat de afspraak met Viper allemaal zal inhouden. Ik bedoel dit niet moraliserend of betweterig hoewel ik me kan voorstellen dat dit zo zal kunnen overkomen. Vergeef me. Ik maak me zorgen om je.

Zo'n afspraak heeft hele grote gevolgen en ik hoop dat je die inderdaad vrijwillig inziet en accepteerd. Het verlichten van het schuldgevoel, hoe begrijpelijk dat ook is, lijkt mij geen krachtig genoege reden om jou echt gelukkig te maken met zo'n afspraak.

Als dit echt is wat JIJ wilt, dan kan ik alleen maar grote bewondering hebben voor je opofferingsgezindheid en geloven dat je deze last echt kan dragen.

Nogmaals mijn excuses voor het min of meer moraliserende praatje, maar ik kan niet anders. Ik wil je toch waarschuwen, omdat ik me zorgen over jou maak.

Groeten en  voor iedereen,

Tantalus

[pinky]

Ik denk dat het vooral de manier waarop je het gesprek begint een wereld van verschil kan maken.  bijvoorbeeld: Jij zegt wat jouw behoeftes zijn, maar ook dat je snapt dat dit de hare absoluut niet zijn. Maar misschien dat jullie dan toch kunnen kijken waar jullie gelijk staan. Ik bedoel, zij wil jou toch ook gelukkig zien? Maar als je begint met dit wil ik en jij bent mijn vrouw, dus... dat is al een hele andere insteek en misschien niet zo'n handige insteek, maar ik denk dat je een hele slimme en begripvolle man bent, dus dat komt vast wel goed..
En ik denk dat in één van de gesprekken dan ook heel duidelijke afspraken gemaakt moeten worden waar jullie je beiden aan houden. En wanneer dat niet wordt nagekomen er weer over hebben waarom niet, wat er aan de hand is. En dan bedoel ik niet de afspraak van dan en dan gaan we iets doen, maar meer dat bijvoorbeeld Eva aangeeft wanneer ze zin heeft om bijvoorbeeld te knuffelen en dat jij dan ook niet verder gaat dan echt alleen knuffelen of laat merken dat je verder wilt gaan dan dat. Tenzij Eva zelf aangeeft dat je verder mag gaan en daar dan ook bij zegt tot hoever je verder mag gaan. Dat zal voor haar veiliger voelen en voor jou zekerheid geven. En in het begin is dit natuurlijk wennen en lastig en moeilijk. Ook om zo'n gesprek aan te gaan. Zeker omdat het voor beiden een gevoelig punt is. Als het echt niet onder elkaar kan, kan misschien een relatietherapeut helpen met het maken van afspraken, maar daar zou ik mee wachten, totdat het echt niet meer gaat hoor.

Nou ja, dit alles is niet bedoeld om betweterig te zijn ofzo (misschien komt het zo over, is niet mijn bedoeling). Ik probeer met je mee te denken en ik hoop dat je er iets uit kunt halen waar je wat aan hebt. Nogmaals sterkte!

[Zonnekind]

Hoi Tantalus,

eerst even kort over mij en die afspraak. We hebben die afspraak gemaakt maar eigenlijk maakt Viper daar geen gebruik van. Het voelt voor mij al voor ee geruststelling van: stel dat hij het op een gegeven moment écht niet meer aan kan, dan is er altijd een onmiddellijke uitweg. Misschien dat het voor hem ook zo aanvoelt, dat weet ik niet. Misschien heeft hij niets aan die afspraak. Die is er nog niet zo lang en we hebben het er ondertussen niet meer over gehad. Ik laat het allemaal een beetje bezinken. Zeker omdat ik nu echt wel op goede weg ben dankzij dat laatste bezoekje aan de gynaecoloog. We hebben terug allebei hoop en dat geeft ook wel voldoende kracht om door te zetten.
Moest Viper toch gebruik maken van die afspraak, moet je je absoluut geen zorgen maken over mij. Ik zie seks op dit moment nog altijd als iets dat los staat van liefde en gevoelens. Voor een seksuele persoon is het veel moeilijker om deze afspraak te begrijpen dan voor mij. Ik kan het voor mezelf een beetje vergelijken met: ik lust geen vis maar Viper eet dit wel graag. Ik vind het fijn als hij dan op restaurant of thuis als ik met de late sta, vis kan eten. Dan is er een opluchting dat ik het niet moet eten en heeft hij het toch gehad. Begrijp je? Natuurlijk besef ik wel dat het voor Viper meer is dan voor mij maar ik weet ook hoeveel hij van mij houdt dus ik probeer mij daar echt geen zorgen over te maken. De schrik is er natuurlijk dat hij verliefd zou kunnen worden op iemand die wel seks kan hebben maar die schrik is er altijd en die wordt niet versterkt door die afspraak. Het is dan ook heel nadrukkelijk gezegd dat hij alleen seks mag hebben met "de meisjes van plezier"en niet met anderen. De kans dat hij daar verliefd wordt is nogal miniem Maar ik denk, moest hij het echt niet meer aankunnen, dan is die afspraak nog niet voldoende. Hij wil veel meer dan gewoon eens "erop en eraf".

Ok, genoeg over mij, nu over jou. Wij hebben nu een tijdje bijna niet meer gebabbeld en onze relatie ging er zienderogen op achteruit. Het is dus echt wel nodig dat je wel praat en veel. Ik vind helemaal niet dat ik minder nood heb aan die gesprekken. Ik begrijp wel wat je bedoelt. Het is gemakkelijk om te denken: stop toch met die gesprekken en aanvaard me gewoon zoals ik ben. Maar dat kan eigenlijk door beide partijen gedacht worden... Onze gesprekken draaien ook bijna nooit rond afspraken maken enzo. We weten ondertussen al wel wat de ene wil en wat de andere wil. We weten ook al hoe we dit aan elkaar aangeven. (Dit is, zoals Pinky zei, wel heel belangrijk maar je hoeft het natuurlijk niet te blijven herhalen eens dit wel loopt.) Als wij praten gaat het over hoe we ons de laatste dagen voelen. Er zijn dagen dat Viper bijvoorbeeld het gevoel heeft dat hij volledig genegeerd wordt. Dit komt dan vaak doordat ik een aantal heel moeilijke dagen heb en dan zelfs geen knuffel kan verdragen. Het kan ook zijn dat ik er gewoon niet over nagedacht had. Ik heb meestal geen nood aan knuffels of ander lichamelijk contact. Het is dan belangrijk dat Viper mij vertelt dat hij zich zo voelt. Ik kan hem dan zeggen dat ik mij zelf slecht voel de laatste dagen. Dan zoeken we meestal samen naar de reden van waarom ik mij zo slecht voel en we kijken dan ook eens naar de mogelijke oplossingen voor die dag en/of de volgende dagen. (met mogelijke oplossingen bedoel ik dan dat ik mij "opoffer" en hem verwen of als dit echt niet gaat dat hij dan weet dat hij het zelf moet doen) Het kan dus ook zijn dat ik hem vertel dat ik er gewoon niet over nadacht omdat ik er geen behoefte aan had. Dan knuffel en kus ik hem om hem duidelijk te maken dat ik hem wel heel graag zie.
Mmm... ik weet niet of ik echt duidelijk ben. Als er meer uitleg nodig is... kom maar af

[Jovi_Hobbes]

Je verhaal lijkt mij helemaal duidelijk Zonnekind! En ik ben het ook met jou en Pinky eens. Communicatie is verschrikkelijk belangrijk. Het is belangrijk van elkaar te weten waar de grenzen liggen en hoe je die kunt aangeven. Veel communiceren kan misschien ook helpen om wat oplossingen te vinden.
Zou het misschien de moeite waard zijn om Eva te vragen hier eens te komen kijken? Misschien heeft zij wel wat aan onze verhalen of aan de manieren waarop anderen afspraken hebben gemaakt met hun partner.