Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

Knuffelen

Gestart door Koffie, februari 25, 2019, 12:11:45 PM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Koffie

Ik open dit topic n.a.v. de vraag van Kim10 in de contactoproep van iemand die een knuffelmaatje zoekt in di topic: http://du.asexuality.org/index.php?topic=6346.0

Citaat van: kim10 op februari 25, 2019, 11:20:36 AM
Hallo, ik bedoel het absoluut niet vervelend maar als ik dit lees weet ik weer heel zeker dat ik zelfs dit niet wil  in een relatie. Ben wel nieuwsgierig hoe andere lezers dit zien . Knuffelen is voor mij al een brug te ver maar daar onder a-seksuelen verschillend over gedacht worden. Hoop wat meningen te horen. Groet, Kim. :cake: :cake: :cake:
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

Koffie

Ja, voor mij ligt dat anders. In een relatie ben ik juist erg knuffelig. Ik kan mezelf gerust een plakkerd noemen. ;)

Maar een knuffelmaatje zoals gezocht in de oproep, is niets voor mij. Ik moet echt wel gevoelens hebben voor iemand, wil ik daar behoefte aan hebben. In 'gewone' vriendschappen, ook met mannen zo ver ik die gehad heb, heb ik die behoefte totaal niet. Ik knuffel ook met mijn kinderen (maar dan ben ik niet zo plakkerig) en ik knuffel erg veel met mijn kat (die het geweldig vindt dat ik plakkerig met haar doe ;)).

Buiten die contexten is mijn knuffelbehoefte helemaal 0 volgens mij. Dan vind ik het zelfs vervelend, want ik merk dat mijn vriendinnen mij wel graag een knuffel geven en ik heb het hart niet ze die te weigeren, maar ik voel dat ze iets bij me zoeken wat ik niet waar kan maken. Het heeft voor mij dan ook altijd iets houterigs, die knuffels en ik beperk het tot begroeting en afscheid. Het zijn bij hen ook echte knuffels, met een beleefdheidskus kan ik nog wel uit de voeten, maar daar hoef je ook niet iets bij te voelen wat ik niet zo voel. En met vriendinnen doe je niet aan dat soort beleefdheid, dus het zijn lastige momenten voor me. ;)

In een relatie vind ik het wel enorm moeilijk om te knuffelen als ik weet dat het voor mijn partner in de erotische sferen thuishoort. Dat er vroeg of laat seks moet komen. Dat maakt het erg moeilijk voor me en dan krijg ik weer dat 'houterige'. Alsof ik knuffel, maar tegelijk afstand neem. Dus ik kan dan wel knuffelen, als ik maar niet het gevoel heb dat ik op erotisch gebied wederkerig moet zijn, want dat wil ik wel, maar dat kan ik echt niet waarmaken. En dat voelt heel naar voor mij en ook voor een partner die dat niet begrijpt en dingen bij me zoekt, die ik hem niet geven kan. Behoefte aan 'aseksuele' knuffels in een relatie heb ik dus zeker, maar de verwachtingen en behoeftes van een partner er omheen, maakte het moeilijk.

Toen ik nog relaties had, wist ik overigens nog niet van mijn aseksualiteit, dus het was lastig om het goed uit te leggen en voor beide partijen verwarrend.
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

kim10

Hoi Koffie, leuk dat je het oppikte. Ik knuffel ook niet met vriendinnen . Die krijgen een hand. Dat vinden ze uitstekend.  :cheerleader: Kim.

OnsenTamago

Hangt er vanaf met wie.

Met de ene vriendin is knuffelen gekleed languit op de bank tegen elkaar liggen en elkaars hand vast houden terwijl we Netflix/Film kijken. Denk hier zelf even lege Ben&Jerry bakken en schalen M&M's bij (en poezelbeesten die over ons heen lopen). En dat is dan het maximale aan lichamelijk contact dat zij prettig vind.

Met de andere vriendin is knuffelen zónder kleren onder een deken op de bank tegen elkaar liggen terwijl we Netflix/Film kijken. Denk hier zelf even lege Ben&Jerry bakken en schalen M&M's bij (en poezelbeesten die over ons heen lopen). En dat is dan het maximale aan lichamelijk contact dat ik prettig vind.

Maar over het algemeen ben ik een lichamelijk-contact-mijder, met uitzondering van een handjevol mensen met wie ik close ben.

AceVentura

Uiteraard hangt het er vanaf hoe en wanneer.

Als je het hebt over een knuffel als begroeting dan is mijn familie is niet erg knuffelig, of eigenlijk zelfs helemaal niet. Dat maakt het soms wat onwennig, kan het in deze situatie of niet?
In contact met iemand dacht ik ook altijd dat ik daar geen behoefte aan had, en koppelde dat aan het aromantisch zijn. Recent heb ik echter ontdekt dat ik er wel degelijk behoefte aan heb en het heel fijn vind. Het knuffelen is voor mij dan niet zozeer een doel, zoals in de oproep, maar iets wat past in fijn contact wat er op andere vlakken ook moet zijn.
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

Bubble

Citaat van: AceVentura op februari 25, 2019, 02:21:05 PM
Recent heb ik echter ontdekt dat ik er wel degelijk behoefte aan heb en het heel fijn vind. Het knuffelen is voor mij dan niet zozeer een doel, zoals in de oproep, maar iets wat past in fijn contact wat er op andere vlakken ook moet zijn.
Wat een fijne ontdekking ;) ;D. Ik ervaar het trouwens hetzelfde, als in dat het binnen contact past wat er op ander vlakken ook is. Ik besef me nu opeens wel dat ik me hier nog steeds geremd in voel, niet de knuffels durf te geven die ik in me heb. Bang om de ander op de kast te jagen door 'teveel' (te intens) te zijn. Hmmm :-\

Anders goed is ook goed

Samoth

Citaat van: AceVentura op februari 25, 2019, 02:21:05 PMAls je het hebt over een knuffel als begroeting dan is mijn familie is niet erg knuffelig, of eigenlijk zelfs helemaal niet. Dat maakt het soms wat onwennig, kan het in deze situatie of niet?

Welcome to my world. Precíés zo was en nog wel wat is het bij mij thuis ook. Dat is de laatste jaren wel iets veranderd. Mijn neefje en nichtje hebben de gewoonte van niet knuffelen eigenlijk wat doen doorbreken en sinds mijn moeder overleed hebben mijn vader, zusje en ik ook wel wat vaker met elkaar geknuffeld, troost bij elkaar gezocht. Al lijkt mijn vader nog altijd meer van een verbale groet of eventueel een handdruk dan een knuffel. De wat stugge Groningse nuchterheid. Die gewoonte had ik ook altijd; verbaal groeten is wel voldoende. Hoewel ik intrinsiek graag een (vriendschappelijke) knuffel geef en krijg. Zéker bij een begroeting of afscheid. Mijn gewoonte van een knuffel niet geven en (eigenlijk) wel willen geven, gaf (en geeft nog altijd) mij geregeld enorme onzekerheid bij begroetingen en afscheid. Angst (ik wil iemand niet iets tegen de zin in laten doen), invulling (iemand zit vast niet op een -fysieke- groet van mij te wachten), onzekerheid (wel knuffel, niet knuffel, ik begroet maar helemaal niet want dan doe ik ook niks fout, maar als ik helemaal niet begroet dan kom ik helemaal afstandelijk over en dat wil ik ook niet), whaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!

Citaat van: AceVentura op februari 25, 2019, 02:21:05 PMIn contact met iemand dacht ik ook altijd dat ik daar geen behoefte aan had, en koppelde dat aan het aromantisch zijn.

Gewoontes hebben uit denken dat iets zo hoort, 'nu eenmaal zo is', kán zó verstikkend zijn, zonder dat je het zelf (echt) in de gaten hebt. Ik ondervond dat ik knuffelen (in sommige gevallen) wel fijn vond, maar verder fysiek contact niet. Maar ik kende (mijn) aseksualiteit niet. In een relatie met iemand die wél seksueel contact wenst, is dat dus ver-schrik-ke-lijk. Zeker als er geen communicatie over is (omdat iemand dus bijvoorbeeld niet weet van de eigen geaardheid). Dat heeft me aardig verknipt gemaakt. Dolblij dat er psychische hulpverlening is, mede waardoor ik mezelf heb ontdekt en dat nog verder aan het doen ben. En lang leve eigen intrinsieke kracht, die is ook erg belangrijk en hoeft absoluut niet gebagatelliseerd.

Ik kan me zelf pas echt een voorstelling maken van dingen die ik zelf heb beleefd, gezien, ervaren, gevoeld. Ik ben een empirisch wezen. Ik vond dat vaak egocentrisch, zelfs egoïstisch, maar het is niet erg om wat sceptisch en afwachtend te zijn, zeker bij nieuwe dingen/gevallen. Daar hoef ik me niet (langer) voor te schamen. Een mens mág echter proberen en er achter komen dat iets niets voor diegene is. In wezen bestaat falen dus ook niet. Vanuit mijn opvoeding stond falen echter garant voor iets negatiefs, bijna destructiefs. Bovendien had ik een moeder (en in mindere mate mijn vader) die míjn 'falen' op zichzelf betrok en het als háár schuld zag dat ík 'faalde'. En zodoende durfde ik op den duur niet goed meer te proberen, 'fouten' te maken, omdat ik er andere mensen pijn mee deed. Zelfs al stond wat ík (mis)deed volledig los van haar/hun. En ik wíl andere mensen -zeker die van mij houden- helemaal geen pijn doen, dus deed ik best wel wat periodes niets, zéker (net) nadat ik iets 'fout' gedaan had en zo mijn moeder/ouders 'pijn' deed.

Niets doen/laten uit liefde voor anderen, maar nogal eens was dat (zeker achteraf) niet altijd wat ik zelf wilde. Zo kwam er een soort faalangst/passief pleasen/vermijden in mij. Ik heb -zeker toen ik net mijn aseksualiteit ontdekte- gedacht dat mijn aseksualiteit óók uit zo'n soort faalangst/passief pleasen/vermijding kwam. Dat is niet zo, ik kan uitstekend iemand prachtig vinden, zelfs wel sexy, maar geen enkele fysieke behoefte voelen daar verder wat mee te doen. Eigenlijk heb ik meer last van andermans verwachtingen, dan van mijn eigen. Alhoewel ik ook nog wel eens zélf verwacht dat iemand iets van mij verwacht, maar daarvoor heb ik de afkorting NIVEA (Niet Invullen Voor Een Ander) reeds ingeprent gekregen, lang leve de psychische hulpverlening. Fuck politici die GGZ (nóg) verder willen uitkleden. Maar ik dwaal wat af.

Citaat van: Bubble op februari 25, 2019, 03:34:21 PMIk besef me nu opeens wel dat ik me hier nog steeds geremd in voel, niet de knuffels durf te geven die ik in me heb. Bang om de ander op de kast te jagen door 'teveel' (te intens) te zijn. Hmmm :-\

Na de laatste meeting deed je het naar mij toe geweldig. Je vroeg of je mij een knuffel mocht geven. Dat mocht, dus knuffelden wij. Maar zelfs als iemand aangeeft liever niet te knuffelen, hoeft de ander dat absoluut niet als afwijzing ofzo te zien. Vrijheid en onderlinge communicatie zijn zulke prachtig fenomenen.

Citaat van: AceVentura op februari 25, 2019, 02:21:05 PMRecent heb ik echter ontdekt dat ik er wel degelijk behoefte aan heb en het heel fijn vind. Het knuffelen is voor mij dan niet zozeer een doel, zoals in de oproep, maar iets wat past in fijn contact wat er op andere vlakken ook moet zijn.

Op de afgelopen meeting had ik al zoiets in de gaten. Vond ik geweldig om te zien. In mijn 'openbaringsbrief' betreft aseksualiteit (die ik schreef maar nog aan niemand heb voorgedragen. Faalangst/passief pleasen/vermijding, ik wéét het) staat; ik houd van liefde, ik houd alleen niet van de liefde bedrijven. Mede door dat laatste ben ik een beetje bang geworden voor liefde, maar dat hoeft helemaal niet. Besef van (eigen) grenzen en communicatie (praten en luisteren) zijn volgens mij wel van wezenlijk belang bij liefde, bij knuffelen (om maar weer ontopic te komen). Dus nu alvast voor een volgende meeting en voor de knuffelaars; bij de begroeting en het afscheid knuffel ik graag, ook als ik amper een woord met je heb gesproken (als je me maar niet helemaal platdrukt en verstikt). En daarin ben ik ook nog eens heel genderneutraal!
:knuffel:

Bubble

Citaat van: Samoth op februari 25, 2019, 05:04:54 PM
Mijn gewoonte van een knuffel niet geven en (eigenlijk) wel willen geven, gaf (en geeft nog altijd) mij geregeld enorme onzekerheid bij begroetingen en afscheid. Angst (ik wil iemand niet iets tegen de zin in laten doen), invulling (iemand zit vast niet op een -fysieke- groet van mij te wachten), onzekerheid (wel knuffel, niet knuffel, ik begroet maar helemaal niet want dan doe ik ook niks fout, maar als ik helemaal niet begroet dan kom ik helemaal afstandelijk over en dat wil ik ook niet), whaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!
Zoooo herkenbaar, die gevoelens en dat invullen!! Maar dan vind ik begroetingen en afscheid nog het makkelijkst. Een knuffel 'tussendoor' is wat ik het meest lastig vind. Daarmee laat ik dan best veel van mezelf (en mijn gevoelens voor iemand) zien en dat vind ik nog wel eens lastig als ik niet weet hoe dat ontvangen wordt. Voelt erg kwetsbaar.

Citeer
Na de laatste meeting deed je het naar mij toe geweldig. Je vroeg of je mij een knuffel mocht geven. Dat mocht, dus knuffelden wij. Maar zelfs als iemand aangeeft liever niet te knuffelen, hoeft de ander dat absoluut niet als afwijzing ofzo te zien. Vrijheid en onderlinge communicatie zijn zulke prachtig fenomenen.
:-*
O, o, nu is de beer los! Berg je volgende keer maar >:D. Even zonder dollen, dit helpt mij zelf om die ongemakkelijke momenten te doorbreken en toch die knuffel te kunnen/mogen geven en ontvangen (of juist niet). Dan stap ik uit mijn pot NIVEA.

Anders goed is ook goed

AceVentura

#8
Citaat van: Samoth op februari 25, 2019, 05:04:54 PM
Citaat van: AceVentura op februari 25, 2019, 02:21:05 PMIn contact met iemand dacht ik ook altijd dat ik daar geen behoefte aan had, en koppelde dat aan het aromantisch zijn.

Gewoontes hebben uit denken dat iets zo hoort, 'nu eenmaal zo is', kán zó verstikkend zijn, zonder dat je het zelf (echt) in de gaten hebt. Ik ondervond dat ik knuffelen (in sommige gevallen) wel fijn vond, maar verder fysiek contact niet. Maar ik kende (mijn) aseksualiteit niet. In een relatie met iemand die wél seksueel contact wenst, is dat dus ver-schrik-ke-lijk. Zeker als er geen communicatie over is (omdat iemand dus bijvoorbeeld niet weet van de eigen geaardheid). Dat heeft me aardig verknipt gemaakt. Dolblij dat er psychische hulpverlening is, mede waardoor ik mezelf heb ontdekt en dat nog verder aan het doen ben. En lang leve eigen intrinsieke kracht, die is ook erg belangrijk en hoeft absoluut niet gebagatelliseerd.
Voor mij heeft het niets te maken met gewoontes. Het zat hem meer in het niet kennen, het ook nooit bij anderen gezien hebben, nog nooit ervaren hebben, en dus ook niet weten hoe prettig ik het eigenlijk vind.

Citeer
Na de laatste meeting deed je het naar mij toe geweldig. Je vroeg of je mij een knuffel mocht geven. Dat mocht, dus knuffelden wij. Maar zelfs als iemand aangeeft liever niet te knuffelen, hoeft de ander dat absoluut niet als afwijzing ofzo te zien. Vrijheid en onderlinge communicatie zijn zulke prachtig fenomenen.
"Gewoon" even vragen lijkt mij inderdaad ook de beste manier. Ik zeg "gewoon" omdat daar toch ook nog wel een drempel kan zitten ...

Citeer
Op de afgelopen meeting had ik al zoiets in de gaten. Vond ik geweldig om te zien. In mijn 'openbaringsbrief' betreft aseksualiteit (die ik schreef maar nog aan niemand heb voorgedragen. Faalangst/passief pleasen/vermijding, ik wéét het) staat; ik houd van liefde, ik houd alleen niet van de liefde bedrijven. Mede door dat laatste ben ik een beetje bang geworden voor liefde, maar dat hoeft helemaal niet. Besef van (eigen) grenzen en communicatie (praten en luisteren) zijn volgens mij wel van wezenlijk belang bij liefde, bij knuffelen (om maar weer ontopic te komen). Dus nu alvast voor een volgende meeting en voor de knuffelaars; bij de begroeting en het afscheid knuffel ik graag, ook als ik amper een woord met je heb gesproken (als je me maar niet helemaal platdrukt en verstikt). En daarin ben ik ook nog eens heel genderneutraal!
:knuffel:
Mooi omschreven Samoth. Ik heb eens iemand gesproken die maakte best sterk onderscheid tussen intimiteit en seksualiteit, en dat is denk ik ook wel een mooi onderscheid. Daarbij valt knuffelen/aanraking/enz voor mij onder intimiteit, en aan seksualiteit heb ik geen behoefte.
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

Koffie

Citaat van: AceVentura op februari 25, 2019, 07:06:13 PM

Mooie omschreven Samoth. Ik heb eens iemand gesproken die maakte best sterk onderscheid tussen intimiteit en seksualiteit, en dat is denk ik ook wel een mooi onderscheid. Daarbij valt knuffelen/aanraking/enz voor mij onder intimiteit, en aan seksualiteit heb ik geen behoefte.

Ergens op het forum moet volgens mij zelfs een heel lijstje zwerven van verschillende 'soorten' intimiteit. Seksuele intimiteit was er daar een van. Ik zal eens kijken of ik het terug kan zoeken.


Daar moest ik wel even mijn speurneus voor opzetten, maar hier is in el geval iets: http://du.asexuality.org/index.php?topic=16.msg137833#msg137833
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

Atlantis

Persoonlijk knuffel ik heel graag. Ik ben ook wel lichamelijk ingesteld... aanraken, een arm geven en zo.

Dus, @Samoth.... de volgende meeting in Haarlem  :grouphug: :D
I solemnly swear that I am up to no good...

Samoth

Citaat van: AceVentura op februari 25, 2019, 07:06:13 PMVoor mij heeft het niets te maken met gewoontes. Het zat hem meer in het niet kennen, het ook nooit bij anderen gezien hebben, nog nooit ervaren hebben, en dus ook niet weten hoe prettig ik het eigenlijk vind.

Had je echt nog nooit bij anderen gezien dat ze (bij een begroeting/afsluiting) elkaar knuffelen? Of dat knuffelen ook prima non-seksueel kan zijn?

Volgens mij doet teamsport het heel goed omdat je dan na een goal/punt/score even ongegeneerd (non seksueel) kunt knuffelen. Dan heb je ook nog sporten zoals basketbal waar enkel na het laatste fluitsignaal geknuffeld wordt, omdat daar miljoenmiljard keer per wedstrijd een score gemaakt wordt en je niet iedere keer maar gaat knuffelen. Dan wordt het wat geforceerd knuffelen en dat is dan toch wat meer voor volleybal. Waar naar mijn idee na íéder punt wordt geknuffeld. Punt gescoord? Knuffelen, gezamenlijke blijdschap. Punt tegen? Ook knuffelen, opbeuring. Volleybal is volgens mij dé knuffelsport bij uitstek.

Zijn voor jou gewoontes gekoppeld aan bewustzijn? Naar mijn idee kun je prima gewoontes hebben zonder ze te kennen en/of jezelf ervan bewust te zijn. Soms heb je gewoontes en ben je je daarvan wél bewust, omdat ze prima aanvoelen. Soms zijn gewoontes zelfs noodzaak. Ademen is zo'n noodzakelijke gewoonte, als de gewoonte van (zelf) ademen er niet meer is, dan is er toch wel wat loos. Als we op onze gewoonte gaan letten, wordt die gewoonte nogal eens ongewoon. Mede daarom ben ik ook wel een voorstander van mindfulness/mediatie. Bewust worden van (je eigen) gewoonte, heel even een gewoonte ervaren, ondervinden dat ongewoon helemaal niet zo eng hoeft te zijn. Eigenlijk is mindfulness/meditatie een soort van jezelf knuffelen.

Heel erg fijn dat je hebt ontdekt dat je knuffelen (in sommige gevallen) best fijn vindt. Dat is vast een heerlijke gewaarwording. Mag ik je dan nu ook welkom heten in de club van romantische aseksuelen, of is het nog iets te vroeg voor dat lidmaatschap? En pas wel op dat de gewoonte/behoefte van knuffelen geen noodzaak/verslaving wordt hè? Voor je het weet zit je op volleybal. :gek: :knuffel:

AceVentura

Citaat van: Samoth op februari 27, 2019, 01:28:13 PM
Had je echt nog nooit bij anderen gezien dat ze (bij een begroeting/afsluiting) elkaar knuffelen? Of dat knuffelen ook prima non-seksueel kan zijn?
Niet in het normale leven nee. Wel eens op TV, maar ik maak best sterk onderscheid tussen wat ik op TV zie en het echte leven.
Toen ik in 2016 voor het eerst in een situatie kwam waar begroeten met een knuffel wel de gewoonte was, was dat ook wel een "dingetje" zoals dat dan zo netjes heet ::) Nog steeds zou ik het geen eerste natuur willen noemen, wat vaak maakt dat ik het prima vind als de ander initiatief neemt en dat dan ook beantwoordt, en dat het initiatief voor mij niet vanzelfsprekend is.
Buiten begroetingen was het voor mij echt helemaal nieuw.

Citeer
Volgens mij doet teamsport het heel goed omdat je dan na een goal/punt/score even ongegeneerd (non seksueel) kunt knuffelen. Dan heb je ook nog sporten zoals basketbal waar enkel na het laatste fluitsignaal geknuffeld wordt, omdat daar miljoenmiljard keer per wedstrijd een score gemaakt wordt en je niet iedere keer maar gaat knuffelen. Dan wordt het wat geforceerd knuffelen en dat is dan toch wat meer voor volleybal. Waar naar mijn idee na íéder punt wordt geknuffeld. Punt gescoord? Knuffelen, gezamenlijke blijdschap. Punt tegen? Ook knuffelen, opbeuring. Volleybal is volgens mij dé knuffelsport bij uitstek.
Ik ben niet zo'n sport type, dus misschien komt het daar door :schater: Ik zeg altijd maar dat ik zelfs nog te lui ben om naar sport te kijken ::)
Dat wat ik er van zie, en dat zijn soms toch de punten die gescoord worden die het redden tot het reguliere nieuws, dan zie ik inderdaad ook wel dat de spelers elkaar opzoeken. Het label wat ik daar aan geef is meer samen juichen dan een knuffel. De intentie en bijbehorende energie is voor mij volledig anders.

Citeer
Zijn voor jou gewoontes gekoppeld aan bewustzijn? Naar mijn idee kun je prima gewoontes hebben zonder ze te kennen en/of jezelf ervan bewust te zijn. Soms heb je gewoontes en ben je je daarvan wél bewust, omdat ze prima aanvoelen. Soms zijn gewoontes zelfs noodzaak. Ademen is zo'n noodzakelijke gewoonte, als de gewoonte van (zelf) ademen er niet meer is, dan is er toch wel wat loos. Als we op onze gewoonte gaan letten, wordt die gewoonte nogal eens ongewoon. Mede daarom ben ik ook wel een voorstander van mindfulness/mediatie. Bewust worden van (je eigen) gewoonte, heel even een gewoonte ervaren, ondervinden dat ongewoon helemaal niet zo eng hoeft te zijn. Eigenlijk is mindfulness/meditatie een soort van jezelf knuffelen.
Uiteraard is dat afhankelijk van de activiteit of hoe je het noemen wilt, je doet heel veel dingen onbewust. Loop maar eens een stukje waarbij je bewust nadenkt over iedere stap, dat loopt voor geen meter ;D
In die zin zou je mijn niet-knuffelen als een onbewust patroon of gewoonte kunnen zien, waarbij ik me nu bewust ben geworden van deze gewoonte en merk dat ik die oude gewoonte eigenlijk wil veranderen. Dat is iets wat tijd en nieuwe gewenning kost, vooral op het gebied van de fysieke aanraking.
Als coach/trainer in persoonlijke ontwikkeling weet ik alles veel van (on)bewuste patroontjes, dus in dat opzicht ga ik er wel uit komen ;D

Citeer
Heel erg fijn dat je hebt ontdekt dat je knuffelen (in sommige gevallen) best fijn vindt. Dat is vast een heerlijke gewaarwording. Mag ik je dan nu ook welkom heten in de club van romantische aseksuelen, of is het nog iets te vroeg voor dat lidmaatschap? En pas wel op dat de gewoonte/behoefte van knuffelen geen noodzaak/verslaving wordt hè? Voor je het weet zit je op volleybal. :gek: :knuffel:
Ook het fijn vinden, of anders gezegd, het toe kunnen staan, is nog steeds iets wat gepaard kan gaan met (oude) drempels en grenzen. Als ik het toe kan staan dan vind ik het wel erg prettig.
En nee, lid worden van de club van romantische aseksuelen ga ik niet doen. Knuffelen en romantische aantrekking staan voor mij los van elkaar. Romantische aantrekking gaat voor mij om verliefdheid, en die voel ik toch echt nog steeds niet.
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

Natascha

Dat knuffelen moet ik nog uitzoeken.
Ik vond het als kind heerlijk om door mijn oma geknuffeld te worden, maar van gezinsleden moest en moet ik niets hebben. Daar is de verstandhouding ook niet naar, helaas.
In relaties vond ik het moeilijk.
Ik wist niet dat ik aseksueel was en tja knuffelen leidde vaak tot ...., dus ben ik heel geremd, maar of dit vanuit mezelf komt of vanuit "angst".
Ik hoop eigenlijk wel dat ik dat gevoel, vergelijkbaar met dat v mijn oma, weer kan ervaren, dat voelde zo warm en veilig.
Misschien dat ik ooit eens iemand tegenkom waar ik wel graag mee (intiem) knuffel tot die tijd blijft het bij een arm om iemand heen die het even nodig heeft en hopelijk krijg ik die af en toe terug als ik die nodig heb, maar meteen knuffelen met iemand die ik niet/nauwelijks ken is niet mijn ding, dat weet ik zeker.
Ik zoek geen prins op een wit paard, maar een mafkees die me aan het lachen maakt!

Marsumarsu

Ik ben wel een beetje een knuffelfanaat eigenlijk :P
Ben dol op knuffelen met familie, met goede vrienden, of met mensen die ik eigenlijk helemaal niet zo goed ken maar waar het wel goed bij voelt.
Voor mij is het dè manier om liefde, of affiniteit, of 'hoi aardig persoon, ik waardeer je' uit te drukken.
Maar net als bij alle vormen van contact, ervaart iedereen dat anders.

Ik vind het zelf bijvoorbeeld onvoorstelbaar als alloseksuelen seksuele intimiteit gelijkstellen aan emotionele intimiteit (en er vanuit gaan dat er bij aseksuelen dan iets 'mist' op emotioneel vlak - alsof ze niet lief kunnen hebben puur omdat seks, als één van de vele vormen van intimiteit, niet hun ding is). Maar misschien is seks wel gewoon DE belangrijkste vorm van intimiteit voor die alloseksuelen die met zulk soort ignorante theorieën bij me aankwamen. Alhoewel het erg irritant is, kan ik het nu heel ver weg toch een beetje begrijpen....... omdat ik mezelf op een soortgelijke denkfout betrapt heb:

Als knuffelliefhebber zie ik knuffels zelf dus als blijk van liefde, maar heb ik die twee dingen wel eens, geheel foutief, algemeen met elkaar gelijk gesteld, puur omdat dat voor mij persoonlijk zo klopte. Maar dat is dan nog niet voor iedereen zo, natuurlijk! Ik ontmoette toen dus een keer een heel leuk iemand, waar ik super goed mee overweg kon enzo... maar ze had een hekel aan knuffels en lichamelijk contact in het algemeen. En ik weet nog dat ik dat als een soort teleurstelling ervoer, zo van: "Oh, dus je houdt niet van knuffels? dan houd je vast ook niet van mij / mensen in het algemeen. Ik dacht dat het wel leuk was samen. Vind jij dat dan niet?" Dat ging dan even in een flits door mijn hoofd heen - terwijl het natuurlijk de grootste onzin is om zo te denken*. Misschien drukte zij haar liefde voor de mensen om haar heen uit op heel andere manieren, in woorden, in proximiteit, met persoonlijke cadeautjes, door er voor ze te zijn, samen leuke dingen te doen, etc etc etc.  :hart1:

Alle mensen zijn cool. We mogen er allemaal zijn. Knuffelaars en niet-knuffelaars en grey-knuffelaars alike.



*niet dat ik dat letterlijk in die woorden dacht - eigenlijk was ik me niet eens bewust waarom ik me afgewezen voelde door die laat-de-knuffels-maar-zitten. Daar heb ik later pas uitgebreid over zitten nadenken, mezelf en mijn eigen oordelen, interpretaties en generalisaties een beetje lopen analyseren.