aseksualiteit en rouwproces

[AceVentura]

Voor mij was het ook niet echt een rouwproces, maar een proces was het zeker.

[Samoth]

Wat fijn om zulke pure verhalen te lezen. En wat fijn dat het mensen ook goed doet om ze op te schrijven. Datzelfde heb ik ook, vandaar nu (weer) dit epistel aan hersenspinsels.

Volgens mij heb ik de fases ontkenning, boosheid/woede, desoriëntatie en aanvaarding allemaal al doorlopen. Meerdere keren zelfs. Geregeld zonder dat ik er op dat moment erg in had. Mijn relatie/huwelijk was eigenlijk precies deze vier fases, maar toen wist ik nog niks van (mijn) aseksualiteit. Ik was wel altijd aseksueel, ik wist het echter nooit. Of beter; ik besefte het nooit, wilde het misschien wel niet weten en beseffen.

Mede door mijn aseksualiteit (waarvan ik toen dus geen weet had) vond ik mezelf 'slecht'. Niet aardig en lief genoeg, niet verliefd genoeg, niet genoeg man, niet genoeg mens eigenlijk. Ik ben erdoor steeds dieper in een depressie en gevoel van zelfhaat geraakt. Er was een ontbrekend stukje aan mij waarvan ik maar te zorgen had dat ik het vond, completeerde en mezelf zo 'goed' maakte. Ik heb zo ontzettend lang gedacht dat een ander dat deeltje had/was en het zodoende ook bij anderen gezocht. Een frustrerende zoektocht terwijl ik niet eens echt wist waarnaar ik zocht.

Liefde, vriendschap, erkenning, ik dacht en vond lang dat ik ervoor niet goed genoeg was, maar ik wilde het wel zo graag. Ik hád het zelfs; liefde, vriendschap en erkenning en ik wilde het zó graag behouden. Ik ging twijfelen (dat doet een zeer negatief zelfbeeld/depressie met een mens, het doet een mens er zelfs dieper in wegzakken, als drijfzand) en mezelf verafschuwen/haten. Mede omdat ik wel liefde had terwijl ik het -vond ikzelf- niet verdiende en andere 'betere' mensen dan ik het zonder liefde moesten doen. Maar toch wilde ik wat ik had niet opgeven. Och, wat heb ik mezelf vaak egocentrisch en egoïstisch gevonden. Alsof ik enkel dingen voor anderen deed voor mezelf. Toch bleef ik maar (extra) mijn best doen, zelfs als ik daarvoor iets moest doen wat ik (eigenlijk) helemaal niet wilde; pleasen om maar goed (genoeg) gevonden te worden. Daarin heb ik mezelf -zonder dat ik het wist- voorbij gelopen. Ik ben ontzettend van mezelf vervreemd geraakt. Ik heb mezelf ergens onderaan de ladder geplaatst en daar gehouden, want ik voelde dat ik daar thuishoorde. Met vrijwel iedereen minstens één trede boven mij. En ik kon pas een trede omhoog komen als ik het anderen naar de zin zou maken. In het geval van mijn huwelijk zakte ik echter altijd wel weer naar helemaal onderaan de ladder omdat ik -hoe zeer ik ook probeerde- niet gaf/kon geven wat mijn vrouw wilde. Ik voelde me verschrikkelijk schuldig dat ik niet seksueel opgewonden werd van mijn vrouw terwijl ik zo diep van haar hield. En na onze scheiding ook van andere vrouwen, hoe esthetisch mooi ik ze ook vond. Ik voelde me enorm tekort schieten.

In mijn relatie was veel sprake van ontkenning, maar meer -zoals Erik ook zegt- onzekerheid. Want ik wist niet van (mijn) asekualiteit. Ik zocht de schuld enkel bij mezelf en stompte zo af, zakte steeds dieper in een soort van zelfverafschuwing, waarvanuit ik maar weer meer ging compenseren/pleasen in andere dingen dan seksualiteit. Omdat ik wel voelde dat ik (daarin) niet goed genoeg was en ik wilde voor mijn partner zó graag wel goed genoeg zijn, uit pure liefde. Ik als minimalistische hartstochtige háter van het kapitalisme verlaagde me precies daartoe. Omdat ik hoopte dat ik daarmee kon compenseren voor wat ik niet (of amper) gaf; seksualiteit. Want ik wist het gewoon niet anders, was wanhopig, ik compenseerde/pleasde met veel cadeautjes, regelde (romantische, wahtever that may be) dingen (verrassingen als voor haar koken met kaarsjes aan) en uitjes (weekendjes weg, stedentrips), omdat ik vond dat ik moest bewijzen dat ik wél echt hield van mijn toenmalige vrouw. Mede hierdoor weet ik niet zo goed wat romantiek en liefde nou precies is, hoe dat werkt enzo, zoals ik ook met complimenten (zowel geven als krijgen) ronduit onhandig ben. Ik weet niet goed wat liefde, romantiek en complimenten nou precies zijn, ze te gebruiken en ik weet al helemaal niet ermee te balanceren. Omdat ik vanuit liefde met (teveel) liefde mensen kan afschrikken, overladen, wegjagen. Niet uit onwil, absoluut niet zelfs, maar uit pure onkunde en onvermogen.

Hier een scene uit de film 'Short Term 12' (een film over een huis vol uitgeplaatste jongeren) die me énorm heeft geraakt. En die ik nog altijd met een brok in de keel en kippenvel over mijn hele lijf kijk. Want dit is precíés zoals ik ook dacht dat liefde, vriendschap en genegenheid werkte. Ik dacht dat ik er vooral dingen voor moest (op)geven; https://www.youtube.com/watch?v=1572cc0Y6Qk

Ontkenning, boosheid en desoriëntatie, ik voelde het constant en veelal tegelijk, als een ranzige cocktail, een vat aan contradicties, een vulkaan die borrelde en ieder moment kon gaan ontploffen. Ik ben meerdere keren bang voor en van mezelf geweest. Heb dat ook bij mijn huisarts en psychologen wel aangegeven. Ik vond (en soms nog vind) mezelf een instabiele/labiele verontrustende persoonlijkheid. Maar wel één die haast smachtte naar (het behouden van) liefde.

Pas toen ik -ver na mijn scheiding en vele dates- las en vóélde wat aseksualiteit was, via dit forum, hier postte en ook daarnaast voor mezelf ging schrijven en nu eens écht schrijven zonder rem, leerde ik dat aseksueel zijn ook was wat ik had, wat ik was/ben. Ik had al wel erkend dat de liefde bedrijven -understatement- niet mijn hobby en kwaliteit was, maar toen kwam (pas) de daadwerkelijke erkenning/acceptatie/aanvaarding.

Zéker heb ik dus mijn aseksualiteit geaccepteerd, maar ik ben nog (lang) niet zover dat ik het heb omarmd. Sterker nog; geregeld verafschuw ik mijn aseksualiteit -helemaal los van het accepteren!- om wat het voor mij maar zeker ook mensen om mij heen kapot maakte. Door de aseksualiteit raakte ik steeds dieper in zelfhaat en depressie terecht, dat heeft mij voor mezelf maar zeker ook voor mijn omgeving nogal eens onpeilbaar en onmogelijk gemaakt. Een ieder heeft zelf verantwoording te dragen voor zijn/haar/x gedrag, maar dat is verschrikkelijk moeilijk als je geen oorzaak hebt voor je eigen gedrag, je eigen gedrag absoluut niet snapt. Dat heeft aseksualiteit járen met mij gedaan, omdat ik het altijd heb gehad, maar járenlang niet heb gesnapt.

Naast al die frustratie en onrust, heeft aseksualiteit me uiteindelijk (recent) rust bezorgd. En daar ben ik ontiegelijk blij mee en dankbaar voor. Maar zou die initiële onrust er zijn geweest als ik niet aseksueel was geweest? Als ik mijn ex en anderen die ik esthetisch mooi vond (en bij wie het wederzijds is) 'gewoon' kon geven wat ze wilden, als die constante 'angst' voor seks er nooit was geweest? Dus ja, ik accepteer absoluut en zondermeer mijn aseksualiteit, misschien is het zelfs wel een onderdeel van mijn identiteit. Maar ben ik daar blij mee? Nee, absoluut (nog?) niet. Ik accepteer het, maar verafschuw het tegelijk nog altijd ook. Dus voor mij zijn de fase woede en acceptatie betreft aseksualiteit één geworden. De ene keer is acceptatie wat nadrukkelijker aanwezig, de andere keer woede, soms is het yin/yang. Maar altijd zijn ze samen één. Ik heb wél volledig geaccepteerd dat dit hoogstwaarschijnlijk altijd zo zal zijn betreft mijn aseksualiteit. En dat vind ik ook wel prima, dus zodoende kan ik zonder woede/frustratie accepteren dat woede/frustratie rond mijn aseksualiteit hoogstwaarschijnlijk wel altijd zal blijven bestaan.

[Atlantis]

Wat niet altijd betekent dat ik er blij mee ben, maar dat is voor mij heel iets anders dan het niet accepteren. Het zou gemakkelijker zijn als ik meer doorsnee was in diverse opzichten, zodat ik meer compatibele ben in relaties en contacten, maar dat is nu eenmaal niet zo. Ik ben verschrikkelijk blij dat ik niet meer vruchteloos hoef te proberen iemand anders te zijn dan ik werkelijk ben en dat ik mijn eigen grenzen mag bepalen. Dat de maatschappelijke en relationele druk om seksueel te zijn wegviel.

Vooral dat vruchteloze proberen iemand anders te zijn en je eigen grenzen mogen bepalen herken ik. En fijn dat het voor jou niet aanvoelde als een rouwproces. Ik denk dat als de volledige acceptatie er eenmaal is, dat gevoel ook zal verdwijnen. Maar net als jij, denk ik niet dat ik er altijd even blij mee zal zijn. Toch geeft het besef wel veel rust. Het dwangmatige zoeken naar oorzaken is verdwenen. De twijfel bij/aan mezelf ook. Elke dag zie ik weer als een stapje in de goede richting. Deze reacties helpen me daarbij ook zeker om alles in het juiste perspectief te plaatsen 

[Atlantis]

Wat fijn om zulke pure verhalen te lezen. En wat fijn dat het mensen ook goed doet om ze op te schrijven. Datzelfde heb ik ook, vandaar nu (weer) dit epistel aan hersenspinsels.

Mooi hè, dat we elkaar op die manier kunnen helpen en het één en ander ook leren te relativeren.....

Hier een scene uit de film 'Short Term 12' (een film over een huis vol uitgeplaatste jongeren) die me énorm heeft geraakt. En die ik nog altijd met een brok in de keel en kippenvel oer mijn hele lijf kijk. Want dit is precíés zoals ik ook dacht dat liefde, vriendschap en genegenheid werkte. Ik dacht dat ik er dingen voor moest (op)geven; https://www.youtube.com/watch?v=1572cc0Y6Qk

En hier kreeg ik dus écht kippenvel van. Nog steeds trouwens. Hoe veel kun je geven om iemand van je te laten houden??? Herkenbaar? Ja!!!! Dank je wel voor het delen!!!!

Naast al die frustratie en onrust, heeft aseksualiteit me uiteindelijk rust bezorgd. Maar zou die onrust er zijn geweest als ik niet aseksueel was geweest? Als ik mijn ex en anderen die ik esthetisch mooi vind (en bij wie het wederzijds is) 'gewoon' kon geven wat ze wilden? Dus ja, ik accepteer absoluut en zondermeer mijn aseksualiteit, misschien is het zelfs wel een onderdeel van mijn identiteit. Maar ben ik daar blij mee? Nee, absoluut (nog?) niet. Ik accepteer het, maar verafschuw het tegelijk nog altijd ook. Dus voor mij zijn de fase woede en acceptatie één geworden. De ene keer is acceptatie wat nadrukkelijker aanwezig, de andere keer woede, soms is het yin/yang. Maar altijd zijn ze samen één. Ik heb wél volledig geaccepteerd dat dit hoogstwaarschijnlijk altijd zo zal zijn betreft mijn aseksualiteit. En dat vind ik ook wel prima, dus zodoende kan ik zonder woede/frustratie accepteren dat woede/frustratie rond mijn aseksualiteit hoogstwaarschijnlijk wel altijd zal blijven bestaan.

Zo voel ik het ook. Waarschijnlijk zal er altijd wel boosheid (op mezelf) terug naar boven blijven komen, ondanks de acceptatie. Er blij mee zijn??? Nee, niet echt... Hoeft ook niet denk ik, zolang je het wel blijft zien als je eigen identiteit en dáár vrede mee kunt hebben. Zelfacceptatie en houden van jezelf zijn belangrijk. Dan heb je in feite ook niemand anders nodig om gelukkig te worden/zijn/blijven......

Dank je wel voor je uitgebreide reactie Samoth. Ik denk dat er wel meer mensen hier wat uit oppikken 

[Wizz]

Voor mij was het ook niet echt een rouwproces, maar een proces was het zeker.

Ja precies, dat.

[Bubble]

@Samoth: Ik ben stil van je bijdrage en van het filmpje. Zeg maar rustig van slag, zo ontzettend veel herkenning. Dank!
@Edewecht: Homosueel misschien een oplossing? Ga ik mezelf heterosueel noemen

[Loesz :)]

Jeetje wat goed om dit topic te lezen! Fijn dat jullie dit hebben opgescheven 

Zelf heb ik het idee dat ik heen en weer blijf stuiteren tussen alles fases (ontkenning, verwarring, verdriet/boosheid, herkenning en soms een beetje acceptatie), mijn hoofd en mijn gevoel zijn het meestal nog niet met elkaar eens.
Het is zo verleidelijk om mijn kop in het zand te stoppen als een struisvogel en het hele stukje aseksualiteit te negeren...

En ondertussen brei ik nog even verder, haha, die shawl moet af voor de 23ste februari. Creativiteit werkt echt fijn. Tijdens dat proces kun je heerlijk nadenken en er ondertussen vrede mee krijgen 

Misschien moet ik ook maar gaan breien 

[Atlantis]

Hé Loesz, dat breien, hoe gek het ook klinkt, heeft me echt geholpen. Het werkte als een soort van meditatie en daarmee acceptatie. Bij iedere kleur kwamen er gedachtes boven, die ik op die manier een plekje kon geven. Misschien mijn manier van 'verwerken', maar geholpen heeft het zeker  .

Inmiddels ben ik behoorlijk ver met de acceptatie en daar ook echt wel blij mee. Ik ben er nu ook veel opener over naar anderen. En dat geeft ook een soort van opluchting.

De shawl zal ik in Baarn niet dragen, daar wordt het veel te mooi weer voor, maar ik koester het ding wel