Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

De frustratie van wél fysieke aantrekkingskracht en géén seksuele/lust/libido

Gestart door Samoth, november 06, 2018, 05:50:35 PM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Samoth

Nou ja, in het ideale geval zou ik inderdaad geen fysieke aantrekkingskracht hoeven te hebben/voelen, zéker nu ik mijn aseksualiteit wel zo goed als ongeveer een soort van redelijk heb geaccepteerd. Maar ik merk nog wel dat die fysieke aantrekkingskracht er voor mij toch wel 'moet' zijn. En dát frustreert me nogal, alsof ik mensen uitsluit ofzo, oppervlakkig wezen dat ik ben. En als ik zelf nou een onvolprezen adonis was, dan snap ik ergens nog wel dat je een soort van spiegelt, maar ik ben iemand... eeeuh… voor de specifieke liefhebber.

Maar aan de andere kant is het best okay dat die fysieke aantrekkingskracht er is, anders was ik nu vast getrouwd met mijn hond. Of met iemand uit een basisschoolklas waar ik als stagedocent les gaf. Of met die super lieve, aandoenlijke mevrouw op de afdeling geriatrische zorg waar ik vrijwilligerswerk deed. Iemand op dit forum vroeg mij ergens in een topic eens wat ik nou eigenlijk onder romantiek versta. En daar had ik eigenlijk niet echt een antwoord op. Zoals ik van gevoel en emoties en dus ook van verliefdheid barweinig snap. En misschien raak ik erdoor wel van slag en in de war omdat ik het wel wil (en poog te) snappen; gevoel rationaliseer.

Nou moet ik wel bekennen dat dat wat oppervlakkige gevoel, de frustratie die daarmee samengaat, stamt uit mijn date-periode. De tijd dat ik mijn tijd op Tinder/Happn wegswipete. Overigens vond/vind ik daar een profieltekst toch wel een pré, zo niet een vereiste. Enkel lijkt niemand er daar echt moeite voor te doen, want het is er haast een WK open deuren plaatsen, niveautje; ik hou van hobby's en ik ben tegen stom. Maar de oppervlakkigheid van deze wereld frustreert me vooral omdat ik het zelf dus ook ben.

Heeft iemand 'De Vanger in het Graan' (The Cather in the Rye) van J.D. Salinger gelezen? Die protagonist, daar lijk ik nogal op. Stom vind ik dat, want aan die gast stoor ik me geregeld mateloos. Zoals ik mezelf ook vreselijk in de weg kan zitten. Maar stom is er nu eenmaal zodat leuk als zodanig ervaren kan worden. En ik vind leuk wel leuk.  :cake:

Bubble

Citaat van: Samoth op november 12, 2018, 02:29:29 PM
Nou ja, in het ideale geval zou ik inderdaad geen fysieke aantrekkingskracht hoeven te hebben/voelen, zéker nu ik mijn aseksualiteit wel zo goed als ongeveer een soort van redelijk heb geaccepteerd. Maar ik merk nog wel dat die fysieke aantrekkingskracht er voor mij toch wel 'moet' zijn. En dát frustreert me nogal, alsof ik mensen uitsluit ofzo, oppervlakkig wezen dat ik ben. En als ik zelf nou een onvolprezen adonis was, dan snap ik ergens nog wel dat je een soort van spiegelt, maar ik ben iemand... eeeuh... voor de specifieke liefhebber.

Maar aan de andere kant is het best okay dat die fysieke aantrekkingskracht er is, anders was ik nu vast getrouwd met mijn hond. Of met iemand uit een basisschoolklas waar ik als stagedocent les gaf. Of met die super lieve, aandoenlijke mevrouw op de afdeling geriatrische zorg waar ik vrijwilligerswerk deed. Iemand op dit forum vroeg mij ergens in een topic eens wat ik nou eigenlijk onder romantiek versta. En daar had ik eigenlijk niet echt een antwoord op. Zoals ik van gevoel en emoties en dus ook van verliefdheid barweinig snap. En misschien raak ik erdoor wel van slag en in de war omdat ik het wel wil (en poog te) snappen; gevoel rationaliseer.

Nou moet ik wel bekennen dat dat wat oppervlakkige gevoel, de frustratie die daarmee samengaat, stamt uit mijn date-periode. De tijd dat ik mijn tijd op Tinder/Happn wegswipete. Overigens vond/vind ik daar een profieltekst toch wel een pré, zo niet een vereiste. Enkel lijkt niemand er daar echt moeite voor te doen, want het is er haast een WK open deuren plaatsen, niveautje; ik hou van hobby's en ik ben tegen stom. Maar de oppervlakkigheid van deze wereld frustreert me vooral omdat ik het zelf dus ook ben.

Heeft iemand 'De Vanger in het Graan' (The Cather in the Rye) van J.D. Salinger gelezen? Die protagonist, daar lijk ik nogal op. Stom vind ik dat, want aan die gast stoor ik me geregeld mateloos. Zoals ik mezelf ook vreselijk in de weg kan zitten. Maar stom is er nu eenmaal zodat leuk als zodanig ervaren kan worden. En ik vind leuk wel leuk.?  :cake:

Ik vind je manier waarop je ezelf uitdrukt heerlijk onnavolgbaar. Is vast niet je bedoeling maar ik moet er regelmatig om grinniken.

Als ik je een tip mag geven: probeer gevoel eens gewoon te voelen. Niet begrijpen of verklaren maar gewoon voelen. Het is anders net als verklaren waarom rood je lievelingskleur is. Soms zijn dingen gewoon wat ze zijn. Punt. Misschien dat je jezelf wat minder hard gaat vallen.

Kijk eens waar je jezelf zo aan ergert bij die protagonist? Vaak blijkt dat een niet-erkend deel van je eigen zijn te zijn. Of juist iets waarvan je eigenlijk zou willen dat je het zelf meer had. Als voorbeeld: Ik erger me soms dood aan een collega die erg goed voor zichzelf kan zorgen, zou haar soms met liefde willen wurgen.  Maar eigenlijk zou ik willen dat ik zelf beter voor mezelf kon opkomen. Zoiets bedoel ik.

Ik geloof er overigens niks van dat je oppervlakkig zou zijn. Dan zou je je over dit alles niet druk maken, denk ik.
Anders goed is ook goed

calculatedpassion

Citaat van: Samoth op november 12, 2018, 02:29:29 PM
Zoals ik van gevoel en emoties en dus ook van verliefdheid barweinig snap. En misschien raak ik erdoor wel van slag en in de war omdat ik het wel wil (en poog te) snappen; gevoel rationaliseer.
Zoals Bubble al zei, je kan niet alles rationaliseren. Ik kan bijvoorbeeld niet geheel verklaren waarom ik in het bijzijn van sommige personen een verhoogde hartslag heb en denk dan maar dat die persoon mogelijk belangrijk voor me is.

Citaat van: Samoth op november 12, 2018, 02:29:29 PM
Nou moet ik wel bekennen dat dat wat oppervlakkige gevoel, de frustratie die daarmee samengaat, stamt uit mijn date-periode. De tijd dat ik mijn tijd op Tinder/Happn wegswipete. Overigens vond/vind ik daar een profieltekst toch wel een pré, zo niet een vereiste. Enkel lijkt niemand er daar echt moeite voor te doen, want het is er haast een WK open deuren plaatsen, niveautje; ik hou van hobby's en ik ben tegen stom. Maar de oppervlakkigheid van deze wereld frustreert me vooral omdat ik het zelf dus ook ben.
Je kan mensen, inclusief jezelf, niet kwalijk nemen dat ze niet allemaal hetzelfde hogere doel nastreven. Je bent nu eenmaal geboren met een dierlijk lichaam met ingeprogrammeerde keuzes. Laat iedereen lekker nastreven wat men zelf denkt te willen, niets om je over op te winden. Leer loslaten en ontdek waar je echt naar op zoek bent.


LittleMary

Niet dat ik een gigantisch inzichtrijk verhaal voor je/jullie heb, maar ik wil in elk geval wel zeggen dat ik me wel kan vinden in Samoth's omschrijving van wel iemand fysiek interessant vinden, ook al wil je er niks seksueels mee. Als ik de mensen die ik leuk vind in categorieën zou indelen, zijn dat hoofdzakelijk deze twee: mannen die conventioneel mooi zijn (en die ik ook niet helemaal binnen bereik acht, want conventioneel mooi ben ik zelf niet per se), en mannen met wie ik in eerste instantie bevriend ben, en die ik dan op enig moment nog interessanter ga vinden dan alleen vriendschappelijk.
Erg frustrerend want in beide gevallen gebeurt er dan meestal niks.

Ik herken trouwens ook de behoefte aan geknuffel, waarbij ik niet de skills heb om die behoefte te uiten. Heeft waarschijnlijk ook te maken met mijn opvoeding die niet zo op fysieke uitingen van liefde gericht was, en ik kom dan ook vaak afstandelijker over dan ik misschien zou willen. En ben te verlegen om om die knuffel te vragen. Dus dat oxytocinetekort is er denk ik ook wel  :P

Dank in elk geval voor de verhalen die me laten weten dat ik niet de enige ben die met deze frustraties rondloopt.  :knuffel:

Axellent

Citaat van: LittleMary op december 30, 2018, 10:18:43 PM
Niet dat ik een gigantisch inzichtrijk verhaal voor je/jullie heb, maar ik wil in elk geval wel zeggen dat ik me wel kan vinden in Samoth's omschrijving van wel iemand fysiek interessant vinden, ook al wil je er niks seksueels mee. Als ik de mensen die ik leuk vind in categorieën zou indelen, zijn dat hoofdzakelijk deze twee: mannen die conventioneel mooi zijn (en die ik ook niet helemaal binnen bereik acht, want conventioneel mooi ben ik zelf niet per se), en mannen met wie ik in eerste instantie bevriend ben, en die ik dan op enig moment nog interessanter ga vinden dan alleen vriendschappelijk.
Erg frustrerend want in beide gevallen gebeurt er dan meestal niks.

Ik herken trouwens ook de behoefte aan geknuffel, waarbij ik niet de skills heb om die behoefte te uiten. Heeft waarschijnlijk ook te maken met mijn opvoeding die niet zo op fysieke uitingen van liefde gericht was, en ik kom dan ook vaak afstandelijker over dan ik misschien zou willen. En ben te verlegen om om die knuffel te vragen. Dus dat oxytocinetekort is er denk ik ook wel?  :P

Dank in elk geval voor de verhalen die me laten weten dat ik niet de enige ben die met deze frustraties rondloopt.?  :knuffel:

Ook ik kan me erin herkennen. Bij mij gaat het nog wel iets verder dan knuffelen... ik voel vaak ook een behoefte voor strelen en zoenen, en soms nog wel verder dan dat (wat is dat, 'third base' zoals ze in de VS zeggen?). Het gekke en verwarrende is dat knuffelen, strelen, zoenen en verder helemaal niet seksueel aanvoelt voor mij -- wel prettig, niet seksueel opwindend -- en de daadwerkelijke seks vind ik oninteressant. Ik heb wel een ingebouwde radar die mij vertelt welke vrouw aantrekkelijk voor mij is, en welke niet; ik heb voorkeuren en types, zowel fysiek als mentaal. Herkent iemand zich hierin?

Soms denk ik dat het mij slechts om de aandacht van een ander gaat; het idee dat iemand mij wil aanraken, zoenen, enz. is stiekem toch wel een beetje zaligmakend. Hoe langer ik single blijf, hoe meer ik dit merk. Elke keer als ik nu iets met vrienden wat gaan doen en er is via-via een meisje, dan wil ik bijna automatisch haar romantische aandach, en mijn voorkeuren lijken er steeds minder toe te doen. Maar goed, stel dat dat lukt, en we gaan daten of whatever, dan wil ze uiteindelijk natuurlijk het bed in duiken... Ik heb wel eens iemand gedate die me probeerde te verzekeren dat seks niet zo belangrijk voor haar was, maar dat leek mij makkelijk gezegd in het prille begin. Als je langer bij iemand blijft, zal het bij hen te veel gaan kriebelen, daar ben ik van overtuigd (en daar ben ik dus steeds bang voor).

Het meest frustrerende voor mij is dus dat ik wel verder wil dan alleen maar praten en chillen met iemand, maar niet té ver. Ik wil het midden tussen vreemden en seksuele partner houden; dat is voor mij de ideale relatie. Terwijl het voor de meeste mensen alles of niets is: of je blijft vrienden, of je gaat the whole nine yards. En ik wil ook niemand tekort doen met af en toe een obligatie vrijpartij, die voor mij weinig betekent. Dat verdienen ze niet.

Wel een beetje klote allemaal hè  :-\



Bubble

Citaat van: Axellent op januari 03, 2019, 04:44:21 PM

Het meest frustrerende voor mij is dus dat ik wel verder wil dan alleen maar praten en chillen met iemand, maar niet té ver. Ik wil het midden tussen vreemden en seksuele partner houden; dat is voor mij de ideale relatie. Terwijl het voor de meeste mensen alles of niets is: of je blijft vrienden, of je gaat the whole nine yards. En ik wil ook niemand tekort doen met af en toe een obligatie vrijpartij, die voor mij weinig betekent. Dat verdienen ze niet.

Wel een beetje klote allemaal hè?  :-\

Best wel, ja

Bedoel je echt vreemden of bedoel je vrienden? Tussen vreemden en seksuele partner zit nogal een een enorme middenruimte, lijkt me.
Anders goed is ook goed

Samoth

Citaat van: LittleMary op december 30, 2018, 10:18:43 PMNiet dat ik een gigantisch inzichtrijk verhaal voor je/jullie heb, maar ik wil in elk geval wel zeggen dat ik me wel kan vinden in Samoth's omschrijving van wel iemand fysiek interessant vinden, ook al wil je er niks seksueels mee.

Het frustrerende is dat ik met niemand iets seksueels wil, maar ik wil wel graag (non seksuele) liefde ontvangen (en geven). En poog dat gewoonlijk maar eens duidelijk te maken. Die frustratie ken ik van mezelf perfect, het lukt me alleen (nog) niet altijd even goed het om te zetten naar constructief denken, voelen en uiten.

Citaat van: LittleMary op december 30, 2018, 10:18:43 PMAls ik de mensen die ik leuk vind in categorieën zou indelen, zijn dat hoofdzakelijk deze twee: mannen die conventioneel mooi zijn (en die ik ook niet helemaal binnen bereik acht, want conventioneel mooi ben ik zelf niet per se), en mannen met wie ik in eerste instantie bevriend ben, en die ik dan op enig moment nog interessanter ga vinden dan alleen vriendschappelijk. Erg frustrerend want in beide gevallen gebeurt er dan meestal niks.

Exact dit heb ik ook. Ook dat haast jezelf naar beneden halende zinnetje tussen haakjes. En dan heb ik zelf ook nog een derde categorie waarmee ik eigenlijk vooral mezelf loop op te fucken. Namelijk; de vrouwen die ik mooi vind en ook (vrijwel) meteen zo zie, maar met wie ik me toch inlaat uit 'vriendschappelijke' overwegingen. Collega's, buurtgenoten, via-via-meisjes (uit Axellent zijn voorbeeld). Terwijl ik eigenlijk meer wil. Geen seksuele interactie, maar wel een soort gevoel of liefde anders dan vriendschap. En dat vind ik een ontzettend lastige, want als ik niets doe; gebeurt er ook niets (want vrouwen komen niet zomaar op mij af), maar als ik wel wat doe, dan voelt het 'oneerlijk' omdat ik me toch wel wat voel als een wolf in schaapskleren. Iemand die vriendschap pretendeert te bieden, maar ondertussen (stiekem) hoopt op meer. Met als gevolg dat er één of andere heel lastige ongebalanceerde 'vriendschap' ontstaat. 

Citaat van: LittleMary op december 30, 2018, 10:18:43 PMIk herken trouwens ook de behoefte aan geknuffel, waarbij ik niet de skills heb om die behoefte te uiten. Heeft waarschijnlijk ook te maken met mijn opvoeding die niet zo op fysieke uitingen van liefde gericht was, en ik kom dan ook vaak afstandelijker over dan ik misschien zou willen. En ben te verlegen om om die knuffel te vragen. Dus dat oxytocinetekort is er denk ik ook wel  :P.

Já, dit. Dit heb ik exact ook zo. Eerder in dit topic schreef ik al dit erover; "Hier zit wel een beetje de crux bij mij. Mijn moeder (vorig jaar overleden) heeft mij wel verteld dat ik als baby erg afstandelijk was en dat later ook altijd zo heb gehad. Dat wanneer ze mij als baby/kind oppakte (om te knuffelen), ik me met mijn babyarmpjes van haar af poogde te drukken. Geen idee waarom ik dat toen zo deed, maar volgens haar reageerde ik geregeld zo." Vervolgens heeft mijn moeder me ook niet echt geknuffeld en heeft ze het anderen ook afgeraden omdat ze dacht dat ik hier geen behoefte aan had. Dit heeft er mede (en misschien wel vooral) voor gezorgd dat ik ook vaak afstandelijker over kom dan ik misschien zou willen. Prachtige zin, LittleMary, al kan ik zelf het twijfelachtige 'misschien' wel weggelaten. Ook weet ik voor mezelf dat mijn verlegenheid voortkomt uit een (langdurig) negatief zelfbeeld. Dat heb ik wel iets positiever gekregen de afgelopen tijd, maar mezelf 'minder' voelen lijkt haast zo een vastgeroeste overtuiging dat ik erdoor anderen nu nog wel op een voetstuk wil gaan plaatsen. En dat zorgt dan weer voor ongewenste situaties en onbalans.

Citaat van: Axellent op januari 03, 2019, 04:44:21 PMOok ik kan me erin herkennen. Bij mij gaat het nog wel iets verder dan knuffelen... ik voel vaak ook een behoefte voor strelen en zoenen, en soms nog wel verder dan dat (wat is dat, 'third base' zoals ze in de VS zeggen?). Het gekke en verwarrende is dat knuffelen, strelen, zoenen en verder helemaal niet seksueel aanvoelt voor mij -- wel prettig, niet seksueel opwindend -- en de daadwerkelijke seks vind ik oninteressant. Ik heb wel een ingebouwde radar die mij vertelt welke vrouw aantrekkelijk voor mij is, en welke niet; ik heb voorkeuren en types, zowel fysiek als mentaal. Herkent iemand zich hierin?

Ja, ik herken dat heel erg, zeker ook betreft die radar. Bij mij echter houdt 'de behoefte' bij strelen haast wel op. Nu vallen het aantal verschillende vrouwen waarmee ik zoende wel op één hand te tellen, maar ik weet niet zo goed of ik zoenen echt niet lekker vind of dat ik bij zoenen vooral de angst voel dat de vrouw waarmee ik zoen meer verwacht. Ik sluit niet uit dat ik zoenen (zelfs met tong) helemaal niet zo vreselijk vind als ik vertrouwen heb dat de vrouw in kwestie ook niet de behoefte heeft om 'verder' te gaan. Of hooguit samen te ontdekken hoever we wel willen gaan. Er is bij mij alleen wel een hele duidelijke lijn/limiet, die nogal eerder ligt dan bij 'de gemiddelde man'.

Citaat van: Axellent op januari 03, 2019, 04:44:21 PMSoms denk ik dat het mij slechts om de aandacht van een ander gaat; het idee dat iemand mij wil aanraken, zoenen, enz. is stiekem toch wel een beetje zaligmakend. Hoe langer ik single blijf, hoe meer ik dit merk. Elke keer als ik nu iets met vrienden wat gaan doen en er is via-via een meisje, dan wil ik bijna automatisch haar romantische aandach, en mijn voorkeuren lijken er steeds minder toe te doen. Maar goed, stel dat dat lukt, en we gaan daten of whatever, dan wil ze uiteindelijk natuurlijk het bed in duiken... Ik heb wel eens iemand gedate die me probeerde te verzekeren dat seks niet zo belangrijk voor haar was, maar dat leek mij makkelijk gezegd in het prille begin. Als je langer bij iemand blijft, zal het bij hen te veel gaan kriebelen, daar ben ik van overtuigd (en daar ben ik dus steeds bang voor).

Ook dit herken ik heel sterk. Ik (nou ja, de (zelf)kritische mij) vond het veelal mijn eigen 'eager' zijn, soort aandachtshoerderij. Enkel gaat die gretigheid dan puur naar nonseksuele liefde. Maar dus wel erg naar liefde. Want daarnaar heb ik best wel een behoefte. Oxytocinetekort.

Citaat van: calculatedpassion op november 06, 2018, 07:34:00 PMGa lekker mensen knuffelen als je aantrekkingskracht voelt. Van oxytocinetekort kan je (ik tenminste wel) best chagrijnig worden.

Dit werd eerder al als advies gegeven, maar dat is me dus véél te kort door de bocht. Mijn terughoudende verlegenheid komt erbij om de hoek kijken en bovendien is een knuffel naar mijn overtuiging nou niet een eenzijdig iets dat je maar even 'op kunt eisen'. Zeker niet als je in een relatief stugge omgeving bevind.

Citaat van: Axellent op januari 03, 2019, 04:44:21 PMHet meest frustrerende voor mij is dus dat ik wel verder wil dan alleen maar praten en chillen met iemand, maar niet té ver. Ik wil het midden tussen vreemden en seksuele partner houden; dat is voor mij de ideale relatie.

Voor mij ook. Met meer gevoelens dan puur vriendschappelijke, maar zonder seksuele. Een soort plusplatonische liefde. Dat zou voor mij het ideaalbeeld van een relatie zijn.

Citaat van: Axellent op januari 03, 2019, 04:44:21 PMWel een beetje klote allemaal hè  :-\

Breek me m'n muil niet open.

LittleMary

Fijn, al die herkenbaarheid! En ook behoorlijk klote inderdaad..  ::)

En jongens, dat precies kleine stukjes quoten lukt me nog niet bepaald, dus dan maar ff handmatig:

Van Samoth: Ook weet ik voor mezelf dat mijn verlegenheid voortkomt uit een (langdurig) negatief zelfbeeld. Dat heb ik wel iets positiever gekregen de afgelopen tijd, maar mezelf 'minder' voelen lijkt haast zo een vastgeroeste overtuiging dat ik erdoor anderen nu nog wel op een voetstuk wil gaan plaatsen. En dat zorgt dan weer voor ongewenste situaties en onbalans.

Vet vervelend is dat, ik kan wel zeggen dat ik hier ook een boel in herken. (Vandaar ook die tussen-haakjesopmerking.) Onbewust plaats ik mensen ook altijd in hokjes, en dan ook in een soort hiërarchie, en ik sta/stond daar nooit heel hoog in. Mensen zijn ofwel te cool om tegen te kunnen praten, ofwel niet zo interessant, en dan is er voor mij nog de driedeling onbekenden, bekenden en vrienden, waarbij ik de eerste en laatste categorie prima mensen vind waarbij ik niet verlegen hoef te zijn want: die eerste categorie mensen kom ik waarschijnlijk nooit meer tegen, en mijn vrienden mogen me toch wel. Die tussencategorie is dan weer moeilijk want ik weet niet wat voor beeld ze van me hebben, en ik durf mijn gedrag niet zomaar te veranderen want misschien komt dat raar over. (Denk ook: opeens mensen knuffelen, dat gaat dus niet zomaar)

Ah, en het vrienden zijn ook al wil je eigenlijk meer: been there done that, en nog steeds ook. Dat zijn dan vaak vrienden die ik later pas op een andere manier leuk ben gaan vinden, en dat soms ook opgebiecht heb, maar dan is dat gevoel niet wederzijds, en zijn we toch maar gewoon vrienden, want dat is tenminste nog wat. Oke, dat klinkt sneuer dan het is, want ik ben natuurlijk vrienden met ze omdat het leuke mensen zijn, en ik ze ook als vrienden waardeer. En die extra gevoelens gaan gelukkig vaak wel weer over. Ik vraag me ook af of die gevoelens per se door hen naar voren komen, of dat ik gewoon op zoek ben naar iemand om zo'n band mee te hebben.


En Axellent: Dat stuk over aandacht van een ander: ook herkenbaar. Wat ik van mezelf dan weer heel onhandig en stom vind, want het is aandacht waar ik uiteindelijk niet op die manier iets mee wil. Doet me een beetje denken aan mijn paradox van vrouwen en aandacht op straat. Ik vind het vervelend als een man me op straat iets naar mijn hoofd slingert/naar me fluit etc, maar nu er zoveel aandacht voor dit probleem is, voelt het bijna als een negatief iets als niemand me dat soort aandacht geeft. Dat ik dat niet waard ben ofzo (oh dat zelfbeeld  ::) ) Terwijl ik dan ook nog eens aseksueel ben en dus misschien nóg wel minder gediend ben van dat soort boodschappen dan anderen.

Maar ja, daten is dus ook een lastig ding, want ik maak direct allemaal aannames dat een man meer wil dan ik, en daarom durf ik al niet eens iets uit te proberen. Hoewel ik wel op tinder heb aangegeven in mn profiel dat ik aseksueel ben, maar ja, als je dan geen gesprek met iemand durft te voeren gebeurt er natuurlijk alsnog niks :')