depressie

[Ereinion]

 

[pinky]

Zeker weten! Yeah!

[Rhapsody]

Ik voeg er nog een oud citaat aan toe:

'Als het om de liefde gaat staan we constant bij elkaar in de schuld.'


Wat ongeveer hetzelfde betekent als Ienepien's citaat eigenlijk.

[Ienepien]

Ja, die is ook waar. 

[petra1963]

Seksuele mannen zijn er nooit echt erg open over volgens mij, niet de mannen/jongens die ik ken in ieder geval. Meestal is het niet stoer om iets toe te geven of om je kwetsbaar op te stellen in een gesprek.

Dat klopt. Daar praten mannen niet over. Wel opscheppen tegenover elkaar ( en vrouwen) over hun zogenaamde sexuele avonturen. Wie heeft de meeste vrouwen versierd en ge*****. 
Uiteindelijk gaat het dan gewoon om de apenrots: wie heeft de grootste bek en de grootste ***.

Een handige vuistregel is dat hoe groter de verhalen zijn, hoe minder er gebeurt. En gebeurd is.. 

[Rhapsody]

Ik vind het ook altijd erg primitief gedrag. Het is net zoals je zegt, een apenrots. Wie slaat er het hardst op zijn borstkast?

[myra]

En zijn er mensen die langdurig depressief zijn en geen medicijnen gebruiken?

Jazeker.

Ik was 10 toen ik erg depressief werd (volgens mij al eerder). Sinds mijn 21ste jaar ben ik volgens mij uit mijn depressie. Ik ben toch wel blij nu, maar meestal voel ik me tegelijkertijd ook best somber, wat eng is omdat alles juist goed gaat en ik me nog ongelukkig voel. Praten bij een psycholoog hielp niet dus daar ben ik mee gestopt. Mijn ouders zijn altijd fantastisch geweest dus daar ligt het niet aan, ik kreeg liefde in overvloed van ze, nu en in mijn jeugd. Op school is het juist nooit goed gegaan, al sinds de peuterspeelzaal, en op elk rapport kan men dezelfde zinnen lezen over mijn onzekere houding (nu nog steeds). Ik kijk wel eens videos terug van toen ik op de peuterspeelzaal zat, ik wou nergens aan mee doen en zat het liefst alleen in een hoekje alleen te tekenen, of zat het liefst bij de juf op schoot. Je kan zien aan mijn lichaamstaal dat ik me ongemakkelijk voelde, mijn ouders hebben altijd al gezegd dat ik een alleenstaander, een buitenstaander, was en ben. Dus ja, voor mij gaat het ver terug in de tijd. Om alles te analyseren daar voel ik mij niet zo prettig bij, datzelfde geldt voor homoseksualiteit, mensen blijven op zoek gaan naar oorzaken. Het is ook interessant en als je met je aseksualiteit erg zit en je vind het een probleem dan is het logisch dat je er vanaf wilt en nieuwsgierig bent naar een mogelijk medicijn, een oplossing. Ik zelf wil er juist niet vanaf en al die mogelijke medische verklaringen geven mij de bibbers.  Alsof ik ziek ben of gehandicapt, terwijl ik gewoon zo ben als alle andere, alleen dan zonder die seksdrive.
Een oude vriend van mij is ook heel lang depressief geweest, en nog steeds heeft hij een minderwaardigheidscomplex, maar heeft zolang ik hem kende wel altijd zin gehad in seks. Hij is ook niet de enige die ik ken die voor tijdens of na een depressie wel zin in seks  had/heeft. Dan moet aseksualiteit toch wel aangeboren zijn denk ik.

Ik zou wel wat hormonen missen ofzo.

Ik neig ook naar (milde) depressie en heb nog nooit antidepressiva genomen. Ik heb een erg laag zelfbeeld (vind mezelf maar een lelijke, heb haar dat niet in model te krijgen is, en veel te dikke benen in verhouding tot de rest van mijn lichaam, elke keer als ik een rok draag voel ik me een vogelverschrikker), veel faalangst, pieker veel, alles maalt altijd rond in mijn hoofd, en heb heel sombere buien. Ik sluit niet uit dat het ondermeer door mijn laag zelfbeeld komt dat ik geen zin heb in seks. Ik denk ook veel na, dat had ik als kind al... Ik dacht als 9 jarige al na over menselijke relaties (bv : of de moeder van een pestkop in de klas ook van haar kleine monster hield ) Ik voelde me ook nooit thuis bij de andere kinderen, hun belevingswereld was de mijne niet, zat veel alleen en hield niet van netbal en gezelschapsspelletjes. Ik las daarentegen de boeken van mijn ouders (dus volwassenenliteratuur) en had een uitgebreide fantasie-wereld...De andere kinderen voelden ook aan dat ik 'anders' was, ik heb totdat ik in het middelbaar zat geen echte vrienden gehad, hoewel ik er wel ergens een vaag verlangen naar had.

Ik herken dus opnieuw veel van wat je schrijft, Rhapsody!

[Rhapsody]

Ik vind mijn lichaam ook vreselijk, vooral mijn gezicht, al sinds mijn 10de jaar. Vroeger stond ik niet stil bij mijn lichaam, hoe het eruit zag, dik of dun, lelijk of mooi, ik keek er nooit naar. Ook niet naar lichamen van andere leeftijdgenootjes of volwassenen. Maar sinds mijn 18de ben ik me pas echt bewust geworden van mijn figuur, en lichamen van andere mensen, dat klinkt laat maar ik had gewoon nooit interesse. Wat voor mij betekent dat aseksualiteit dus echt al vroeg begint. Toen ik 12 was had iedereen interesse in zoenen, seks volgens mij ook al. Het was net alsof iedereen in een andere dimensie leefde. Wat jij verteld daar kan ik mij ook in herkennen. Als klein kind begreep ik situaties zoals 'vreemdgaan' al erg vroeg en observeerde vaak de ouders van een vriendinnetje. Echte vrienden heb ik ook nooit gehad, pas nu heb ik het gevoel dat ik vriendinnen in mijn klas heb die echt de moeite waard zijn. Het is heel normaal om daar naar te verlangen.  Seks? Nee. Maar liefde? Ja!

Het leven is iets dat soms onrechtvaardig is, vooral voor ons als ik eerlijk mag zijn, niet dat wij zielig zijn maar we zijn wel enorm in de minderheid. Zelf ben ik erg gevoelig en voor mij persoonlijk is mijn aseksualiteit een dagelijkse strijd. Want alles draait om seks/erotiek/verliefde stelletjes die klef doen, waar ik ook ben, je ziet, hoort en voelt het onderwerp overal. Je kan er echt niet om heen, en hebt ook niet de keuze of je naar iets wilt kijken of niet (zoals advertenties en reclame). En mensen zoals ons hebben helemaal geen interesse in seks! Het houd mij enorm bezig. Vroeger kon ik nog met humor antwoord geven op de vraag of ik ook een vriendje heb, maar dat lukt gewoon niet meer. Ik snauw nu mensen af en dat is niet netjes maar toch doe ik het. Ik voel me enorm machteloos en gefrustreerd en op dat moment kan het me dan ook niets schelen als ik onbeleefd ben. Ligt het aan mij, of zijn er meer mensen die zich hier in kunnen herkennen? 

[myra]

nee, ik snauw mensen niet af, maar eigenlijk vraagt niemand me of ik een relatie heb... Ik denk dat ze ervan uitgaan dat ik een chronische alleenstaande ben (met enkele korte relatie-intermezzo's) , maar dat is waarschijnlijk omdat ik bijna een dertiger ben,  dat men daar niet naar vraagt, maar ervan uitgaat dat je al gesettled moet zijn.

Ik ervaar wel frustratie, wanneer collega's bv alleen maar over hun gelukkig gezinnetje kunnen praten (en ik dus niks aan de conversatie kan toevoegen). Dan denk ik altijd : mijn leven is toch anders...

Al hoop ik wel eens geluk te vinden in een aseksuele relatie....

[Rhapsody]

Ik ervaar wel frustratie, wanneer collega's bv alleen maar over hun gelukkig gezinnetje kunnen praten (en ik dus niks aan de conversatie kan toevoegen). Dan denk ik altijd : mijn leven is toch anders...

Al hoop ik wel eens geluk te vinden in een aseksuele relatie....

Dat was meer wat ik bedoelde, of meerdere mensen ook zo gefrustreerd zijn. Het afsnauwen is het resultaat van de frustratie. Erg lastig ja, wat moet je dan zeggen he..  Ik merk dat op school ook als mensen over kinderen krijgen praten en trouwen.. ook ik heb daar niets aan toe te voegen als ik er bij betrokken wordt. Ik lach mezelf altijd uit, zelfspot werkt goed, dan ben ik de anderen voor.

Ik ook. 

[Jovi_Hobbes]

Zelfspot is de beste spot, heeft ooit iemand gezegd. En daar ben ik het wel mee eens.
Ik geloof niet dat ik zwaar gefrustreerd ben, maar erger me er wel aan als mensen in mijn bijzijn klef gaan zitten doen. Doe dat thuis, denk ik dan. Ik vind het nogal onbeleefd. Verder kan ik er ook wel geïrriteerd van raken dat ik al twee jaar achter elkaar een kerstkaart van iemand krijg die mij toch vooral heel veel liefde toewenst in het komende jaar, en dan met een vette knipoog. Met andere woorden: ik hoop dat je nu eindelijk eens een vriend krijgt. Ik vind dat vooral irritant omdat het eens te meer aantoont dat die persoon totaal geen enkele intresse heeft in wat ik wil, anders zou ze me dat niet toewensen.
Maar voor de rest stoort het mij niet als collega's op een normale manier over relaties of over hun kinderen praten.

Wie weet helpt het jou dat je nu met gelijkgestemden kunt praten, Rhapsody en kun je over een tijdje dit soort dingen makkelijker van je afzetten. Respecteer jezelf zoals je bent, laat je niet in de verdediging drukken en dan merken mensen misschien wel dat ze niet met dat soort dingen en vragen bij jou moeten aankloppen. (Hoewel, sommige mensen hebben wel een heel groot bord voor hun kop, die moet je maar gewoon negeren, denk ik  )

[Ciara]

En zijn er mensen die langdurig depressief zijn en geen medicijnen gebruiken?

Jazeker.

Ik was 10 toen ik erg depressief werd (volgens mij al eerder). Sinds mijn 21ste jaar ben ik volgens mij uit mijn depressie. Ik ben toch wel blij nu, maar meestal voel ik me tegelijkertijd ook best somber, wat eng is omdat alles juist goed gaat en ik me nog ongelukkig voel. Praten bij een psycholoog hielp niet dus daar ben ik mee gestopt. Mijn ouders zijn altijd fantastisch geweest dus daar ligt het niet aan, ik kreeg liefde in overvloed van ze, nu en in mijn jeugd. Op school is het juist nooit goed gegaan, al sinds de peuterspeelzaal, en op elk rapport kan men dezelfde zinnen lezen over mijn onzekere houding (nu nog steeds). Ik kijk wel eens videos terug van toen ik op de peuterspeelzaal zat, ik wou nergens aan mee doen en zat het liefst alleen in een hoekje alleen te tekenen, of zat het liefst bij de juf op schoot. Je kan zien aan mijn lichaamstaal dat ik me ongemakkelijk voelde, mijn ouders hebben altijd al gezegd dat ik een alleenstaander, een buitenstaander, was en ben. Dus ja, voor mij gaat het ver terug in de tijd. Om alles te analyseren daar voel ik mij niet zo prettig bij, datzelfde geldt voor homoseksualiteit, mensen blijven op zoek gaan naar oorzaken. Het is ook interessant en als je met je aseksualiteit erg zit en je vind het een probleem dan is het logisch dat je er vanaf wilt en nieuwsgierig bent naar een mogelijk medicijn, een oplossing. Ik zelf wil er juist niet vanaf en al die mogelijke medische verklaringen geven mij de bibbers.  Alsof ik ziek ben of gehandicapt, terwijl ik gewoon zo ben als alle andere, alleen dan zonder die seksdrive.
Een oude vriend van mij is ook heel lang depressief geweest, en nog steeds heeft hij een minderwaardigheidscomplex, maar heeft zolang ik hem kende wel altijd zin gehad in seks. Hij is ook niet de enige die ik ken die voor tijdens of na een depressie wel zin in seks  had/heeft. Dan moet aseksualiteit toch wel aangeboren zijn denk ik.

Ik zou wel wat hormonen missen ofzo.

Ik neig ook naar (milde) depressie en heb nog nooit antidepressiva genomen. Ik heb een erg laag zelfbeeld (vind mezelf maar een lelijke, heb haar dat niet in model te krijgen is, en veel te dikke benen in verhouding tot de rest van mijn lichaam, elke keer als ik een rok draag voel ik me een vogelverschrikker), veel faalangst, pieker veel, alles maalt altijd rond in mijn hoofd, en heb heel sombere buien. Ik sluit niet uit dat het ondermeer door mijn laag zelfbeeld komt dat ik geen zin heb in seks. Ik denk ook veel na, dat had ik als kind al... Ik dacht als 9 jarige al na over menselijke relaties (bv : of de moeder van een pestkop in de klas ook van haar kleine monster hield ) Ik voelde me ook nooit thuis bij de andere kinderen, hun belevingswereld was de mijne niet, zat veel alleen en hield niet van netbal en gezelschapsspelletjes. Ik las daarentegen de boeken van mijn ouders (dus volwassenenliteratuur) en had een uitgebreide fantasie-wereld...De andere kinderen voelden ook aan dat ik 'anders' was, ik heb totdat ik in het middelbaar zat geen echte vrienden gehad, hoewel ik er wel ergens een vaag verlangen naar had.

Ik herken dus opnieuw veel van wat je schrijft, Rhapsody!

Klinkt allemaal erg bekend, al vind ik over het algemeen mijn lichaam niet lelijk. Ik heb een lelijk staartbot,  lelijke voeten, flaporen, slome ogen en mond. Ik vergelijk me zelf wel met het ideaal wat niet slim is, maar soms zoek ik ook met opzet wel eens een vrouw in de menigte die in mijn ogen "lelijk"is zodat ik tegen mezelf kan zeggen dat het allemaal heel erg meevalt. Ik pieker veel, waarschijnlijk zelfs te veel. Ik ben ook vanaf zowieso mijn 10e depresief geweest, als was ik me er toen niet van bewust. Ik ben geloof ik altijd erg goed geweest in doen alsof, aan de buiten kant leek ik vrij normaal, mischien of en toe iets stiller dan de rest, maar niet heel erg. Maar toch voelde ik me kut.

Ik heb in de tijd van mijn zware depressie geen hulp gehad, heb nooit medicijnen gehad, maar ik ben nog steeds altijd wel somber. Ik ben dan ook een pessimist, dat helpt niet, misschien komt dit wel door mijn depressie. Ik ben misschien een jaartje echt puber geweest, dat ik giegelde om dubbelzinnige dingen enzo, maar daarna was het weg. Of je aseksueel kunt worden door een depressieve jeugd... geen idee eigenlijk. Ik moet zeggen dat ik niet voor 100% zeker ben dat ik aseksueel ben, gewoon omdat ik ergens toch ook wel nieuwsgierig ben en "normaal" wil zijn.

Het vreemde is, dat ik er totaal geen moeite mee heb om me mooi te kleden, ookal weet ik dat anderen dat misschien sexy vinden. Ik vind het heerlijk om in mooie jurken te lopen met tule en corsetten enzo. Zelfs sensueel dansen heb ik helemaal geen moeite mee. Maar zodra mensen me echt gaan aanraken voel ik me ongemakkelijk. Zowieso voel ik me bij grote mensen groepen niet op mijn gemak, ik heb lichte agorafobie (pleinvrees, vergelijk het met claustrofobie maar dan met mensen). Ik vind mijn personal space echt super belangrijk. Maar knuffelen vind ik wel weer fijn. Eigenlijk allemaal heel verwarrend, weet ook af en toe niet zo goed wat ik er mee moet.

Wat depressie betreft, het gaat een stuk beter met me, ik heb een aantal leuke hobbies waar ik echt plezier in heb, maar de donkere wolken blijven altijd. Soms zijn ze wat verder weg dan anders, maar ik denk eigenlijk niet dat mijn hemel ooit onbewolkt zal zijn, hoe zonnig het op bepaalde plekken ook lijkt. Heel soms denk ik wel eens dat ik een beetje last heb van een bipolaire stoornis, wat ik kan ook heel hyper zijn in mijn hoofd. Uiterlijk merk je er niets van, maar van binnen schieten mijn gedachten alle kanten op en sta ik te stuiteren als een oneindige stuiterbal. Op andere tijden ben ik dan weer down, is alles gewoon kut, maar ik ben nog maar 1x zo somber geweest dat ik dood wilde (gelukkig). Dat is inmiddels bijna tien jaar geleden, dus ik vind van mezelf dat ik daarop best trots mag zijn (moet toch wat om mezelf op te kikkeren :p)

[Ciara]

Hey Roi,

Bedankt voor je woorden 

Ik kan gelukkig van mezelf zeggen dat ik niet ongelukkig ben. Het zou beter kunnen, maar het kan ook zeer zekker slechter. Ik wil de duistere wolken eigenlijk helemaal niet achterlaten, want hoewel ze gevuld zijn met droefheid, zijn ze ook een bron van kracht. Juist het duister herinnert me eraan dat ik mezelf uit de afgrond heb weten te sleuren, en dat vervult me gewoon van trots, want het is gewoon weg niet iets dat je "even" doet. Klinkt misschien raar, maar ik heb ze ook liever in het zicht, waar ik ze kan zien aankomen, zodat ik me kan sterken mochten ze iets te dichtbij komen. Voor mij is dat een methode die werkt, en ik voel me er goed bij.

Ik ben sinds mijn echt zware depressie heel veel sterker geworden, ik trek me inmiddels niets meer aan van idealen. Ik ben wie ik ben, en als iemand dat niet aanstaat, pech. Tuurlijk zijn er momenten waarop ik wilde dat ik er mooier uitzag, of me gewoon "normaal" voelde, maar wie heeft zulkde momenten nu niet? Soms duren die momenten iets langer, zijn de wolken iets donkerder, maar er is altijd een spoor van de lucht, en omdat ik weet dat ik me onder een volledig bewolkte hemel heb weggevochten vind ik de wolken niet zo erg.

Geen idee of dit allemaal een beetje logisch klinkt, maar zo voel ik het gewoon. ^_^ 

[pinky]

Tsja, men houd nooit zo van veranderingen en als er dan al iets verandert neemt men het liefst iets vertrouwds mee. Beetje gek om te zeggen, maar een depressie kan verslavend werken. Zo zijn er mensen die hun hele leven depressief zijn en blijven, omdat het zo veilig voelt. Niet omdat ze het wilen dus, maar omdat ze vooral niet anders kennen dan depressief zijn, dan een ongelukkig leven hebben.

Dus ik vind het moedig dat je al zover bent gekomen. En ik snap heel goed dat je de donkere wolken bij je wilt houden. Ik vind het voor mezelf erg herkenbaar. Maar ik hoop dat je ooit nog eens zonder deze donkere wolken kunt (en daarmee hoop ik dat vor mijzelf ook... )

[petra1963]

Met dat laatste kan ik het volledig eens zijn. Ik ken in mijn leven  zware depressies ook maar al te goed..