IK denk dat ook zonder seks iedereen wel eens een romantisch moment beleeft nu en dan, gezien er nog zoveel manieren zijn om elkaar je liefde te laten blijken. Wat is het meest romantische dat je zelf hebt meegemaakt?
Het zegt wellicht alles over hoe hulpeloos ik ben geweest in mijn pogingen om een vriendin te zoeken, maar bij mij was dat per post. Ik had op een site van een band waar we beiden fan van waren een meisje leren kennen uit Australië. Heel ver weg, maar ze boeide me wel erg dus ik besloot toch contact op te nemen. Bleek dat we beiden een soortgelijke jeugd achter de rug hadden, dezelfde plannen naar de toekomst toe, dat we een soort soulmate achtig gevoel ontwikkelden en elkaar heel diep begrepen. Gedurende maanden schreven we elkaar elke dag, 3 uur elke dag en zij deed exact hetzelfde. En we wisten van elkaar dat bij de thuiskomst na het werk weer een lange maar romantische post van elkaar lag te wachten, we keken daar de hele werkdag naar uit, naar dat moment van thuiskomen en weer elkaar schrijven. De afstand en de Australische bureaucratie (ik was bereid voor haar naar Australië te trekken) bleken toch een brug te ver, maar ik vond het heerlijk qua gevoel dat 2 mensen zo een diepe emotionele band kunnen ontwikkelen dat je het gevoel hebt elkaar al jaren te kennen, dat je hele dag in het teken staat van die dagelijkse brief, en dat je elke dag opnieuw weer allebei verlangt naar dat moment dat je elkaars berichten leest. Het is een vorm van verlangen als een ander, en veel van die brieven waar heel romantisch, hoopvol en begripvol. Het was gewoon voor mij een bewijs dat als je het echt wil, liefde geen proces van maanden hoeft te zijn, maar je als het goed aanvoelt ook meteen een soort verbond kan aangaan; het voelt alleen niet zo aan omdat het zo spontaan en vrijwillig gebeurt.
Een ander erg romantisch moment dat ik heb mogen meemaken ... Ik was samen met het meisje waar ik verliefd op was een dagje naar de Aran Islands getrokken. Voor wie dit niet kent: dat zijn heel kleine eilandjes ten westen van Ierland, de laatste stukjes bewoonde grond voor je de Atlantische Oceaan in gaat, een soort edge-of-the-world ervaring. Het is afgelegen, heel landelijk, erg dunbevolkt, ... Nu ja, we waren daar samen en een zwerfkat kwam naar ons toe. Die kat vertrouwde ons blijkbaar en kwam even knuffelen en spinnen. Zowel ik als zij bogen voorover om de kat te kunnen aaien, en daarbij was mijn wang op hooguit een paar centimeter van haar wang verwijderd. Ik voelde me zo enorm dicht bij haar, en dat gaf een heel warm, mooi gevoel.
Het zegt natuurlijk veel over m'n gebrek aan echte romantiek in m'n leven als ik zulke dingen al bij "meest romantische momenten" moet gaan zetten :(
Het kan nog erger hoor AniMeshorer! ;) Ik heb wel relaties gehad maar kan me helemaal niet van zulke momenten herinneren.
O ja. Ik kreeg van mijn laatste partner in het begin een sms, dat hij van me hield, onvoorwaardelijk. Ik heb die telefoon met de sms nog heel lang bewaard. Al was het maar als 'bewijs' dat hij dat kennelijk ooit gedacht heeft en aan mij verteld. Maar ja.
Tijdens de tijd dat ik en mijn ex samen waren, heeft hij veel romantische dingen gedaan.
Rozen gekocht, we hebben een keer gegourmet en toen had hij met kaarsjes een hart gemaakt.
Romantisch uit eten op valentijnsdag
...gezien ik geen relaties heb gehad, is het enige wat nog ENIGSZINS in de buurt van romantiek kwam was om in een videogame (online) met iemand op Valentijnsdag samen te zijn, en ik had een soort van vuurwerk dat een hart werd en "I love u" zei. Verder hebben we nog (digitale) voorwerpen verwisseld zoals love chocolate en couple rings (daar kan je jouw username in zetten en aan een ander geven). Ik heb zelfs nog een screenshot van bewaarde voorwerpen als ik zo mijn blog bekijk, haha (http://38.media.tumblr.com/tumblr_lph69oxBr31qgdlrso1_250.png).
Ach, het heeft mijn dag toen wel opgevrolijkt, gezien ik me normaal super somber voel op valentijnsdag omdat iedereen hun liefde in je gezicht gooit als je naar buiten loopt.
Dus ja, niet echt romantisch, maar voor mij wel wat het meeste in de buurt komt. ;D
Ik heb er enorm veel spijt van dat ik die romantische brieven met dat Australisch meisje kwijt ben geraakt door omstgandigheden buiten mijn wil om. Ik heb m'n lesje wel geleerd: backups maken. Van elke romantische brief die ik krijg, van elke romantische PM die ik ontving op fora de laatste 2 jaar, heb ik een kopie gesaved in PDF. Mooie momenten moet je koesteren, en het herlezen als het eens tegenzit kan echt wel hoopgevend zijn.
Ik heb dingen niet bewaard, althans, niet concreet, maar wel in mijn hart en daar horen ze toch vooral. :)
Citaat van: Koffie op september 01, 2014, 03:25:40 PM
Ik heb dingen niet bewaard, althans, niet concreet, maar wel in mijn hart en daar horen ze toch vooral. :)
Klopt, maar ik vind het nog altijd heel mooi zo'n intieme, romantische briefwisseling te herlezen. Het haalt mooie herinneringen boven, en sterkt mijn gevoel dat er echt wel een meisje daarbuiten rondloopt met wie het zal lukken. En nu met computerscans etc is het bewaren van je romantische correspondentie ook eenvoudiger geworden. :)
Dat is ook zo hoor, maar ik heb een poos geleden in een verdrietige bui alles weggedaan. ;)
Citaat van: Koffie op september 01, 2014, 03:25:40 PM
Ik heb dingen niet bewaard, althans, niet concreet, maar wel in mijn hart en daar horen ze toch vooral. :)
Ken ik! En met deze gedachte ben ik nu de zolder aan het opruimen...
Mijn kinderen raad ik wel eens aan van dingen een foto te maken voor je ze wegdoet. Dat zijn dan natuurlijk geen brieven of zo, maar voorwerpen waar ze toch afstand moeten gaan doen omdat we anders straks het hele huizenblok moeten huren om alles op te slaan. ;)
Misschien voor anderen ook en tipje?
Dat is een heel goed idee!! Zo hou je een opgeruimd huis, maar een vol hart :)
Citaat van: Eleandra op september 02, 2014, 05:06:33 PM
Einde off-topic. ;)
;D Ah! Dan zal ik verder gaan - het meest romantische moment in mijn leven:
ik was 22 en een week in Taizé (Taizé? Zoek maar op wikipedia) en ik had een jongen (ik noem'm hier even "Frans") leren kennen van wie de relatie met een meisje pas was uitgegaan, omdat-ie meer op jongens viel. We hadden een hele avond zitten bomen over van alles, over onszelf, gevoelens en verlangens. Vóór we gingen slapen - hij in z'n eigen tentje en ik in de grote slaapzaal-tent - gingen we nog even de kerk binnen om stil te zijn en de dag af te sluiten. (De kerk in Taizé is dag en nacht open en iedereen kan er altijd in- en uit lopen.)
We zaten geknield op de vloer, heel dicht bij elkaar. En toen voelde ik: er is iets. Er is iets tussen Frans en mij, maar ik kan het niet zomaar uitspreken.
En ik wéét dat hij nu, op dit moment, hetzelfde voelt..!Zo'n gevoel, zo'n weten, heb ik daarna niet meer meegemaakt in m'n leven.
Afijn, even later liepen we naar buiten, we namen afscheid, en pal onder een grote lantaarnpaal kuste hij me welterusten. Het werd de eerste tongzoen in mijn leven en ik vond het heerlijk! Het smaakte nogal naar nicotine, want Frans rookte, maar ik vond het... heerlijk! En we stonden midden in het licht van de lantaarnpaal, maar dat interesseerde me geen zier!
Twee dagen later heb ik de laatste nacht voor ik weer naar huis zou gaan, bij hem in z'n tentje geslapen. We hebben geen seks gehad. Misschien wat gefrunnikt, en zeker wel geknuffeld. Ik heb me heel veilig bij hem gevoeld. Hij zei: "we hoeven helemaal niks vannacht". (En dat terwijl 'niemand' nog van aseksualiteit had gehoord.) We lagen de hele nacht lepeltje-lepeltje en ik heb nauwelijks geslapen, maar ach!
Daarbij is het gebleven. Ik was wel verliefd op hem, maar hij zag een relatie op dat moment niet zitten. Ik ben nog 'ns bij hem geweest en hij een keer bij mij, maar dat was niet zo'n succes.
Maar deze nacht is me altijd bijgebleven. Dankjewel Frans! :-*
dat is wel een heel mooie herinnering.
Inderdaad, heel mooie herinnering! Wel jammer dat hij geen relatie zag zitten, want zo'n mooi verhaal verdient een happy end. Heb je nog wel 's gepolst of hij intussen wel een relatie zou zien zitten?
PS: Taizé is in Bourgondië, tenzij Wikipedia me weer iets wijsmaakt :)
CiteerHeb je nog wel 's gepolst of hij intussen wel een relatie zou zien zitten?
Nou... ik heb 'm zo'n dertig jaar niet meer gezien :D . Hij zal nu ook wel vijftiger zijn.
Bovendien, zo'n ervaring is even dierbaar, mèt of zonder relatie erachteraan.
CiteerPS: Taizé is in Bourgondië, tenzij Wikipedia me weer iets wijsmaakt.
Taizé Communauté is een oecumenische (!) broedergemeenschap (in Bourgondië, Frankrijk inderdaad) die er grote waarde aan hecht dat jongeren van over de hele wereld elkaar ontmoeten om met elkaar te spreken over geloof, hoop en liefde.
Ikzelf was en ben niet godsdienstig of religieus, wel spiritueel. Ben er meermalen geweest, als niet-christen, en heb me er altijd thuisgevoeld.
Hun vormgeving van gebedsdiensten en meditaties is ruim genoeg dat ook een zoekende jongere zoals ik was, er van alles 'vond'.
(Inclusief een romantisch moment ;D )
Ik had wel van taize gehoord, maar ik wist niet dat je er als niet-godsdienstige ook bij kon zijn. geen idee of ik dat gewild had hoor. ;)
Citaat van: Edewecht op september 04, 2014, 05:52:45 PM
CiteerHeb je nog wel 's gepolst of hij intussen wel een relatie zou zien zitten?
Nou... ik heb 'm zo'n dertig jaar niet meer gezien :D . Hij zal nu ook wel vijftiger zijn.
Bovendien, zo'n ervaring is even dierbaar, mèt of zonder relatie erachteraan.
Klopt, het is een moment dat je koestert, maar anderzijds is zo'n mooi moment een heel stevig fundament om een relatie op uit te bouwen.
Ik heb me alleszins voorgenomen om, als ik nog eens een meisje leer kennen met wie het zo goed aanvoelt dat het van meet af aan heel bijzonder voelt, te proberen er toch iets meer uit te halen. Ik herinner me hoe ik hoopvol rondliep ten tijde van dat Australisch meisje, maar helaas is er niets van gekomen. Indien ik het geluk zou hebben nog eens zoiets te voelen voor een ander meisje, dan wil ik niet zo snel opgeven en kijken of er echt niet meer mogelijk is. Misschien riskeer ik daarmee ergens de herinnering aan die mooie momenten samen te verprutsen, maar anderzijds ... met wat geluk is het het begin van een relatie die blijft duren, en daar hoop ik op.
Overigens, gek in feite hoe je een persoon die je in feite amper kent (hooguit paar dagen) je toch al het gevoel kan geven dat het iemand bijzonder is. Dat je vanaf een eerste kennismaking ergens al verbondenheid en verwantschap kan voelen ... In feite gaat dat tegen alle ratio van ons verstand in, maar misschien dat dat het ook net mooi maakt dat we zulke gevoelens nog kunnen voelen en dat rationeel denken en pure nuchterheid soms nog altijd eens opzij moeten stappen als andere gevoelens opduiken. :knuffel:
"oecumenisch" ken ik niet echt maar ik denk niet dat zoiets iets voor mij zou zijn omdat ik nogal overtuigd atheïst ben. Let op, ik ga niet zeggen dat ik het zeker kan weten he, het bestaan of niet-bestaan van een god is zoiets dat we wellicht nooit met zekerheid zullen weten. Maar ik noem mezelf bewust geen agnost omdat ik persoonlijk
geloof (oh ironie) dat een bovennatuurlijk wezen niet bestaat. Ik kan het niet zeker weten, maar ik geloof het wel. Zo'n gemeenschap lijkt me ideaal voor mensen die twijfelen, of die erg spiritueel zijn, zelfs voor een agnost ideaal. Maar voor een atheïst lijkt het me minder geschikt omdat dat een brug verder is dan agnosticisme. Ik vind het wel zeer positief dat zo'n gemeenschappen bestaan waar mensen van alle religies en spirituele overtuigingen samenkomen, eerder dan het promoten van 1 bepaalde religie. Even off topic maar soit...
Ik las in een boek ooit dat men liefde in een ernstige fase vergelijkt met een soort waanbeeld of met een staat van mentale verwarring, omdat er inderdaad geen rationele uitleg is voor wat je voelt en waarom je zo hevig iets voor iemand voelt, constant aan die persoon denkt, bijna de hele tijd aan hem/haar denkt, constant wil schrijven, ... Met dat verschil dat het een "gezonde" situatie is, vergelijkbaar met een mentale aandoening maar dan van goede aard. Daar komt het zowat op neer. Misschien is dat ook wel zo en kan je in een verliefde bui niet helder denken. Anderzijds, het kan wel een heel zalig gevoel zijn, zelfs al weet je niet of er ook realistische slaagkansen zijn, gewoon het verlangen naar iemand op zich kan een heel aangenaam gevoel zijn :knuffel:
*pakt de stofdoek*
Leuk om dit topic terug te lezen, wat een mooie verhalen.
Citaat van: AniMeshorer op september 04, 2014, 09:38:28 PM
Overigens, gek in feite hoe je een persoon die je in feite amper kent (hooguit paar dagen) je toch al het gevoel kan geven dat het iemand bijzonder is. Dat je vanaf een eerste kennismaking ergens al verbondenheid en verwantschap kan voelen ... In feite gaat dat tegen alle ratio van ons verstand in, maar misschien dat dat het ook net mooi maakt dat we zulke gevoelens nog kunnen voelen en dat rationeel denken en pure nuchterheid soms nog altijd eens opzij moeten stappen als andere gevoelens opduiken.
Gek genoeg heb ik dat nooit gehad met de paar mannen gehad met wie ik een (korte) relatie had (wellicht daarom is het ook nooit wat geworden). Maar juist met vriendschappen kan ik heel snel een enorme klik hebben met iemand. Ik ging laatst op reis met een singlesgroep en ik had met een van de medereizigers afgesproken om elkaar op Schiphol al op te zoeken ipv pas op de plaats van bestemming. We ontmoetten elkaar, begonnen te praten en hadden een enorme klik. Twee uur later kwamen we een derde medereiziger tegen, die vroeg hoe lang we elkaar al kenden. Ehhhh, twee uur? ;D.
Tot op heden nog nooit een romantisch moment gehad met iemand helaas.
Cobie: Als je weet dat je elkaar kunt vertrouwen, dat vind ik romantisch.
Helemaal mee eens!
*nogmaals de stofdoek eroverheen*
Okee, dit klinkt misschien wat raar in het licht van de verhalen van anderen, maar hier komt het:
Een goede vriendin had me uitgenodigd op het huisfeest van haar studentenflat, en had gezegd dat het misschien leuk was om nog iemand mee te nemen, aangezien zij die avond ook bardiensten moest doen etc. Ik was toen net aan het daten met mijn squish (zie ook mijn introverhaal) en vroeg of hij mee wilde. Het was een gekostumeerd feest en het thema was keuken. Hij stuurde me een email met een foto of hij in dat kostuum met mij mee mocht. Ik dank nog steeds de hemel dat ik alleen was toen ik de foto opende. Hij stond in z'n niksie met alleen een koekenpan om een en ander te bedekken.
Nadat ik bekomen was van mijn hartaanval heb ik heel hard gelachen en hem teruggemaild dat hij natuurlijk wel mee mocht, maar dat ik dan niet bij hem zou horen (knipoog). Uiteindelijk had hij een iets heel leuks bedacht waarbij hij met magneten allerhande bestek aan z'n blouse had hangen. Toen we het er over hadden, vertelde hij dat hij zich besefte dat de foto een ontzettend grote gok was. "Of ze moet keihard lachen, of ze wil me nooit meer zien." En toch deed hij het.
Ik vind het nog steeds heel bijzonder dat iemand zichzelf zo belachelijk durft te maken om indruk op mij te maken. Dat had nog nooit iemand voor mij gedaan. Het deed me denken aan van die mannen in films die in een of ander raar kostuum midden op straat hun meisje de liefde verklaren. Hoewel ik niet echt verliefd was in de zin van romantische gevoelens, was ik toch erg geroerd.
... en ik geloof dat dit ook wel wat zegt over het gebrek aan romantiek in mijn leven, hihi.
Citaat van: IJskonijn op juli 10, 2017, 09:55:13 PM
Ik vind het nog steeds heel bijzonder dat iemand zichzelf zo belachelijk durft te maken om indruk op mij te maken.
Oude post, maar dit slaat de spijker op z'n kop! Ik heb lange tijd getwijfeld over mijn romantische aanleg. Ondanks dat ik me vrij koel en afstandelijk gedraag kom ik heel af en toe iemand tegen die het gevoel in me losmaakt mijn eigen welbevinden buitensporig te willen riskeren. Ik kan het niet veel beter omschrijven dan het gevoel dat ik brand van binnen en alles valt of staat met die persoon. Ik denk dat dit misschien wel hetgene is dat romantische en aromantische types van elkaar onderscheid, of zijn er hier ook aromantici die dit gevoel herkennen?
Helaas kan ik op jouw laatste vraag geen antwoord geven, CalculatedPassion. Ik ben zelf namelijk behoorlijk romantisch aangelegd. Mijn leukste ervaring kwam van mijn ex, de vader van mijn kinderen. Hij deed altijd, of in ieder geval in het begin...., stiekem briefjes in tassen, broodtrommels en noem maar op, met lieve korte berichtjes. De moeite die iemand doet, dat blijft altijd bij.
Verder vind ik het herkenbaar dat je jezelf totaal belachelijk kan maken/voelen als je een ander leuk vindt en indruk probeert te maken.... :bloos:
Citaat van: calculatedpassion op november 04, 2018, 07:51:01 PM
Citaat van: IJskonijn op juli 10, 2017, 09:55:13 PM
Ik vind het nog steeds heel bijzonder dat iemand zichzelf zo belachelijk durft te maken om indruk op mij te maken.
Oude post, maar dit slaat de spijker op z'n kop! Ik heb lange tijd getwijfeld over mijn romantische aanleg. Ondanks dat ik me vrij koel en afstandelijk gedraag kom ik heel af en toe iemand tegen die het gevoel in me losmaakt mijn eigen welbevinden buitensporig te willen riskeren. Ik kan het niet veel beter omschrijven dan het gevoel dat ik brand van binnen en alles valt of staat met die persoon. Ik denk dat dit misschien wel hetgene is dat romantische en aromantische types van elkaar onderscheid, of zijn er hier ook aromantici die dit gevoel herkennen?
Ik heb nog nooit de behoefte gehad mezelf belachelijk te maken of zo. In tegendeel. Ik ben juist heel terughoudend en ook verlegen. Ook heb ik nog niet meegemaakt dat iemand zich voor mij voor gek heeft gezet. Waarschijnlijk zou ik ook niet zo goed weten wat ik daarmee aan moest.
Interessante reacties! Ik doel overigens niet alleen op het riskeren van sociale status door gekdoenerij, maar ook het meer dan anders riskeren van bijvoorbeeld veiligheid/gezondheid ten gunste van een ander. Is dat typisch romantisch gedrag? Bovendien ben ik benieuwd of er hierin verschillen zijn m.b.t. geslacht. Jaja, ik ben nieuwsgierig, ik weet het!
Persoonlijk denk ik eerder dat het te maken heeft met verliefd gedrag, jezelf onzeker voelen enzo. Om aandacht te trekken moet je wel eens uit je 'comfort zone' stappen. Volgens mij komt de romantiek daarna pas...
En of er verschillen zijn m.b.t. geslacht, dan denk ik dat deze beginnen te vervagen. Het stereotiepe, dat alleen mannen het initiatief zouden moeten nemen is, volgens mij, door de emancipatie ook niet meer vanzelfsprekend.
Kortom, iedereen kan zichzelf voor paal zetten ;-)...
Citaat van: calculatedpassion op november 05, 2018, 08:11:27 PM
Interessante reacties! Ik doel overigens niet alleen op het riskeren van sociale status door gekdoenerij, maar ook het meer dan anders riskeren van bijvoorbeeld veiligheid/gezondheid ten gunste van een ander. Is dat typisch romantisch gedrag? Bovendien ben ik benieuwd of er hierin verschillen zijn m.b.t. geslacht. Jaja, ik ben nieuwsgierig, ik weet het!
Geen idee, maar aan mij zou dat iig niet besteed zijn. ;)
Citaat van: Koffie op november 05, 2018, 09:23:20 PM
Citaat van: calculatedpassion op november 05, 2018, 08:11:27 PM
Interessante reacties! Ik doel overigens niet alleen op het riskeren van sociale status door gekdoenerij, maar ook het meer dan anders riskeren van bijvoorbeeld veiligheid/gezondheid ten gunste van een ander. Is dat typisch romantisch gedrag? Bovendien ben ik benieuwd of er hierin verschillen zijn m.b.t. geslacht. Jaja, ik ben nieuwsgierig, ik weet het!
Geen idee, maar aan mij zou dat iig niet besteed zijn. ;)
Hier wil ik op terugkomen. Ik heb relaties gehad die voor mij heel 'ongezond' waren. Psychologisch ongezond met name. Ik zou nooit iets doen om iemand te versieren of zo, maar eenmaal in de relatie had ik iig in het verleden zeker de neiging mezelf weg te geven en niet goed voor mezelf te zorgen. Ook binnen 'gewone' vriendschappen was dat overigens wel een punt. Maar minder sterk.
Maar ik weet niet of dat is wat je bedoelt. In die relaties was het overigens niet zo dat ik tot over mijn oren verliefd was of zo, ik heb nooit een relatie gehad waarin ik echt heel verliefd was op mijn partner. Het is ook niet voor alle 'romantische' (a)seksuelen perse zo, dat dat zo moet zijn. En ik ben niet zo heel gauw heel erg verliefd.
Citaat van: Koffie op november 08, 2018, 03:20:22 PM
Ik heb relaties gehad die voor mij heel 'ongezond' waren. Psychologisch ongezond met name. Ik zou nooit iets doen om iemand te versieren of zo, maar eenmaal in de relatie had ik iig in het verleden zeker de neiging mezelf weg te geven en niet goed voor mezelf te zorgen. Ook binnen 'gewone' vriendschappen was dat overigens wel een punt. Maar minder sterk.
Misschien is dat wel een goed voorbeeld van wat ik bedoel. Ik denk dat dat "jezelf weggeven" per persoon andere vormen aanneemt, maar altijd een grotendeels irrationele grondslag heeft.
Citaat van: Atlantis op november 05, 2018, 09:17:08 PM
Persoonlijk denk ik eerder dat het te maken heeft met verliefd gedrag, jezelf onzeker voelen enzo. Om aandacht te trekken moet je wel eens uit je 'comfort zone' stappen. Volgens mij komt de romantiek daarna pas...
Zou er een wezenlijk verschil zijn tussen het initiële "uit je comfortzone stappen" en het latere "jezelf weggeven"?
Citaat van: Atlantis op november 05, 2018, 09:17:08 PM
En of er verschillen zijn m.b.t. geslacht, dan denk ik dat deze beginnen te vervagen. Het stereotiepe, dat alleen mannen het initiatief zouden moeten nemen is, volgens mij, door de emancipatie ook niet meer vanzelfsprekend.
Kortom, iedereen kan zichzelf voor paal zetten ;-)...
Hmm.. "jezelf voor paal zetten" is maar een klein aspect van de hele paringsdans. Wel interessant dat er langzame cultuurveranderingen zijn m.b.t. initiatief en emancipatie. Dat neemt niet weg dat veel verschillen evolutionaire wortels hebben die teruggaan naar de tijd van de jagers en verzamelaars en verder. Testosteronniveau's in mannen zijn sinds halverwege de vorige eeuw aantoonbaar afgenomen, dus wie weet gaan mannen en vrouwen in de toekomst nog meer op elkaar lijken.
Citaat van: calculatedpassion op november 11, 2018, 12:58:17 PM
Citaat van: Koffie op november 08, 2018, 03:20:22 PM
Ik heb relaties gehad die voor mij heel 'ongezond' waren. Psychologisch ongezond met name. Ik zou nooit iets doen om iemand te versieren of zo, maar eenmaal in de relatie had ik iig in het verleden zeker de neiging mezelf weg te geven en niet goed voor mezelf te zorgen. Ook binnen 'gewone' vriendschappen was dat overigens wel een punt. Maar minder sterk.
Misschien is dat wel een goed voorbeeld van wat ik bedoel. Ik denk dat dat "jezelf weggeven" per persoon andere vormen aanneemt, maar altijd een grotendeels irrationele grondslag heeft.
Citaat van: Atlantis op november 05, 2018, 09:17:08 PM
Persoonlijk denk ik eerder dat het te maken heeft met verliefd gedrag, jezelf onzeker voelen enzo. Om aandacht te trekken moet je wel eens uit je 'comfort zone' stappen. Volgens mij komt de romantiek daarna pas... ?
Zou er een wezenlijk verschil zijn tussen het initiële "uit je comfortzone stappen" en het latere "jezelf weggeven"?
Ik denk dat dat verschillende dingen zijn, uit je comfortzone stappen en jezelf weggeven. Bij uit je c-z stappen doe je iets wat je niet gewoon bent te doen, om iets te ontwikkelen bv. Om iets te bereiken. Om iets te veranderen.
Jezelf weggeven heeft meer te maken met over je grenzen gaan, jezelf niet serieus nemen, niet goed voor jezelf zorgen en opkomen.
Soms kan uit je comfortzone stappen ook wel betekenen dat je stopt jezelf weg te geven. Dat kan een hele zoektocht en een leerproces zijn, waarbij je vertrouwde patronen moet loslaten.
Als je wit laten zien aan iemand dat je een relatie met die persoon wilt, zul je je wel kwetsbaar op moeten stellen, dus uit je comfortzone stappen, maar je hoeft jezelf niet weg te geven.
Mooi verwoord Koffie. Ik sluit me er helemaal bij aan....
Citaat van: Koffie op november 11, 2018, 01:07:45 PM
Bij uit je c-z stappen doe je iets wat je niet gewoon bent te doen, om iets te ontwikkelen bv. Om iets te bereiken. Om iets te veranderen.
Eens.
Citeer
Jezelf weggeven heeft meer te maken met over je grenzen gaan, jezelf niet serieus nemen, niet goed voor jezelf zorgen en opkomen.
OK. Als je het hebt over jezelf volledig weggeven dan ben ik het daar wel mee eens. Ik had zelf meer het beeld van stukje bij beetje.
Citeer
Soms kan uit je comfortzone stappen ook wel betekenen dat je stopt jezelf weg te geven. Dat kan een hele zoektocht en een leerproces zijn, waarbij je vertrouwde patronen moet loslaten.
Klopt!
Citeer
Als je wit laten zien aan iemand dat je een relatie met die persoon wilt, zul je je wel kwetsbaar op moeten stellen, dus uit je comfortzone stappen, maar je hoeft jezelf niet weg te geven.
Haha, daar zit het verschil. Voorbeeld van wat voor mij kwetsbaar opstellen is: als ik met iemand stoei en mijn dekking laat zakken, dan geef ik de ander een kans om toe te slaan, dus geef ik mezelf weg. Iedereen heeft wat dat betreft natuurlijk andere associaties.
Maar nu weten we (ik) nog steeds niet wat romantiek is.
CiteerVoor mij is romantische liefde oorlog. Je vind iemand buitengewoon leuk en wil met een gezonde dosis waanzin diegene overwinnen. Ondertussen neemt geleidelijk de waanzin toe, vergeet je je verdediging en offer je steeds meer van jezelf. Met elke kleine overwinning komt een capitulatie. Op het moment dat je de patstelling herkent is het te laat voor terugkeer, de ander is van jou evenals jij van de ander bent. Weten dat je elkaar toebehoort is de ultieme intimiteit.
Hier pretendeer ik het te weten, maar evengoed zit ik er volkomen naast. Ik wil het weten voordat het een obsessie wordt. :P OK, dat was overdreven, maar ik denk dat ik mezelf beter moet kennen voordat ik liefde vind.
Citaat van calculatedpassion:
Maar nu weten we (ik) nog steeds niet wat romantiek is.
Voor mij is romantiek een geste, handeling of samenzijn, iets wat je heel speciaal laat voelen. Iets wat de ander exclusief voor of met jou doet. Iets wat gepaard gaat met veel genegenheid. Romantiek kan ook zijn, samen van iets genieten. Een zekere intimiteit, wat je bijvoorbeeld ook kunt hebben met samen naar muziek luisteren, of samen door de natuur wandelen en daar samen van genieten en het delen. De ultieme verbondenheid voelen...
Als je het zo probeert te formuleren klinkt het wel heel klinisch.... Kan je hier wat mee?
Zeker, elk perspectief is een goede aanvulling op mijn eigen. Dank!