Moeite met sociale conventie

[Samoth]

Recent plaatste Hayley in haar introductiepost een passage waardoor ik zelf wat begon te mijmeren. Als reactie daarop trek ik nogal haar introductie wat uit z'n verband, dus ik maak er maar een eigen topic van. Ik heb het 'Moeite met sociale conventie' genoemd, maar eigenlijk valt zo'n beetje alles in het 'sociale gebeuren' daar onder. Want ik wil zo graag een fatsoenlijk en lief mens zijn, maar ben erg bang dat ik veelal juist sociaal ongepast en ongewenst ben.

Het maakt het nog steeds heel moeilijk voor me om gewoon contact te aanvaarden van mensen. Want ik wil niet het signaal geven dat ik seksuele interesse heb, maar tevens heb ik al snel de angst dat iemand meer bedoelt dan een onschuldige aanraking.

Dit is het bewuste stukje. Hierin herken ik erg veel. In contacten maken ben ik wel wat relaxter geworden, maar in contacten vervolgens (goed) onderhouden twijfel ik enorm aan mezelf. Ik heb vaak gewoon geen idee of ik wel okay doe, of ik niet teveel ben of juist te weinig. Overdadig en beklemmend tegenover ongeïnteresseerd en stoïcijns. Ik zag het zelf lang als onderdeel van mijn negatieve zelfbeeld en mijn depressie. Te kritisch (voor mezelf) zijn. Voortkomend ook uit overthinking (als dat ooit een Nobelprijs-discipline wordt, dan ding ik zéker mee naar de Nobelprijs daarvoor. Of als het een Olympische sport wordt, hoor ik zondermeer bij de gouden medaillekandidaten). Mijn zelfbeeld heb ik nu iets positiever/reëler en betreft mijn depressie zit ik wel zo'n beetje aan de staart. Maar nog altijd ben ik (geregeld) een overthinker en vind ik mezelf sociaal nogal ongemakkelijk en onhandig. Ik voel me ook nog best vaak gebrekig en ongewenst.

Sinds ik weet van mijn aseksualiteit, leg ik daarbij toch wel wat de verbinding naar mijn sociaal onhandige/onwennige gedrag. Volgens mij denk/ben ik namelijk wel wat anders dan menigeen. Ik bedoel zelden iets met wat ik doe of zeg, heb in ieder geval geen bijbedoelingen. Tenzij ik die specifiek benoem. Maar ik heb nogal eens het idee dat mensen denken dat er wél wat achter mijn gedrag/uitingen schuilt. Dat ik meer wil ofzo. Ik ben een man, dus ik zal wel vanalles willen, ik heb geregeld het idee dat anderen (vooral vrouwen) dat idee van mij hebben.

Ik kan helemaal niet flirten, via pseudo dubbelzinnige opmerkingen of handelingen iemands aandacht 'opeisen', oogcontact maken of wat dan ook. Daar ben ik allemaal veel te verlegen en (mede) daardoor onwennig voor. Naar mensen die ik beter ken, vertrouw en waardeer, ben ik wel wat vrijer in mijn doen en zeggen, maar dan zit ook achter niks wat ik doe (seksuele) lust, verliefdheid of romantiek. Nooit schuilt dan voor mij achter een aanraking, compliment of zelfs presentje geven ook maar iets meer dan duidelijk willen maken 'Ik mag je graag'. Met aanrakingen, complimentjes en zeker met (zomaar) cadeautjes geven ben ik zo goed als opgehouden. Ik durf het gewoon niet meer. Want ik wil niet dat mensen denken/verwachten dat er meer achter schuil gaat dan 'Ik mag je graag', punt.

Helemaal nadat een goede vriendin van me zei zich wat opgelaten te voelen als ik haar een cadeautje geef. Zelfs als het een verjaardagscadeautje was (waarmee ik best creatief ben, er mijn best voor doe, haast overijverig/overenthousiast ben). Uiteindelijk heeft ze onze vriendschap van meerdere jaren beëindigd, omdat ze zich ongemakkelijk voelde door mij/in mijn bijzijn. Maar ik wil helemaal niets ongewenst doen/zijn of iemand (onbewust) kwetsen/opgelaten doen voelen of wat dan ook. Ik bedoel zoveel 'gewoon' lief, goed, fatsoenlijk, maar voel me erdoor erg sociaal klunzig en onzeker. Bij begroetingen met mensen die ik (nog) amper ken bijvoorbeeld, kom ik vaak niet verder dan enkel een vluchtige ongemakkelijke (verbale) groet en héél soms een handdruk. Omdat ik een omhelzing of zoenen op de wang niet goed durf. Ik weet me eigenlijk gewoon niet echt raad in heel veel (sociale) situaties omdat ik geen hol snap van sociale conventies en etiquette enzo.

Geregeld vermoed ik ook dat mijn sociale onhandigheid komt uit iets op het autistische spectrum. Wat bij mij nooit gediagnosticeerd is, terwijl ik genoeg psychologen tegenover me heb gehad in de loop der jaren. Uit iemands gezichtsuitdrukking/gedrag onderscheiden wat voor emotie iemand heeft, vind ik lastig. Boos of blij kan ik nog wel enigszins uit elkaar halen, maar als iets/iemand wat subtieler wordt, krijg ik enorme moeite. Onderscheiden of iemand verdrietig, geschrokken of vol walging is of juist (blij) verrast, opgelucht of opgelaten, vind ik bijna ondoenlijk.

Ik vind het ook lastig dat ik de indruk lijk te wekken dat ik iets terug verlang als ik iets geef, dat mensen van mijn punt (Ik mag je graag) een komma maken en denken dat na die komma nog allerlei verwachtingen mijnerzijds zitten. Maar dat is dus niet het geval. Ik vind het fijn om iets leuks voor iemand te doen, iets voor iemand te kunnen betekenen, iemand blij te maken, vanuit (een soort) altruïsme, zonder dat ik er wat (specifieks) voor terug wil, klaar, punt.

Terwijl ik juist nét zo 'onhandig' reageer als ik zelf iets krijg; aanraking, compliment, presentje. Wordt er in zo'n geval wat van mij (terug) verwacht en zo ja; wat dan? Kan ik eerlijk zijn wanneer ik hetgeen ik gekregen heb helemaal niet zo fijn/mooi/leuk vind? Want ik wil iemand die -met goede intentie- iets geeft niet kwetsen of wat dan ook. Daarom geef ik uiteindelijk liever dan ik krijg, maar geven durf en doe ik dus ook steeds minder. Daardoor stomp ik voor mijn gevoel sociaal af. Uit pure angst.

Terwijl ik best een sociaal wezen ben en ook verlang naar (sociale) genegenheid, ben ik er tegelijk ook zo bang voor tijdens sociale contacten. Ik vind het idee aan sociaal/samen zijn fijn, maar zo ontzettend vaak als ik sociaal/samen ben, vind ik dat vreselijk moeilijk en ingewikkeld en soms zelfs rottig. Slachtoffer van mijn eigen (over)denken. Interne spagaat. Contradictio in terminis. Inwendige botsing. Sociale onhandigheid, worsteling met (eigen) verwachtingen, moeite met sociale conventie. Dit schrijfsel is puur een eigen overpeinzing, een mijmering die ik nu eens niet enkel voor mezelf houd, maar hier deel. Zonder (bij)bedoelingen, wensen, verwachtingen of wat dan ook.

[Bubble]

samoth, mag ik wel reageren of liever niet?

[Samoth]

Zéker mag dat. Graag zelfs. Ik hóéf/verwacht geen reacties, maar heb ze wel graag. Dus schiet gerust je pijlen op mijn uitspatting, met stompe of geslepen punt.

[AceVentura]

Het is een herkenbaar verhaal Samoth. Sowieso wel iedereen ergens bij horen, dat is ook waarom bijvoorbeeld een forum als dit werkt.

Wat ik je gun is dat je minder kijkt naar wat een ander vind, en gewoon de dingen doet zoals dat bij jou hoort. Dan hoef je jezelf niet in bochten te wringen die misschien toch al niet helemaal lekker zitten. Je komt dan vanzelf mensen tegen die net zo in elkaar zitten als jij, of daar in ieder geval mee om kunnen gaan. Dan kan kan in dat contact gewoon Samoth zijn, en dat lijkt me een stuk fijner dan voldoen aan datgene waarvan jij denkt dat goed is voor die ander.

[Bubble]

Hoi Samoth, heel herkenbaar. Ik ben een vrij intens mens maar heb gemerkt dat mensen daar soms zoveel moeite mee hebben, dat ik ze afschrik. daarnaast knap ik ontzettend af op oppervlakkige gesprekken. Is prima, maar als je bij mensen echt niet verder komt dan het weer, verkeer, de hond, tv-programma's en voetbal, raak ik gefrustreerd en eenzaam. Ik heb echt meer inhoud nodig wil ik aangehaakt en vervuld blijven. Ik wil graag ontdekken welke overeenkomsten en verschillen met mensen ik heb. Wat ze beweegt enz..

Maar het valt me op dat het in het dagelijkse leven maar zelden tot inhoudelijke gesprekken komt. Hoeft echt niet hoogdravend te zijn, maar bijvoorbeeld praten over wat een boek met me deed, welke inzichten ik kreeg, welke vragen het opriep, laat gesprekken echt stilvallen. Net of ik tijdens een belangrijke vergadering out of the blue zeg dat ik op de bromfiets naar Eindhoven ben geweest. 
Ik heb dat altijd op mezelf betrokken: Ik was te intens, te nieuwsgierig, te gedreven, te direct enz..  of dat mensen het misschien wel willen delen, maar niet met mij. Wat er voor zorgde dat ik erg aan mijzelf ging twijfelen. Eigenlijk van de zotte dat ik het gevoel heb, mijn motieven of het ontbreken daarvan te moeten toelichten. Klinkt als de omgekeerde wereld.
Maar nu zie ik het net als het ace zijn, als een verschil tussen veel anderen en mijzelf. Ik merk dat dat rust geeft. Ik heb andere behoeften dan de mensen in mijn directe omgeving. Geeft wel in bepaalde mate een gevoel van sociaal isolement, waarin ik nog zoekend ben hoe dit op te lossen. Gelukkig is er dit forum en ook in een ander forum kan ik mezelf wel kwijt, maar niet even een paar deuren verderop en dat zou ik wel graag willen.

Dat (als vrouw) gezegd hebbende, zijn ook mijn verbale en non-verbale signalen echt anders opgevat dan ik bedoelde. Dat heeft meer dan eens voor lastige/nare situaties gezorgd. Dat zal er onder meer ook mee te maken hebben dat ik als amoebe in een seksuele wereld rond-huppel en die taal niet spreek. Maar ook dat er toch mensen zijn die wel een verborgen agenda hebben, informatie van anderen voor het eigen gewin en/of als wapen tegen de ander gebruiken.
Dit zorgt dus ook voor voorzichtigheid voor die andere kant. Bedoelt de ander wel wat hij zegt/doet? Ik vind dat echt vervelend als ik mezelf erop betrap dat te denken, dat voorbehoud te merken in mezelf. En het is niet terecht voor oprechte mensen waar ik dit gedachtenpatroon soms onbewust ook bij volg.

Wat betreft presentjes en attenties geven, ben ik zelf een absolute boktor. Ik denk er zelden meer aan, niet uit desinteresse maar het komt gewoon niet zo vaak meer bij me op. Ik heb zelf regelmatig attenties gehad in het verleden, waar ik echt steeds voor moest 'betalen'. Ik moest steeds horen van toen en toen, hoe goed diegene wel niet was en daarmee (impliciet) wat er voor terugverwacht werd. Want zoiets werd wel verteld op momenten dat mij een gunst gevraagd werd. Waarmee ik niks kon geven, namelijk die gunst gewoon uit mezelf. Wat er ook voor zorgde dat ik nog meer aan mezelf ging twijfelen. Waarom had die ander dat nodig om dat zo aan te pakken? ben ik dan zo egoïstisch?  Enzovoorts. Ik vind het daarom nog steeds wel eens lastig om een attentie te ontvangen (en daar niet gelijk iets voor terug te doen). Het zou zomaar kunnen dat die vriendin soortgelijke ervaringen heeft waarvan ze zich al dan niet bewust was. Ik kan je zeggen dat je je dan heel ongemakkelijk voelt, want je bent aan het wachten op het moment van terugbetalen, wat dat dan ook is en die prijs kan soms heel hoog zijn. Die spanning blijft oplopen tot een onverdraaglijke hoogte. Echt heel naar voor beide kanten, want het maakt mooie dingen kapot, zoals je zelf gemerkt hebt. Nu ik dit stuk inzicht in mezelf heb, kan ik deze situaties beter handelen en dus ook laten gebeuren. Nog niet vanzelfsprekend, maar wel steeds makkelijker.

Ik kan zelf redelijk goed stemmingen inschatten. Vaak niet meer dan een blik nodig, tenzij iemand zich daarvoor afschermt. Zo'n blanco uitdrukking geeft dan ook wat weer, maar dan is het een kwestie van vragen (of juist niet, daar volg ik dan weer míjn gevoel in).
Tijdens de meeting kon ik jou niet echt peilen, leek het voor mij of je afstand probeerde te houden. Je leek meer 'binnen' dan 'buiten', voor mij. In zulke gevallen lukt het mij niet om die eerste stap naar contact zelf te maken, om daaroverheen te stappen. Dan ervaar ik echt een sociale barrière. Eigenlijk geen idee wat ik op zo'n moment zelf uitstraal, of ik dan zelf wel uitnodig tot communicatie  .
Ik denk wel wat opgelatenheid voor de poorten van de dierentuin bij je gemerkt te hebben, maar dat is waarschijnlijk gewoon een inkoppertje. Later zag ik je ook geanimeerd in gesprekken en dan heb je al je aandacht bij dat gesprek en die gesprekspartner(s) en volgens mij niet meer bij hoe je al dan niet overkomt. klopt dat? Ik vond het in ieder geval echt mooi om te zien hoe aandachtig je op zo'n moment overkomt.

En dan nu mijn invuloefening: Wat mij in je bericht opvalt is de tegenstelling die je gebruikt. Overdadig en beklemmend tegenover ongeïnteresseerd en stoïcijns. Hoe zou een tussenruimte er voor jou uitzien? Is die er ook?
En is dat dan alleen hierbij of ben je over-all van het tegenstellingsdenken? Want ik kan me voorstellen dat je jezelf daarmee tekort doet. Je kunt het dan namelijk bijna nooit goed doen. Er is bijna altijd wel iets teveel van het een en te weinig van het ander. Soort van koorddansen, waarbij je wil dat het koord volkomen wegingsloos blijft. Hoe realistisch is dat? Verwacht je dat dan ook van anderen, of mogen die wel onvolkomenheden hebben? Want ook als je jezelf op mag geven voor een prijs, is het niet voor een positieve benoemde kwaliteit (overthinking). Zou het je helpen om je in andere termen over je kwaliteiten te uiten? Uit ervaring weet ik dat dit soms alle verschil kan maken in het jezelf (leren) accepteren zoals je bent. Soms is het al voldoende om het woordje 'te' weg te halen. Lijkt gewoon een woordspelletje, maar het doet iets vanbinnen. Bijv. te kritisch t.o.v. kritisch. Wat maakt dat die 'te' ervoor staat? Is het een onoverkomelijk verschil, zo ja, waarom dan? Wat wil je dan bereiken? 
Ik ben nog steeds bezig het woord 'moeten' uit mijn vocabulaire te halen en merk daar echt verschil, want het vraagt een andere manier van denken om het anders te kunnen zeggen en het tegelijk te menen.

Ik hoor het graag als ik een gummetje nodig heb .

[Atlantis]

Hé Samoth, ik heb je verhaal nu een paar keer gelezen en het valt me op dat je volgens mij door iedereen lief, leuk en aardig gevonden wilt worden. Dat lijkt me praktisch onmogelijk. Ik herken het wel hoor, dat heb ik ook lang gehad en nog steeds wel een klein beetje (zo nu en dan), maar dan bedenk ik me iedere keer dat ík ook niet iedereen aardig vind, dus dat hoeven ze mij dus ook niet altijd te vinden. Jammer dan!!! Dat helpt me wel.

Verder vind ik het juist heel lief dat je cadeautjes geeft aan mensen waar je om geeft. Als ik iets zie liggen, wat perfect bij iemand past, neem ik het ook mee als cadeau. Meestal wordt dat dan ook gewaardeerd en op waarde geschat.
Ik vind het heel erg triest voor je, als een goede vriendin een einde aan de vriendschap maakt hierdoor. Wat dan wel bij me opkomt, hoe goed was die vriendschap nou eigenlijk?
Als dat een reden is om een vriendschap te beëindigen, heb ik zo iets van, dat had toch al veel eerder goed bespreekbaar moeten zijn?
Dat doen vrienden toch onderling? En daar zou toch ruimte en vertrouwen voor moeten zijn?

Wat AceVentura ook al aangaf, is dat je minder zou kunnen kijken naar wat een ander van jou vindt, maar gewoon blijft doen wat bij jou past. En volgens mij is dat juist heel mooi.

Ook herken ik wat Bubble schreef, over dat geen of moeilijk contact krijgen met je, de laatste meeting. Tuurlijk kwam daar onwennigheid en verlegenheid bij kijken. Dat had ik ook enigszins hoor, maar daar probeer ik dan toch overheen te stappen. Misschien praat je juist liever met mannen, dat kan natuurlijk ook. Dat je je daar veiliger bij voelt.

Maar...... Voorstel voor de volgende meeting: Bubble en ik geven je beide een arm, we haken lekker in en gaan daar in het bos eens een boom opzetten  . Lijkt mij best gezellig 

[Samoth]

Thanks voor de uitvoerige reacties. Betreft een reactie zit ik nu een beetje met de bek vol tanden, of met een writersblock. Doch...

[Bubble]

Maar...... Voorstel voor de volgende meeting: Bubble en ik geven je beide een arm, we haken lekker in en gaan daar in het bos eens een boom opzetten?  . Lijkt mij best gezellig? 

Helemaal mee eens! "De pahahaden op, de lahahanen in"
(Ik kan me nu wel een writersblock voorstellen...  )

[Atlantis]

Oeps, ik hoop niet dat ik je gekwetst heb, Samoth. Want dat is écht niet de bedoeling. En door 2 ouwe wijven het bos doorgesleept worden, tja... kan ik me ook iets bij voorstellen. Sorry bubbace, niet beledigend bedoeld  .
Maar Samoth een writers block...... ohoh....

[Samoth]

Oeps, ik hoop niet dat ik je gekwetst heb, Samoth. Want dat is écht niet de bedoeling.

Lang leve eerlijkheid en openheid. Ik word liever (onbewust) 'gekwetst' vanuit eerlijke openheid dan gepamperd door een soort van politiek correcte 'heilige vrede bewaren'-opmerkingen. Want dat voelt als ongemeend zijn en uiteindelijk als betutteling. En dat is voor mij vele malen erger dan me (even) gekwetst voelen.

Open en eerlijk uiten zou ik graag (meer) willen, maar dat doe ik geregeld niet. Ik zie dingen nogal eens zwart-wit en heb wel wat angstissues. Veelal laat ik maar wat ik eigenlijk wilde doen of zeggen, uit (doemdenkende) angst. Dat maakt nog wel eens dat ik anders doe dan ik (eigenlijk) wil. Sowieso heb ik me erg lang ronduit kut gevoeld, maar heb ik mij met een vrolijk (clowns)masker de wereld in begeven. Dus ik snap het uitstekend dat een woord als 'onpeilbaar' aan mij wordt gekoppeld. Vooral omdat ik mezelf ook zo vaak als onpeilbaar voel en zie en dus zo 'ben'. Wat weer oorzaak en gevolg is van mijn moeite met gevoelens, emoties en sociale conventie.

Gekwetst worden vind ik dus helemaal niet zo erg, want mijn 'zelfredmechanisme' heeft me al wel doen inzien dat ieder nadeel z'n voordeel heeft. Uit gekwetst worden kan ik (vaak) wel iets positiefs en constructiefs halen voor mezelf. Maar dubbel genoeg vind ik zélf kwetsen vreselijk. Want zélf kwetsen staat voor mij gelijk aan iemand pijn doen en dus fout zijn. En dat wil ik niet. Zwart-witte perfectionistische zelftwijfel is met mij.

Dat komt mede voort uit mijn jeugd thuis. Waar een meningsverschil gezien werd als ruzie (zoeken), waar niet luisteren gelijk stond aan ongehoorzaam zijn, waar 'niet klagen maar dragen' motto was. Er was thuis weinig ruimte voor uiten en discussie, want discussie is ruzie en ongehoorzaam, dus bek houden en doorgaan, heilige vrede. Ook als volwassene heb ik dit geregeld nog ondervonden en lastig gevonden, mezelf ongehoord en betutteld gevoeld. Maar als ik dit benoemde, werd ik ondankbaar genoemd. Echter wilde ik helemaal geen ruzie maken en ongehoorzaam of ondankbaar zijn, het was allemaal niet zo zwart-wit.

Mede daardoor kan ik matig gezag accepteren. Gezag van anderen uit eigengereidheid, maar ik heb er ook moeite mee zelf gezag/verantwoording te dragen en (iets) voor anderen te bepalen. Omdat ik zo de schurft heb aan betuttelen en doodsbang ben om zelf betuttelend te doen/zijn.

Zwart-wit-kijken, perfectionisme, angst en mede daar vanuit een zeer zwartgallig en belemmerend zelfbeeld, daar ben ik alleszins bekend mee. Sinds januari vorig jaar ben ik geheel gestopt met psychologische hulp daarbij. En dat heeft me zeker goed gedaan, ik heb nu meer (zelf)vertrouwen, een beter gevoel van zelfredzaamheid, maar ik neig er nu toch naar weer contact met mijn huisarts op te nemen en me door/terug te laten sturen naar een psych. Ik weet nu van mijn aseksualiteit en dat heeft enórm veel zelfhaat en schaamte weggenomen. Ik heb nu sowieso wel wat meer een idee en gevoel bij mijn issues, hoe ze komen en ontstaan zijn en ik wil daar graag verder mee bezig om dat nu eens constructief aan te pakken. Mijn perfectionistische criticus die zo'n beetje alles sceptisch bekijkt, zegt me dat ik nu niet zo ondoordacht impulsief moet doen en mijn mijmering (nog) even moet laten bezinken, dus ik heb me voorgenomen vrijdagochtend te beslissen of ik de huisarts ga bellen of niet. 

Ik ben wat terughoudend dit met vrienden en zéker met familieleden te bespreken. Hoewel ik het wel graag wil delen, maar een cocktail van angsten en (vastgeroeste) ideeën en gewoontes weerhouden me daarvan. In zulke gevallen voel ik vrijgezel zijn ook best wel als eenzaam en mis ik een partner om hierover te kunnen sparren. Dus deel ik het maar hier, daarmee is mijn writersblock als repliek op jullie fijne reacties ook meteen omver gehaald. 

[Bubble]

Hey Samoth,

Er komen zoveel vragen in me op na/tijdens het lezen van jouw laatste bijdrage hier. Als je dat niet prettig vindt, zeg het dan hoor. Ik heb er echt bewondering voor wat je hier allemaal over jezelf schrijft. Zo stoer ben ik zelf dan weer niet.

Wat bijzonder hè, dat vroeger dat zwart-witte erin gestampt is terwijl het dat niet voor jou was, en je daar nu in jezelf tegenaan loopt Er werd aan iets wat in de kern niet negatief is, wel een negatief label gehangen.

Zo ook met het gekwetst worden. Ik haal uit je stuk dat je met dat zwart-wit denken zelf gekwetst werd. Kan het zijn dat je niet zo'n moeite lijkt te hebben met zelf gekwetst worden omdat dat is wat je kent? Niet dat we nergens een schrammetje op hoeven te lopen, maar steeds gekwetst worden lijkt mij helemaal niet fijn.

En ik heb niet gesteld dat je onpeilbaar bent, zie je dat je dat zelf oprekt? Ik stelde dat ik je niet echt kon peilen. Als ik dat positiever benader, is dat dat je wat mysterieuzer bent dan ik gewend ben. (punt) Misschien zegt dat dus niks over jou, maar juist over mij. (rete-nieuwsgierig en behoudend).

Maar nu je writersblock weer over is, komt toch die enge tocht door het donkere Baarnse bos gearmd met twee ouwe besjes (nou ja, eentje dan en ik ) mij en Atje- Atlantace weer in zicht .

[Atlantis]

Hi Samoth,

Volgens mij hebben we behoorlijk de zelfde opvoeding gehad. Geen ruzie maken, luisteren en "ja en amen" zeggen..... Maar weet je, daar kun je bovenuit stijgen. Echt waar!!!!

Dat komt mede voort uit mijn jeugd thuis. Waar een meningsverschil gezien werd als ruzie (zoeken), waar niet luisteren gelijk stond aan ongehoorzaam zijn, waar 'niet klagen maar dragen' motto was. Er was thuis weinig ruimte voor uiten en discussie, want discussie is ruzie en ongehoorzaam, dus bek houden en doorgaan, heilige vrede. Ook als volwassene heb ik dit geregeld nog ondervonden en lastig gevonden, mezelf ongehoord en betutteld gevoeld. Maar als ik dit benoemde, werd ik ondankbaar genoemd. Echter wilde ik helemaal geen ruzie maken en ongehoorzaam of ondankbaar zijn, het was allemaal niet zo zwart-wit.

....

In zulke gevallen voel ik vrijgezel zijn ook best wel als eenzaam en mis ik een partner om hierover te kunnen sparren. Dus deel ik het maar hier, daarmee is mijn writersblock als repliek op jullie fijne reacties ook meteen omver gehaald.? 

En je voelt je eenzaam en mist een partner om te kunnen sparren. Maar misschien heb je ook wel iemand nodig om je een spiegel voor te houden. Als ik nu even héél erg brutaal ben, zou ik dat willen doen.
Volgens mij ben je een hartstikke leuke en aardige (misschien té aardige) vent, die heel veel te bieden heeft. Alleen denk je zelf zó negatief over jezelf, dat is helemaal niet nodig!!!

Om dit allemaal te schrijven is best lastig. En je kan niet direct een weerwoord geven.... Komt dus toch weer die uitnodiging naar voren, zoals Bubbace (Bubble) ook al zo subtiel naar voren bracht:

Maar nu je writersblock weer over is, komt toch die enge tocht door het donkere Baarnse bos gearmd met twee ouwe besjes (nou ja, eentje dan en ik ) mij en Atje- Atlantace weer in zicht .

En dan bedoel ik natuurlijk met 1 oud besje en 1 oud wijf 

Maar zonder dollen Samoth, geloof in jezelf en ga jezelf proberen wat aardiger te vinden!!! 

[Samoth]

Bubble, vraag gerust maar raak. Ik ben assertief genoeg om te zeggen; "Hier ga ik dus even geen antwoord op geven". En vragen van anderen kunnen zomaar eens vragen zijn waar ik zelf ook mee rondloop of vragen die helemaal (nog) niet bij me waren opgekomen maar die wel een heel ander licht op een situatie kunnen werpen.

Sinds ik weet van mijn aseksualiteit, is er enorm veel schaamte en schuldgevoel weggevallen. Écht enorm veel. Dat heeft vele jaren zo ontzettend zwaar op mij gedrukt en zo ook een hele flinke weerslag op mijn gemoed, mijn zelfbeeld, mijn gehele eigen zijn gehad. Daardoor weet ik zeer goed wat doorlopen met (psychische) pijn is. Zelfs zodanig goed, dat andere psychische pijn me haast niets meer deed omdat ik pijn voelen toch al gewoon was. Dus het is zeker zo dat ik 'makkelijker' omga met gekwetst worden omdat ik het al ken. Sterker nog; ik vind het bijna moeilijk om blij, trots of gelukkig te zijn. Ergens van te genieten. Complimenten (ontvangen) vind ik ook heel erg moeilijk. Omdat ik lang niet vond dat ik 'goed' verdiende en omdat 'goede' gevoelens toch maar voor heel even zijn, waarna ik weer terugval naar mijn vertrouwde ellende. Waardoor ik bepaalde positieve emoties simpelweg niet snapte, maar anderen mijn negatieve gevoelens ook niet. Want hoe kan een mens nu pijn hebben maar toch grappenmakend en lachend door het leven gaan? Dan zal het allemaal vast ook wel een beetje meevallen, zo maakte ik ook mezelf wijs.

Met het verdwijnen van mijn schuldgevoelens is ook ontzettend veel ruimte gekomen om aan andere zaken van mezelf te werken. Positieve emoties en gevoelens voor mezelf eindelijk eens echt te (leren) voelen, accepteren, (h)erkennen en begrijpen. Tegen een psycholoog zij ik ooit eens dat mijn negatieve zelfbeeld haast een verslaving lijkt, een (zelf)destructief 'iets' waar ik maar niet los van kon komen, een poel van drijfzand die me steeds verder weg laat zakken, hoe hard ik ook poog eruit te komen. Vechten tegen de bierkaai. Ik heb nu eindelijk de mogelijkheid om mijn kwaliteiten te ontdekken en ontplooien, zonder mijn zwartgallige zelfbeeld dat ik maar niet moet gaan wennen aan me okay voelen, omdat het toch maar heel tijdelijk zal zijn. Het (negatief) oprekken (want dat doe ik inderdaad ook) zal daarmee ook absoluut verminderen.

Overigens zit er betreft openheid nog wel een significant verschil tussen mij op papier en mij verbaal in real life. Dus dat ik hier vrij veel en open (over mezelf) schrijf en deel, zegt absoluut niet dat ik ook heel open door het Baarnse bos keuvel en huppel.

(Deze reactie was overigens op Bubble haar post. De post van Atlantis ga ik later lezen)

[Samoth]

Volgens mij hebben we behoorlijk de zelfde opvoeding gehad. Geen ruzie maken, luisteren en "ja en amen" zeggen..... Maar weet je, daar kun je bovenuit stijgen. Echt waar!!!!

Maar zonder dollen Samoth, geloof in jezelf en ga jezelf proberen wat aardiger te vinden!!! 

Dank je. Daar ben ik ook van overtuigd. Hoe zeer ik ook houd van vrijheid, eigenheid en zelfstandigheid, hoe eigenwijs ik ook geregeld krijg te horen te zijn (en mezelf vind) en hoe recalcitrant ik ook nogal eens doe, uiteindelijk vind ik mijn eigen leven leven en daarbij mensen waar ik om geef tegen me in het harnas jagen best wel lastig, lang haast ondoenlijk.

Het gaat volgens mij vooral om verantwoordelijkheid. Nemen en laten. Ik heb de verantwoordelijkheid over mijn eigen leven lang niet genomen. Dat besef ik me nu wel, die wetenschap was best moeilijk te accepteren. Want ik heb al mijn hele leven zo verk... anders geleefd. Doch was het (nu eens) wél terechte en vooral constructieve feedback van mezelf. Steeds meer leef ik nu en durf ik te leven zo goed en zo kwaad als ik kan en zelf wíl. Het is andermans verantwoording hoe daar mee om te gaan en zich daarbij te voelen. Dat hoef ik niet (meer) mijn verantwoording te maken. Dat heb ik erg lang niet gedurfd, het als egoïsme en egocentrisch handelen gezien en zo zeer negatief beoordeeld. Daarin zat ik niet helemaal juist.

En je voelt je eenzaam en mist een partner om te kunnen sparren. Maar misschien heb je ook wel iemand nodig om je een spiegel voor te houden. Als ik nu even héél erg brutaal ben, zou ik dat willen doen.

Volgens mij ben je een hartstikke leuke en aardige (misschien té aardige) vent, die heel veel te bieden heeft. Alleen denk je zelf zó negatief over jezelf, dat is helemaal niet nodig!!!

Dank voor je aanmoedigende compliment. Waardeer ik zeer. Kan ik nu ook bewust accepteren. Lang heb ik echter complimenten (als een spiegel voorgehouden) niet geloofd. Ik dacht vaak dat ze ongemeend waren of dat er wel wat anders achter zou zitten. De schaamte en zelfhaat zat zo diep, maakte zo blind, dat geen enkel compliment echt bij mij binnen kwam, hoe welgemeend en goedbedoeld dan ook. Volgens mij wel ongeveer zoals een anorexiapatiënt denkt als mensen zeggen; "Je bent helemáál niet dik". Zo ontzettend veel onbegrip, voor en door anderen, voor en door mezelf.

Er is de afgelopen jaren enorm veel in, rond en met mij gebeurd en ik merk dat ik (daardoor) erg aan het veranderen ben. Het afgelopen half jaar zelfs in razend tempo. Dat is allemaal erg nieuw, verwarrend en vind ik best eng. En moeilijk. Ik voel me nu een beetje als een prille puber met het lijf en de geest van een bijna veertiger. Strijdbaar maar met m'n angsten, twijfels en onzekerheden (opnieuw) de grote, boze, wereld in.

[AceVentura]

Samoth, ik waardeer je mate van zelfreflectie, het naar jezelf durven kijken en daar vragen over te stellen

Dank je. Daar ben ik ook van overtuigd. Hoe zeer ik ook houd van vrijheid, eigenheid en zelfstandigheid, hoe eigenwijs ik ook geregeld krijg te horen te zijn (en mezelf vind) en hoe recalcitrant ik ook nogal eens doe, uiteindelijk vind ik mijn eigen leven leven en daarbij mensen waar ik om geef tegen me in het harnas jagen best wel lastig, lang haast ondoenlijk.

Je maakt hier een koppeling tussen je eigen leven leven en mensen waar je om geeft tegen je in het harnas jagen. Is die koppeling echt zo hard?