depressie

[Le Roi de la vie]

Hey Roi,

Bedankt voor je woorden 

Ik kan gelukkig van mezelf zeggen dat ik niet ongelukkig ben. Het zou beter kunnen, maar het kan ook zeer zekker slechter. Ik wil de duistere wolken eigenlijk helemaal niet achterlaten, want hoewel ze gevuld zijn met droefheid, zijn ze ook een bron van kracht. Juist het duister herinnert me eraan dat ik mezelf uit de afgrond heb weten te sleuren, en dat vervult me gewoon van trots, want het is gewoon weg niet iets dat je "even" doet. Klinkt misschien raar, maar ik heb ze ook liever in het zicht, waar ik ze kan zien aankomen, zodat ik me kan sterken mochten ze iets te dichtbij komen. Voor mij is dat een methode die werkt, en ik voel me er goed bij.

Ik ben sinds mijn echt zware depressie heel veel sterker geworden, ik trek me inmiddels niets meer aan van idealen. Ik ben wie ik ben, en als iemand dat niet aanstaat, pech. Tuurlijk zijn er momenten waarop ik wilde dat ik er mooier uitzag, of me gewoon "normaal" voelde, maar wie heeft zulkde momenten nu niet? Soms duren die momenten iets langer, zijn de wolken iets donkerder, maar er is altijd een spoor van de lucht, en omdat ik weet dat ik me onder een volledig bewolkte hemel heb weggevochten vind ik de wolken niet zo erg.

Geen idee of dit allemaal een beetje logisch klinkt, maar zo voel ik het gewoon. ^_^ 

Dat is mooi ik ben blij voor je, ik mijzelf ook van de afgrond weten te sleuren, alleen ik wordt zo moe dat niemand mij kan accepteren zoals ik ben, ik heb contstant nare mensen voor me die alles doen om mij klein te krijgen, en het zo ontzettend vermoeiend om iedere keer tegen dat soort mensen te vechten!

[pinky]

Misschien een idee om niet meer met die mensen om te gaan? Of zo min mogelijk. Misschien kun je ergens anders een positievere vriendengroep vinden. Mensen die wat meer openminded, meer zoals jij zijn. Ik kan moeilijk inschatten wat jouw afwijkingen van de norm zijn, maar er zijn altijd hobby's of andere gemeenschappelijke eigenschappen die zich in groepjes vormen. Misschien dat je zo'n groepje in je buurt kunt zoeken om je bij aan te sluiten. Zo kun je wellicht meer gelijkgestemde vrienden maken.

Of bemoei ik me er nu teveel mee? Tsja... ik probeer dat nu ook te doen. Vandaar dat ik het zeg. Dus meer gelijkgestemde enthousiaste vrienden te zoeken. Zodat ikzelf wat meer energie krijgen en me wat vrouwelijker/ beter over mezelf voel.

[Le Roi de la vie]

Nee je bemoeit je er niet teveel mee, fijn dat je me advies probeert te geven.

Wat het nou is is dat ik anders ben, ik ben zo een iemand die zichzelf probeert te zijn en niet bij een groepje gothics of kakkers gaat staan om vrienden te maken.
Ik had altijd gedacht dat als ik uit mijn pubertijd zou komen dat er niemand uit volwassene overwegingen zou zijn om me te kleineren, maar de waarheid is helaas het totaal tegenovergestelde.

Ik wou maar dat ik die openminded mensen kon vinden, ik heb gezocht naar verenigingen die met mijn hobby's overeenkomen maar die bestaan niet, ik heb op profielsites geprobeerd contact te maken met mensen, ik heb kortweg van alles en nog wat gedaan om zulke mensen te vinden.
En dit kakdorp is te klein en te individualistisch om mensen die met mij overeenkomen te vinden.

[Ienepien]

Als het kán moet je eigenlijk je gevóel volgen.
Maar als je dat niet kunt/wilt, kan je beter 'pas op de plaats' houden, tot je het wél weet.
(Geen ouwe schoenen weggooien, voor je nieuwe hebt, zeg maar)

[pinky]

Durf je nog wel open te zijn? Of scherm je je in het echte leven automatisch al af? Mensen vinden mij ook altijd raar. Daar ben ik trots op. Ik schaam me er ook niet echt voor (nou ja, soms wel). Dus ik ben er wel vrij open over. Dat maakt nog geen vrienden, maar wel mensen om af en toe gezellige dingen mee te doen zodat ik niet elke dag alleen thuis zit te wezen. Daarnaast heb ik daar dus ook die ene goede vriendin aan overgehouden en de twee met wie ik wel van alles kan delen.

ZOmaar een vraag hoor. Toch is denk ik bij een club gaan een goede manier om sociale contacten op te bouwen. En ik denk dat je aan vrienden geen te hoge verwachtingen moet stellen. Iemand met wie je alleen leuke dingen doet is ook een vriend. Je kan er alleen niet op rekenen als het echt misgaat. Dat is jammer, maar helaas. Ik eb dan gelukkig mijn ouders en mijn familie. Maar goed, voor de rest ben ik erachter dat er veel mensen weinig echt goede vrienden hebben. En daar kom je vaak pas achter als er iets ergs gebeurt. En van de mensen van wie je het niet verwacht, die blijken er dan ineens wel voor je te zijn.

[pinky]

Iets wat mij geholpen heeft is de spot als compliment opvatten. Zoals 'Jezus, wat zie jij er raar uit zeg' werd dan, 'Yes ik val op als anders'. Ik ben er trots op om anders te zijn, dus wat ik anders vind, vinden anderen raar.

Ik ben te dik, dus als een kind mij dik noemt, dan kan ik niets anders dan dat kind gelijk geven. Maar als volwassen er een opmerking over maken (vaak nare) dan zeg ik rustig, 'Ach, ik weet tenminste wat mijn probleem is. Jij?'.  En dat dan heerlijk met zelfspot. Dan kan de ander er om lachen, maar no way dat die er antwoord op gaat geven, wat als ze hun probleem al weten, willen ze het niet delen. En als ze het niet weten, dan snappen ze helemaal niet waarom ze nou eigenlijk niet gelukkig zijn. Dus je confronteerd ze dan op een manier dat jij buiten schot blijft.

Maar ook, vervelende opmerking, ik probeer het naar mijn taal te vertalen en er een compliment van te maken (lukt niet altijd hoor). Dus dat raar anders en uniek betekent. Of wat doe je dom, betekent dan dat de ander ook niet weet wat ie anders moet zeggen en dus eigenlijk ook niet al te slim is. Etc. Nou ja, dan sta je toch een stuk simpeler in het leven. En dan kan ik ook vrienden worden met mensen met wie ik het niet altijd eens ben en die af en toe ook echt dingen doen die me kwetsen. Maar ik denk ook altijd maar, ik ben ook niet perfect. Dus zij ook niet. Ik probeer dan een reden te zoeken voor hun gedrag (als de vervelende opmerking onterecht is uiteraard). Dan kan ik het ze vergeven dat ze bot of vervelend zijn. En vaak heeft dat botte en vervelende gedrag van de ander ook echt met de ander te maken. Vaak beschuldigen mensen anderen van datgene waar ze bij zichzelf een hekel aan hebben.

[petra1963]

Pinkeltje schreef: < Vaak beschuldigen mensen anderen van datgene waar ze bij zichzelf een hekel aan hebben. >

Dat is maar al te waar, ja !

[Le Roi de la vie]

Nou ja niemand durft nog opmerkingen tegen mij recht in het gezicht te maken, omdat ze weten dat ze van mij altijd een opmerking zo scherp als een mes kunnen terugverwachten.
Ik zit er eerder mee dat alles achter mijn rug omgaat, terwijl ik als een blinde mol daar zit het gewoon niet opmerk.

[pinky]

Liever blind dan gekwetst, zeg ik altijd maar. Waarom jezelf onnodig kwetsen door alles te weten. Ik ben allang blij dat ik geen gedachten kan lezen. Wat je dan allemaal te weten komt wat je echt niet weten wilt... Pfff...!

[Le Roi de la vie]

Goeie vraag en eigenlijk weet ik het preciese antwoord er niet op,  mischien komt het omdat er teveel haat in mijn hart schuilt.
Nou ja je hebt gelijk ik kan het maar beter als een leermoment zien, en er voortaan mee opassen.

[pinky]

Weet je, ooit zei iemand in mijn groep over een ander dik meisje (gelijk aan mijn gewicht) hoe het toch kon dat dat meisje wel een vriendje had en zijzelf niet!

Nou toen op dat moment deed het me wel pijn, maar tegelijkertijd dacht ik... eeuhm, doordat jij dat soort oppervlakkige opmerkingen maakt en je jezelf beter vind dan een ander? Ik wist toen dat die opmerking tien keer zoveel over haarzelf zei dan over mij of dat andere wat dikkere meisje. Tsja... en zo is het eigenlijk met elke rotopmerking.

Maar ondanks dat ik dat wist, deed het me wel pijn dat er mensen zijn die het denken en die zich er niet voor schamen dat er zo uit te knallen. Ik was op dat moment liever even naar het toilet geweest. Dan had ik het niet hoeven horen, had ik er niet over na hoeven denken en was ik er ook niet boos om geweest dat er mensen zijn die zo kortzichtig kunnen zijn. Feit is dat die er wel zijn, maar ik heb geen zin daar energie in te steken als dat niet hoeft. Dus heb ik ervoor gekozen er zo min mogelijk naar te luisteren, omdat het inderdaad de boosheid in mijn hart en het wantrouwen in andere mensen vergroot. En daar heeft eigenlijk niemand wat aan, maar vooral ikzelf niet. Van al die boosheid zou ik alleen maar net zo erg worden als degene op wie ik boos ben!

[kiki]

Ik ben ook een tijdje depressief gweest en bleek achteraf een Borderline-stoornis te hebben. Mensen die dat van je weten gaan je meestal uit de weg, omdat als je daar niets aan doet je heel manipulerend en aandachtrovend kunt zijn. Het is een stoornis waar zelfs deskundigen het erg moeilijk mee hebben. Volgens mij wordt je pas echt a-seksueel als je een relatie hebt of hebt gehad met iemand die Borderline heeft. Borderliners staan onder meer bekend om hun seksuele uitspattingen en het geen aandacht en liefde genoeg krijgen.
Maar in mijn geval zou ik er niet aan moeten denken om constant iemand om me heen te hebben hangen die aan me plukt of friemelt. Het klopt overigens wel van de anti-depressiva dan gaat je seks-leven echt even op slot. Maar na een tijdje gaat dat ook weer over. Maar ik weet niet of dat voor iedereen geldt. Mij lukte het na een tijdje wel om weer seks met mezelf te hebben.

Groetjes

kiki

[Brummetje]

Ik ben ook depressief geweest, en had toen ook veel minder zin in seks. Daarnaast vind ik dat ik veel kenmerken heb (gehad) van Borderline. Ik wil vaak aandacht. Is het niet met wat ik zeg (bijv op forum), is het wel met mijn uiterlijk. Daarnaast het automutileren (allang niet meer gedaan, wel pasgeleden nog enorme behoefte aan gehad, omdat ik mezelf wilde straffen). Zwart wit denken. Veel vriendjes gehad hebben en daar dan ook (snel) seks mee. Verlatingsangst en ook beetje bindingsangst. Haat-liefde verhoudingen hebben (met ouders/vriendin en vriend).

Maar mijn psych vond na een paar sessie's (dus niet eens een test) dat ik geen borderline had.

Ik kan nog steeds niet echt enorm opgewonden zijn. Maar het is iets beter. En Ienepien zei dat ik het gewoon moest laten merken.

[pinky]

Iedereen heeft borderline kenmerken. Borderline is (heel kort door de bocht) zwart-wit denken, waar anderen vaak in een grijs gebied zitten. Dus ik wel WEL aandacht en wel NU. of ik wil GEEN aandacht, dus oprotten. En daartussen is niet veel, zeg maar. Maar wat ik al zeg, heel kort door de bocht gezegd dus. Daarnaast wordt je zo dus een kei in manipuleren om zo datgene te krijgen wat je hebben wilt. Maar iedereen is wel eens onredelijk, denkt wel eens zwart-wit, wil de ander manipuleren. Dus tsja, wanneer gaat dat over in borderline? Misschien heb je het, misschien niet. Feit blijft dat als je er last van hebt, je er toch iets mee moet doen. En als je er geen last van hebt, dan niet.

Trouwens, ik denk dat mensen veels te makkelijk labelen en zich ernaar gedragen. Borderline? Dan ben ik weg? Rijk? Wil je mijn vriend worden? Terwijl die rijke persoon wel eens vreselijk arrogant kan zijn en degene met borderline wel eens een superlief persoon kan zijn met een ietwat vreemd gedrag. Maar goed, daar kun je mee leren omgaan, met iemand die gewoon arrogant is, is dat een stuk moeilijker.

[Brummetje]

Je hebt gelijk dat iedereen wel trekjes heeft van borderline. Maar niet iedereen heeft ook de behoefte om zichzelf pijn te doen/te straffen. Oke sommige borderliners hebben dat niet, maar ik vind het toch wel een belangrijk kenmerk van borderline.

Ik ben er ergens van overtuigd dat ik iets heb. Dit klinkt mss heel arrogant. Maar ik ken mezelf natuurlijk het beste. En ik ben al jaren zo anders dan andere meiden van mijn leeftijd.

Maar goed, een psych kan dat uitwijzen. Nou moet ik daar toch heen, want ik heb schijnbaar een heel verkeerd beeld van mezelf en relaties (seks).