Brontekst bekijken van Koffie

[[Category:Verhalen]]
Mijn naam is Sandra, 'Koffie' op het forum. Ik ben van 1969, al lang gescheiden en ik heb 2 kinderen.

Mijn hele leven 'wist' ik al dat ik aseksueel was. Ik kan niet echt goed uitleggen hoe, het was iets wat ik in mezelf zo ervoer, al toen ik nog op de basisschool zat. Maar dan lijkt iedereen nog aseksueel. Maar veel kinderen roepen: Dat ga ik nooit doen! Daar stond ik dus niet bij stil. Ik heb wel eens seksuele spelletjes gedaan, ik was wel nieuwsgierig, maar dat was niet meer dan experimenteergedrag.

Ik was al vrij vroeg verliefd, want dat gebeurt me wel. Dat daar geen seksuele gedachten bij zaten was toen niet iets waar ik bij stilstond. Ik was een jaar of 10. Het werd anders toen ik op de middelbare school kwam. Nog steeds kon ik verliefd worden, maar hoe leuk ik hem ook vond, ik had geen seksuele gedachten daarbij. Om diverse andere redenen was ik al een buitenstaander en dit maakte dat ik me nog verder verwijderd voelde van de jongeren om me heen, die verkering kregen en begonnen met seks. Ik werd gezien als 'kinderlijk' en ik dacht dat ik dan wel een laatbloeier zou zijn.

Maar ik werd 18 en ik werd 20... en het veranderde niet. In de tussentijd heb ik mezelf de vraag gesteld of ik dan misschien lesbisch zou zijn, maar dat was eigenlijk heel duidelijk: ik viel echt alleen op jongens.

Soms maakte ik een opmerking over mijn gebrek aan seksuele aantrekking, omdat ik me er vreemd door voelde in een wereld waar het daar allemaal om lijkt te draaien. Dan hoorde ik dat het nog wel zou komen, of dat ik het allemaal zou snappen als ik het eenmaal maar eens gedaan had, of dat ik gewoon de ware nog niet ben tegengekomen. Dat maakte dat ik toch wel nieuwsgierig bleef.
Internet was er toen nog niet en ik kon nog nergens terecht met mijn vragen. Van aseksualiteit had ik nog nooit gehoord en toen ik veel later ergens de term las, dacht ik dat het niet op mij van toepassing zou zijn. Het klinkt zo zwart-wit en ik ben niet libidoloos, dus ik zag mezelf niet als aseksueel.

Toen ik eind 20 was kreeg ik voor het eerst een relatie. Daarin speelde voor mijn partner seks een rol en ik wist dat het ervan zou gaan komen. Het heeft maanden geduurd eer ik die stap nam, want ik had het gevoel over mijn huis te moeten springen, zo groot was de drempel die ik over moest gaan. Toen ik het eenmaal deed dacht ik: Wat lig ik hier nu raar te doen? We kunnen toch ook gewoon iets leuks gaan doen? Maar, dacht ik, dat komt vast door mijn onervarenheid, sommige mensen vinden het later pas leuk. Maar bij mij bleef het. En dat kon ik niet begrijpen. Ik deed mijn best het vooral wel leuk te vinden, zo graag wilde ik in elk geval op dat vlak een beetje 'normaal' zijn. Door andere dingen was ik al een buitenbeentje. Nu had ik dan eindelijk een vriend. Het bestond ook eigenlijk niet, seks niet leuk vinden, dus ik leefde een soort schijnleven, ook voor mezelf. Seks heeft daarbij ook wel voordelen als je kinderen wilt krijgen, zeggen ze. ;)

Na mijn scheiding had ik de eerste paar jaar wat kortstondige relaties en een  iets minder kortstondige. Ik hield mezelf voor dat seks daarin wel goed zou komen. In mijn huwelijk had ik een partner die op een heel kinderlijke manier van me afhankelijk was en ik dacht dat als ik een partner had die anders was, seks minder vreemd aan zou voelen. Voor een deel was dat waar, maar helaas bleek ook dat het probleem niet op te lossen. Voor mijn partners was seks iets onoverkomelijk belangrijks, iets dat een pijler vormde om de relatie op de baseren. Zelfs misschien wel de belangrijkste pijler. Geen intimiteit zonder seks, intimiteit = seks. Dat liep bij mij dus echt voor geen meter. Ik was intussen half de 30 en ik had nog steeds geen idee van het bestaan van aseksualiteit. Intussen kon ik best goed googelen, maar het kwam niet in me op. Ik probeerde het te omschrijven aan de partner die ik toen had. Ik zei: Het is alsof er een taal is die ik niet spreek en ik betwijfel erg of ik die leren kan.
Het was ook heel verwarrend, zowel voor mij als voor mijn partner. Ik deed enorm mijn best hem tegemoet te komen en te worden die hij wilde die ik was en die ik zelf dacht te moeten zijn... wat uiteraard een doodlopende weg was. De verwarring was dat ik wel hield van knuffelen en ook van huidcontact. Voorspel in feite, vond ik wel fijn. Maar tongzoenen vond ik echt vreselijk. En van mij mogen de broeken aan blijven, al weigerde ik niet en was het voor mij ook verwarrend omdat ik wel een libido heb, maar daar liever door een ander niets mee laat doen. Maar dat moest ik wel willen, want anders kan een relatie geen relatie zijn, was zijn uitgangspunt. Mijn partner was niet het type om zich te verplaatsen in een ander (dat gold niet alleen bij mij). Dus ik liep op mijn tenen, had wel seks, maar was nooit goed genoeg. Hij heeft me zelfs een aantal keren onverwachts gegrepen en me ongevraagd en tegen mijn zin getongzoend. En me een blauwe plek op mijn scheen geschopt onder tafel omdat het in bed niet naar zijn zin was geweest.

Dit is allemaal alweer flink lang geleden en ik kan erop terugkijken. Ik kan mezelf niet voorstellen dat ik mezelf ooit nog zo ontrouw zou zijn. Mijn laatste relatie was in 2007, dus ik ben al heel lang single en daarin speelt mijn aseksualiteit ook een rol. In de zomer van 2012 ben ik op een avond gaan googelen. Ik gebruikte toch het woord aseksueel en kwam op het AVEN-forum en wiki uit. Daar vielen met een klik de puzzelstukjes op hun plek.

In het begin heb ik nog getwijfeld of ik misschien in het grijze gebied zou vallen, of dat ik in een evt. nieuwe relatie tot een compromis zou kunnen komen en toch seks kon hebben als ik me voldoende begrepen en geaccepteerd zou voelen als aseksueel. Maar gaandeweg is dat veranderd en ik ervaar mezelf nu echt als aseksueel en ik betwijfel (helaas?) of ik dat compromis zou kunnen maken. Seks is prima, bij een ander. Ik persoonlijk walg niet van het idee, als ik het zelf maar niet hoef te doen. Ik ervaar het als iets dat niet iets met mij te maken heeft en ik wil mezelf daarin geen rad meer voor ogen hoeven draaien.

De ontdekking van mijn aseksualiteit heeft me heel erg veel gegeven. In de eerste instantie was ik opgelucht, maar ook vond ik het moeilijk. Ik wist meteen dat dat een nieuwe relatie heel ingewikkeld zou gaan maken en er is een tijd geweest waarin ik wel graag nog een relatie wilde. Misschien komt dat weer, maar momenteel ben ik daar niet zo mee bezig.
Maar het bracht veel duidelijkheid, eindelijk begreep ik mezelf en ik was ook niet de enige. Want zo voelt het vaak. Heel veel mensen die op het forum binnenkomen zeggen dat ook: Dus ik ben niet de enige! Er gaat zo veel eenzaamheid onder schuil. En zo veel gezoek en geworstel. Het heeft me uiteindelijk een heel stuk rust gebracht en me geholpen mezelf meer te accepteren, zoals ik ben. Mocht er ooit een partner komen, dan kan ik die het ook makkelijker uitleggen.

Als mensen tegenwoordig tegen me zeggen dat ik de ware nog niet ben tegengekomen, dan zeg ik: Dat klopt, want die ware zal mijn aseksualiteit moeten kunnen accepteren. En als ze zeggen dat het misschien nog wel eens verandert dan zeg ik: Dat kan ik me niet voorstellen. Ik ben mijn leven lang al zo en ik ben nu over de 50. Ik verwacht daarin eigenlijk geen wijzigingen meer. ;)
Het lastigste is als mensen vinden dat het allemaal komt door traumaproblematiek (jeugd en later). Dat is het moeilijkst om te weerleggen, omdat dat vaak vanuit het meest vooringenomen standpunt wordt beweerd en meestal de minste ruimte biedt voor een andere ervaring. Ze denken dat dat het onbewust toch is zoals zij denken. Daar kan ik dus niet zo heel veel mee. Meestal leg ik dan braaf uit dat het een geaardheid is en of ze datzelfde denken als iemand bv. zegt lesbisch te zijn. Maar als iemand echt niet wil aannemen dat ik aseksueel ben, dan kan ik daar weinig aan doen... maar dat komt niet zo heel veel voor.

Groeten van Sandra